ตอนที่466รุ่งอรุณถูกพาไปอยู่ในหมู่บ้านลึกลับ
และเนื่องจาก วิษณุส์ไม่ได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ในบ้านของเขาจึงไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าผู้เสียชีวิต
หลังจากการตรวจสอบเจ้าหน้าที่ตำรวจพบว่าของเหลวในร่างกายของ วิษณุส์ยังคงอยู่ในร่างกายของผู้เสียชีวิตแม้จะอยู่ในลำคอก็ตาม
ผลก็คือวิษณุส์ถูกจับในฐานะผู้ต้องสงสัยคนสำคัญและประกาศว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยในการก่ออาชญากรรมครั้งนี้
กุญแจมือถูกใส่ไว้ที่ข้อมือของวิษณุส์เขาเสียใจทันที แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะขุดหลุมและฝังตัวเองแบบนี้
เขาแค่ไม่ทันได้คาดคิดแต่มันกลับนำไปสู่การสูญเสียชีวิตโดยไม่คาดคิด
วิษณุส์ถูกตำรวจผลักและเดินไปที่รถตำรวจ เขาร้องไห้อย่างเหนื่อยอ่อนเพราะความอยุติธรรม เขาไม่ได้ฆ่า ทำไมต้องถูกใส่กุญแจมือด้วย?
วิษณุส์ถูกตำรวจจับตัวกลับสถานีตำรวจ และถูกจับขังไว้ในห้องขังที่แสนสกปรก
เมื่อ วิษณุส์ถูกจับ บริษัทของเขาก็ถูกตรวจค้นทันที ส่งผลกระทบร้ายแรงมาก ผู้ถือหุ้นทิ้งหุ้นของ บริษัท วิษณุส์ทีละหุ้นทำให้หุ้นดิ่งลง
เพียงชั่วข้ามคืน วิษณุส์ถูกจับในฐานะฆาตกรโรคจิตและกระหายเลือด บริษัทของเขาถูกปิดในวันรุ่งขึ้นและหุ้นก็ลดลงอย่างน่าเศร้าทำให้ยากที่จะกลับมาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
พอกลายเป็นข่าวพาดหัวในดูไบพวกเพื่อนๆที่เล่นไปมาหาสู่กับวิษณุส์เห็นว่าวิษณุส์กำลังมีปัญหาก็ไม่มีใครเต็มใจที่จะมาเยี่ยมเขา
แต่ละคนต่างตีตัวออกห่างจากเขาเพื่อไม่ให้มีส่วนเกี่ยวข้องและเสียชื่อเสียง
วิษณุส์นั่งอยู่ในห้องขังและในคืนเดียวเขาได้เปลี่ยนจากนักธุรกิจที่มีความสามารถมาเป็นฆาตกรเลือดเย็น
บริเวณคางของเขามีเคราขึ้นมาเยอะมาก แต่เขาไม่มีโอกาสจัดระเบียบภาพลักษณ์ส่วนตัวของเขาได้
เขาเฝ้าดูบริษัทของเขาถูกปิดลงโดยคำสั่งศาลและบัญชีของเขาก็ถูกแช่แข็งแม้แต่บ้านก็ถูกปิดผนึก
ในเวลานี้ วิษณุส์ผู้สูญเสียทุกอย่าง เขานึกถึงกาก้าที่ถูกเขาไล่ออกไป เขารู้ว่าในเวลานี้มีเพียง กาก้าเท่านั้นที่เชื่อในความบริสุทธิ์ของเขาได้
แต่เขาขับไล่เธอออกไปแล้ว และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากาก้าหายไปไหน
วิษณุส์คร่ำครวญและขอร้องต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจ โดยหวังว่าพวกเขาจะสามารถหาเบาะแสของ กาก้าภรรยาของเขาได้
เขาเชื่อว่าถ้ากาก้ารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่น่าเศร้าของเขา เธอจะไม่เพิกเฉยอย่างแน่นอน เพราะเขารู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน
ถ้าเธอรู้ว่าเขาถูกใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม เธอจะต้องพยายามช่วยเรียกร้องความยุติธรรมให้เขาแน่นอน
อย่างไรก็ตามเจ้าหน้าที่ตำรวจบอกเขาอย่างไม่สนใจว่าพวกเขาได้ค้นหากาก้าแล้ว แต่ยังไม่ทราบที่อยู่ของเธอและเธอไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน บางทีเธออาจจะออกจากดูไบไปแล้วก็ได้
เมื่อรู้ข่าวนี้ วิษณุส์ก็ปล่อยน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ เขาไม่เคยเกลียดตัวเองที่เนรคุณเท่าครั้งนี้มาก่อน ถ้าเขารู้ว่ามันจะเป็นอย่างนี้เขาจะไม่มีวันไล่กาก้าออกไปอย่างแน่นอน
และตอนนี้สิ่งที่รอเขาอยู่คืออยู่รอความตายในห้องขัง …
*
ในเวลานี้กาก้ากับรุ่งอรุณซึ่งถูกลักพาตัว เธอถูกโจรลักพาตัวมัดและทิ้งไว้ใต้ท้องเรือและเดินทางออกจากดูไบไป
ห้องสกปรกและมีกลิ่นเหม็นและคลื่นกระแทก ทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้กาก้ากับรุ่งอรุณจะพยุงเท้าไว้แน่น
โจรลักพาตัวแน่ใจว่าพวกเธอสองแม่ลูกไม่สามารถหลบหนีไปได้เพราะในทะเลอันไร้ขอบเขตการกระโดดเรือหนีเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุด
หลังจากความปั่นป่วนอย่างรุนแรงของเรือ รุ่งอรุณซึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขนของกาก้าก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา เธอลืมตาด้วยความสะลึมสะลือและเห็น กาก้าที่มักมองเธอด้วยความห่วงใย ก่อนจะถามอย่างไร้เดียงสาว่า “หม่ามี๊ ทำไมเราอยู่ที่นี่เหรอคะ”
กาก้าเห็นว่าในที่สุดรุ่งอรุณก็ตื่นขึ้นมาสักที ทำให้หินก้อนใหญ่ที่ทับหน้าอกอยู่ตกลงสู่พื้นสักที
เธอค่อยๆหวีผมยาวนุ่มสลวยของรุ่งอรุณแล้วพูดเบา ๆ ว่า “รุ่งอรุณคนเก่ง แม่จะพาลูกไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา”
กาก้ารู้ว่ารุ่งอรุณถูกวางยาก่อนจะพาออกจากโรงแรมในคืนนั้นและเธอไม่เข้าใจว่าพวกเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายในเวลานี้ คนพวกนี้โหดร้ายและสามารถทำอะไรก็ได้
พอกาก้าคิดว่าคนพวกนั้นจะทำร้ายรุ่งอรุณ เธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ หากถึงช่วงเวลานั้นจริงๆแม้ว่าเธอจะสู้สุดชีวิตแม้จะต้องตายไปพร้อมกับพวกเขาก็ตาม และเธอจะไม่ปล่อยให้ รุ่งอรุณได้รับบาดเจ็บเป็นอันขาด
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กาก้าก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ ความกังวลและความหวาดกลัวเกี่ยวกับเรื่องในอนาคตทำให้น้ำตาอุ่น ๆ ไหลลงมาทีละหยดกระทบใบหน้าที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของรุ่งอรุณ
รุ่งอรุณกระพริบตาปริบๆด้วยความสับสน เธอเช็ดน้ำตาที่หยดลงบนใบหน้าด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วยกศีรษะขึ้นและถามกาก้าว่า “หม่ามี๊ร้องไห้ทำไมคะ เราจะไปไหนกัน แล้วแด๊ดดี๊ล่ะคะไปด้วยหรือเปล่า”
กาก้าส่ายหน้าและร้องไห้หนักขึ้น เธอจะอธิบายสถานการณ์อันตรายต่อหน้าเด็กน้อยรุ่งอรุณ อย่างไรดี
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของรุ่งอรุณ กาก้าก็กอดเธอไว้แน่น แล้วกระซิบว่า “แด๊ดดี๊ไม่ได้ไปด้วยจ๊ะ มีเพียงแม่และรุ่งอรุณเท่านั้นที่ไป รุ่งอรุณโอเคไหม”
รุ่งอรุณพยักหน้าอย่างมีสติ “โอเคค่ะ พ่อดุแม่เสียงดังเพราะผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาๆคนนั้น ตอนนี้รุ่งอรุณเกลียดแด๊ดดี้และไม่อยากอยู่กับเขาด้วย รุ่งอรุณแค่อยากอยู่กับแม่”
เมื่อได้ฟังคำพูดแบบเด็ก ๆ ของ รุ่งอรุณหัวใจของ กาก้าก็รู้สึกสะเทือนใจ นี่คือ รุ่งอรุณที่เป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อยที่น่ารักรักที่สุด
“รุ่งอรุณเราสามารถมีชีวิตที่ดีได้โดยไม่ต้องอยู่กับแด๊ดดี้ใช่ไหม?” กาก้าค่อยๆสางผมของรุ่งอรุณและร้องเพลงกล่อมเด็กเบา ๆ อยากจะให้รุ่งอรุณนอนหลับอีกสักพัก.
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการกระแทกของเรือหรือการร้องเพลงของกาก้ารุ่งอรุณค่อยๆลืมตาไม่ขึ้นและหลับไปในอ้อมแขนของกาก้า
เมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของ รุ่งอรุณที่หลับใหลตอนนี้ บางครั้งกาก้าก็คิดถึง วิษณุส์
แต่เมื่อเธอนึกถึงเธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงผู้หญิงคนนั้นที่ถูกเธอแทงด้วยมีด เธอรีบหนีออกมา ไม่อย่างนั้นคงจะแทงเสริมอีกสักสองครั้ง ความเกลียดชังและผิดหวังปรากฏในดวงตาของเธอ วิษณุส์ฉันคุกเข่าขอร้องต่อหน้าคุณด้วยใจจริง แต่สิ่งที่ฉันได้คือการดูถูกเหยียดหยามจากคุณ คุณไม่ให้เกียรติฉันก็อย่าหาว่าฉันไม่ให้เกียรติกับคุณ! นี่คือผลกรรมที่คุณทอดทิ้งฉัน
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้รุ่งอรุณก็ลืมสถานการณ์ที่เธอติดอยู่ในขณะนี้ เธอกอดรุ่งอรุณที่หลับไปแล้วแน่น และนอนหลับไป
หลังจากสามวันของการเดินทางในทะเลกาก้าและรุ่งอรุณก็ถูกลากออกจากห้องและคนเหล่านั้นก็พาพวกเธอพาไปยังหมู่บ้านลึกลับ
“ไป!” คนที่จูงมือกาก้าอยู่พูดเร่งเร้าอย่างดุร้าย โดยคิดว่ากาก้าที่อุ้มรุ่งอรุณอยู่เดินช้าเกินไป
กาก้ามานึกเสียใจ ถ้าเธอรู้ว่าเธอจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอจะไม่มีวันออกจากวิลล่าในคืนนั้นเลย แม้ว่าจะถูกวิษณุส์ทุบตีหรือด่าทอ แต่ก็ยังดีกว่าตอนนี้ที่พารุ่งอรุณมาตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเช่นนี้
