ตอนที่461 บ้าคลั่ง：ฟันผู้หญิงที่วิษณุส์พากลับมาด้วยให้ตาย
พอเห็นรุ่งอรุณยิ้มจนหน้าบาน กาก้าจึงอารมณ์ดีไปด้วยบ้าง
เดิมทีโลกของเด็กก็เรียบง่ายมากอยู่แล้ว ไม่มีการพยายามหลอกลวงซึ่งกันและกันอะไรมากขนาดนั้น และไม่มีการแบ่งแยกถูกผิดอะไรชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีัมีความสุขหรือไม่มีความสุข ไม่นานก็จะถูกลืมเลือนหายไปจนหมด
“ไม่มีปัญหา พวกเราไปกันเถอะ” กาก้าพูดจบ เธอก็อุ้มรุ่งอรุณขึ้นมา แล้วเดินหาร้านข้าวผัดสไตล์เกาหลีไปตามทาง“
ถึงแม้เธอจะยังทำอาหารให้รุ่งอรุณกินไม่ได้ชั่วคราว แต่เธอก็จะพยายามหาสิ่งที่รุ่งอรุณชื่นชอบทั้งหมดมาให้เธอ เพราะการเลี้ยงดูรุ่งอรุณให้ดี เห็นรอยยิ้มเบิกบานใจของรุ่งอรุณ เหมือนได้กลายเป็นสัญชาตญาณที่อยู่ในตัวของเธออยู่แล้ว
ไม่นาน กาก้าก็เดินทางมาถึงย่านขายอาหารของดูไบ แล้วตามหาร้านอาหารเกาหลีจนเจอ เธออุ้มรุ่งอรุณเข้าไปในร้าน แล้วทำการสั่งข้าวผัดกุ้ง แล้วนั่งมองอีกฝ่ายกินอย่างมีความสุข
กาก้าไม่ได้กินข้าว แต่เธอแค่สั่งเครื่องดื่มมาหนึ่งแก้ว ตอนนี้เธอกินอะไรไม่เข้าทั้งนั้น ในใจของเธอถูกความโมโหอัดจนเต็ม ทำให้เธอรู้สึกคอแห้งมาก
หลังจากรอให้รุ่งอรุณกินข้าวเสร็จ กาก้าก็มองหาโรงแรมใกล้ๆ แล้วพารุ่งอรุณเดินเข้าไปข้างใน
บ้านของเธอถูกผู้หญิงคนนั้นเข้าไปเหยียบย่ำจนสกปรกแปดเปื้อนไปแล้ว สกปรกจนเธอแทบไม่อยากจะกลับไปอีก
กาก้าอาบน้ำให้รุ่งอรุณ หลังจากนั้นก็ร้องเพลงกล่อมเธอนอนหลับ ไม่นาน ความเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวันก็ทำให้รุ่งอรุณหลับไปอย่างรวดเร็ว
โดยที่กาก้านอนอยู่ข้างๆรุ่งอรุณนั้นยังคงนอนพลิกตัวไปมา ไม่ว่าจะทำยังไงก็นอนไม่หลับสักที ภาพเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้นมาในสมองของเธอซ้ำๆ ทำให้เธอคิดไม่ถึงจริงๆ
เดิมทีเธอก็ได้มีชีวิตครอบครัวที่มีความสุขแล้ว เธอได้แต่งงานกับวิษณุส์สมหวังตามที่ใจคิด ถึงแม้จะยังไม่ได้มีลูกกับเขา แต่รุ่งอรุณลูกที่เธอขโมยเป็นเด็กดีมาก ไม่แน่ว่าในอนาคตพวกเธออาจจะมีเทวดานางฟ้าตัวน้อยของพวกเธอเองก็ได้
แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปจนหมด เปลี่ยนไปจนเธอรับมือไม่ทัน
เมื่อก่อนถึงแม้วิษณุส์จะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แต่ก็ไม่ถึงขั้นต้องใช้แผนการที่โหดร้ายแบบนี้ไล่เธอออกมา
และไม่เคยพูดคำพูดที่ไม่น่าฟังแบบนั้นกับเธอด้วย วิษณุส์ในตอนนี้ไม่ใช่ตะวัน ผู้ชายเย็นชาผู้ซื่อบื้อคนนั้นอีกแล้ว เขาในตอนนี้คือคนที่มีอำนาจและทรัพย์สินเงินทองมากมายตามที่เขาต้องการ
เพราะเป็นอย่างนั้นจึงทำให้เผยนิสัยที่แท้จริงของเขาออกมา เธอเองก็ไม่เคยคิดว่าวิษณุส์จะไล่เธอออกจากบ้าน
แล้วยังพาผู้หญิงคนอื่นกลับเข้ามาในบ้านด้วย
ทุกอย่างที่อยู่ที่นี่เป็นสิ่งที่เธอได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง เธอจะยอมให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแย่งทุกอย่างของเธอไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไงกัน
กาก้ายิ่งคิดยิ่งโมโห ไม่นะ เธอจะจากไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ ถ้าหากเธอจากไป เธอจะปล่อยให้วิษณุส์ได้ทุกอย่างตามที่เขาต้องการไม่ได้
พอผู้หญิงเราเคียดแค้นจนที่สุดก็จะบ้าคลั่ง กาก้าเองก็เหมือนกัน ทุกอย่างดึงเธอไปทางความอาฆาตแค้น
ในเวลานี้ เธอจะต้องรีบกลับไป นั่นเป็นบ้านของเธอ เป็นที่พักอาศัยที่เธอสร้างขึ้นมาอย่างลำบาก เธอจะปล่อยให้คนอื่นมาแย่งไปแบบนี้ไม่ได้
กาก้าคิดถึงตรงนี้ เธอก็พลิกตัวขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะลุกขึ้นยืน เธอห่มผ้าห่มให้รุ่งอรุณอย่างเบามือ ก่อนจะเดินออกจากห้องพัก แล้วล็อกห้องอย่างเบามือ
รุ่งอรุณเป็นเด็กที่นอนหลับลึก ถ้าได้นอนก็จะนอนจนถึงเช้า เธอจึงใช้เวลานี้ รีบเดินทางกลับไป ที่นั่นเป็นบ้านของเธอ ขอแค่เธอไม่ออกไป ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไล่เธอออกไป
กาก้าทิ้งให้รุ่งอรุณอยู่ที่โรงแรม ไม่นานก็เดินทางมาถึงที่บ้าน
ไกลออกไป เธอมองเห็นไฟในห้องนอนของเธอยังส่องสว่างอยู่ ความเสียใจที่มีอยู่จึงยิ่งจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ
แววตาของเธอสิ้นหวัง ก่อนจะกลายเป็นเยือกเย็น จนสุดท้ายก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
ที่แท้ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่กลับไป เหอะๆ ที่แท้วิษณุส์ก็คิดจะให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้จริงๆ
กาก้ารู้สึกถึงความไม่ยุติธรรม ตอนนี้อารมณ์ของเธอบ้าคลั่งมาก เธอรีบผลักประตูเข้าไปในบ้าน
ไฟในห้องรับแขกยังส่องสว่าง กาก้าได้ยินเสียงดังมาจากห้องครัว เธอจึงเดินเข้าไปช้าๆ
ภายในห้องครัว มีผู้หญิงที่วิษณุส์พากลับมาด้วยกำลังทำอาหารอยู่
ผู้หญิงคนนั้นกำลังใส่ชุดนอนของเธอ กำลังยืนลวกเส้นบะหมี่อยู่
อารมณ์ของกาก้าเดือดขึ้นมาทันที ใส่ชุดนอนของเธอ ยืนอยู่ในห้องครัวเธอ อีกทั้งยังนอนกับผู้ชายของเธออีก
ก็คือผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉัน ในดวงตาของ กาก้ามีแต่ความเกลียดชัง
หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง จึงคิดว่าเป็นวิษณุส์ที่ลงมาจึงไม่ได้หันหลังกลับไปมอง “ดาร์ลิ่งคะ ฉันขอบอกไว้เลยนะคะว่าฉันไม่เหมือนแม่บ้านหน้าซีดเซียวของคุณที่ทำอาหารเก่ง ฉันทำเป็นแค่บะหมี่ซุปมะเขือเทศใส่ไข่ อย่าจู้จี้จุกจิกและอย่าเลือกกินด้วย”
กาก้าหยุดเดิน และยืนดูชุดนอนที่เพิ่งซื้อมาใหม่ของเธอที่ผู้หญิงกำลังใส่อยู่ เลือดในร่างกายของเธอก็เดือดปุดๆ
เธอยืนอยู่ข้างหลังเงียบ ๆ มองไปที่ด้านหลังของผู้หญิงคนนั้น ความอาฆาตแค้นปกคลุมไปทั่วทั้งร่างเธอ
เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบสนองใดๆเป็นเวลานาน หญิงสาวจึงหันกลับไปมองและเห็นว่าไม่ใช่วิษณุส์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ แต่เป็น กาก้าที่มองมาอย่างน่ากลัว
เธอสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด เธอตบหน้าอกตกใจ แล้วมองหน้ากาก้าด้วยแววตาดูถูก “แม่ผู้หญิงถูกทิ้ง นี่เธอยังจะกลับมาอีกทำไม หรือจะกลับมาดูฉันกับวิษณุส์ว่าเราสองคนรักกันยังไง”
ร่างของ กาก้าหยุดยืนนิ่ง วิษณุส์หลีกเลี่ยงคำเรียกนี้ของตัวเอง โดยบอกว่าชื่อนี้แสดงถึงความอัปยศและเธอไม่เคยอนุญาตให้เธอพูดคำนั้น
แต่คืนนี้เขากลับบอกชื่อกับผู้หญิงสำส่อนตรงหน้าคนนี้
เมื่อเห็นกาก้าไม่ส่งเสียง หญิงสาวคิดว่ากาก้ารู้สึกอับอายต่อหน้าเธอจึงเลิกคิ้วขึ้นอย่างได้ใจ“ คุณกลับมาเพื่อเก็บของหรือไง แล้วทำไมไม่มาเก็บตอนเช้า ไม่ต้องมารบกวนพวกเราเวลานี้.”
เธอพูดก่อนจะเตรียมตัวเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเรียกวิษณุส์ลงมากินข้าว
แต่กาก้ายืนขวางอยู่ที่ประตูไม่ยอมขยับ
กาก้าไม่พูดอะไรเลย เธอเพียงแต่จ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยแววตาเฉยเมยเหมือนกับมองไปที่ศพที่ตายไปนานแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นมีขนลุกไปทั้งตัว เธอรีบหันกลับมา แล้วคีบเส้นบะหมี่จากหม้อด้วยตะเกียบ โดยที่ปากของเธอก็ยังไม่ลืมสันดานเดิม “ทำหน้าตาให้ใครดู ไม่ดูตัวเองเลยว่าเป็นยังไง ยังไม่รีบออกไปอีก เห็นแล้วมันน่ารำคาญ ”
คำพูดของเธอเหมือนมีดคมทิ่มแทงหัวใจของกาก้าอย่างแรง ทำให้สติทั้งหมดของเธอพังทลายลงไปในทันที
กาก้าใบหน้าซีดเซียว เธอเดินตามหลังอีกฝ่ายไปอย่างเงียบ ๆ
เธอดึงมีดทำครัวปลายแหลมที่วางอยู่บนชั้นวางของในครัวออกมา แล้วฟันที่คอของผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่มีลังเล
เพียงแค่ครั้งเดียว ใบมีดแหลมคมก็เฉือนเข้าที่คอของหญิงสาว ตัดเข้าเส้นเลือดแดงของเธอจนขาด
ก่อนที่เธอจะพูดอะไร กาก้าก็ยกมีดทำครัวขึ้นมาเพื่อฟันเธออีกครั้ง
หญิงสาวหันกลับไปมองกาก้าผู้ซึ่งเป็นเหมือนผีกระหายเลือดสีหน้าความสยดสยอง เธอยื่นนิ้วออกไปเพื่อชี้ไปที่เธอ กาก้าฟันเธออีกครั้ง จนเส้นเสียงของเธอแตก และไม่สามารถส่งเสียงอะไรได้อีก มีเพียงแต่เลือดพวยพุ่งออกมาเป็นสาย …
เลือดที่กระเซ็นออกจากคอของเธอเป็นเหมือนละอองน้ำจากท่อน้ำที่แตก มันพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ว่าละอองน้ำนี้เป็นสีแดงสด จนทำให้ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ถูกย้อมด้วยสีแดงอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ดวงตาของกาก้าเย็นชาราวปีศาจที่คลานออกมาจากยมโลก เธอยกมีดในมือขึ้น แล้วกรีดใบหน้าผู้หญิงที่ล้มอยู่บนพื้นรัวๆ พร้อมกับคำรามในใจซ้ำ ๆ : ไปตายซะเถอะ
