ตอนที่464 แด๊ดดี๊ช่วยหนูด้วยค่ะ
เมื่อกาก้าได้ยินคำพูดของโจรที่มีรอยแผลบนหน้า หัวใจของเธอก็จมลงสู่ก้นบึ้ง
เมื่อตะกี้เพราะเธอกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของรุ่งอรุณเพราะวิษณุส์ ให้เงินเธอเพียงสองล้านไม่ใช่สิบล้าน
ถ้าโจรพวกนี้รู้จะเกิดอะไรขึ้น? กาก้าไม่สามารถจินตนาการได้เลย
เธอรู้ว่ามีแต่ความสิ้นหวังเธอกับรุ่งอรุณมีกันแค่สองแม่ลูกจะสามารถต่อสู้กับโจรลักพาตัวที่โหดร้ายพวกนี้ได้อย่างไรกัน
กาก้าแสร้งทำเป็นสงบและหยุดพูด เธอมองไปที่สภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างระแวดระวังและมองหาทางออกสำหรับการหลบหนีของเธอไว้
แต่หลังจากที่เธอมองดูสภาพแวดล้อมในบ้านอย่างละเอียด เธอก็รู้ในใจว่าครั้งนี้เธอกับรุ่งอรุณจะต้องลำบากแน่ ๆ
เพราะภายในบ้านเวลานี้นอกจากประตูเพียงบานเดียว หน้าต่างทุกบานถูกปิดแน่นหนา
โจรที่มีรอยแผลบนหน้าเห็นกาก้ามองไปรอบ ๆ แล้วหัวเราะเยาะ“ ทำไม คนสวยคิดจะหนีเหรอ ถ้ายืนยันว่าคุณให้เงินมาตามที่เราต้องการจริง ๆ จะไม่มีใครแตะต้องตัวคุณได้ แต่ถ้าคุณเล่นตลกล่ะก็หึหึ… ”
“ ลูกพี่”
ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเคาะออกและโจรลักพาตัวที่ออกไปข้างนอกเพื่อตรวจสอบเงินในบัญชีก็กลับมาและพูดอย่างหอบหายใจว่า “ลูกพี่ ในบัตรเอทีเอ็มใบนั้นมีเงินจริงครับ แต่ไม่ใช่สิบล้าน มันมีแค่สองล้าน!”
โจรที่มีรอยแผลบนหน้าดีใจมากที่ได้ยิน เขาคิดว่าเขาจะรวยแล้วจริงๆ แต่พอได้ยินประโยคครึ่งหลังก็ทำให้เขาหน้าดำทันที
เขาจ้องไปที่กาก้า แล้วตบหน้าเธออย่างแรง “เพี๊ยะ” กัดฟันแล้วพูดว่า “อีนี่ กล้าเล่นกับฉันใช่ไหม”
เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าสว่างแล้วเขาจึงตะโกนว่า “เอาตัวมันไป!”
วิษณุส์ถูกเขาทำร้ายจนเลือดออก แต่เธอไม่มีเวลาเช็ดมันและเธอก็พูดอ้อนวอน“ ข้าวของทั้งหมดของฉันมีแค่นี้จริงๆ ฉันมีทั้งหมดสองล้านเท่านั้นฉันให้พวกคุณไปหมดแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันกับลูกไปเถอะ”
“หึ!” โจรที่มีรอยแผลบนหน้าตะคอกอย่างเย็นชา “จะบอกให้ กูเห็นมึงอุ้มลูกเดินออกมาจากวิลล่าระดับไฮเอนด์ที่ สามารถซื้อบ้านระดับไฮเอนด์แบบนี้ได้ มึงบอกกูว่ามึงไม่สามารถเอาเงินออกมาสิบล้านได้ มึงคิดว่ากูโง่หรือไง!”
กาก้าถูกตะคอกจนอยากจะร้องไห้ เธอไม่มีเงินติดตัวเลยมีเพียงบัตรเอทีเอ็มที่วิษณุส์มอบให้แค่สองล้าน แต่คนชั่วพวกนี้ก็ยังไม่ยอมเชื่อเธอ
เธออยากจะสู้กลับ แต่เธอจะต่อสู้กับผู้ชายที่สูงใหญ่พวกนี้ ในขณะที่อุ้มลูกอยู่ได้อย่างไร
เธอและรุ่งอรุณถูกกลุ่มโจรพาไปขังไว้บนเรือประมงที่พัง เธอใช้ประโยชน์จากความมืดก่อนรุ่งสางหนีออกจากดูไบอย่างเงียบ ๆ …
*
ฮาวาย.
คณพศกอด นาราที่เพิ่งหลับสนิทไปได้ไม่นาน เนื่องจากอารมณ์ของ นาราค่อยๆดีขึ้น คณพศก็ผ่อนคลายขึ้นเช่นกัน
เขาค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทราและทันใดนั้นดูเหมือนว่าเขาจะมาถึงทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด
คณพศยังคงวกวนอยู่ในความฝันของเขา เขาพยายามที่จะออกจากทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้ แต่เขาไม่พบวิธีที่จะออกไปได้
ทันใดนั้นเขาก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในชุดสีชมพูยืนอยู่ที่ชายทะเล และในบางครั้งลมทะเลก็พัดชุดสีชมพูของเด็กหญิงตัวน้อยปลิวไหวพร้อมกับเสียงที่ดังขึ้น
คณพศไม่สามารถออกจากริมทะเลได้เขาจึงเดินไปหาเด็กหญิงตัวเล็กๆไม่ได้ เขาอยากถามเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ว่าตรงหน้าเขาคืออะไร
เขาเดินไปหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างช้าๆหยุดอยู่ข้างหลังเธอแล้วถามอย่างลังเลว่า “หนูน้อย หนูเป็นใครครับ”
เด็กสาวในชุดสีชมพูก็หันกลับมาทันทีและ ร้องเรียกคณพศว่าพ่ออย่างชัดเจน “แด๊ดดี๊คะ”
คณพศก้าวถอยหลังด้วยความตกใจเพราะเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่หันกลับมา เห็นได้ชัดว่ามีใบหน้าเดียวกับเขาและดวงตาแบบเดียวกับ นารามาก
โอ้พระเจ้า! นี่คือลูกสาวของเขาใช่ไหม
แม้ว่าคณพศจะอยู่ในความฝัน แต่เขาก็ยังจำได้ว่าลูกสาวของเขาถูกลักพาตัวไป ตอนนี้ได้เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ที่ดูเหมือนกับตัวเองฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันใจ
เขาตะโกนลูกรัก จากนั้นก็ยื่นมือออกไปและเดินไปหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆเพื่อต้องการจะกอดเธอ
แต่เมื่อเขาเดินไปหาเด็กหญิงก็พบว่าจู่ๆเธอก็ลอยไปในทะเลและลอยไกลออกไปเรื่อย ๆ
คณพศตะโกนเรียก “ลูกพ่อ ลูกเป็นลูกสาวของพ่อใช่ไหม ในที่สุดพ่อก็พบลูกแล้ว ลูกจะไปไหน”
เด็กหญิงตัวน้อยเอื้อมมือไปหา คณพศด้วยสีหน้าน้อยใจ ใบหน้าของเธอเริ่มเบลอมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เสียงของเธอดูเหมือนจะดังก้องอยู่ในหูของ คณพศ“ทำไมแด๊ดดี๊ไม่มาช่วยหนู หนูถูกคนเลวจับตัวไป ช่วยหนูด้วย ”
เมื่อได้ฟังเสียงร้องไห้อันน่าเศร้าของเด็กหญิงคณพศรู้สึกทุกข์ใจจนแทบจะบ้าคลั่ง เขาอยากจะกระโดดลงทะเลโดยไม่ต้องคิด แต่พบว่าไม่ว่าเขาจะวิ่งไปข้างหน้าอย่างไร ถึงเขาจะเหนื่อยเกินกว่าจะวิ่งทะเลก็ยังห่างไกลจากเขาเหลือเกิน
คณพศเหนื่อยจนหอบแทบทรุดลงกับพื้น แต่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในทะเลกลับลอยไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดมันก็กลายเป็นจุดสีชมพูเล็ก ๆ และหายไปในทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“ลูกพ่อ กลับมาก่อนลูก”
คณพศตะโกนออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ น้ำตาไหลออกมา เขาเสียลูกสาวไปแล้ว ครั้งนี้เขามองเธอหายไปอีกครั้ง
แต่ไม่ว่าเขาจะร้องอย่างไร แต่น้ำทะเลประหลาดตรงหน้าก็เหมือนน้ำทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด
คณพศนอนลงบนพื้นด้วยความหงุดหงิดและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างสงสัย “ทำไม ทำไมถึงพาลูกสาวของฉันไปจากฉันทำไม”
นาราที่เดิมทีนอนหลับสบายในอ้อมแขนของคณพศ แต่จู่ๆก็ถูกปลุกจนตื่นด้วยเสียงตะโกนของ คณพศเธอลืมตาขึ้นด้วยความงุนงงและเห็นว่า คณพศเหมือนกำลังฝันร้าย เขาโบกมือและตะโกนไม่หยุดพร้อมกับสีหน้าเจ็บปวดอย่างมาก
นารารีบเอื้อมมือไปปลุกคณพศ พยายามปลุกเขาจากความฝัน “ที่รัก ตื่นได้แล้วค่ะ ที่รัก”
คณพศถูกปลุกโดยนาราเขาลืมตาด้วยความกลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและน้ำตา ส่วนร่างกายของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เขามองไปทางนาราแล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น
นารารู้สึกถึงความวิตกกังวลของเขาจึงถามออกไป “คุณฝันร้ายเหรอคะ ไม่เป็นไรไม่ต้องกังวลฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ”
คณพศส่ายหน้า เขากอด นาราแน่นขึ้นและพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “ที่รักครับ ผมฝันถึงลูกสาวของเรา เธอมีใบหน้าเหมือนกับผมและดวงตาของเธอเป็นสีฟ้าเหมือนของคุณ เธอใส่ชุดกระโปรงสีชมพู แล้วถามผมว่าทำไมผมไม่ไปช่วยเธอ ที่รักรู้ไหมตอนที่เห็นเธอลอยห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบแตกสลาย ”
