หยางเฉินจ้องหยวนมู่ไว้ ทันใดนั้นถามว่า “คือแกที่จ้างคนไปฆ่าเฉินอิงจวิ้นแล้ว จากนั้นให้คนป่าวประกาศไปทั่วว่าการตายของเฉินอิงจวิ้นเป็นฉันที่ทำ ถูกหรือเปล่า?”
“แกอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น!”
หยวนมู่ปฏิเสธหัวเด็ดตีนขาด กัดฟันบอกว่า “ฉันรู้แค่ว่าเมื่อคืนเฉินอิงจวิ้นหานักฆ่ามาแล้ว อยากฆ่าแกที่ยอดภูเขาห้าธาตุ แต่แกกลับรอดชีวิตลงมาแบบสบายดี ต่อจากนั้นเฉินอิงจวิ้นถูกฆ่าระหว่างทางกลับบ้าน แกโดนคนอื่นสงสัย ก็เป็นเรื่องปกติ!”
ได้ยินเรื่องที่หยวนมู่พูดนี้ บนหน้าเฉินซิงไห่ตื่นตกใจอยู่บ้าง ถ้าไม่ใช่หยวนมู่พูดเรื่องนี้ เขาคงไม่รู้เลย
“ฉันสงสัยมากว่าเฉินอิงจวิ้นหานักฆ่ามาฆ่าฉันเรื่องนี้ นอกจากฉันกับซูซานแล้ว ยังมีเฉินอิงจวิ้นกับคนในเหตุการณ์ที่รู้เห็น และไม่มีคนอื่นรู้อีก แล้วแกรู้ได้ยังไงกัน?”
หยางเฉินถามด้วยท่าทางฉงน
หยวนมู่รู้สึกระแวงอีกครั้ง เขาเพิกเฉยรายละเอียดจุดนี้ไป หยวนเซ่าที่อ่อนแรงอยู่บนพื้น ตอนที่ได้ยินหยางเฉินสอบถามเรื่องนี้ สั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างแรงไปทั้งตัว
โดยเฉพาะเรื่องนี้ ยังมีเขาร่วมด้วย
“ตอนที่พวกแกแข่งขันกันเสร็จ ฉันได้ยินเฉินอิงจวิ้นบอกมา”
หยวนมู่แกล้งทำเป็นนิ่งเฉย แต่เห็นได้ชัดว่าบนหน้าไม่มีความมั่นใจแบบเมื่อสักครู่แล้ว สายตาลุกลี้ลุกลนสุดๆ
“ป้าบ!”
หยางเฉินตบเข้าไปทีหนึ่งทันที หยวนมู่ที่ยื่นอยู่ด้านหน้าเขาลอยออกไปหลายเมตรโดยตรง
ยังมีฟันสองสามซี่กระเด็นออกจากในปากตามมาด้วย ปากเต็มไปด้วยเลือดสด
“หยวนมู่!”
ชั่วขณะนั้นหยวนซื่อหวู่โกรธเป็นพิเศษ
จากนั้นหยางเฉินเดินไปด้านหน้าของหยวนเซ่าอีกครั้ง มองหยวนเซ่าที่ไร้เรี่ยวแรงนั่งอยู่บนพื้นจากด้านบนลงมา ยังคงพูดด้วยท่าทางสงบอย่างนั้น “ตอนนี้ถึงตาแกแล้ว!”
“คุณ คุณหยาง ผม ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”
หยางเฉินยังไม่ได้ถาม หยวนเซ่าก็ตกใจจนแทบไม่ไหว น้ำเสียงดูสั่นเครือมาก
เวลานี้ ในหัวสมองของเขามีเพียงคำพูดที่หยวนมู่กำชับเขาไว้ เรื่องที่เขาร่วมกับเฉินอิงจวิ้นจ้างคนมาฆ่าหยางเฉิน ไม่สามารถบอกใครได้โดยเด็ดขาด
เขารู้ดีแน่นอน หากพูดความจริงออกไปในเวลานี้ หยางเฉินต้องเอาเขาตายแน่
“ฉันไม่ได้ถาม แกก็ดันไม่รู้อะไรทั้งนั้น?”
หยางเฉินส่ายหน้า หรี่ดวงตาเล็กน้อย “ฉันถามอะไรแก แกก็ตอบอันนั้น ถ้าคำตอบของแกทำให้ฉันไม่พอใจ ฉันจะหักขาแกทิ้งข้างหนึ่งก่อน ทำให้ฉันไม่พอใจอีก ก็จะหักขาข้างที่สองของแกทิ้ง จนแขนขาแกโดนหักทิ้งจนหมด ยังมีเรื่องที่โหดเหี้ยมรอแกอยู่อีก”
“หยางเฉิน นี่คือแกอยากทรมานบีบให้สารภาพเหรอ?”
หยวนซื่อหวู่กำหมัดแน่น หน้าโกรธเคืองเต็มที่ตะโกนขึ้น
หยวนเซ่าเป็นคนอย่างไร เขาในฐานะปู่คนนี้ รู้ดีเสียยิ่งกว่าใคร
เป็นคนที่ไร้ศักดิ์ศรีรังแกคนอ่อนแอกว่าและกลัวคนแกร่งกว่า ถ้าถูกหยางเฉินบีบให้สารภาพ ต่อให้ไม่มีเรื่องอะไร เกรงว่าคงสารภาพหมด
“พึ่บ!”
ไม่รู้ว่าเมื่อไร หินก้อนเล็กเข้ามาอยู่ในมือของหยางเฉินก้อนหนึ่ง หยวนซื่อหวู่เพิ่งพูดจบ เขาถือโอกาสขว้างออกไป หินก้อนเล็กนั้นกรีดผ่านหน้าของหยวนซื่อหวู่ในชั่วพริบตาเดียว
ทันใดนั้นหยวนซื่อหวู่รู้สึกเจ็บบนใบหน้า ยื่นมือเข้าไปลูบดูโดยจิตใต้สำนึก คาดไม่ถึงว่าเลือดไหลแล้ว
หยางเฉินขว้างมาครั้งนี้ ทำเอาทั้งหมดในเหตุการณ์ตื่นตกใจ
หินเล็กก้อนหนึ่งอยู่ในมือเขา กลับเหมือนเป็นลูกกระสุนปืน ที่สยองขวัญที่สุดคือแรงควบคุมของหยางเฉินที่มีต่อหินก้อนเล็กนี้แม่นยำมาก เพียงกรีดผ่านหน้าของหยวนซื่อหวู่ไป
เมื่อสักครู่ ถ้าเล็งเป้าตรงคอของหยวนซื่อหวู่ไว้ล่ะ?
“ตอนที่ฉันถาม ไม่ชอบให้คนนอกพูดมาก ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ตาย!”
หยางเฉินพูดอย่างเผด็จการไร้ที่เปรียบ
พอพูดจบ ทั้งหมดเงียบเชียบไร้เสียง ไม่มีใครกล้าพูดเลยสักคน
ในสายตาหยวนซื่อหวู่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวความสามารถของหยางเฉิน จนทำได้เพียงหุบปาก
เฉินซิงไห่หัวใจเต้นรัวตุบๆ เขาเคยเจอยอดฝีมือ กลับไม่เคยเจอยอดฝีมือที่สยองขวัญแบบหยางเฉินคนนี้
ก่อนหน้าถีบยอดฝีมือตระกูลหยวนกระเด็นไป เมื่อกี้ขว้างหินทำคนเจ็บตัวอีก
ถึงแม้เป็นเฉียนเปียว ก็ไม่มีความสามารถแบบนี้มั้ง?
เขาเข้าใจทันใด ทำไมหยางเฉินเพียงแค่ให้เขาดูเฉยๆ คือต้องการขู่ขวัญเขา ทำให้เขาอย่ามีความคิดหักหลังเป็นอันขาด มิฉะนั้นหินก้อนหนึ่งคงสามารถเอาชีวิตของเขาได้เลย
“บอกฉันมา การตายของเฉินอิงจวิ้น สรุปมันเกิดอะไรขึ้น?”
ทันใดนั้นหยางเฉินฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ วาดรอยยิ้มที่นิ่งเรียบออกมา
รอยยิ้มนี้ ในสายตาของหยวนเซ่ากลับเหมือนปีศาจร้ายที่มาจากนรก
“ผม ผม……”
หยวนเซ่าเพียงพูดคำว่า“ผม”สองครั้ง ไม่กล้าพูดอะไรต่อไปอีก
พูดความจริงออกมา ตายสถานเดียว
ไม่พูด งั้นก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดที่ไร้ขอบเขต จากนั้นยังเป็นโทษตายสถานเดียวเช่นกัน
ไม่ว่าพูดหรือไม่พูด ล้วนต้องตาย นี่จะให้เขาเอ่ยปากได้อย่างไร?
“ขอแค่แกพูดความจริงออกมา ฉันรับรองแกไม่ตาย!”
หยางเฉินมองความกังวลของหยวนเซ่าออก ยิ้มกริ่มบอกไป
“คุณ คุณพูดเองนะ จริงใช่ไหม?” หยวนเซ่ารู้สึกหวั่นไหว
“ฉันหยางเฉินที่พูดไป แต่ไหนแต่ไรไม่เคยคืนคำ!” หยางเฉินพูดเสียงดังกังวาน
“หยวนเซ่า ไม่ อย่าพูด!”
หยวนมู่พูดแบบเสียงไม่ชัดเจน
เขารู้ว่าผลลัพธ์ของการพูดเรื่องนั้นออกมาว่าร้ายแรงมากแค่ไหน ย่อมไม่หวังว่าหยวนเซ่าพูดออกมาเป็นธรรมดา
“ยังพูดได้อีก งั้นก็ทำให้มันพูดไม่ได้ไปตลอดกาลเถอะ!”
หยางเฉินมองหยวนมู่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ทีหนึ่ง ง้อนิ้วดีดออก มีหินเล็กก้อนหนึ่ง ชั่วขณะหนึ่งทะลุผ่านลำคอของหยวนมู่ไป
ทุกคนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรแล้ว มองเห็นเพียงหยางเฉินง้อนิ้วดีดไป
ตามมาด้วย หยวนมู่ยื่นมือจับลำคอไว้โดยจิตใต้สำนึก เลือดสดปริมาณมาก ไหลออกจากร่องนิ้วมือของเขา
ทั้งที่เกิดเหตุเงียบมาก
หยวนเซ่าที่เดิมตกใจจนฉี่ราด ชั่วพริบตาเดียวยิ่งควบคุมตนเองไม่ได้เป็นสองเท่า ในอากาศมีกลิ่นเหม็นหึ่งที่รุนแรงอย่างยิ่งคละคลุ้งอยู่
“ไปส่งโรงพยาบาลในสิบนาที บางทียังรักษาชีวิตเอาไว้ได้!” หยางเฉินพูดเตือนสติ
“หยวนมู่!”
หยวนซื่อหวู่ตะโกนเสียงดังทันใด พุ่งเข้าไปแล้ว
“หยางเฉิน ฉันจะฆ่าแก!”
หยวนซื่อหวู่ดวงตาแดงก่ำ ตะโกนขึ้นมาแล้ว
ในสายตาหยางเฉินมีแสงแหลมคมนิดๆ แวบผ่าน “อยากเอาชีวิตฉัน แกแน่ใจ?”
หยวนซื่อหวู่มองสายตาที่น่ากลัวนั้นของหยางเฉิน ราวกับโดนสัตว์ป่าดุร้านยุคดึกดำบรรพ์จ้องอยู่ เหงื่อแตกเปียกชุ่มไปหมดทั้งตัว
“ส่งโรงพยาบาล!”
หยวนซื่อหวู่ตะโกนไปยังผู้คน
หยวนมู่เพียงแค่โดนขว้างทะลุลำคอ ก็ไม่ใช่ไม่มีทางรักษาเลย แต่ถ้าส่งโรงพยาบาลช้า ยังถึงขั้นเสียชีวิตได้
ตอนนี้ทำได้เพียงประนีประนอม
“เฉินอิงจวิ้น ตายยังไง? คำถามแบบเดียวกัน ฉันไม่อยากถามอีกเป็นรอบที่สาม! ไม่อย่างนั้นหินก้อนต่อไป ฉันไม่มีทางรับประกันว่าจะยิงไปที่ไหน?”
หยางเฉินมองทางหยวนเซ่าอีกครั้ง ระหว่างสองนิ้วยังคีบก้อนหินขนาดเล็กไว้ก้อนหนึ่ง
ถึงแม้ว่าเป็นแค่ก้อนหินก้อนหนึ่ง กลับนำความสยองขวัญมาให้เขามากกว่าอาวุธใดๆ
“หยวนเซ่า เอาสิ่งที่แกรู้ พูดออกมาตามตรงให้หมด!”
หยวนซื่อหวู่กัดฟันพูด
เขารู้ชัดเจนมาก ถ้าหยวนเซ่ากล้าปิดบังเรื่องใด ไม่มีทางรอดชีวิตเด็ดขาด
“เป็นพี่ชายผม หาคนมา ฆ่าเฉินซิงไห่แล้ว เขาบอกว่า นี่คือโอกาสทองของพวกเราตระกูลหยวน ขอเพียงเฉินอิงจวิ้นตายไป ไม่เพียงสามารถทำลายการเกี่ยวดองของตระกูลซูและตระกูลเฉินพัง ยังสามารถยืมมือของตระกูลเฉิน มากำจัดคุณด้วย”
หยวนเซ่าร้องไห้บอกว่า “เรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบเป็นพี่ชายผมทำคนเดียว ไม่เกี่ยวอะไรกับผมทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกับผมจริงๆ ขอร้องคุณอย่าฆ่าผมเลยนะ! อย่าฆ่าผม!”
“ก่อนหน้า ที่ซูซานเจอลอบฆ่ามาหลายครั้ง ก็เป็นเขาทำ?” หยางเฉินถามอีกทันที
“ใช่ เป็นพี่ชายผมทำเหมือนกัน พี่ผมไม่เพียงหาคนมาลอบฆ่าซูซาน ยังหาคนมาลอบฆ่าเฉินอิงจวิ้นด้วย แค่ไม่สำเร็จมาตลอด”
หยวนเซ่ารีบตอบกลับ
ทุกคนตระกูลหยวน ต่างทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก
เดิมทีพวกเขายังแอบหวังอยู่ส่วนหนึ่ง แต่ตอนนี้ ความหวังดับมอดลงถึงที่สุด
“ผู้นำเฉิน เรื่องที่เหลือ ก็มอบให้คุณแล้ว!”
หยางเฉินรู้เรื่องที่ตนเองอยากรู้เรียบร้อย สำหรับจะจัดการตระกูลหยวนอย่างไร นั่นคือเรื่องของเฉินซิงไห่แล้ว
