“แต่ว่า ตอนนี้อดีตผู้นำอยู่ที่ไหนล่ะ?”มีคนถามขึ้นพอได้ยิน อ้ายหมิงซวี่ก็เงียบไปทันที จู่ๆเขาก็อยากตบตัวเองแรงๆหลายที
พ่อของตนอายุเจ็ดสิกว่าแล้ว และหนีออกจากบ้านคนเดียว ลูกชายอย่างเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เขาไปที่ไหน นี่มันอกตัญญูจริงๆเลย
“รีบระดมสายทั้งหมดของตระกูลอ้ายทันที ไปตามหาอดีตผู้นำ” อ้ายหมิงซวี่สั่งทันที
ทันใดนั้น ทุกคนในตระกูลอ้าย เริ่มตามหาที่อยู่ของอ้ายชวนทั่วเมือง
ในเวลาเดียวกัน ในลานบ้านเล็ก เขตชานเมืองเยี่ยนตู
อ้ายชวนที่ตระกูลอ้ายกำลังตามหากันทั่ว กำลังทำความสะอาดลานบ้าน โดยที่สีหน้าไม่เศร้าเลยแม้แต่น้อย
ลานบ้านเล็ก มีเนื้อที่ประมาณ 500 ตร.ม. มีบ้านในชนบทเล็กๆ สองชั้น ภายในสวนมีไม้ผลหลายต้น แต่หลังปลายฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ก็เหี่ยวเฉาและร่วงโรยไป และเหลือเพียงไม่กี่ใบ ที่ยังห้อยอยู่บนกิ่งก้าน
ลานบ้านธรรมดามาก แต่อ้ายชวนดูเพลิดเพลิน
“อันที่จริงแล้ว นี่คือชีวิตที่ฉันต้องการ”
หลังจากที่อ้ายชวนทำความสะอาดลานบ้านแล้ว เขายิ้มและมองไปยังฉากปลายฤดูใบไม้ร่วงภายในลานบ้าน และพูดอย่างปลงๆ
“ในเมื่อชอบ งั้นต่อไปหนูจะอยู่ที่นี่กับคุณปู่”
ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“คุณปู่อ้าย!”
“คุณปู่อ้าย!”
จากนั้นเสียงทักทายทั้งสองเสียงดังขึ้นอีกครั้ง
อ้ายชวนหันกลับมา และเห็นกลุ่มคนสามคนกำลังเดินเข้ามา นั่นคือหยางเฉินกับหม่าชาว และหลานสาวของเขาอ้ายหลิน
“พวกเธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่?”อ้ายชวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เมื่อถามประโยคนี้ เขาก็ยิ้มทันที
แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักตัวตนของหยางเฉิน แต่เขาสามารถเดาได้ว่าภูมิหลังของหยางเฉินนั้นไม่เล็กอย่างแน่นอน ถ้าหยางเฉินอยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน มันคงจะง่ายมาก
“คุณปู่คะ!”
อ้ายหลินรีบก้าวไปข้างหน้า หยิบไม้กวาดจากมืออ้ายชวนและมองดูคุณปู่ของเธออย่างตาแดง
อ้ายชวนยิ้มด้วยความเอ็นดู ลูบหัวอ้ายหลินแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”หนูไม่ต้องเสียใจเพื่อปู่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อหนูไม่ได้เรื่อง ปู่คงสละตำแหน่งแล้วมาใช้ชีวิตวัยชราที่นี่ตั้งนานแล้ว”
“คุณปู่ ต่อไปคุณปู่จะอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอคะ?”
อ้ายหลินไม่อยากให้อ้ายชวนเสียใจตามเธอ เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องและถาม
อ้ายชวนพยักหน้า:”ปู่ซื้อลานบ้านนี้มามากกว่าสิบปีแล้ว ถ้าปู่ไม่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ จะรีบซื้อที่นี่ขนาดนั้นทำไมล่ะ?”
อ้ายหลินรู้ว่าอ้ายชวนอยากอยู่ที่นี่จริงๆ เธอจึงพูดยืนยัน:”ในเมื่อคุณปู่ตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ งั้นต่อไปหนูก็จะอยู่ที่นี่ด้วย”
“ปู่อยู่คนเดียวอิสระดี ที่นี่ไม่ต้องการหนูหรอกนะ”อ้ายชวนพูดด้วยท่าทางที่น่ารังเกียจ
“คุณปู่ ถ้าคุณปู่ไม่ให้หนูอยู่ที่นี่ หนูจะซื้อลานบ้านข้างๆ และพังกำแพงขั้นกลางสองหลังนี้ทิ้ง”อ้ายหลินพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
อ้ายชวนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหัว
“คุณปู่ ไม่ต้องห่วง หนูจะไม่รบกวนชีวิตคุณปู่ หนูแค่จะอยู่ที่นี่สักพัก รอสิ้นปีหนูแต่งงานแล้วจะย้ายออก”
อ้ายหลินจับมืออ้ายชวนอย่างสนิทสนม แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”เมื่อถึงเวลา หนูจะมารับคุณปู่มาอยู่กับเรา ถ้าคุณปู่ยืนกรานที่จะอยู่ที่นี่ หนูจะหาพี่เลี้ยง ให้ดูแลชีวิตประจำวันของคุณปู่”
“แต่งงานเหรอ? หนูบอกว่าจะแต่งงานสิ้นปีนี้เหรอ?”
อ้ายชวนดูประหลาดใจ
อ้ายหลินพยักหน้าด้วยความเขินอาย เมื่อได้คำตอบที่ยืนยันแล้ว อ้ายชวนก็หัวเราะออกมา:”ดี! ถึงตอนนั้นปู่จะให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับหนูแน่นอน!”
หลังจากคุยเรื่อยเปื่อย อ้ายหลินก็ไปทำอาหารที่ห้องครัว ปล่อยให้หยางเฉินและหม่าชาวไปอยู่อ้ายชวน
“หม่า ต่อไปขอฝากเสี่ยวหลินไว้กับนายด้วย นายต้องดีกับหล่อนให้มาก!”
อ้ายชวนพูดอย่างจริงใจ น้ำเสียงเป็นมิตรมาก ไม่ได้สั่ง แต่มีความขอร้องเล็กน้อย
หม่าชาวรีบพูดว่า:”ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณปู่ ผมจะดีกับเธอแน่นอนครับ”
หยางเฉินก็ยิ้มพูดว่า:”ท่านวางใจได้ แม้ว่าหม่าชาวจะเป็นเพื่อนของผม แต่สำหรับผมแล้วพี่อ้ายก็เหมือนกับพี่สาวแท้ๆ ถ้าหมอนี้กล้ารังแกพี่อ้าย ผมจะจัดการเขาอย่างแน่นอน ”
“ฮ่าๆ ดี!”
อ้ายชวนมีความสุขมาก
ในไม่ช้า อ้ายหลินก็ทำอาหารสามอย่างและซุปหนึ่งจานเสร็จ
สิ่งที่ทำให้หยางเฉินประหลาดใจก็คือ ผู้หญิงทันสมัยอย่างอ้ายหลินสามารถทำอาหารได้ดีมาก
“หม่าชาว ต่อไปนายคงมีลาภปากแล้วล่ะ”หยางเฉินพูดขณะรับประทานอาหาร
หม่าชาวยิ้ม:”ใช่มั่ง? ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
อ้ายหลินมองหม่าชาว:”นายลืมไปแล้วเหรอ ก่อนหน้านี้ที่นายตามจีบฉัน นายสัญญาอะไรไว้?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หม่าชาวรู้สึกไม่ยุติธรรม
“พี่อ้าย เขาสัญญาอะไรไว้เหรอ?”หยางเฉินถามด้วยรอยยิ้ม
“เขาบอกว่าแต่งงานแล้วจะดูแลงานบ้านทุกอย่าง ฉันต้องรับผิดชอบแค่อยู่สวยๆก็พอ”
อ้ายหลินมองมาหม่าชาวด้วยรอยยิ้ม และถามว่า:”นายลืมไปหมดแล้วเหรอ?”
“เธอไว้หน้าผมหน่อยไม่ได้หรือไง?”
หม่าชาวพูดอย่างไม่พอใจ
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ……”
หยางเฉินและอ้ายชวนต่างก็หัวเราะดังๆออกมา
ลานบ้านเล็กที่เรียบง่ายเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
ในขณะนี้ เบนท์ลีย์สีดำค่อยๆ หยุดที่ทางเข้าลานเล็กๆ ชายวัยกลางคนก็เดินออกจากรถ ตามด้วยผู้อาวุโสหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขา
“แน่ใจนะว่าพ่อของฉันอยู่ที่นี่?”
อ้ายหมิงซวี่ถามชายชราข้างๆเขา
ในความเห็นของเขา สภาพของลานบ้านเล็กๆ แห่งนี้ช่างเลวร้ายเกินไป ให้เขาอยู่ที่นี่ สักวันก็ไม่ไหว
ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจะเชื่อเลยว่า อ้ายชวนจะอาศัยอยู่ที่นี่
“เจ้าบ้าน อดีตผู้นำอยู่ที่นี่แหละ เมื่อสิบปีก่อน ฉันตามอดีตผู้นำมาเลือกลานบ้านที่นี่ เมื่อก่อนตอนที่ฉันเป็นพ่อบ้านให้อดีตผู้นำ เขาจะมาที่นี่สองสามวันทุกปี”พ่อบ้านพูด
“โอเค เข้าไปข้างในกันเถอะ!”
อ้ายหมิงซวี่เดินเข้าไปในลานบ้านพร้อมกับกลุ่มผู้อาวุโสของตระกูลอ้าย
ทันทีที่อ้ายหมิงซวี่เดินถึงประตู เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะอยู่ข้างใน
สิ่งที่ทำให้เขาตกใจก็คือเสียงหัวเราะที่เต็มอิ่มนี้ มาจากอ้ายชวน
ในฐานะลูกชายของอ้ายชวน เขาไม่เคยได้ยินอ้ายชวนหัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนี้มาก่อน ในขณะนี้ จู่ๆเขาก็มีข้อสงสัยบางอย่าง เกี่ยวกับอาคารสไตล์ตะวันตกขนาดเล็ก 2 ชั้นซึ่งดูภายนอกเรียบง่ายมาก แล้วการตกแต่งภายในจะหรูหรารึเปล่า ?
ไม่อย่างนั้นคนที่ชอบในความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งมาทั้งชีวิตอย่างอ้ายชวน จะยิ้มอย่างมีความสุขในสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไร?
ชั่วขณะหนึ่ง ความคิดมากมายปรากฏขึ้นในใจของเขา
ทันใดนั้นเขาก็อดใจไม่ไหว เอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง
แต่ว่า เมื่อเห็นฉากภายในบ้าน เขาก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
เพราะไม่มีการตกแต่งที่หรูหราอย่างที่คิด มีเพียงสีลาเท็กซ์สีขาวที่เรียบง่ายที่สุด กระเบื้องปูพื้นสีเบจอ่อน และแม้แต่กระเบื้องก็ยังไม่มีบัวพื้นเลย
บนหลังคามีหลอดประหยัดไฟ LED แบบเรียบง่าย และเฟอร์นิเจอร์ไม้มะฮอกกานีบางส่วนในห้อง ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีค่าหน่อย แต่อ้ายหมิงซวี่เข้าใจดีว่ามูลค่ารวมของเฟอร์นิเจอร์ไม้มะฮอกกานีนี้ไม่เกิน 100,000แน่นอน
