“ถูกต้อง ทุกอย่างเป็นเพราะฉัน จะว่าไป สิ่งที่นายอยากเห็นที่สุด น่าจะเป็นฉันตายถึงจะถูก!”
หยางเฉินพูดอย่างสงบว่า: “แต่ดูท่าทางตอนนี้ของนาย คือจะกระโดดลงไปพร้อมกับฉินยีเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นก็โดดไปเถอะ!”
“นายวางใจได้ รอนายตายแล้ว ฉันจะเก็บศพให้นาย! จะส่งมอบกระดูกของนายให้แม่ของนายเอง บอกพวกเขาว่า ลูกชายของคุณเพราะโดนฉันทำลายทุกอย่าง แล้วทำอะไรฉันไม่ได้ ดังนั้นก็กระโดดตึกฆ่าตัวตาย”
“นายว่า ถึงเวลา พ่อแม่ของนายจะโกรธจนตายเพราะคำพูดของฉันมั้ย?”
“และฉัน คนชั่วร้ายที่ทำลายทุกอย่างของนาย กลับจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างดี”
“คุณบ้าหรือเปล่า?”
เจ้าหน้าที่พูดเจรจาหลายคนที่ประตู พูดด้วยใบหน้าที่ตกใจ
ภายใต้สถานการณ์นี้ทำให้คนบ้าโกรธ รนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ?
“แกพูดถูก ถ้าหากฉันตายไปแบบนี้ คนชั่วร้ายอย่างแกที่ทำลายทุกอย่างของฉัน กลับมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างดี แบบนี้จะใช้ได้อย่างไร?”
หวังเย่นจูนพึมพำกับตัวเอง เมื่อเห็นหยางเฉินหัวเราะเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน: “หยางเฉิน โชคดีที่แกเตือนฉัน ไม่งั้นฉันเกือบจะลืมคนร้ายอย่างแกไป แกไม่ตาย ฉันจะตายได้อย่างไร?”
“ดูเหมือนว่านายไม่โง่ รู้ว่าฉันเป็นคนที่ควรจะตายที่สุด” หยางเฉินประชดประชัน
“พี่เขย พี่อย่าสนใจฉัน รีบออกจากที่นี่ ตอนนี้เขาบ้าไปแล้ว พี่รีบไปเถอะ!”
ฉินยีจะเข้าใจแผนการของหยางเฉินได้อย่างไร ก็กังวลทันที และร้องไห้แล้วตะโกนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
หยางเฉินไม่ได้สนใจฉินยี แววตาจับจ้องไปที่หวังเย่นจูนอยู่ตลอด ทันใดนั้นเอ่ยปากพูดว่า: “นายปล่อยฉินยี ต่อจากนั้นเอามีดมาจี้ฉันเป็นตัวประกันแล้วกระโดดตึกไปกับนาย ว่ายังไง?”
หวังเย่นจูนเงียบไปครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็กระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก: “หยางเฉิน แกคิดว่าฉันโง่เหรอ?”
“แม้ว่าฉันจะทำเรื่องบ้าๆ แต่ฉันกลับไม่โง่ ฉันก็รู้ว่าแกเก่งกาจ ถ้าหากฉันเปลี่ยนฉินยีเป็นแก เกรงว่าแกยังไม่ตาย ฉันก็โดนแกฆ่าตายแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นแกต้องการอะไร?” หยางเฉินถามอย่างราบเรียบ
“ฉันรู้ว่า แกเพื่อช่วยผู้หญิงคนนี้ ก็ได้นะ! ตราบใดที่นายกระโดดลงไปจากที่นี่ ฉันก็จะปล่อยเธอไป ว่าไงล่ะ?”หวังเย่นจูนพูดด้วยใบหน้าที่ชั่วร้ายอย่างกะทันหัน
ดวงตาทั้งสองของหยางเฉินหรี่ลงเล็กน้อย แม้ว่าการกระทำของหมอนี่จะบ้า แต่ก็ไม่ได้โง่ ต้องการให้เขาหลงกล เป็นไปไม่ได้
“พี่เขย พี่รีบไปเถอะ ต่อให้พี่กระโดดลงไป เขาก็ไม่มีทางปล่อยฉันไป!”
ใบหน้าของฉินยีเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ด้วยความเข้าใจของเธอที่มีต่อหยางเฉิน เพื่อช่วยตัวเองแล้ว เรื่องอะไรเขาก็สามารถทำออกมาได้
“แกแมร่งรีบกระโดด ไม่งั้นตอนนี้ฉันก็จะผลักเธอลงไปเดี๋ยวนี้!”
หวังเย่นจูนตะคอกขึ้นมา ก็ผลักฉินยีไปมา เหมือนว่าจะผลักเธอลงไปจริงๆ
“ตกลง ฉันโดด!”
หยางเฉินเอ่ยปากพูดอย่างกะทันหัน ต่อจากนั้นก้าวเดินไปที่ขอบชั้นบนทีละก้าว
“คุณบ้าไปแล้ว! รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!”
เจ้าหน้าที่พูดเจรจาตะโกนอย่างกังวล พบเจอกับคนบ้าพวกเขาก็ปวดพอแล้ว ใครจะรู้ว่าจะมีคนบ้ามาอีกคน
ฉินยีก็กังวลทันที ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง และตะคอกว่า: “หวังเย่นจูน แกอยากตาย ฉันตายไปกับแก!”
หวังเย่นจูนคาดไม่ถึงว่า เมื่อกี้นี้ฉินยียังกลัวแทบตาย ตอนนี้กลับเพื่อช่วยหยางเฉิน ก็จะดึงตัวเองกระโดดตึกไปด้วยกัน
“ผู้หญิงสารเลวอย่างแก มีอะไรกับเขาใช่มั้ย?”
ใบหน้าของหวังเย่นจูนก็เต็มไปด้วยความโหดร้าย กอดฉินซีอย่างแน่นหนา
“หวังว่านายจะสามารถรักษาสัญญา!”
หยางเฉินก็มองไปที่หวังเย่นจูนแล้วพูดอย่างกะทันหัน ทันทีที่เสียงลดลง เขาอ้าแขนออก และร่างกายค่อยๆโน้มตัวไปข้างหน้า
“ไม่นะ!”
ฉินยีตะโกนขึ้นมา
เพียงแต่ตอนที่เธอตะโกนคำนี้ออกไป หยางเฉินกระโดดลงไปแล้ว
“พี่เขย!”
ฉินยีตะโกนเสียงดังขึ้นมา ก็ร้องไห้อย่างหนัก น้ำตาก็เต็มใบหน้า
“ฮ่าๆ…..”
หวังเย่นจูนกลับปล่อยเสียงหัวเราะขึ้นมา: “ในโลกนี้ ยังมีคนโง่ที่โง่เขลาขนาดนี้ เขาคิดว่าฉันจะปล่อยฉินยีจริงๆ ฮ่าๆ…..”
ฉินยีในเวลานี้ ในแววตาว่างเปล่าเฉื่อยชา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ในหัวสมองของเธอเหมือนเปิดภาพยนตร์ที่เร่งความเร็ว ก็เป็นแต่ละฉากกับหยางเฉิน
เธอนึกถึงวันแรกที่หยางเฉินกลับมาที่เจียงโจว การดูถูกที่เธอมีต่อหยางเฉิน
เมื่อนึกถึงตอนที่เธอโดนแผนการของฉินเฟย เกือบโดนล่วงละเมิด และหยางเฉินเป็นคนมาช่วยเธอ
นึกถึงเธอไปดื่มเหล้าที่ผับคนเดียว หยางเฉินแอบส่งคนมาปกป้องเธอ
ยังมีภาพมากมายนับไม่ถ้วน เป็นการปกป้องที่หยางเฉินทำให้เธอตลอดมา ยิ่งคิด หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บ และนัยน์ตาก็เฉียบคมขึ้นมาเรื่อยๆ
“หวังเย่นจูน นายอยากตายไม่ใช่เหรอ? งั้นดี ฉันจะตายไปพร้อมกับนาย!”
ทันใดนั้นเธอมองไปที่หวังเย่นจูนอย่างเด็ดเดี่ยว ในแววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เดิมทีหวังเย่นจูนมาหาฉินยี เพื่อที่จะคบกับเธอ หลังจากที่โดนฉินยีปฏิเสธ เขาถึงได้คิดจะลากฉินยีไปตายด้วยกัน
แต่หลังจากที่เขาเห็นหยางเฉิน ก็เสียใจ ไม่อยากตายแล้ว
เมื่อเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของฉินยี ทั้งร่างกายของเขาก็สั่นเทาอย่างอดไม่ได้: “ฉินยี ในเมื่อคนร้ายก็ตายแล้ว จากนี้ไปพวกเราก็ใช้ชีวิตดีๆ ดีมั้ย? เธอวางใจ ฉันจะรักเธออย่างเต็มที่ไปตลอดชีวิต!”
“แกฝันไปเถอะ!”
ฉินยีดูแค้น ทันทีที่เสียงลดลง เธอไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน และดึงหวังเย่นจูนไปที่ขอบของตึกแล้วล้มลงพร้อมกัน
“อ๊ากกก…..”
รู้สึกว่าร่างกายสูญเสียน้ำหนักอย่างสมบูรณ์ หวังเย่นจูนกลัวจนตะโกนขึ้นมา
ฉินยีกลับไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย หลับตาลง อ้าแขนทั้งสอง เหมือนกับจะหลุดพ้น
“เฮ้ย~”
แต่ในขณะที่เธอกำลังจะล้มลง ทันใดนั้นร่างก็ถูกเหวี่ยงเข้าอ้อมกอดที่อบอุ่น เธอก็ลืมตาขึ้นอย่างฉับพลัน และเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
“พี่เขย!”
ฉินซีร้องไห้ด้วยความปีติยินดี
“เพล้ง!”
ในชั่วพริบตาต่อมา มีเสียงกระจกแตกดังขึ้นที่ข้างหูของเธออย่างฉับพลัน หยางเฉินอุ้มเธอกระแทกเข้ากับหน้าต่างกระจก ต่อจากนั้นก็ล้มลงกับพื้นอย่างมั่นคง
ทุกอย่างอยู่ในชั่วพริบตาเดียว ฉินยีก็รู้สึกเหมือนกำลังฝันอย่างกะทันหัน
ตอนแรกคิดว่าหยางเฉินกระโดดตึกตายแล้ว กลับคาดไม่ถึง เขาไม่เพียงไม่ตายเท่านั้น แต่ยังช่วยตัวเองด้วย
เมื่อสองนาทีที่แล้ว
ผู้คนที่อยู่ชั้นล่าง ตอนที่เห็นหยางเฉินกระโดดลงมาจากชั้นบน ต่างก็หวาดกลัว
แต่หยางเฉินไม่ได้ตกลงไป แต่ในขณะที่กระโดดลงไป ก็คว้าขอบด้านนอกหน้าต่างของชั้นบนสุดไว้
ต่อจากนั้น หวังเย่นจูนและฉินยีก็ล้มลงพร้อมกัน ทำให้ทุกคนตกใจ หยางเฉินก็อุ้มฉินยีที่ตกลงไว้อย่างกะทันหัน ทั้งสองคนก็กระแทกเข้าไปทางหน้าต่างด้วยกัน
หยางเฉินและฉินยีได้รับการช่วยเหลือแล้ว หวังเย่นจูนก็ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น เขาตกลงมาจากชั้นบนสุดของสิบหกชั้น แม้ว่าเจ้าหน้าที่กู้ภัยจะวางเบาะลมหนาๆช่วยชีวิตไว้บนพื้นแล้ว ก็ยังทำให้เขาหมดสติไปในทันที ตายหรือเป็นก็ไม่ชัดเจน
ในห้องทำงานชั้นบน ฉินซีมองไปทางหยางเฉินอย่างเหม่อลอย ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ และน้ำตาไหลออกมา
“พี่เขย พี่สามารถกอดฉันหน่อยได้มั้ย?”
ทันใดนั้นฉินยีก็พูดอย่างสะอึกสะอื้น ร่างกายยังคงสั่นเล็กน้อย
หยางเฉินมองดูใบหน้าสวยงามที่อยู่ใกล้ชิดมาก ถอนหายใจเบาๆ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และกอดเธอเข้าไปในอ้อมกอด: “อยากร้อง ก็ร้องออกมาดังๆเถอะ!”
