ตอนที่462รุ่งอรุณหายตัวไป สิ้นหวังในความสิ้นหวัง
มีดทำครัวอันแหลมคมยังคงยกขึ้นลงและใบหน้าของกาก้าก็เปื้อนเลือด เธอไม่สนใจและยังคงกรีดหน้าผู้หญิงที่ตายลงบนพื้นเพื่อระบายความโกรธของเธอ
สุดท้าย มีดทำครัวของกาก้าก็ม้วนใบมีดขึ้น เธอถึงได้รู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน ทั่วทั้งร่างของเธอสั่นเล็กน้อย
เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่เปื้อนเลือดและนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น รูปลักษณ์ที่น่าหลงใหลแต่เดิมของเธอนั้นกลายเป็นสภาพเละเทะดูไม่ออก กาก้าไม่ได้รู้สึกกลัวเลย ดวงตาที่แข็งกร้าวของเธอดูน่ากลัวมาก
เธอโยนมีดทำครัวที่ม้วนงอลงบนพื้น พร้อมกับรอยยิ้มที่น่าสังเวชบนใบหน้าซีดของเธอ เธอลุกขึ้นยืนเหม่อ ก่อนจะเดินมาที่อ่างล้างจาน ด้วยน้ำที่ไหลในอ่าง กาก้าจึงทำความสะอาดคราบเลือดที่กระเซ็นบนร่างกายของเธอออก โดยไม่สนใจว่าวิษณุส์จะลงมาที่ชั้นล่างในระหว่างที่เธอกำลังทำความสะอาดอยู่หรือเปล่า
หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว กาก้าก็หัวเราะเสียงต่ำ ใช่แล้ว เธอลืมไปได้อย่างไรกัน ว่าผู้ชายคนที่เธอรักมากคนนี้ ไม่เคยรักเธอเลยและผู้หญิงคนนี้ก็เป็นแค่ของเล่นชั่วคราวของเขาเหมือนกัน
เขาจะลงมาตรวจดูชั้นล่างเพราะเขาเป็นห่วงใครได้อย่างไร
กาก้ายกมือขึ้น แล้วมองไปที่มือของเธอที่มีแต่คราบเลือด แต่ตอนนี้เธอได้ทำความสะอาดแล้ว ตัวเธอสั่นเล็กน้อย หลังจากออกจากห้องครัว และออกจากบ้านที่เธอเคยรักมากในสมัยก่อนไป
ในช่วงค่ำมืด กาก้าเดินออกจากบ้านพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่แสงสว่างในห้องนอนชั้นบน วิษณุส์เขา คงจะยังหลับอยู่สินะ? เหอะๆ นอนหลับไปเถอะ
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ที่พึ่งพิงของเธออีกต่อไปแล้ว ถ้าหากเขาสนใจเธอสักนิดจริง ๆ เธอก็คงไม่ต้องมาจบลงแบบนี้!
กาก้าจ้องมองห้องนอนของตัวเองในความมืดเป็นเวลานาน สิ่งที่เผยออกมาในดวงตาของเธอ คือความไม่เต็มใจและความอาลัยอาวรณ์ จากนั้นก็หันหลังกลับแล้วหายไปในความมืด …
ค่ำคืนที่เงียบเหงาและยาวนานเหมือนกับความคิดที่หลงทางและทำอะไรไม่ถูกของ กาก้า ในขณะนี้เธอกำลังหัวใจเต้นแรง
เธอเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างเหม่อลอย
ไม่เธอก็ไม่เหงาแล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังมีรุ่งอรุณรอเธออยู่ที่โรงแรม ลูกสาวที่เธอขโมยมาคนนั้น เป็นเด็กดีและมีน้ำใจ สามารถทำให้กาก้ารู้สึกอบอุ่นใจได้เสมอในช่วงเวลาสำคัญ
กาก้านึกถึงรุ่งอรุณที่กำลังยิ้มหวาน เธอก็เดินโซซัดโซเซกลับไปที่โรงแรม พอเธอเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างเหนื่อยล้า และตั้งใจที่จะอุ้มรุ่งอรุณออกเดินทางคืนนี้เลย
แต่ว่า สภาพภายในห้องกลับรกมาก และดูเหมือนว่าจะมีขโมยเข้ามา ทันใดนั้นหัวใจของกาก้าก็กังวลขึ้นมาทันที เธอรีบเดินไปที่ห้องนอนและมองไปที่เตียงที่รุ่งอรุณนอนหลับอยู่ก่อนหน้านี้
ห้องนอนก็ยุ่งไม่แพ้กันผ้าห่มและหมอนถูกโยนลงพื้นแบบสุ่ม แต่รุ่งอรุณที่ยังคงหลับสนิทเมื่อกาก้าจากไปก็หายไปเหลือเพียงเตียงใหญ่ที่ว่างเปล่า
กาก้าผงะ เธอรีบเปิดไฟทุกดวงในห้องค้นหารุ่งอรุณทันที
ห้องครัวไม่มี ห้องนั่งเล่นไม่มี ห้องน้ำไม่มี ระเบียงก็ไม่มี
กาก้าค้นหาทุกมุมในห้องอย่างละเอียด แต่ไม่พบร่างของรุ่งอรุณ เธอกังวลมากจนร้องไห้ออกมา และเธอไม่เข้าใจว่าเธอเพิ่งออกไปข้างนอกได้สักพัก แล้วรุ่งอรุณจะหายไปแบบนี้
กาก้าเดินกลับไปที่ห้องนอนด้วยความสิ้นหวัง แต่เห็นโน้ตบนเตียงเธอ ก่อนหน้านี้เธอมัวแต่ตื่นตกใจ จึงไม่เห็นโน้ตใบนี้
เธอรีบวิ่งออกไป โดยจับโน้ตแผ่นนั้นไว้ในมือแน่น แล้วอ่านข้อความบนนั้นออกมา “อยากได้ลูกคืน ให้เอาเงินสิบล้านมาที่ท่าเรือประมง ถ้าหากแจ้งตำรวจ ก็เตรียมเก็บศพลูกได้เลย”
กาก้ารู้สึกเหมือนสมองจะระเบิด รุ่งอรุณถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ แต่เงินค่าไถ่ที่อีกฝ่ายเรียกร้องกลับมากถึงสิบล้าน
พระเจ้า เธอจะไปหาเงินสิบล้านมาจากไหนกัน ก่อนหน้านี้เธอเคยยักยอกเงินมาจากคุณพศ แต่เธอก็เอาให้วิษณุส์ไปหมดแล้ว บนตัวเธอไม่มีเหลือเลยสักแดงเดียว
จริงสิ กาก้านึกถึงบัตรเอทีเอ็มที่วิษณุส์เคยให้กับเธอไว้ ใช่แล้ว วิษณุส์เคยทิ้งบัตรเอทีเอ็มไว้ให้เธอนี่นา ในนั้นต้องมีเงินอยู่แน่ๆ
กาก้ารีบเก็บโน้ตใส่กระเป๋า ก่อนจะพุ่งตัวไปที่ตู้เอทีเอ็มตรงหน้าประตูโรงแรม
ตอนนี้ในสมองของเธอมีแต่ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยรุ่งอรุณกลับมาได้ เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องแจ้งตำรวจด้วยซ้ำ
เพราะถ้าแจ้งตำรวจจริงๆ เธอยังไม่รู้ว่าคนที่โดนจับก่อนจะเป็นใคร
เธอเพิ่งฆ่าคนตายไป
คดีเรียกค่าไถ่กับคดีฆ่าคนตาย โทษหนักกว่าก็คงจะเป็นโทษฆ่าคนตายมากกว่า
กาก้ารีบวิ่งไปที่ตู้กดเงินเอทีเอ็มหน้าโรงแรม ก่อนจะรีบเสียบบัตรเอทีเอ็มเข้าไปในเครื่อง พอตรวจสอบยอดเงิน ถึงได้พบว่ามีแค่สองล้าน
พอเห็นยอดเงินที่ปรากฏบนหน้าจอตู้เอทีเอ็มกาก้าหมดแรงทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้น
เหอะๆ วิษณุส์เอ๋ยวิษณุส์ ฉันยักยอกเงินของให้คุณสามร้อยล้านของ คณพศมาให้คุณ แต่คุณกลับให้ฉันแค่เงินสองล้านคุณดีมาก!
น้ำตาไหลออกมาจากใบหน้าของกาก้า เธอรู้สึกเสียใจอย่างมากกับการกระทำก่อนหน้านี้ของเธอ ทำไมเธอถึงผิดได้ร้ายแรงถึงขนาดนี้ เพื่อระบายความเคียดแค้นในใจของตัวเอง กลับต้องมาสูญเสียรุ่งอรุณไปอย่างนั้นเหรอ
ในเวลาหนึ่งปีมานี้ เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเลี้ยงดู รุ่งอรุณ
ในเมื่อไม่ได้อะไรตอบแทนจาก วิษณุส์ได้ เธอจึงยกความสำคัญทั้งหมดให้กับรุ่งอรุณเลี้ยงดูเธอเหมือนเป็นลูกสาวที่ตนเองคลอดออกมาเอง และยินยอมที่จะอุทิศทุกอย่างเพื่อเธอ
แต่ตอนนี้เพราะความผิดพลาดของเธอ ทำให้รุ่งอรุณถูกลักพาตัวไป กาก้ารู้สึกเสียใจที่แบบสุดๆ เธอร้อนใจจนแทบจะบ้าตายแล้ว
ไม่นะ! เธอจะไม่ยอมให้ รุ่งอรุณต้องเกิดประสบอุบัติเหตุเพราะความผิดพลาดของเธอโดยเด็ดขาด!
กาก้าหยิบโน้ตออกมาดู ก่อนจะวิ่งไปตามทางที่ระบุไว้บนโน้ตแผ่นนั้น
เธอกังวลมากจนลืมแม้แต่จะนั่งแท็กซี่ เธอพึ่งสองขาของตัวเอง วิ่งไปจนถึงท่าเรือ
ในตอนนี้เธอกังวลมากจนไม่รู้สึกเหนื่อยเลย เมื่อมองไปที่ท่าเทียบเรือมืด ๆ รอบ ๆด้าน กาก้าไม่มีเวลาจะกลัว เธอตะโกนเรียกชื่อของรุ่งอรุณเสียงดัง
“รุ่งอรุณ ลูกอยู่ที่ไหน แม่อยู่ที่นี่แล้ว รุ่งอรุณลูกอยู่ที่ไหนแม่กำลังตามหาลูกอยู่!”
เสียงเรียกของ กาก้าดังขึ้นทั่วท่าเรือ แต่เธอตะโกนอยู่นาน ก็ไม่มีใครตอบรับ มีเพียงเสียงของคลื่นทะเลตรงหน้าเธอเท่านั้นไม่มีเสียงตอบกลับเลย
ลมทะเลในตอนกลางคืนทำให้กาก้ารู้สึกหนาวสั่นและขมขื่น เสียงของเธอก็แหบแห้งเพราะตะโกนเรียกรุ่งอรุณแต่สิ่งเหล่านี้กลับเทียบกับความสิ้นหวังในใจของเธอไม่ได้
รุ่งอรุณลูกอยู่ที่ไหน?
กาก้ากอดไหล่ของตัวเองไว้ แล้วทรุดตัวนั่งลงไปอย่างสิ้นไร้หนทาง เธอมองไปที่คลื่นน้ำข้างหน้าและในที่สุดก็ร้องไห้ออกมา
ความเศร้าโศก “ฮือๆ รุ่งอรุณ ลูกอยู่ที่ไหนกันแน่ แม่กำลังมาหาลูกแล้ว ลูกออกมาคุยกับแม่หน่อยสิจ๊ะ รุ่งอรุณแม่อยู่ที่นี่แล้ว ลูกรีบออกมาหาแม่เร็วเข้า”
เสียงร้องไห้เสียใจของเธอลอยออกไปไกลมาก แต่กลับไม่มีใครตอบรับ
กาก้าร้องไห้เป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็ยืนขึ้นอย่างผิดหวัง เธอคิดว่าเธอต้องถูกหลอกโดยพวกลักพาตัวแน่ๆ ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่มีทางไม่ปรากฏตัวออกมาแน่นอน
เมื่อนึกถึงตรงนี้ กาก้าก็หันกลับมาอย่างท้อแท้ เตรียมจะเดินออกจากท่าเทียบเรือ
แต่ในขณะนั้นเอง แขนของเธอก็ถูกผู้ชายที่ไม่รู้มายืนอยู่ข้างหลังเธอตอนไหน
ผู้ชายคนนี้เป็นหนึ่งในผู้ลักพาตัวที่ลักพาตัวรุ่งอรุณ ตอนที่กาก้ามาถึงท่าเรือเขาก็เฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวของ กาก้าอย่างใกล้ชิด เพราะกลัวว่าเธอจะแอบโทรหาตำรวจมาจับพวกเขา
