ในเวลานี้เอง ผู้ชายอายุน้อยที่สวมชุดสูทคนหนึ่ง ในมือถือแก้วทรงสูงใบหนึ่งไว้ ยิ้มกริ่มเดินเข้ามาแล้ว
หลังจากยื่นมือตบไหล่ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างกายหยางเฉิน ผู้ชายคนนั้นก็พูดอย่างโมโห “ใครแม่ง……”
เพียงแต่คำพูดของเขายังไม่ทันจบ ก็หยุดชะงักลง
เพราะเขามองเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนแล้ว ตกใจจนฉี่เกือบราด รีบพูดทันที “คุณ……คุณชายไห่!”
ผู้เข้ามาคือหวังไห่ หลานคนโตของผู้นำตระกูลหวัง ได้รับความชื่นชอบจากผู้นำตระกูลหวัง และกิจการมากมายของตระกูลหวังล้วนมอบหมายให้เขาจัดการ
วันนี้คนที่อยากแต่งงานกับอ้ายหลิน ก็คือน้องชายแท้ๆ ของหวังไห่
“นายเปลี่ยนที่นั่งหน่อย!” หวังไห่พูดจานิ่งๆ
“ครับ……ครับ คุณชายไห่!”
คนคนนั้นกล้าปฏิเสธที่ไหนกัน รีบหลบยอมให้ที่นั่งไปทันที
หลังจากหวังไห่นั่งลงเรียบร้อย หัวเราะฮึๆ จ้องหยางเฉิน “คุณผู้ชายครับ เหมือนว่าหน้าไม่คุ้นเท่าไร ไม่ทราบว่าเป็นคุณชายจากตระกูลไหนกัน?”
ตอนที่เขาเดินมาทางนี้ หยางเฉินก็สังเกตเห็นเขาแล้ว
เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้เป็นคนที่ตระกูลหวงจัดส่งเข้ามา เพื่อลองเชิงเขาดู
หยางเฉินไม่ได้สนใจ ยกน้ำชาที่อยู่บนโต๊ะขึ้น ดื่มหมดแก้วในทีเดียว
หม่าชาวรีบลุกขึ้น เทให้หยางเฉินเต็มแก้ว
ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินไม่ได้ตอบรับแต่อย่างใด แกว่งน้ำชาในถ้วยชาพอร์ซเลนเบาๆ
หวังไห่ขมวดคิ้วแล้ว ในฐานะหลานชายคนโตของตระกูลหวัง และผู้นำของตระกูลหวังในอนาคต ถูกเมินเฉยเช่นนี้ ทำให้เขาขายขี้หน้ามาก
โดยเฉพาะเป็นชายหนุ่มที่ถัดกันไปไม่มากด้วย ความสนใจอยู่บนตัวเขาทั้งหมด
โดนหยางเฉินเพิกเฉย ก็คือการตบหน้าเขาเลยทีเดียว
“ไอ้หนุ่ม นายไม่มีมารยาทเลยสักนิดจริงๆ เจ้าบ่าวในวันนี้เป็นน้องชายของฉัน ฉันก็เป็นเจ้าภาพเหมือนกัน ทางเจ้าภาพถามนายอยู่ นายกลับทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น หมายความว่าไม่ได้เห็นฉันอยู่ในสายตาสักนิดเลยเหรอ?”
การอบรมของหวังไห่ดีมาก ถึงแม้จะโดนเพิกเฉยไป ถึงจะรู้สึกโกรธแค้นมาก แต่เขายังคงฝืนกลั้นความรู้สึกโกรธเอาไว้
เพียงแค่ในแววตาลึกของเขา มีแรงอาฆาตแค้นเปล่งประกาย
งานแต่งในวันนี้ฉุกละหุกอย่างมาก เมื่อวานเพิ่งกำหนดลงตัว วันนี้ก็จัดงานแล้ว
บางทีคนอื่นอาจจะไม่เข้าใจสาเหตุในนั้นดี แต่เขาในฐานะหนึ่งในผู้คุมอำนาจของตระกูลหวัง ย่อมเข้าใจเป็นธรรมดา
รวมทั้งการที่เขาเข้ามาพูดคุยกับหยางเฉินเอง ก็เป็นการบงการของตระกูลหวง
ตระกูลหวังเป็นตระกูลที่ถูกตระกูลหวงสนับสนุนขึ้นมา และสามารถพูดได้ว่าคำสั่งของตระกูลหวง สำหรับตระกูลหวังนั้นก็คือราชโองการ
หยางเฉินกล้าล่วงเกินตระกูลหวง นั่นคือกำลังวอนหาที่ตาย
“คุณผู้ชายของฉันไม่ชอบพูดไร้สาระกับคนแปลกหน้า ถ้ามีธุระก็พูดธุระมา ไม่มีธุระก็รีบไสหัวไป!”
หม่าชาวบอกทันที
เขาไม่ได้กดเสียงของตนเองให้ต่ำลง หลังจากที่พูดประโยคนี้ออกไป ชั่วขณะนั้นดึงดูดความสนใจของคนทั้งงานแล้ว
ทันใดนั้นผู้คนต่างตื่นตกใจอย่างยิ่ง
วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของตระกูลหวัง หวังไห่ในฐานะหลานชายคนโต สถานะสูงศักดิ์มากแค่ไหน? เวลานี้คาดไม่ถึงว่าจะถูกชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนใส่ว่า“ไสหัวไป”ต่อหน้าสาธารณชน
นี่เดิมทีคือการดูถูกอย่างใหญ่หลวงต่อตระกูลหวัง
ที่เมืองเยี่ยนตู มีแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู และภายใต้แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ก็มีตระกูลมากมายที่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูสนับสนุนขึ้นมา ตระกูลหวังก็เป็นตระกูลหวงที่สนับสนุนขึ้นมา
และสามารถพูดได้ว่าการไม่เคารพต่อตระกูลหวัง ก็เป็นการไม่เคารพต่อตระกูลหวงด้วย
หลังจากที่เงียบงันไปครู่หนึ่ง ในงานเกิดเสียงฮือฮาขึ้น!
“ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกัน? นึกไม่ถึงแม้แต่หวังไห่ยังกล้ามาตะโกนประณามต่อหน้าคนอื่น!”
“หวังไห่เป็นถึงหลานชายคนโตของผู้นำตระกูลหวัง ถึงแม้อายุยังน้อย กลับดูแลกิจการมากมายในตระกูล ได้รับความชื่นชอบของผู้นำตระกูลหวัง ชายหนุ่มคนนี้ยังกล้าเหยียดหยามเขาอีก?”
“ดูแล้วชายหนุ่มสองคนนี้คงเป็นแขกที่ไม่หวังดี!”
……
ทุกคนต่างถกเถียงกัน ล้วนทำหน้าตกใจกันหมด ในสายตาของผู้คนมากมายที่มองทางหยางเฉินและหม่าชาว เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ
มาก่อเรื่องในวันมงคลสมรสของตระกูลหวัง ไม่ใช่วอนหาที่ตายแล้วจะเป็นอะไร?
สีหน้าของหวังไห่อึมครึมลงถึงขีดสุด ถึงแม้เขาจะรู้ว่าหยางเฉินไม่ธรรมดา กลับนึกไม่ถึงว่าเขายังทันไม่ได้พูดคุยกับหยางเฉินสักประโยคเดียว แต่กลับถูกคนของหยางเฉินตวาดใส่ต่อหน้าสาธารณชน
“คุณผู้ชาย ดูเหมือนว่าหมาของนายจะน่ารำคาญอยู่นิดหน่อยนะ ในเมื่อนายไม่สั่งสอน งั้นได้แต่ให้ฉันมาสั่งสอนแทนนายสักหน่อยแล้วล่ะ”
หวังไห่ไม่ได้สนใจหม่าชาว แต่ว่าหรี่ตามองทางหยางเฉินแล้วพูดขึ้น
เมื่อเขาพูดจบลง จากนั้นชายกำยำที่รูปร่างสูงใหญ่สองคนก็เดินเข้ามา เดินไปทางซ้ายและทางขวาของหม่าชาว พยายามบังคับพาหม่าชาวออกไป
บนหน้าที่เรียบเฉยใบนั้นของหยางเฉิน ในที่สุดก็มีอารมณ์ความรู้สึกระดับหนึ่ง เป็นความโกรธเคือง จากนั้นมองทางหวังไห่แวบหนึ่ง
ชั่วแวบหนึ่งนี้ หวังไห่เย็นเฉียบเสียดกระดูกไปทั่วทั้งตัว คล้ายกับร่วงลงไปในหุบเหวหนาวเหน็บที่ลึกมาก
จากในสายตาของหยางเฉิน เขาสัมผัสได้ถึงความหมายอาฆาตแค้นอันไร้ขีดจำกัด
ทันใดนั้นเขามีภาพลวงตาว่าสิ่งที่ตนเองกำลังเผชิญหน้าอยู่ไม่ใช่คน แต่เป็นปีศาจร้ายที่มาจากนรกคนหนึ่ง
ดวงตาคู่หนึ่งนั้น เห็นได้ชัดว่าคือดวงตาของสัตว์ป่าดึกดำบรรพ์ พอมองก็สามารถทำให้เขาตกลงสู่เหวลึก
“เหยียดหยามพี่น้องของฉัน แกรู้หรือเปล่าว่าบทลงโทษคืออะไร?”
หยางเฉินวางถ้วยชาพอร์ซเลนลงแล้ว หรี่ตาจ้องหวังไห่พลางถามขึ้น
น้ำเสียงนิ่งสงบ กลับทำให้หวังไห่รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้นกระโจนเข้ามาตรงหน้า
“บทลงโทษอะไร?”
ถึงแม้ว่าจะหวาดกลัว แต่นึกถึงงานแต่งยิ่งใหญ่ในวันนี้ ยังมีผู้แข็งแกร่งที่ตระกูลหวงเตรียมไว้ เขาถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง จากนั้นส่งเสียงหัวเราะเยาะ ถามหยางเฉินกลับว่าบทลงโทษอะไร
“โทษประหารชีวิต!”
หยางเฉินพูดจบลง ถ้วยชาพอร์ซเลนในมือกลายเป็นผุยผงในชั่วพริบตา
ขณะเดียวกันสั่งการไปคำหนึ่ง “ฆ่า!”
ในชั่วขณะที่เขาเพิ่งพูดจบ ชายกำยำสูงใหญ่สองคนนั้นที่เตรียมจะลงมือกับหม่าชาว แทบจะในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ร่างกายก็ถูกโจมตีจนลอยออกไป
ตามมาด้วยหม่าชาวกระโจนมาทางหวังไห่ คว้าที่ลำคอของหวังไห่ไว้ทีหนึ่ง
หวังไห่เพียงรู้สึกว่าอ่อนยวบหมดแรงไปทั้งตัว ลำคอถูกกำลังมหาศาลรัดเอาไว้ ชั่วพริบตาเดียวลมหายใจของเขาก็ถูกตัดขาด
“แก๊ก!”
เสียงกระดูกแตกหักชัดแจ๋วเสียงหนึ่งดังขึ้นมากะทันหัน
หม่าชาวปล่อยมือ ร่างกายของหวังไห่ค่อยๆ ไหลลงจากในมือเขา หล่นลงบนพื้นไปตรงๆ
ตายตาไม่หลับ!
ในห้องงานเลี้ยงที่กว้างใหญ่ ชั่วขณะนั้นเงียบเป็นเป่าสาก
สายตาของทุกคนตกลงบนตัวของหม่าชาวในทันที ในลูกตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว
หลานชายคนโตของตระกูลหวัง ผู้นำตระกูลหวังในอนาคต คาดไม่ถึงโดนฆ่าแล้ว!
ในงานมงคลสมรสของตระกูลหวัง ที่สถานที่จัดพิธีแต่งงาน โดนฆ่าแล้ว!
นี่เป็นไปได้อย่างไร?
เขากล้าได้อย่างไร?
หรือไม่รู้ว่าตระกูลหวังและตระกูลอ้ายร่วมมือกัน จะสร้างพลังที่ยิ่งใหญ่มากแค่ไหน?
ทุกคนคนนู้นมองคนนี้ คนนี้มองคนนั้น จากในสายตาของแต่ละฝ่าย สามารถมองเห็นความตื่นตกใจและหวาดกลัว
หลังจากหม่าชาวฆ่าหวังไห่แล้ว เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ยกน้ำชาชั้นดีกาหนึ่งขึ้นมา หลังเทให้หยางเฉินเสร็จ ก็นั่งลงไปข้างกายหยางเฉินอย่างเคารพนบนอบ
ทุกคนต่างลืมหายใจกันแล้ว มองเหตุการณ์ฉากนี้ด้วยหน้าตาอึ้งทึ่งเต็มที่
จนกระทั่งวินาทีนี้ พวกเขาถึงรู้สึกตัว ตั้งแต่ต้นจนจบ คนหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่พูดจาสักคำ เอาแต่ดื่มชาอย่างเดียว ถึงเป็นเสาหลักของหม่าชาว
ถ้าไม่ใช่เขาเห็นด้วย ลูกน้องของเขาจะกล้าฆ่าคนของตระกูลหวังที่งานแต่งของตระกูลหวังได้อย่างไร?
เพียงแต่คนที่สามารถทำให้หม่าชาวผู้แข็งแกร่งระดับแบบนี้เป็นลูกน้องได้ โดยเฉพาะจะเป็นคนธรรมดาได้เหรอ?
เมืองเยี่ยนตู มีชายหนุ่มที่มีเบื้องหลังทรงอำนาจขนาดนี้ออกมาได้ตั้งแต่เมื่อไร?
แขกเหล่านั้นคิดแน่นอนว่าหยางเฉินเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ที่ไหน
แม้กระทั่งมีคนสงสัยว่าหยางเฉินอาจเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลไหนในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูหรือเปล่า
