ตอนที่468 หนึ่งปีก่อน：ความจริงถูกเปิดเผย
เมื่อเห็นสิ่งเหล่านั้นกองอยู่ที่ประตู หัวใจที่เย็นชาของกาก้าก็อบอุ่นขึ้นเป็นครั้งแรก
เดิมทีเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังในโลกใบนี้ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าสถานที่ที่โหดร้ายที่สุดจะยังคงมีมิตรภาพแห่งการแบ่งปันหลงเหลืออยู่
กาก้าเช็ดขอบตาที่ชื้นเล็กน้อยของเธอแล้วรีบวิ่งไปหาพวกสาวใช้ที่ยืนอยู่นอกประตูแล้วโค้งคำนับพร้อมกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณ ขอบคุณทุกคนจริงๆ ขอบคุณ”
สาวใช้ไม่ได้พูดอะไร แต่กระจัดกระจายไปรอบ ๆ ราวกับว่าพวกเธอได้เห็นคนที่น่ากลัวไม่กล้าเข้าไปยุ่งด้วย
กาก้ามองตามสายตาของพวกเขาและเห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ อายุประมาณสิบเอ็ดหรือสิบสองปีเดินอยู่ไกล ๆ
เด็กน้อยพร้อมกับอำนาจ ทำให้ท่าทางการเดินดูหยิ่งผยอง ต่อหน้ากาก้าเขายกคางขึ้นเล็กน้อย “ฉันได้ยินมาว่าคุณปู่หาของเล่นชิ้นใหม่ให้ฉัน?”
กาก้าไม่เข้าใจความหมายของเด็กน้อยและตกตะลึงไม่รู้ว่าจะใช้เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไรดี
เมื่อกาก้าไม่กล้าตอบคำถามของเขา เด็กน้อยก็โกรธขึ้นมาทันที และเขาก็ตำหนิกาก้าอย่างรุนแรง“ ฉันกำลังพูดถึงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่มากับคุณ คุณซ่อนเธอไว้ที่ไหน?”
แววตาของกาก้าโกรธขึ้นมาทันที รุ่งอรุณเป็นลูกสาวที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างยากลำบากและไม่ใช่ของเล่นของใคร เมื่อคิดเช่นนี้กาก้าก็อดไม่ได้ที่จะพูดเพื่อสั่งสอนเด็กน้อยที่หยิ่งผยองตรงหน้าเธออย่างเห็นได้ชัด
แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดออกไปรุ่งอรุณก็วิ่งออกมาจากข้างหลังเธออย่างชาญฉลาดและยืนอยู่ตรงหน้าเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มกว้าง “พี่ชายคะ พี่ชายมาที่นี่เพื่อเล่นกับหนูคะ”
เด็กน้อยเห็นใบหน้าของรุ่งอรุณน่ารักเหมือนนางฟ้า เขาถึงกับผงะไปชั่วขณะ แล้วรีบตั้งสติขึ้นมา“ อืม มากับฉันสิ”
หลังจากพูดเสร็จเขาก็เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามอง
รุ่งอรุณรีบต้องการที่จะตามทัน แต่กาก้ารั้งเขาไว้ กาก้ามองไปที่รุ่งอรุณอย่างเป็นห่วง“ เด็กดีลูกวิ่งเล่นไปรอบ ๆก็พอแล้ว จะเดินตามคนแปลกหน้าไป ได้ยังไง?”
รุ่งอรุณยืนเขย่งเท้าจูบใบหน้าของกาก้าเบา ๆ และโน้มตัวมาใกล้หูของเธอแล้วพูดว่า “แต่แม่บอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าต้องควบคุมตัวเองและระวังตัวเองให้ดี ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูไม่เป็นไร”
หลังจากนั้นเธอก็กระโดดและวิ่งเล่นละจากไปเธอเป็นเพียงเด็กกินนมตัวเล็ก ๆ ไม่ว่าเธอจะมองอย่างไร
แต่เหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย เธอฉลาดมากกว่าเด็กอายุสองขวบทั่วไป กาก้ารู้สึกประหม่าอยู่ข้างใน
กาก้ายืนนิ่งอยู่ตรงจุดนั้นรู้สึกเป็นครั้งแรกที่รุ่งอรุณฉลาดกว่าเธอ
*
ฮาวาย.
หลังจากรู้ว่า วิษณุส์ยังไม่ตาย คณพศก็ตกใจและเริ่มสืบสวนเรื่องของ คณพศที่ดูไบทันที
เสกข์ได้รับคำสั่งให้ไปที่ดูไบตรวจสอบทุกอย่างเกี่ยวกับวิษณุส์อย่างรอบคอบ แม้ว่าวิษณุส์จะกลายเป็นนักโทษไปแล้ว แต่เขาก็ยังมีเพื่อนมากมายและเสกข์ก็มีอำนาจที่ได้จากคณพศมาจึงค้นหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับ วิษณุส์ในดูไบได้สำเร็จ
สิ่งที่ออกมาจากการสืบสวนครั้งนี้ทำให้เสกข์ต้องตกใจ แต่เขาก็ยังโทรหาคณพศเจ้านายที่เขาซื่อสัตย์และภักดีมาโดยตลอดเพื่อบอกความลับใหญ่ที่เขาค้นพบ
“คุณชายรองกับคุณชายสามถูกขังอยู่ในคุกที่ดูไบจริงๆครับ แต่ผมมีข่าวที่น่าตกใจกว่านี้ ผมหวังว่าหลังจากที่เจ้านายได้ยินแล้วจะสงบสติอารมณ์ตัวเองได้
เสกข์เรียบเรียงคำพูดของตัวเองให้ดีที่สุดและเขายังคงชินกับการเรียกวิษณุส์ว่าคุณชายรอง
ทันใดนั้นหัวใจของ คณพศก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีสัญชาตญาณของเขาบอกว่าสิ่งที่เสกข์กำลังจะพูดต้องเกี่ยวข้องกับลูกสาวที่ถูกขโมยไปของเขาแน่ๆ
เขาถามอย่างระมัดระวัง “เสกข์ นายต้องการจะพูดอะไร นายเจอเบาะแสอะไรของเจ้าหญิงน้อยหรือไม่”
เสกข์พยักหน้า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า มองไม่เห็น เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ใช่ครับคุณชาย ผมได้ข่าวมาว่าวิษณุส์มีภรรยาอยู่ที่ดูไบมีภรรยาชื่อ กาก้าและพวกเขาก็มีลูกสาวในปกครองอยู่หนึ่งคน ผมได้ถ่ายภาพประจำวันของเธอในดูไบและสามารถยืนยันว่าเป็นกาก้าคนเดียวกับที่ขโมยคุณหนูเล็กไปในตอนนั้น! และลูกสาวของพวกเขาชื่อว่ารุ่งอรุณผมเห็นเด็กสาวคนนั้น จากรูปที่ตำรวจให้มาเธอมีดวงตาสีฟ้าเข้มเหมือนของคุณนาราเลยครับ ”
คำพูดของเสกข์ทิ่มแทงหัวใจของคณพศอย่างรุนแรง ทำให้เขาหงายหลังล้มลงไปที่โซฟาด้านหลังความเจ็บปวดทำให้เลือดไหลย้อนกลับทันทีราวกับว่าอากาศรอบข้างถูกดูดออกไป
รุ่งอรุณ รุ่งอรุณ
จะต้องเป็นลูกสาวของพวกเขาแน่ๆ ไม่ผิดแน่นอน
เพราะมีเพียงเขาและลูกสาวของ แก้วเท่านั้นที่จะมีดวงตาสีฟ้าเข้มขนาดนี้ได้
เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าผู้ร้ายที่ทำให้เขากับลูกสาวที่เพิ่งเกิดต้องแยกจากกันจะเป็นวิษณุส์เจ้าคนสารเลวนั่น
ที่แท้ก็เป็นฝีมือของเขาทุกอย่าง เขาสั่งให้กาก้าเข้าไปทำงานในบริษัทเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากเขาและภรรยาของเขาจากนั้นขโมยลูก ของเขาและแก้วไป พร้อมกับยักยอกเงินไปอีกจำนวนมาก
ความจริงนี้ทำให้ความคิดของ คณพศรวมตัวกันได้ในทันที เขาคาดเดาถึงเหตุผลที่ว่าทำไมกาก้าขโมยลูกสาวของเขามานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับ วิษณุส์
วิษณุส์ทำไมนายถึงบ้าขนาดนี้ คณพศสาปแช่ง วิษณุส์อยู่ภายในใจ เขาแทบอยากจะรีบไปดูไบแล้วแทงดาบพันเล่มให้วิษณุส์ไม่สิ น่าจะทำให้เขาไม่ได้ผุดได้เกิดอีกเลยจะดีกว่า
เสียงของคณพศลดน้อยลง เพราะเขาพยายามสงบสติอารมณ์และทำการยืนยันกับเสกข์ด้วยเสียงต่ำ “เสกข์ข้อมูลทั้งหมดนี้เป็นความจริงและเชื่อถือได้หรือไม่ ภรรยาของ วิษณุส์ใช่กาก้าที่ขโมยลูกสาวของเขาไปคนนั้นจริงๆ”
แม้ว่า คณพศจะรู้ดีถึงนิสัยที่รอบคอบแม่นยำของ เสกข์ดี แต่เพื่อบรรเทาอาการตกใจของเขา เขาจึงต้องขอฟังการยืนยันอีกครั้ง
เสกข์กล่าวทางโทรศัพท์อย่างเคร่งขรึมว่า“ คุณชายครับ ผมซื้อข้อมูลเหล่านี้มาในราคาสูงและเป็นข้อมูลที่เป็นความจริงและน่าเชื่อถือได้อย่างแน่นอน หากมีการเบี่ยงเบนใด ๆ ผมยินดีรับผิดชอบทั้งหมดและปล่อยให้คุณดุด่าหรือลงโทษผมได้เลย”
“เสกข์ผมเชื่อว่าการสืบของคุณ” คณพศพูดยืนยัน แล้วพึมพำกับตัวเอง “ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้จะเป็นฝีมือของคณพศผมควรจะคิดเรื่องนี้มานานแล้ว จะได้ไม่เสียเวลาไปกว่าหนึ่งปี!”
หลังจากพูดจบ คณพศก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง แล้วขับรถไปที่สนามบิน ตอนนี้เขาต้องการไปพบวิษณุส์ให้เร็วที่สุดแล้วถามเกี่ยวกับที่อยู่ของลูกสาวของเขา
วิษณุส์ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยนายไปอีกแล้ว เรามาชำระบัญชีเก่าและใหม่กันให้จบเลยเถอะ
คณพศพูดในใจอย่างดุเดือดและตรงไปที่เฮลิคอปเตอร์เพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองดูไบทันที
*
ในดูไบ คณพศก้าวลงจากเครื่องบิน เขามองไปที่ท้องฟ้าสีคราม เขาเคยมาที่เมืองนี้หลายครั้งและรู้สึกว่ามีบางอย่างที่คุ้นเคยที่กำลังเชื่อมโยงเขาอยู่
แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกสาวที่มีค่าของเขาที่เขาค้นหาไปทั่วโลกจะอาศัยอยู่ในเมืองนี้เป็นเวลาหนึ่งปี
เสกข์รออยู่ที่สนามบินแล้วและเมื่อเขาเห็นคณพศเดินมา เขาก็ส่งข้อมูลเกี่ยวกับวิษณุส์ที่ได้รับการตรวจสอบไว้ในมือของเขา
คณพศรับข้อมูลมาแล้วเดินทางไปที่บ้านพักของวิษณุส์ที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ แต่เห็นว่าถูกปิดโดยหน่วยงานตุลาการเขาไปที่ บริษัทวิษณุส์ก็ถูกปิดผนึกด้วย
