“ทางบริษัทมีบางอย่างเกิดขึ้นนิดหน่อย ฉันต้องไปจัดการกับเรื่องนี้เอง คุณไม่สนใจฉัน กลับบ้านไปก่อน!” ฉินซีพูดแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของฉินซี ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
แต่ฉินซีเด็ดเดี่ยวมาก โดยเฉพาะการทำงาน เธอจะไม่มีทางขอความช่วยเหลือจากหยางเฉิน เว้นแต่เธอจะเจอสิ่งที่แก้ไม่ได้
ฉินซีไปซานเหอกรุ๊ปโดยตรง ขณะที่หยางเฉินกลับไปที่ยอดเมฆา
“พ่อคะ!”
ทันทีที่กลับถึงบ้าน เสี้ยวเสี้ยวก็วิ่งไปอย่างตื่นเต้น:”พ่อคะ วันนี้คุณตากับน้าพาหนูไปสวนสัตว์ เห็นสัตว์มากมายเลย ไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำด้วย และเห็นฉลามตัวใหญ่กว่าพ่ออีก”
หยางเฉินใช้โอกาสนี้กอดเสี้ยวเสี้ยว แต่เดิมคิดว่าเธอจะโกรธ ที่เขาไม่รีบกลับมาเลยผิดสัญญา
เห็นได้ชัดว่า หลังจากที่ได้ไปเล่นที่สวนสัตว์และพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำมาตลอดทั้งเช้า ตอนนี้กำลังรู้สึกตื่นเต้น และดูเหมือนอารมณ์จะยังค้างอยู่
ฉินต้าหย่งมองเสี้ยวเสี้ยวที่มีท่าทางตื่นเต้น ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“พ่อครับ เสี่ยวยีล่ะครับ?”
จู่ๆหยางเฉินก็ถามขึ้น
วันนี้ฉินซีก็พักผ่อนเช่นกัน ปกติแล้ว ถ้าฉินซีไม่ว่าง ฉินยีก็จะอยู่เคียงข้างเสี้ยวเสี้ยว
ฉินต้าหย่งพูดว่า:”ก่อนนายกลับประมาณครึ่งชั่วโมง เธอกลับไปที่บริษัทบอกว่าบริษัทมีปัญหา”
“จริงสิ เสี่ยวซีล่ะ?”
ฉินต้าหย่งถามอีกครั้ง
จู่ๆหยางเฉินก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ซานเหอกรุ๊ปมีปัญหา บริษัทแยกในเจียงโจว เยี่ยนเฉินกรุ๊ปก็มีปัญหา?
เหมือนกับว่าจะบังเอิญไปหน่อย?
“เสี่ยวซีก็ไปบริษัทแล้วครับ”หยางเฉินไม่ได้อธิบายมาก
ในขณะนั้น มือถือของฉินต้าหย่งก็ดังขึ้น หลังจากที่เขารับสาย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และ เขาลุกขึ้นยืนทันที:”ได้ ฉันจะไปที่บริษัทเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสาย ฉินต้าหย่งก็หยิบกุญแจรถบนโต๊ะ ในขณะที่สวมเสื้อคลุมของเขา และพูดกับหยางเฉิน ว่า:”พ่อฝากเสี้ยวเสี้ยวด้วยนะ พ่อจะไปบริษัทก่อน”
พูดจบ ฉินต้าหย่งก็เดินออกจากห้องไปแล้ว
ทันใดนั้นก็เหลือแค่หยางเฉินกับเสี้ยวเสี้ยวอยู่ในบ้าน หยางเฉินขมวดคิ้ว ภายในครึ่งชั่วโมง ซานเหอกรุ๊ป เยี่ยนเฉินกรุ๊ป และบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอต่างก็มีปัญหา มันบังเอิญมากเกินไปแล้ว
และอุตสาหกรรมเหล่านี้เป็นของพวกเขาเอง
“พ่อคะ เสี้ยวเสี้ยวกำลังพูดกับพ่ออยู่ ทำไมพ่อไม่สนใจเสี้ยวเสี้ยวละ? พ่อไม่ชอบเสี้ยวเสี้ยวแล้วเหรอคะ?”
ทันใดนั้นเสียงของเสี้ยวเสี้ยวก็ดังขึ้น ซึ่งทำให้ความคิดของหยางเฉินกลับสู่ความเป็นจริง
เห็นเสี้ยวเสี้ยวกำลังเบ้ปาก ใบหน้าของเธอไม่มีความสุขเลย
หยางเฉินรีบพูดว่า:”ทำไมพ่อจะไม่ชอบเสี้ยวเสี้ยวล่ะ? หนูบอกพ่อซิ วันนี้เห็นสัตว์ตัวน้อยอะไรบ้าง?”
เมื่อได้ยินหยางเฉินพูดถึงสัตว์ตัวน้อย เสี้ยวเสี้ยวก็รู้สึกตื่นเต้นอีกครั้งทันที และพูดอย่างมีความสุขว่า:”หนูเห็นกอริล่า แล้วก็หมีแพนด้า พวกมันน่ารักมาก! ยังเห็น……”
ในขณะที่เสี้ยวเสี้ยวกำลังพูด หยางเฉินก็เหม่อลอยเล็กน้อย รู้สึกไม่น่าสบายใจตลอดเลย
แต่ทั้งฉินซี และฉินยีต่างก็ไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากตัวเอง แสดงว่าเรื่องนี้ยังคงอยู่ในการควบคุมของพวกเธอ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป
“พ่อคะ วันนี้เสี้ยวเสี้ยวเห็นคุณยายด้วยค่ะ!”
เสี้ยวเสี้ยวพูดขึ้นอย่างกะทันหัน
“หนูเห็นคุณยายเหรอ? เห็นคุณยายที่ไหน?”
หยางเฉินตกใจและรีบถาม
“ที่สวนสัตว์ คุณยายตามหาคุณตา และบอกว่าอยากกลับบ้าน แต่คุณตาปฏิเสธ”
เสี้ยวเสี้ยวพูดไป ดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที มองไปที่หยางเฉินด้วยดวงตาโตเป็นประกายและพูดว่า:”พ่อคะ พ่อให้คุณยายกลับบ้าน ได้รึเปล่า?”
หัวใจของหยางเฉินดิ่งลงทันใด และคุณยายที่เสี้ยวเสี้ยวพูดถึง คงจะเป็นโจวยู่ชุ่ยเท่านั้น
ตามการกระทำของโจวยู่ชุ่ย ตอนนี้เธอคงจะยังคงรับโทษอยู่ ทำไมถึงได้รับการปล่อยตัวเร็วเช่นนี้?
ในนี้ ต้องมีปัญหาแน่นอน
“เสี้ยวเสี้ยว ไม่ใช่ว่าพ่อไม่ให้คุณยายกลับบ้าน แต่แกทำความผิด ทำให้ไม่สามารถกลับบ้านชั่วคราว”
หยางเฉินกอดลูกสาว และพูดอย่างอ่อนโยน
แม้ว่าโจวยู่ชุ่ยจะไม่ได้ดูแลเสี้ยวเสี้ยวมากนัก แต่ก็เห็นเสี้ยวเสี้ยวโตมาถึง 4 ขวบ ในความทรงจำของเสี้ยวเสี้ยว โจวยู่ชุ่ยก็คือคุณยาย
จู่ๆโจวยู่ชุ่ยก็หายตัวไปนาน จู่ๆก็เจอกัน เสี้ยวเสี้ยก็คิดถึงเล็กน้อย
“แต่คุณยายบอกว่า ขอแค่พ่อยอม คุณยายก็กลับบ้านได้”เสี้ยวเสี้ยวพูดอย่างไร้เดียงสา
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง:”เสี้ยวเสี้ยว หนูจำสิ่งที่พ่อพูดกับหนูได้ไหม? ถ้าทำความผิด ก็ต้องแลกด้วยอะไรบางอย่าง คุณยายทำผิด เลยถูกลุงตำรวจจับไป”
“ดังนั้น คุณยายจึงไม่สามารถกลับมาได้ในตอนนี้ และไม่สามารถกลับบ้านได้ จนกว่าจะแก้ไขข้อผิดพลาดได้”
หยางเฉินไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดอย่างนั้น
เสี้ยวเสี้ยวเบะปาก น้ำตาไหลในดวงตา และสีหน้ามีความน่าเห็นใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินบอกเสี้ยวเสี้ยว ว่าโจวยู่ชุ่ยถูกลุงตำรวจพาตัวไป
ในโลกของเสี้ยวเสี้ยว ตำรวจจะจับเฉพาะคนเลวเท่านั้น
“พ่อคะ คุณยายเป็นคนไม่ดีเหรอคะ?”เสี้ยวเสี้ยวถามโดยกลั้นน้ำตา
ทันใดนั้น หยางเฉินก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับเด็กตัวเล็ก ๆ คนนี้ แต่ถ้าไม่บอกว่าโจวยู่ชุ่ยเป็นคนไม่ดี เสี้ยวเสี้ยวคงจะร้องหาคุณยายอีก
อย่างเรื่องน่าขยะแขยงที่โจวยู่ชุ่ยทำนั้น ถือว่าเป็นคนเลวแน่นอน
หลังจากลังเลอยู่สองสามวินาที หยางเฉินก็พยักหน้า:”คุณยายเป็นคนเลว!”
“แงๆ!”
เสี้ยวเสี้ยวอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา:”หนูไม่อยากให้ยายเป็นคนไม่ดี!”
เมื่อมองดูลูกสาวที่กำลังร้องไห้ หยางเฉินก็เศร้ามากเช่นกัน ให้โจวยู่ชุ่ยกลับมา มันง่ายมากสำหรับเขา แต่เขาไม่สามารถให้อภัยสิ่งเลวร้ายที่ผู้หญิงคนนี้ทำ
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยในตอนนี้คือ เสี้ยวเสี้ยวเจอกับโจวยู่ชุ่ยที่สวนสัตว์ได้อย่างไร?
เสี้ยวเสี้ยวร้องจนเหนื่อยแล้ว ก็หลับในอ้อมกอดหยางเฉิน
หยางเฉินกำลังจะโทรถาม ทันใดนั้นเอง มือถือของเขาก็ดังขึ้น
“พ่อ!”
หยางเฉินรับสายแล้วเรียก แต่ไม่มีใครตอบเลย
ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงที่คุ้นเคย ดังขึ้นมากะทันหัน:”หยางเฉิน ไม่เจอกันตั้งนาน!”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย สีหน้าของหยางเฉินก็มืดหม่นลงทันที และมีเจตนาฆ่าอย่างแรงแวบเข้ามาในตาของเขา
“อวี๋เหวินปิง แกกล้ามาเจียงโจวเหรอ!”
หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา
“ฮ่าฮ่า เจียงโจวไม่ใช่สถานที่อันน่าสะพรึงกลัว ทำไมฉันจะไม่กล้ามา?”
อวี๋เหวินปิงหัวเราะแล้วพูด ท่าทางของเขาหยิ่งผยองมาก
“พ่อตาของฉันอยู่ไหน?”
หยางเฉินถาม
เขาไม่เชื่อว่า อวี๋เหวินปิงจะใช้มือถือของฉินต้าหย่งติดต่อเขา แค่โทรมาธรรมดาๆ
“ตายแล้ว!”
อวี๋เหวินปิงพูดด้วยรอยยิ้มทันที
“อวี๋เหวินปิง แกกำลังยั่วฉันอยู่เหรอ? ถ้าพ่อตาของฉันบาดเจ็บสักนิด ฉันจะทำให้แกไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก!”
หยางเฉินอดกลั้นความโกรธอยู่ในใจ เขาไม่เชื่อหรอก ว่าฉินต้าหย่งตายแล้ว
“หยางเฉิน แกรู้ไหมว่าสิ่งที่แกพูด จะส่งผลร้ายแรงขนาดไหน?”
อวี๋เหวินปิงถามทันที ไม่รอให้หยางเฉินพูด เขาก็พูดอีกครั้งว่า:”แกกล้าขู่ฉัน งั้นวันนี้ฉันจะทำร้ายเขาให้แกเห็น!”
“ตีซะ! ตีจนมันขยับไม่ได้!”
