ตอนที่469 ความเคียดแค้น:ใช้ชีวิตอยู่ในคุกไปตลอดชีวิตก็ไม่เลวเหมือนกัน
นี่คือผลกรรมจากที่นายขโมยมา ของที่ไม่ใช่ของนาย นายจะเป็นเจ้าของได้นานแค่ไหนกัน
เขาดูข้อมูลในมือและพูดกับเสกข์ “ติดต่อทนายที่นี่ ผมจะไปเรือนจำดูไบ!”
“ครับ ท่านประธาน” เสกข์ มองกลับไปที่คณพศ “ค้นหาให้ทั่วดูไบ หาให้กาก้ากับรุ่งอรุณ”
“ไม่ต้องรีบไปหาวิษณุส์ก่อน” คณพศรู้สึกกระวนกระวายมากที่จะพบลูกสาวของเขาที่หายไปในทันที แต่เขาก็ยังต้องการพบผู้ร้ายในเรือนจำ
ในเรือนจำดูไบเจ้าหน้าที่เปิดประตูเหล็กและพูดอย่างเฉยเมยว่า “วิษณุส์มีคนมาเยี่ยม”
วิษณุส์ผงะไปครู่หนึ่งมีคนมาหาเขา? เป็นกาก้าหรือเปล่าเขารู้ว่าเธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อเขาได้เขาลุกขึ้นยืนทันทีและเดินออกไป
สิ่งที่เพิ่มเข้ามาในสายตาของเขาคือคณพศ สวมเสื้อคลุมสีดำมองเขาอย่างเย็นชา
วิษณุส์ถึงกับผงะเขาจะเป็นยังไง! เกิดความรู้สึกแย่ในใจ
เขาเดินไปมอง คณพศ อย่างว่างเปล่าเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเขาและน้องชายคนนี้ที่เกลียดกันมาตั้งแต่เด็กจะได้พบกันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ในอีกไม่กี่ปีต่อมา
มันเกิดขึ้นกับเขาอย่างกะทันหัน ในเมื่อพบกันแล้ว ก็ไม่มีอะไรจะต้องหลับเขา “คณพศวันนี้นายมีความสุขมากที่ได้เห็นฉันเป็นแบบนี้นายมาดูฉันเพื่อจะหัวเราะฉันใช่ไหม” วิษณุส์พูดอย่างกะทันหัน
คณพศ มองเขาอย่างเย็นชา “เขาประเมินตัวเองสูงเกินไปจริงๆฉันจะมาที่นี่เพื่อดูเรื่องตลกของนายเนี่ยนะ โชคดีแค่ไหนแล้วที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้!”
หลังจากฟังคำพูดของคณพศ ก็รู้สึกว่าเขาจะต้องคว้าโอกาสในครั้งนี้ให้ได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงจะต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต
เขาเปลี่ยนสีหน้าทันทีเผยให้เห็นสีหน้าเศร้า
“น้องสามถือว่าเห็นแก่หน้าคุณปู่ช่วยฉันด้วย ถ้าฉันออกไปฉันจะอยู่ห่างจากคุณฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องน้องสามอีก ช่วยฉันออกไปได้ไหม” วิษณุส์ มองไปที่ใบหน้าของคณพศ แน่น
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถ่อมตัวกับผู้อื่น เขาต้องจดจำความอัปยศนี้ไว้เสมอ
“เหอะ” คณพศยิ้มอย่างประชดประชัน “น้องสามของคุณคือใคร ผมมีพี่ชายเพียงคนเดียวเขาชื่อคณพศเขาเสียชีวิตเมื่อเขาอายุสิบสองปี และผมไม่มีพี่น้องคนอื่นแล้ว!”
คณพศมองอย่างนิ่ง ชายคนนี้ที่ต้องการฆ่าเขาตั้งแต่เขายังเด็ก เขาจะยังเห็นใจได้ยังไงกัน
“คณพศ คุณจำคุณปู่ไม่ได้เหรอ ถ้าคุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ท่านไม่มีทางยอมให้ฉันเข้าคุกแน่ๆ” วิษณุส์ตะโกนเสียงดัง
“ ถ้าคุณปู่ยังมีชีวิตอยู่และเห็นสิ่งเลวร้ายที่คุณทำ ไม่รู้ว่าท่านจะต้องโมโหจนตกแตกตายไม่รู้กี่รอบ วิษณุส์ หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ลูกสาวของฉันล่ะ?” ดวงตาสีเข้มของ คณพศมองตรงมาที่เขาทันที
วิษณุส์ตกใจ!
ลูกสาว! นั่นคือ รุ่งอรุณส่วน รุ่งอรุณ เป็นลูกสาวของ คณพศ เขายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
“คณพศใช่ ลูกสาวของนายถูกเลี้ยงดูโดยฉันมาตลอดหนึ่งปี เธอดูน่ารักมากด้วย ถ้านานช่วยฉันออกไปฉันจะคืนลูกให้กับนาย คณพศ เห็นแก่ที่ฉันเลี้ยงดูลูกนายมาจนโต นายรีบช่วยฉันออกไป “วิษณุส์ยืนขึ้นและคว้าตะแกรงตรงหน้าเขาอย่างตื่นเต้น
“นายยังมีหน้าพูดขึ้นมาอีกเหรอ” คณพศมองเขาด้วยความโกรธลึก“นายยังมีหน้าที่จะบอกว่านายเลี้ยงลูกอีกหรือนายสั่งให้ กาก้าแอบเข้าไปในบริษัท เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากภรรยาของฉันและฉันขโมยลูกสาวของเราไปแล้วยังยักยอกเอาเงินจำนวนมากไปวิษณุส์นายยังจะให้ฉันช่วยนายอยู่อีกเหรอ”
คณพศแทบอยากจะฟันเขาเป็นพัน ๆ ครั้ง เพราะคนคนนี้ที่ทำให้เขาและภรรยาต้องสูญเสียลูกสาวอันเป็นที่รักไป จนเกิดโรคซึมเศร้า
“อย่างไรก็ตาม รุ่งอรุณก็ได้รับการเลี้ยงดูจากฉันฉันสามารถทิ้งเธอไปได้ แต่ฉันเลี้ยงดูเธอ คณพศ นายต้องทดแทนบุญคุณของฉัน” วิษณุส์คว้าคณพศไว้อย่างขอร้องอ้อนวอน
คณพศลุกขึ้นยืนและมองไปที่นักโทษอย่างอวดดี “นายขโมยลูกสาวของฉันทำให้เธอต้องห่างจากอ้อมกอดพ่อแม่ตั้งแต่เด็กนายไม่มีทางชดเชยความเสียหายนี้ได้ ครึ่งหลังชีวิตหลังของนายก็อยู่ในนี้ไปเถอะ ลูกสาวของฉัน ฉันตามหากลับมาเอง! เธอจะกลับมาหาเราเร็ว ๆ นี้ ไม่ต้องห่วง! “
คณพศ ยืนขึ้นและมองไปที่ วิษณุส์เป็นครั้งสุดท้ายจากนั้นก็เดินจากไป
เมื่อเห็นคณพศ จากไป วิษณุส์ ก็ตบหน้าต่างอย่างโมโห “คณพศ ไอ้คนเนรคุณ รู้ไหมว่าฉันโยน รุ่งอรุณ ลงทะเลเพื่อให้เป็นอาหารปลาไปแล้ว นายจะไม่มีวันพบลูกสาวของนายไปตลอดชีวิต ฮ่าฮ่าฮ่า นายไม่มีทางตามหาเธอเจอ เธอหายไปพร้อมกับกาก้าแล้ว ฉันจะคอยดูนายนาราสิ้นหวังและบ้าคลั่งอีกครั้ง จะต้องมีความสุขมากแน่ๆ นายไม่มีทางตามหาลูกสาวเจอคณพศ นายตายใจได้เลย “
คณพศหันกลับมาและยิ้มเยาะด้วยสายตาเคร่งขรึม “ลูกสาวจะกลับมาหาเราเร็ว ๆ นี้ ส่วนนายก็ใช้ชีวิตอยู่ในนี้ไปเถอะ ฉันได้ข่าวมาว่านายจะถูกประหารชีวิตโดยถูกยิง แต่ฉันจะไปพูดให้ นายใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่นี่ก็ไม่เลวเหมือนกัน” หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป
เมื่อมองไปที่แผ่นที่เด็ดเดี่ยวของคณพศ วิษณุส์กัดฟันอย่างขมขื่น ในที่สุดเขาก็เสียใจกับสิ่งที่ทำไป
เขามองไปที่แสงแดดด้านนอก เขาอยากจะตาย เขาไม่เคยต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว
*
คณพศ เดินทางออกจากคุกดูไบ เขาสั่งให้ทุกคนค้นหาในดูไบและเมืองรอบ ๆ อย่างละเอียด และพวกเขาจะต้องพบกาก้าและรุ่งอรุณ
แต่ไม่กี่วันต่อมาก็ยังไม่มีข่าวคราว
คณพศ มองดูเมฆบนท้องฟ้าอย่างท้อใจ หัวใจของเขาก็จมลงสู่ก้นทะเล
เขาสั่งให้เสกข์ซื้อบ้านพักของวิษณุส์ไว้ในราคาสูงทีเดียว
บ่ายวันนั้นเขาเปิดประตูวิลล่าและเดินเข้าไปอย่างช้าๆ
เขาเห็นของเล่นเด็กในห้องนั่งเล่นและตุ๊กตาหมีบนโซฟา เขาแตะเบา ๆ นี่คือของเล่นที่ลูกสาวของเขาเล่น
เมื่อนึกถึงท่าทางที่น่ารักของเธอที่กำลังกอดตุ๊กตาหมี หัวใจของคณพศเหมือนมีเลือดไหล ลูกรักของพ่อ หนูอยู่ที่ไหน?
คณพศ เดินขึ้นไปชั้นบนและผลักห้องของ รุ่งอรุณทำให้เขาก็เกือบร้องไห้ออกมา
นี่คือห้องของ รุ่งอรุณเขาเดินไปนั่งบนเตียงเล็กแตะหมอนใบเล็กที่ยังมีกลิ่นหอมของนมติดอยู่
เขาเปิดลิ้นชักและในที่สุดก็เห็นภาพของ รุ่งอรุณที่ชั้นล่างสุดวิธีที่เธอยิ้มในขณะที่ถือโยโย่ไว้ในมือของเธอเกือบจะทำให้คณพศร้องไห้ออกมา
ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเหมือนกับคณพศ เหมือนสำเนาของเขา และมีสีฟ้าเหมือนดวงตาของ นารา
นี่คือลูกสาวของพวกเขา หึๆ เธอมีชีวิตอยู่ในโลกนี้จริงๆ น้ำตาของคณพศหยดลงบนภาพถ่ายของ รุ่งอรุณ
เด็กสาวในภาพนี้เหมือนกับเด็กสาวในความฝันของเขาทุกอย่างเลย มีหน้าตาและดวงตาที่เหมือนเขาและภรรยา
หัวใจของเขาเจ็บปวดมาก
เขาเปิดตู้เสื้อผ้าและเห็นเสื้อผ้าตัวเล็ก ๆ หัวใจของเขาก็อ่อนลง
เขาเก็บเสื้อผ้าและรูปถ่ายมาห่อไว้แล้วเดินลงไปชั้นล่างก่อนจะส่งให้บอดี้การ์ด แล้วสั่งให้ตามหากาก้ากับรุ่งอรุณอีกครั้ง
ครึ่งเดือนต่อมาคุณพศยังไม่พบเบาะแสใด ๆเลย หัวใจของเขากำลังจะแตกสลาย เขาต้องกลับไปที่ฮาวาย
เขาสามารถมองเห็นนาราได้จากระยะไกล เธอยืนรออยู่ที่ประตู
ดวงตาของเขาสว่างขึ้นและในใจของเขาเสียใจจนแทบจะหายใจไม่ออก
วิ่งไปกอด นารา “ที่รัก ผมกลับมาแล้ว”
