ใบหน้าของเขาอวบอิ่ม คิ้วหนาตาโต หนวดเคราหนามาก หนวดเคราที่คางและบนปาก รวมทั้งจอนผม ตามแบบฉบับไว้หนวดเครา
ข้างหลังเขามีรถPradoสีขาวจอดอยู่คันหนึ่ง และประตูรถก็เปิดออก
หยางเฉินไม่พูดอะไร เพียงแค่เหลือบมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ไว้หนวดเครา และก็ขึ้นรถไปเอง
ชายร่างใหญ่ที่ไว้หนวดเคราค่อนข้างประหลาดใจเล็กน้อย มิน่าล่ะตระกูลจะส่งพวกเขามา รัศมีไม่ธรรมดาจริงๆ น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา
ยี่สิบนาทีต่อมา รถหยุดที่หน้าประตูทางเข้าไดนาสตี้ คลับ
จนกระทั่งชั้นบนสุด ห้องวีไอพีด้านในสุด ชายรูปร่างสูงใหญ่ทั้งแปดถึงได้หยุดฝีเท้า
ชายร่างใหญ่ที่ไว้หนวดเคราเคาะประตู: “เจ้านาย เชิญคนมาแล้วครับ!”
เมื่อประตูเปิดออก หยางเฉินถึงได้รู้ว่าใครจะหาตัวเอง นั่นก็คือเว่ยเชิน
หลังจากที่หยางเฉินบังคับซื้อหวงเหอบาธมาจากในมือของติงลู่ ผ่านไปหลายวันเว่ยเชินถึงได้รู้เรื่องนี้ พาคนไปที่หวงเหอบาธ แต่บอดี้การ์ดของเขากลับโดนหม่าชาวทำร้ายจนได้รับเจ็บสาหัส ยังโดนหยางเฉินเอาเงินก้อนหนึ่งจากเขามาอย่างรุนแรง
“หยางเฉิน ในที่สุดก็เชิญนายมาได้แล้ว!”
เว่ยเชินมองไปที่หยางเฉินอย่างเย็นชา
เขาเอนตัวอยู่ที่บนโซฟา ก็กอดสาวสวยสองคนไว้ทั้งซ้ายและขวา และข้างหลังของเขา มีชายรูปร่างกำยำยืนอยู่ ความสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ยืนอยู่ที่นั่น ก็เหมือนกับหอคอยเหล็ก
ในเวลานี้ แววตาของชายร่างกำยำคนนั้นจ้องมองที่หยางเฉินอย่างเย็นชา ท่าทางที่สงบเยือกเย็นของหยางเฉิน กลับทำให้เขารู้สึกถึงความกดดันอย่างมาก
“ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งมาก!”
ชายร่างกำยำแอบพูดในใจว่า นี่เป็นภาพลักษณ์ที่เขาเจอหยางเฉินครั้งแรก
และหยางเฉินตั้งแต่ตั้งจนจบ ก็เพียงแค่เหลือบมองเขา แววตาจับจ้องไปที่บนตัวของเว่ยเชิน
“เถ้าแก่เว่ยจัดเตรียมยอดฝีมือแปดคนไป‘เชิญ’ฉันมา ให้เกียรติฉันจริงๆ”
หยางเฉินยิ้มอย่างประชดประชัน ต่อจากนั้นนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเว่ยเชิน
ดวงตาทั้งสองของเว่ยเชินหรี่ลง เผยให้เห็นความเฉียบคมเล็กน้อย หยางเฉินดูเหมือนจะจ้องมองเขาอย่างสงบ แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกสัตว์ร้ายจ้องมอง
“หยางเฉิน ฉันจำเป็นต้องยอมรับว่า นายทำให้ฉันเกิดความสนใจในตัวของนายเป็นอย่างมาก”
ทันใดนั้นมุมปากของเว่ยเชินก็กระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นอย่างมาก ค่อยๆเอ่ยปากพูดว่า
“รสนิยมทางเพศของฉันปกติดี แกอย่าได้สนใจฉันอย่างเด็ดขาด” หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม
เว่ยเชินเลิกคิ้ว แต่ในไม่ช้าก็เหยียดออก มือของเขาบีบที่บนตัวของสองสาวสวยอย่าไม่หยุดนิ่ง และเอ่ยปากพูด: “พวกเธอออกไปก่อน!”
หลังจากที่สองสาวสวยออกไป ในห้องวีไอพีก็เหลือเพียงหยางเฉิน ยังมีเว่ยเชินและชายร่างใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเขา
“ฉันตรวจสอบนายแล้ว แต่นอกเหนือจากเป็นทหารมาห้าปีแล้ว ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่เมื่อห้าปีที่แล้ว นายยังเป็นยาจกที่เพื่อเงินห้าแสน ขอผู้คนไปทั่วทุกที่”
“ใช่แล้ว ยังมีอีกหนึ่งฐานะ เป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลอวี่เหวินในเย็นตู!”
“ถ้าหากตระกูลอวี่เหวินจะยอมรับฐานะของนายจริงๆ ฉันยังจะหวาดกลัวนาย แต่คนอื่นเขาดันไม่ยอมรับ และแม้แต่นามสกุลอวี่เหวินนี้ ก็ไม่อนุญาตให้นายใช้”
“คนโง่เขลาอย่างหวังเฉียงคนนั้น บางทีนายอาจจะโดนนายแอบอ้างบารมีข่มเหง แต่ฉันคือเว่ยเชิน ไม่มีทาง!”
ความสัมพันธ์ของหยางเฉินกับตระกูลอวี่เหวิน โดนคนเปิดเผยมาตั้งนานแล้ว เว่ยเชินสามารถตรวจสอบสิ่งเหล่านี้ได้ ก็ไม่แปลก
เพียงแต่พวกเขาจะรู้ได้อย่างไร?
ไม่ใช่ว่าตระกูลอวี่เหวินกีดกันเขาจากนามสกุลอวี่เหวิน
แต่ในวันที่แม่ของเขาโดนขับไล่ออกมา เขาก็เปลี่ยนนามสกุลของตัวเอง
ผู้คนในเจียงโจว จะรู้ได้อย่างไร ในวันที่เขากลับมาที่เจียงโจว พ่อบ้านของตระกูลอวี่เหวิน ตอนที่รอรับเขาที่สนามบินด้วยตัวเอง ตามคำสั่งของผู้นำตระกูล เชิญเขากลับไปที่เย็นตู เพื่อควบคุมดูแลตระกูลอวี่เหวิน
“เถ้าแก่เว่ยเชิญฉันมาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อพูดจาไร้สาระใช่มั้ย? ถ้าหากใช่ ฉันไม่มีเวลามาอยู่คุยด้วย”หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ
“หยางเฉิน นายเหมือนจะไม่ค่อยรู้อะไรเลย สภาพของตัวเองเป็นอย่างไร?”
เว่ยเชินพูดขึ้นทันที ในน้ำเสียงมาพร้อมกับการข่มขู่เล็กน้อย
“หืม? สภาพอะไร?”
หยางเฉินถามอย่างเจ้าเล่ห์ ท่าทางเหมือนไม่ได้ให้ความสำคัญกับเว่ยเชินแม้แต่น้อย
สิ่งนี้ทำให้เว่ยเชินโกรธมาก แต่ว่าเขาตั้งแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น ไม่อย่างนั้นวันนั้นที่อยู่หวงเหอบาธ บอดี้การ์ดโดนหม่าชาวทำร้าย แล้วโดนหยางเฉินเอาไปอีกสี่สิบล้าน เขาจะออกมาอย่างง่ายดายได้อย่างไร
การส่งคนไปพาหยางเฉินมาในวันนี้ ก็เป็นเพราะการตรวจสอบเบื้องลึกของหยางเฉินอย่างละเอียด
ในความคิดของเขา เหตุผลที่หวังเฉียงให้ความเคารพนอบน้อมต่อหยางเฉิน ก็เป็นเพราะหยางเฉินใช้ประโยชน์ฐานะของตระกูลอวี่เหวิน
“ไอ้หนุ่ม ฉันก็จะไม่พูดจากไร้สาระกับแก หวงเหอบาธเป็นกิจการของตระกูลเว่ย ติงลู่แค่หุ่นเชิดที่พวกเราเลี้ยงเอาไว้ เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะขายหวงเหอบาธออกไป”
ดวงตาของเว่ยเชินเต็มไปด้วยความเยือกเย็น และชายร่างใหญ่ที่อยู่ข้างหลังก็ระมัดระวังตัวมาก เตรียมพร้อมที่จะลงมือทุกเมื่อ
“ปลั๊ก!”
หยางเฉินหยิบขวดโค้กบนโต๊ะกาแฟขึ้นมาหนึ่งขวดแล้วเปิดออก ดื่มไปคำหนึ่ง ยิ้มจางๆ: “ต่อจากนั้นล่ะ?”
“เพล้ง!”
หยางเฉินสะบัดนิ้ว ฝาห่วงดึงก็พุ่งออกมาด้วยความเร็วสูง กระแทกที่เหล้าXOหนึ่งขวดบนโต๊ะกาแฟทันที ขวดเหล้าแตกกระจายทันที และโต๊ะกาแฟก็เต็มไปด้วยเหล้า แสงสีน้ำตาลแดงเป็นประกาย
ด้วยมือนี้ของหยางเฉิน ทำให้รูม่านตาของชายร่างใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเว่ยเชินหดตัวลงอย่างกะทันหัน นี่เป็นพลังและการควบคุมที่มากแค่ไหน ถึงสามารถใช้ฝาห่วงดึงกระแทกเหล้านอกระดับหรูหราหนึ่งขวดแตกได้?
รูม่านตาของเว่ยเชินก็ประกายด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย หยางเฉินนั่งอยู่ตรงหน้าของเขา ถ้าหากเมื่อกี้นี้ฝาห่วงดึงเล็งมาที่หัวสมองของเขา แล้วจะเกิดอะไรขึ้น?
ชายร่างใหญ่ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และยืนขวางอยู่ตรงหน้าเว่ยเชิน จ้องมองไปที่หยางเฉินอย่างบูดบึ้งไม่ยิ้มแย้ม
“หลีกไป!”
เว่ยเชินตวาดอย่างกะทันหัน
ชายรูปใหญ่พูดอย่างเคร่งขรึม: “เจ้านาย เขาแข็งแกร่งมาก!”
“ฉันให้แกไสหัวออกไป!”
เว่ยเชินก็บันดาลโทสะทันที
ชายร่างใหญ่ถึงได้ถอยกลับไปข้างหลังของเขา โดยเอามือข้างหนึ่งเข้าไปด้านในของชุดสูท เห็นได้ชัดว่ามีอาวุธซ่อนอยู่ที่นั่น ตราบใดที่หยางเฉินกล้าที่จะกระทำอะไรที่ทำร้ายเว่ยเชิน เขาจะชักปืนเป็นอันดับแรก
บนใบหน้าของหยางเฉินมีรอยยิ้มเล็กน้อย เว่ยเชินคนนี้ สามารถกลายเป็นทายาทของตระกูลเว่ยได้ มีความอดทนเล็กน้อยจริงๆ
ทั้งๆที่รู้ว่า เขาสามารถฆ่าตัวเองได้อย่างง่ายดาย แต่เว่ยเชินยังคงเปิดเผยตัวเองตรงหน้าของหยางเฉิน ความกล้าหาญนี้ เหนือกว่าคนจำนวนมากมายแล้ว
“ตราบใดที่นายคืนหวงเหอบาธให้ตระกูลเว่ย นายเสียเงินไปเท่าไหร่ ฉันจะให้นายเป็นสองเท่า”
เว่ยเชินไม่ได้ดูถูกเหมือนเมื่อกี้นี้ และพูดอย่างเคร่งขรึม
“เถ้าแก่เว่ย ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เข้าใจเรื่องหนึ่ง ฉันใช้เงินทองมากมายซื้อหวงเหอบาธมา ปากของคุณบอกว่าจะให้ฉันคืนกลับไป ทำไมทำเหมือนกับว่าฉันเป็นโจรได้ล่ะ?”หยางเฉินพูด
“ฉันจะใช้เงินสองเท่า ซื้อคืนมา!”เว่ยเชินกัดฟันพูด
“ไม่ขาย!”
หยางเฉินส่ายหัว และพูดด้วยรอยยิ้ม: “อย่าว่าแต่สองเท่า ต่อให้เป็นสิบเท่า ฉันก็ไม่ขาย! นั่นเป็นบ่อเงินบ่อทองแห่งหนึ่ง ฉันจะขายลงคอได้อย่างไร?”
“ความสามารถในการทำเงินทอง ไดนาสตี้ คลับแห่งนี้ เหนือกว่าหวงเหอบาธ”
เว่ยเชินพูดว่า: “จะว่าไป หวงเหอบาธอยู่ในมือของนาย ทำเงินไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันสามารถใช้ไนต์คลับแห่งนี้ แลกเปลี่ยนกับนาย ว่าอย่างไร?”
“เถ้าแก่เว่ย คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ? ในเมื่อที่นี่ทำเงินได้มากกว่าหวงเหอบาธ คุณจะโง่ถึงขนาดนั้นแลกเปลี่ยนกับฉันเหรอ?”หยางเฉินพูดอย่างประชดประชัน
