“ไอ้พวกสารเลว กล้าแตะต้องน้องชายของฉัน จากนี้ไปตระกูลหลงของฉันจะเล่นงานพวกแกอย่างไม่จบไม่สิ้น！”
หลงเถิงกวาดตามองทุกคน แล้วกล่าวอย่างโกรธเคือง
“เจ้าบ้านหลง คุณอย่าถูกไอ้หมอนี่มันหลอกนะครับ！”
ซุนซวี่รีบก้าวขึ้นมาพูดเกลี้ยกล่อม“เขาเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงแล้วมีความสามารถต่อสู้นิดหน่อย ไม่มีคุณสมบัติอะไรจะให้เจ้าบ้านหลงนับถือเป็นพี่เป็นน้องหรอกนะครับ？”
ซุนซวี่กลัวมากจริงๆ ที่หักหลังหยางเฉินเมื่อสักครู่ เพื่อขอรับการปกป้องจากหลงเถิง
ในตอนที่หลงเถิงถูกหยางเถิงเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า เขาตื่นเต้นมาก คิดว่าวันนี้จะเป็นจุดจบของหยางเฉิน
แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่หลงเถิงถูกทำร้าย กลับไปเรียกหยางเฉินว่าพี่น้อง และยังกลับมาต่อกรกับพวกเขาอีก
คราวนี้ซวยแล้ว ไม่เพียงแต่ยืนฝ่ายตรงข้ามกับหยางเฉิน มาตอนนี้ยังยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับตระกูลหลงอีกด้วย
“ปึก！”
“ปึ้ง！”
หลงเถิงถีบซุนซวี่กระเด็นออกไป แล้วกล่าวอย่างโมโห“กล้ายั่วยุให้ฉันกับน้องชายของฉันแตกหักงั้นหรอ แกกำลังรนหาที่ตาย！ฉันขอประกาศ นับจากวันนี้เป็นต้นไป เยี่ยนตูจะไม่มีตระกูลซุนอีกต่อไป”
“วันนี้ก่อนอาทิตย์จะตกดิน พวกแกต้องชดใช้ให้น้องฉันหนึ่งหมื่นล้าน หลังจากนั้นก็ส่งมอบคฤหาสน์ของตระกูลซุนมาซะ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ฉันจะพาทีมอารักขาของตระกูลหลง ทำลายตระกูลซุนให้สิ้นซาก！”
ซุนซวี่ที่ถูกถีบกระเด็นไปไกล สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง
ผ่านไปอยู่นาน กว่าเขาจะได้สติ เขารีบคุกเข่าให้กับหลงเถิง แล้วขอร้องอ้อนวอนอย่าทั้งเกรงและกลัว“เจ้าบ้านหลงครับ ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะครับ ให้โอกาสตระกูลซุนอีกสักครั้งนะครับ！”
“ผมยินดีจะชดใช้ ผมยินดีจะชดใช้ให้คุณสองหมื่นล้านเลย ถ้าไม่พอ สามหมื่นล้านก็ได้！ขอแค่คุณให้ตระกูลซุนอยู่ในเยี่ยนตูต่อไป”
ซุนซวี่กลัวแล้วจริงๆ ไม่ได้กลัวการชดใช้ แต่กลัวว่าจะถูกขับไล่ออกจากเยี่ยนตู
ถ้าถูกขับไล่ออกจากเยี่ยนตู ตระกูลซุนจะต้องล่มสลายจริงๆ
“ขืนแกยังกล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ฉันจะให้แกออกจากเยี่ยนตูตัวเปล่า！”
สายตาของหลงเถิงราวกับลำแสงเย็นยะเยือก เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต
ซุนซวี่อยากจะพูดบางอย่างต่อ แต่ถูกสายตานั้นข่มขู่จะไม่กล้าพูดอะไรอีก
หลงเถิงบอกว่าจะทำลายตระกูลซุน ถ้าอย่างนั้นตระกูลซุนก็จะไม่เหลือหนทางรอดอีก
ตระกูลอื่น ต่างพากันหวาดผวา ไม่มีใครกล้าพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับหยางเฉิน กลัวว่าจะถูกหลงเถิงกดขี่
“เอาล่ะ ยังมีพวกแกอีกหกตระกูล วันนี้ก่อนตะวันจะตกดิน ทุกตระกูลเอาเงินหนึ่งหมื่นล้านมาชดใช้ค่าทำขวัญให้น้องฉันซะ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ฉันจะพาทีมอารักขาของตระกูลหลงไปจัดการตระกูลของพวกแก！”
หลงเถิงใช้สายตาดุดันมองไปที่บรรดาตระกูลเศรษฐีที่เหลือ
“เจ้าบ้านหลง หนึ่งหมื่นล้าน เยอะไปมั้งครับ？”
ซ่งชิงซานถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เขารู้ดีว่าไม่สามารถหลบหนีการชดใช้ได้ อยากจะขอลดหย่อนค่าชดใช้เสียหน่อย
“ตระกูลซ่ง ชดใช้สองหมื่นล้าน！”
หลงเถิงกล่าวอย่างเผด็จการ“ถ้าขืนแกกล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ก็จะต้องชดใช้เพิ่มอีกเท่าตัว！”
ซ่งชิงซานถึงกับมึนงง ตนอยากจะต่อราคาเสียหน่อย ไม่เพียงแต่ค่าชดใช้ไม่ลดลง ในทางกลับกันยังต้องใช้ค่าชดใช้เพิ่มอีกเท่าตัว
ตระกูลอื่นๆเหมือนเห็นเช่นนั้น ใครจะกล้าพูดอีกล่ะ？
“น้องชาย ไม่รู้ว่าการจัดการของฉัน นายพอใจไหม？”
หลงเถิงกอดไหล่ของหยางเฉินอย่างสนิทชิดเชื้อ แล้วถามอย่างยิ้มๆ
“ผมพอใจมากแล้วครับ ขอบคุณที่พี่ใหญ่ช่วยผมนะครับ！”หยางเฉินหัวเราะหึๆ
“ฮ่าๆ ดี น้องชายพอใจก็ดี！”
หลงเถิงหัวเราะเสียงดัง จากนั้นเขาก็กวาดตามองไปทุกคน แล้วตะคอกด้วยความโกรธ“พวกแกยืนอยู่ที่นี่อีกทำไม？ไสหัวออกไปซะ ก่อนตะวันจะตกดิน อย่าลืมค่าชดใช้ของน้องชายฉันด้วยล่ะ！”
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนเหมือนนิรโทษกรรม รีบพาคนในตระกูลของตัวเองออกไป
“หยางเฉิน ในเมื่อเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว งั้นฉันก็ควรกลับแล้วล่ะ ค่อยนัดเจอกันวันหลังนะ！”
หลงเถิงหัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า
“ได้ครับ พี่ใหญ่ค่อยๆไปนะครับ！”
ใบหน้าของหยางเฉินยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่หลงเถิงนั่งรถจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของหยางเฉินก็ค่อยๆหายไป
“คุณหยาง ดีสุดๆไปเลย คิดไม่ถึงว่าหลงเถิงจะยินดีนับถือคุณเป็นน้องชาย จากนี้ไปในเยี่ยนตู จะไม่มีใครกล้าต่อกรกับเราอีกแล้ว！”
หวงเจิ้งก้าวออกมา แล้วพูดด้วยสีหน้าตื้นตันใจ
หยางเฉินมองหวงเจิ้งแวบหนึ่ง“คุณคิดว่าเขาจะเห็นผมเป็นน้องชายจริงๆงั้นหรอ？”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของหวงเจิ้งก็ถึงกับแข็งทื่อ“หรือว่าจะไม่ใช่ล่ะ？”
“หลงเถิงทำเพื่อปกป้องตัวเองต่างหาก！”
หงซิงเดินเข้ามา ด้วยสีหน้าตึงเครียดแล้วกล่าวว่า“ศิลปะการต่อสู้ที่คุณหยางแสดงขึ้นเมื่อกี้ ได้ทำให้หลงเถิงตกตะลึงแล้วล่ะครับ”
“แม้แต่จ้าวหวูจี๋กับจ้าวหวูซวงร่วมมือกัน ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณหยางเลย นับประสาอะไรกับหลงเถิง？”
“ภายนอกของเขาดูกระตือรือร้นมาก อยากจะเป็นพี่น้องกับคุณหยาง แต่ความเป็นจริง กลับหาวิธีหลุดรอดต่างหาก”
“ถ้าหากเขาก้มหัวขนาดนี้แล้ว คุณหยางยังจะเอาเขาให้ตาย จากนี้ใครจะกล้าก้มหัวให้คุณหยางอีกล่ะ？”
หยางเฉินมองไปที่หงซิง คิดไม่ถึงว่าไอ้หมอนี่ จะมองออกจุดนี้
การแสดงออกของหลงเถิง ทำให้คนอื่นๆคาดไม่ถึง ถูกตนทุบตีแล้ว ในทางกลับกันยังวางตัวต่ำลง จะเป็นพี่น้องกับตน เพื่อให้หลุดพ้นเท่านั้น
“เป็นไปไม่ได้มั้งครับ？”
หวงเจิ้งกล่าวอย่างตกใจ“ไม่ว่าจะยังไง หลงเถิงก็เป็นผู้นำของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู เจ้าบ้านของตระกูลหลง คำพูดที่เขาพูดต่อหน้าทุกคน เขาคงไม่สามารถปฏิเสธได้หรอกมั้งครับ？”
“หรืออาจจะเป็นเพราะ ตอนนี้เขาเริ่มคิดว่า จะต่อกรกับคุณหยางยังไง”
หงซิงกล่าวออกไป“แต่ว่า จากที่ผมเข้าใจหลงเถิง คนคนนี้ยืดได้หดได้ ขอแค่สามารถมีชีวิตรอดได้ ถึงจะให้เขาคุกเข่า เขาก็ยอม”
“คนประมาทไม่น่ากลัว แต่คนที่มีความอดทนสูง เป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุด”
หยางเฉินหรี่ตาลง“ดูท่า เยี่ยนตูจะไม่ได้ง่ายเหมือนที่ผมคิดเอาไว้สินะ น้ำของที่นี่ ลึกมาก ถ้าไม่ระวัง อาจจะจมน้ำตายก็ได้！”
จิ่วโจวมีทั้งหมดสี่ชายแดนใหญ่ เก้าเขตใหญ่ แบ่งออกเป็นสี่กองทัพ และยังมีราชวงศ์และราชนิกุลอีก
มีเพียงเยี่ยนตู ที่ไม่ถูกโดยปกครองโดยตระกูลใดๆทั้งสิ้น ในทางกลับกันแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู มีปัญหาในตัวอยู่แล้ว
ถ้าหากไม่เป็นเพราะมีคนเฝ้าเยี่ยนตูอย่างแน่นหนา ราชวงศ์กับราชนิกุล จะปล่อยสถานที่อย่างเยี่ยนตูไปได้อย่างไร？
ในขณะเดียวกัน หลงเถิงที่กำลังนั่งอยู่ในโรลส์-รอยซ์
มีชายแก่สวมชุดดำทั้งตัว กำลังนั่งอยู่ข้างๆหลงเถิง ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต
ชายชราผู้นี้ ก่อนหน้านี้ไม่ได้ลงจากรถ แต่เรื่องภายนอกที่เกิดขึ้น เขารู้ทั้งหมด
“เจ้าบ้านครับ คุณจะเป็นพี่น้องกับเด็กคนนั้นจริงๆหรอครับ？”
จู่ๆชายชราก็กล่าวออกมา
หลงเถิงกัดฟันกรอดแล้วพูดว่า“แค่เด็กเมื่อวานซืนคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรเป็นพี่น้องกับฉัน？”
“ถ้าอย่างนั้นคุณ？”ชายชราถามอย่างสงสัย
“แม้แต่หวูซวงกับหวูตี๋ก็ถูกไอ้หมอนี่จัดการ แกคิดว่าตระกูลหลง ยังมีคนเป็นคู่ต่อสู้เขาอีกไหม？”
หลงเถิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ชายชราถึงกับพูดอะไรไม่ออก แล้วกล่าวว่า“ความจริง เมื่อครู่คุณสามารถปล่อยให้ผมไปจัดการไอ้หมอนั่นได้นะครับ จะให้จัดการหวูตี๋กับหวูซวง ผมก็ทำได้นะครับ！”
“ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่แกจะออกโรง”
หลงเถิงหรี่ตาลง“อยากจะเรียกตัวเองว่าราชาในเยี่ยนตู แม้แต่เรื่องที่ราชวงศ์กับราชนิกุลไม่กล้า ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างมัน จะทำได้ยังไง？วางใจเถอะ เราจัดการเขาไม่ได้ ก็ต้องมีคนจัดการเขาได้อยู่แล้ว”
“ปล่อยข่าวออกไป ว่าในเยี่ยนตูมีคนเรียกตัวเองว่าราชา！”
จู่ๆสายตาของหลงเถิงก็มีแสงเย็นวาบแวบขึ้นมา
