“ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ข้างเขาอย่างนั้นเหรอ? ทำให้เขาตายซะ น่าจะง่ายมากเลยใช่ไหมล่ะ?”
“เขาแต่ไหนแต่ไรก็เป็นผักอยู่แล้ว ตายเมื่อไหร่ก็ได้ ถึงคุณฆ่าเขาให้ตาย ก็คงจะไม่มีใครคิดไม่ถึงหรอกว่า เป็นคุณทำ!”
ฟังคำพูดของเจิ้งเหม่ยหลิง โจวยู่ชุ่ยร่างกายสั่นเทา
ฉินต้าหย่งเปลี่ยนกลายเป็นสภาพแบบตอนนี้ นี่ก็คือเธอที่หาคนมาลงมือ
ตามแผนการของเธอ เดิมทีฉินต้าหย่งต้องถูกรถชนตาย แต่ชีวิตของเขาโชคดีมาก เลยเปลี่ยนมากลายเป็นผักแทน
แต่ว่าคนจ้างวานฆ่า กับคนที่ฆ่าด้วยตัวเอง เป็นคนละเรื่องกัน
เจิ้งเหม่ยหลิงกลับให้เธอลงมือฆ่าฉินต้าหย่ง
“เหม่ยหลิง ฉันไม่กล้าหรอก!”
โจวยู่ชุ่ยสายตาหันไปมองที่บนเตียงผู้ป่วย ฉินต้าหย่งที่ไม่เคลื่อนไหว เนื้อตัวทั้งหมดสั่นเทา
“คุณคิดว่า ตอนนี้คุณยังมีทางเลือกอยู่อีกเหรอ?”
เจิ้งเหม่ยหลิงเอ่ยปากพูดออกมา: “สมมติว่าฉินต้าหย่งฟื้นขึ้นมา เรื่องที่คุณจ้างวานคนมาฆ่านั้นก็จะแดงออกมา ถึงเวลานั้นคุณก็มีทางตายเพียงทางเดียวเท่านั้น จะลงมือหรือไม่ คุณตัดสินใจเอาเองละกัน ยังไงซะก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว”
“เจิ้งเหม่ยหลิง คุณพูดให้มันชัดเจนนะ อะไรที่เรียกว่าไม่เกี่ยวกับคุณ?”
โจวยู่ชุ่ยได้ฟังความหมายในคำพูดของเจิ้งเหม่ยหลิง ถึงจะอยากสลัดเรื่องนี้ออกไป เธอจะยุติเรื่องราวนี้ได้อย่างไร
“เป็นคุณที่เป็นคนมาหาฉันนะ ว่าฉันต้องการเงิน อยากจะฆ่าฉินต้าหย่ง ถึงเรื่องนี้จะถือว่ามีความเกี่ยวข้องกับฉันก็จริง ฉันสามารถพูดทั้งหมด ว่าเป็นคุณมายืมเงินฉัน ส่วนเรื่องอื่น ฉันไม่เกี่ยวข้อง!”
เจิ้งเหม่ยหลิงพูดอย่างเยือกเย็น: “จะพูดอีกที ฉินต้าหย่งถูกรถชนจนกลายเป็นผัก เป็นคุณเองที่หาคนมาจัดการ มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันด้วย?”
“มองว่าคุณอยู่ในฐานะป้าของฉัน ฉันจะมีน้ำใจเตือนคุณสักประโยค จ้างวานคนมาฆ่า นี่ก็ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ถึงจะไม่ตัดสินประหารชีวิต แต่อย่างน้อยก็โทษจำคุกตลอดชีวิต”
“ถ้าตอนนี้ คุณใจร้ายโหดเหี้ยม ฆ่าฉินต้าหย่ง ยังพอจะตบตาไปได้ แต่สมมติว่าเขาฟื้น คุณก็ใกล้จะเผชิญหน้ากับความผิดร้ายแรง!”
โทษประหาร!
โทษจำคุกตลอดชีวิต!
เสียงดังกึกก้องภายในสมองใหญ่ของโจวยู่ชุ่ย ได้ยินเพียงสองความผิดร้ายแรง
เมื่อก่อนเธอมีใจอยากจะจัดการฆ่าฉินต้าหย่งนั้น เพียงเพื่ออยากที่จะกลับไปที่ยอดเมฆาอีกครั้ง เวลานั้นสมองก็เกิดความตื่นเต้นเหมือนกัน มีความคิดบ้าคลั่งแบบนี้
ตอนนี้ฟังเจิ้งเหม่ยหลิงบอกว่าเป็นโทษร้ายแรง เธอจึงเข้าใจถ่องแท้ ว่าตัวเองได้ทำเรื่องโง่เขลาออกไปมากแค่ไหน
“เหม่ยหลิง คุณไม่ต้องปลอบป้า! คิดซะว่าป้าขอร้องคุณ คุณช่วยป้านะ ได้หรือเปล่า? ฉันไม่กล้าลงมือ ไม่กล้าจริงๆ!”โจวยู่ชุ่ยพูดไปร้องไห้ไป
“ป้า ฉันเองก็ไม่มีความสามารถ ถ้าหากจะหาคนมาจัดการฆ่าหยางเฉินได้จริง ฉันยังจะใช้ทางอ้อม ให้คุณมาช่วยฉันเหรอ?”
เจิ้งเหม่ยหลิงทำเป็นไม่ตื่นเต้นพูด: “เอาละ ป้า สิ่งควรพูดฉันก็ได้พูดออกไปหมดเรียบร้อยแล้ว ว่าควรต้องจะทำอย่างไร คุณตัดสินใจเอาเองละกัน ยังไงฉันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย!”
“เหม่ยหลิง! เหม่ยหลิง!”
โจวยู่ชุ่ยตะโกนเสียงดังหลายทีอย่างรีบร้อน แต่ว่าเจิ้งเหม่ยหลิงนั้นได้วางโทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้ว
เธอใบหน้าเบื่อหน่ายเฉื่อยชา รู้สึกแค่เพียงร่างกายอ่อนแอ ก้นนั่งอยู่บนโซฟา สายตาเหม่อมองอย่างเบื่อหน่ายไปที่ฉินต้าหย่งที่อยู่บนเตียง
ภายในสมองเต็มไปด้วยคำพูดของเจิ้งเหม่ยหลิงพวกนั้น
“ฉันควรจะทำอย่างไรดี?”
โจวยู่ชุ่ยใช้กำลังขยี้ไปที่ศีรษะของตัวเอง ภายในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ทันทีทันใด เธอก็นึกถึงคำพูดของหยางเฉินที่เพิ่งจะพูดกับฉินต้าหย่ง
เขาพูดว่า ได้หาผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางที่ดีที่สุดไว้เรียบร้อยแล้ว หลายวันนี้จะมาช่วยรักษาฉินต้าหย่ง และยังมีความหวังในการรักษาหายเป็นอย่างมาก
พอคิดมาถึงตรงนี้ โจวยู่ชุ่ยสุดท้ายก็ตัดสินใจออกมาได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอเองก็ไม่สามารถให้ฉินต้าหย่งฟื้นตื่นขึ้นมาได้
คนเมื่อจิตใจมีความคิดชั่วร้าย ก็สามารถเปลี่ยนกลายเป็นบ้าคลั่งอย่างมาก
โจวยู่ชุ่ยที่เพิ่งจะหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ตอนนี้ในดวงตาทั้งคู่มีสีแดงเลือด ในสายตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่น่าสยดสยอง
เธอค่อยๆย่างกรายเข้ามาหาฉินต้าหย่ง
“ฉินต้าหย่ง อย่าโทษฉันเลยนะ ถ้าคุณไม่ตายไปซะ รอถึงวันที่คุณตื่นขึ้นมา ก็จะเป็นวันสุดท้ายของฉัน!”
“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มีเพียงต้องให้คุณตายเท่านั้น!”
“รอคุณตายไปแล้ว ฉันจะได้ไม่ต้องมากังวลอีกต่อไปว่า ความลับนั้นระหว่างพวกเราจะโดนเปิดเผย ถึงเวลานั้น ฉันก็จะกลับไปที่ยอดเมฆาอีกครั้ง เพลิดเพลินกับความเจริญรุ่งเรืองและร่ำรวยมหาศาล!”
ใบหน้าของโจวยู่ชุ่ยเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและดุร้าย ทันใดนั้นเธอก็หยิบผ้าห่มขึ้นมา คลุมไปบนศีรษะของฉินต้าหย่งอย่างฉับพลัน มือทั้งคู่ปิดไปที่บริเวณปากและจมูกของฉินต้าหย่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อึกอัก!”
มือทั้งคู่ของเธอเพิ่งจะกดไปตรงบริเวณจมูกและปากของฉินต้าหย่ง ทันใดนั้นเองประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก
โจวยู่ชุ่ยเหมือนกระต่ายที่ตกใจกลัว ดึงมือออกอย่างรีบร้อน ตรงเข้าไปโถมตัวเข้าหาร่างกายของฉินต้าหย่ง ร้องไห้พร้อมกับพูด : “ต้าหย่ง เมื่อไหร่คุณถึงจะฟื้นขึ้นมาสักที?”
“คุณอย่านอนอีกเลย รีบลุกขึ้นมามองฉันหน่อย ได้ไหม?”
“ถ้าหากคุณยังจะนอนแบบนี้ต่อไปจริงๆ ฉันควรจะทำยังไงดี?”
ปฏิกิริยาโต้ตอบของโจวยู่ชุ่ยนั้นรวดเร็ว ยังไม่ทันมองว่าใครเข้ามา ก็เอาแต่โถมตัวเข้าไปร้องได้อยู่ข้างกายของฉินต้าหย่ง
คนที่ไม่รู้จัก คงจะคิดว่าเธอมีความรักให้กับฉินต้าหย่งเป็นอย่างมาก
“แม่ คุณไม่ต้องร้องแล้ว!”
เสียงสะอึกสะอื้นของฉินซีดังขึ้นมากะทันหัน เดินมาถึงหน้าเตียงผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง ยื่นมือมากอดโจวยู่ชุ่ยแล้วพูด : “แม่ คุณวางใจเถอะ พ่อจะต้องไม่เป็นอะไร!”
เห็นเป็นฉินซี โจวยู่ชุ่ยถึงถอนหายใจโล่งใจออกมา
เมื่อกี้เธอเกือบจะตกใจตาย เพียงแต่เรื่องที่ทำให้เธอสงสัยก็คือ เวลานี้ ควรจะเป็นเวลาเข้างาน ฉินซีมาได้อย่างไรกัน?
โจวยู่ชุ่ยแกล้งร้องไห้มาตั้งนาน ถึงจะสงบนิ่งได้
“เสี่ยวซี ไม่ใช่ว่าพูดกันแล้วเหรอ พวกคุณไปทำงานอย่างสบายใจได้ เลิกงานแล้วค่อยมาเยี่ยม ฉันจะอยู่ที่นี่ดูแลพ่อคุณเอง”โจวยู่ชุ่ยพูด
ฉินซีขยี้ตาจนตาทั้งคู่เปลี่ยนเป็นแดง มองโจวยู่ชุ่ยพูด: “แม่ คุณอยู่เฝ้าที่โรงพยาบาลคนเดียว เหนื่อยมากเกินไป ช่วงนี้ฉันกับเสี่ยวยีไม่ค่อยยุ่ง พวกเราปรึกษากันแล้ว จากนี้ไปทุกวันพวกเราจะหาเวลาว่างมาเปลี่ยนกับคุณ”
“อ่า? จะได้ยังไงกัน? งานเป็นเรื่องสำคัญ ทางด้านพ่อของคุณนี้มีฉันอยู่นะ! ถึงพวกคุณจะมาเฝ้าที่นี่ ก็ไม่มีประโยชน์เหมือนกัน!”
“พวกคุณตอนนี้ตำแหน่งสูง มีคนมากมายจับจ้องตำแหน่งของพวกคุณอยู่ ถ้าหากว่าโดนคนแย่งไปจริงๆ นั่นมันน่าเสียดายอย่างมาก!”
“ฟังคำพูดแม่นะ จากนี้ไปแม่เฝ้าคนเดียวได้ คุณกับเสี่ยวยีไปทำงานได้อย่างสบายใจได้! ทางนี้มีฉันอยู่!”
พอฟังว่าฉินซีกับเสี่ยวยีอยากจะผลัดกันมาหาที่โรงพยาบาล โจวยู่ชุ่ยก็ร้อนใจขึ้นมาทันที
เธอตอนนี้อยากจะรีบจัดการทำให้ฉินต้าหย่งตาย ถ้าฉินซีกับเสี่ยวยีมา โอกาสที่เธอจะลงมือได้จะยิ่งน้อยลงไปอีก
ฉินซีส่ายหน้าไปมา ใบหน้าตัดสินใจหนักแน่นพูดว่า: “แม่ คุณอย่าโน้มน้าวอีกเลย ฉันกับเสี่ยวยีตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว อีกอย่าง งานจะมาสำคัญไปกว่าพ่อได้ยังไงกัน? หมอไม่ได้พูดแล้วเหรอ ต้องให้พวกเราคนใกล้ชิดอยู่พูดกับเขาให้มากๆ ไม่แน่ว่าเขาจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้”
“ไม่ได้!”
โจวยู่ชุ่ยทำหน้านิ่ง พูดอย่างแข็งกร้าว: “เรื่องนี้ ต้องฟังฉันนะ พวกคุณไปทำงานได้อย่างสบายใจได้เลย ฉันสามารถอยู่เป็นเพื่อนพ่อเธอได้”
ปฏิกิริยาตอบสนองของโจวยู่ชุ่ยนั้นดูจะแสดงมากไปหน่อย จนถึงขนาดฉินซียังรู้สึกค่อนข้างตกใจ
ฉินซีพูดออกไปด้วยดวงตาแดงก่ำ: “แม่ ตอนนี้พ่อมีสภาพแบบนี้ ถึงพวกเราจะอยู่ที่บริษัท จะทำงานอย่างสบายได้อย่างไรกัน? คุณวางใจเถอะ บริษัทนั้นไม่เป็นอะไรหรอก”
โจวยู่ชุ่ยไม่เข้าใจชัดเจน แน่นอนว่าฉินซีนั้นเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ไม่ว่าจะเป็นซานเหอกรุ๊ป หรือจะเป็นเยี่ยนเฉินกรุ๊ป คนที่คุมหางเสือที่แท้จริงนั่นก็คือหยางเฉิน
กิจการของครอบครัว จะมีใครมาแย่งตำแหน่งเธอกับเสี่ยวยีไปได้?
“เสี่ยวซี ฉันอยู่ที่นี่ดูแลพ่อของเธอ คุณยังไม่วางใจอยู่อีกเหรอ?”
โจวยู่ชุ่ยทำท่าทางร้องไห้ฟูมฟายอย่างผิดปกติขึ้นมาทันทีทันใด สะอึกสะอื้นถาม
“แม่ ฉันจะไม่วางใจคุณได้ยังไงกัน?” ฉินซีรีบร้อนพูด
“คุณนั่นแหละที่ไม่ไว้ใจฉัน!”
น้ำตาของโจวยู่ชุ่ยไหลหยดร่วงลงบนพื้น ร้องไห้ไปพูดไป: “คุณก็เหมือนกับสามีขยะของคุณนั่นแหละ คิดว่าการที่ฉันอยู่ที่นี่ ที่แท้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรใช่ไหม?”
“แม่ หยางเฉินพูดอะไรกัน?” ฉินซีถาม
“หลายวันนี้ ฉันอยู่เฝ้าพ่อของคุณอย่างลืมวันลืมคืน สักพักก็จะอาบน้ำให้เขา สักพักก็เปลี่ยนผ้าอ้อม สักพักก็ดูว่าเขายังหายใจอยู่หรือเปล่า”
“แล้วผลลัพธ์ล่ะ? พวกคุณแต่ละคนไม่ไว้ใจฉัน!”
“ฉันนั้นคงจะเหนื่อยเกินไป ไม่คิดว่าพอเผลอหลับ สุดท้ายก็หยางเฉินมาเห็นเข้า เลยถามคาดคั้นฉันว่าคาดหวังเป็นพิเศษว่าพ่อคุณจะตายไปใช่หรือเปล่า!”
“ตอนนี้แม้กระทั่งคุณ ยังสงสัยฉันว่าดูแลพ่อคุณไม่ดีเหมือนกัน! ฉันเหนื่อยมาหลายวันนี้ เพื่อใครกัน? ตอนนี้ถูกพวกคุณแต่ละคนรังเกียจ!”
ใบหน้าร้องไห้ที่เต็มไปด้วยน้ำตาของโจวยู่ชุ่ย เหมือนรู้สึกราวกับว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม
สีหน้าของฉินซีดูไม่ได้อย่างมากทันที พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ: “แม่ หยางเฉินพูดแบบนั้นกับคุณจริงๆเหรอ?”
