ระบบเจ้าสำนัก – ตอนที่ 1961 : หาตัวจ้าวแห่งทะเลโกลาหล

　　เมื่อนึกถึงฉากที่จางหยูและจักรพรรดิกุยหลิงสู้กัน ซื่อเซียวก็อดไม่ได้ที่จะปวดใจ

　　ความแข็งแกร่งของจางหยูนั้นสูงกว่าเขาอย่างมาก แม้ว่าจักรพรรดิมนุษย์ทั้งสี่จะร่วมมือกันแต่ก็ยากจะทัดเทียมกับ จางหยูได้

　　เขาถึงกับรู้สึกว่าจางหยูนั้นแกร่งกว่าจักรพรรดิกุยหลิงที่พวกเขาเคยพบในอดีต

　　จักรพรรดิกุยหลิงนั้นแกรงกว่าเดิมอย่างมาก หากจางหยูเกิดขึ้นมาในยุคก่อน งั้นทะเลโกลาหลคงกลายเป็นโลกของ จางหยู จักรพรรดิกุยหลิงและเผ่าสวรรค์จะมีตัวตนอยู่ได้ยังไง ?

　　  จักรพรรดิกุยหลิงแกร่งขึ้นเรื่อยๆแต่จักรพรรดิของทะเลบรรพกาลยังน่ากลัวได้ถึงขนาดนี้… 

　　คำปลอบใจเดียวที่เขามีตอนนี้คือ จางหยูเป็นมนุษย์ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นคนของทะเลโกลาหลแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยเผ่าสวรรค์

　　ซื่อเซียวส่ายหน้าและปลอบใจตัวเอง   บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องดี อย่างน้อยเมื่อมีเขาอยู่ การเผชิญหน้ากับจักรพรรดิกุยหลิงก็ไม่ต้องกดดันอะไรมาก 

　　  หากเรากำจัดจักรพรรดิกุยหลิงและลบอันตรายทั้งหมดได้ ตัวตนของจางหยูอาจจะไม่ใช่ว่าจะรับไม่ได้ 

　　ที่ทะเลบรรพกาล

　　จางหยูได้เดินทางผ่านวังวนเข้ามายังทะเลบรรพกาล ด้วยจิตไร้เทียมทานด้านในก็ทำให้พลังจิตและจิตของเขาฟื้นฟูขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นอกจากจิตที่สั่นไหวแล้ว มันไม่ได้มีอันตรายใดๆเลย

　　มันมีหลายคนปรากฏตัวขึ้นมาข้างๆเขา พวกนั้นพากันแสดงสีหน้ากังวลแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะกลัวว่าจะรบกวนจางหยู

　　ไม่นานจางหยูก็ลืมตาขึ้นและมองไปยังคนเหล่านั้น   ก่อนหน้านี้พวกเจ้าว่ายังไงนะ… เขาจำได้ว่าตอนที่พวกนี้มาหาเขา หว่านเก่อกำลังจะพูดบางอย่างแต่เขายังไม่ทันได้ฟังก็เดินทางออกไปยังทะเลโกลาหล

　　หว่านเก่อจะบอกอะไร ?

　　  ตอนนั้นเจ้าบอกว่าจักรพรรดิกุยหลิงได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เขตของข้าอาจจะพบกับหายนะ…หวังว่า…  จางหยูพยายามนึก เพราะจิตของเขายังสั่นไหวอยู่จึงต้องออกแรงคิดอยู่บ้าง   หวังว่าอะไรกัน ?  เขามองไปที่หว่านเก่อ   เจ้าจะพูดอะไร ? 

　　หว่านเก่ออ้าปากค้าง ปากของนางกระตุกนิดๆก่อนที่นางจะส่ายหน้า   ไม่มีอะไร 

　　นางอยากบอกให้จางหยูไปช่วยเขตแม่ทัพของนางเอาไว้แต่ตอนนี้จักรพรรดิกุยหลิงกลับโดนจางหยูไล่กลับไปแล้ว เป็นธรรมดาที่ไม่จำเป็นต้องช่วยเหล่าแม่ทัพของนาง

　　  โอ้   จางหยูเห็นแบบนั้นก็ไม่คิดจะถามอะไรต่อ เมื่อหว่านเก่อบอกเช่นนั้น งั้นเขาก็จะถือว่าไม่มีอะไร　　ตอนนั้น ซื่อเซียวได้ถามขึ้นมา   คังเฉียง ข้าถามอะไรเจ้าได้รึไม่ ? 

　　จางหยูมองไปที่ซื่อเซียวด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ   ว่ามาได้เลย 

　　  ทำไมเจ้าถึงได้แกร่งขนาดนี้ ?  ซื่อเซียวมองไปที่จางหยูด้วยสายตาอิจฉา   เจ้าบ่มเพาะยังไงกัน ? 

　　จักรพรรดิที่เหลือเองก็มองไปที่จางหยูด้วยความอยากรู้

　　พวกเขารู้มาก่อนแล้วว่าจางหยูไม่ได้สร้างมิติภายนอก พวกเขาสงสัยจริงๆว่าจางหยูน่ะบ่มเพาะยังไงถึงได้มีความแข็งแกร่งที่น่ากลัวแบบนี้ได้

　　  วิธีการบ่มเพาะของข้านั้นพวกเจ้าไม่อาจจะเรียนรู้ได้  จางหยูส่ายหน้า   นี่คือระบบการบ่มเพาะของข้าเองไม่อาจจะมีใครเรียนรู้ได้ ไม่ใช่แค่พวกเจ้า แม้แต่จักรพรรดิของทะเลบรรพกาลก็ไม่อาจจะเรียนรู้ได้ 

　　เมื่อได้ยินแบบนั้นทั้งสี่ก็พากันแสดงสีหน้าผิดหวังออกมา พวกเขาไม่เชื่อคำพูดของจางหยูพวกเขาคิดว่า จางหยูไม่คิดจะเปิดเผยเรื่องนี้

　　แต่เมื่อคิดดูแล้วก็เข้าใจได้ ยังไงซะพวกเขากับจางหยูก็ไม่ใช่พวกเดียวกัน แล้วทำไมจางหยูต้องบอกพวกเขา ?

　　 มีอะไรอีกรึไม่ ? หากไม่มีอะไรแล้วข้าจะไปพักผ่อนฟื้นฟูตัวเอง  จางหยูกวาดตามองไปรอบๆ

　　จิตของเขาสั่นคลอน มันต้องใช้เวลานานกว่าจะฟื้นฟูตัวเอง

　　  ช้าก่อน มีอีกเรื่อง  ซื่อเซียวพูดขึ้น

　　  ว่ามา 

　　  เจ้าช่วยอะไรข้าได้รึไม่ พาแม่ทัพของเรามายังทะเลบรรพกาลแล้วส่งพวกเขาออกไปตอนที่แข่งกันแย่งเอาก้อนแก่นได้รึไม่ ? เจ้าก็รู้ว่าตอนนี้ทะเลโกลาหลนั้นอันตราย จักรพรรดิกุยหลิงอาจจะกลับมาตอนไหนก็ได้ การให้พวกเขาอยู่ในทะเลโกลาหลต่อไปนั้นอันตรายอย่างมาก 

　　ไม่มีใครรู้ว่าทำไมจักรพรรดิกุยหลิงถึงถอยกลับไป ไม่มีใครมั่นใจว่าจักรพรรดิกุยหลิงจะไม่กลับมา

　　มองดูแล้วจักรพรรดิกุยหลิงอาจจะโดนจางหยูไล่ไปแต่อันที่จริงทุกคนรู้ว่าการที่จักรพรรดิกุยหลิงถอยกลับไปนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับจางหยูเลย แต่ถึงพวกเขาจะเข้าใจเรื่องนี้แต่ก็ไม่ได้พูดมันออกมา

　　  ได้สิ  จางหยูยิ้มออกมา   ที่ว่างแต่ละที่ต้องจ่ายลูกปัดดั้งเดิม 1 ล้านล้านลูก ข้าจะให้ที่ว่าพวกเจ้า 10 ที่ 

　　ศิษย์และอาจารย์ในสำนักไม่ได้ขัดสนลูกปัดดั้งเดิมแต่ จางหยูมีร่างแยกบ่มเพาะอีกแปดแสนร่างที่ต้องการลูกปัดดั้งเดิมจำนวนมาก !

　　  1 ล้านล้าน ..นี่มัน…  ตงหยาง ลังเล   เจ้าลดได้รึไม่ ? 

　　พวกเขาไม่ได้สนใจลูกปัดดั้งเดิมแต่พวกเขาแค่ต้องเผื่อไว้ใช้งาน

　　ก่อนหน้านี้พวกเขาจ่างลูกปัดไป 5 ล้านล้านลูก มันคือสิ่งที่พวกเขาสั่งสมกันมาหลายยุค ตอนนี้พวกเขาแทบจะหมดตัวแล้ว

　　ซื่อเซียวและคนอื่นๆพากันมองไปที่จางหยูหวังว่าจางหยูจะลดลูกปัดให้กับพวกเขา

　　แต่จางหยูกลับไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อยและพูดขึ้น   ลูกปัด 1 ล้านล้านลูก พวกเจ้าจะตกลงรึไม่ก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า  ทุกคนต่างก็ใจหล่นวูบ

　　สุดท้ายพวกเขาก็ได้แต่กัดฟันแน่นและจ่ายลูกปัดดั้งเดิมให้กับ จางหยู สี่คนก็เท่ากับ 4 ล้านล้านลูก

　　ลูกปัดดั้งเดิมที่พวกเขาเสียไปนั้นต้องใช้เวลาเก็บมานาน ตอนนี้กระเป๋าพวกเขาแทบจะว่างเปล่าแล้ว แม้แต่ลูกปัดที่ต้องใช้ในโกลาหลก็อาจจะขัดสนไปด้วย

　　  ฮ่าฮ่า ยินดีที่ได้ร่วมงาน  จางหยูรับลูกปัดมาแล้วพูดขึ้น   ข้าจะให้ร่างแยกไปรับพวกเขามายังทะเลบรรพกาล พวกเจ้ารอได้เลย 

　　ทุกคนต่างก็กลับไปด้วยสีหน้าหม่น

　　หากไม่ได้เห็นจางหยูสู้กับจักรพรรดิกุยหลิงและรู้สึกว่าจางหยูยิ่งใหญ่ การที่เห็นจักรพรรดิขี้งกแบบนี้ผิดจากภาพในตอนแรกอย่างมาก มันทำให้พวกเขาไม่เข้าใจจางหยู จักรพรรดิของทะเลบรรพกาลทำไมถึงได้งกเช่นนี้ได้

　　เมื่อเห็นว่าพวกนั้นจากไป จางหยูก็หุบยิ้มพร้อมกับสายตาสงสัย

　　เขามองไปยังเกราะบรรพกาลที่แตกเป็นชิ้นๆและดาบที่มีรอยร้าว เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมา นี่คือผลงานที่เขาภูมิใจที่สุด แต่ไม่คิดเลยว่าการต่อสู้ตะกี้เกือบทำให้มันโดนทำลาย

　　จางหยูส่ายหน้าสลัดความสลดทิ้งไป เขาใส่เกราะและดาบเข้าไปในตันเถียน เขาพึ่งพลังจิตเพื่อซ่อมแซมมัน แม้ว่ามันจะใช้เวลานานแต่ก็สั้นกว่าการสร้างมันขึ้นมาใหม่　　หลังจากที่จัดการเรื่องเกราะกับดาบแล้ว จางหยู ก็ได้บอกกับจางลู่และร่างแยกคคนอื่นๆให้ไปรับแม่ทัพตามรายชื่อเข้ามายังทะเลบรรพกาล

　　…

　　  ทำไมคังเฉียงถึงแกร่งแบบนี้ได้ ?  หลังจากที่เงียบมานานเย่าหยางก็ได้ถามขึ้น

　　ซื่อเซียวแสดงสีหน้าซับซ้อนออกมา   เราบ่มเพาะมาหลายปี เรามีมิติภายนอกและลูกปัดจิตคอยช่วย เราไม่ได้อ่อนแอแต่หากเทียบกับคังเฉียงแล้วต่างกันอย่างมาก….จักรพรรดิจะมีความแข็งแกร่งน่ากลัวแบบนั้นได้จริงๆรึ ? 

　　หว่านเก่อพูดขึ้นมา   ข้าสงสัยว่าเขาอาจจะขึ้นไปเหนือกว่าจักรพรรดิแล้ว…อันที่จริงหากข้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ข้าคงไม่เชื่อว่าจักรพรรดิจะแกร่งแบบนี้ได้… 

　　  ข้าสงสัยว่าจักรพรรดิของทะเลบรรพกาลจะแกร่งพอๆกับคังเฉียงรึไม่ ?   เย่าหยาง แสดงสีหน้าซับซ้อนออกมา   หากจักรพรรดิของทะเลบรรพกาลแกร่งพอๆกับคังเฉียง งั้นจ้าวแห่งทะเลบรรพกาลจะน่ากลัวขนาดไหนกัน ? 

　　พวกเขาเห็นแค่จักรพรรดิคังเฉียง จักรพรรดิแค่คนเดียวของทะเลบรรพกาล พวกเขาไม่มั่นใจว่าจักรพรรดิคนอื่นจะแกร่งแค่ไหน

　　พวกเขาพากันมองหน้ากัน

　　  หากจักรพรรดิของทะเลบรรพกาลนั้นแข็งแกร่งกันทุกคน…งั้นเรา…  น้ำเสียงของซื่อเซียวดูขมขื่น   ข้ากลัวว่าเราคงไม่อาจจะเทียบได้ แค่คนเดียวก็อาจจะเอาชนะเราได้ 

　　ตอนนั้นทุกคนต่างก็พากันสลด

　　ก่อนที่พวกเขาจะมายังทะเลบรรพกาล พวกเขาคิดว่าจะพอมีอำนาจที่นี่อยู่บ้าง แม้ว่าจะไม่ได้มีอำนาจเหมือนในทะเลโกลาหลแต่การได้อำนาจในระดับหนึ่งก็ดีกว่าการต้องต่ำต้อยในดินแดนของคนอื่น

　　  บางทีเราอาจจะต้องไปหาตัวจ้าวแห่งทะเลบรรพกาล  ซื่อเซียวสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหรี่ตาลง   หากเราได้รับความเชื่อใจจากจ้าวแห่งทะเลบรรพกาล แม้ว่าเราจะต้องฉีกหน้ากับคังเฉียงแต่ก็ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะไล่เราออกจากทะเลบรรพกาล…นี่เท่ากับเราไม่ต้องกลัวใครเลย 

　　แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีเรื่องผิดใจกับจางหยูในตอนนี้ แต่ใครจะไปรู้ว่าปัญหานี้จะไม่เกิดขึ้น ?

　　…

　　ที่มุมหนึ่งของทะเลบรรพกาล

　　ฉิวหวังพุ่งชนม่านแสงไปมา ตัวของเขาสั่นไหวแต่ก็ไม่อาจจะทำให้ม่านแสงนี่สั่นได้เลย

　　 นี่มันที่ไหนกัน ! คังเฉียง ให้ข้าออกไป !  เมื่อเห็นพื้นที่แปลกๆรอบตัวและม่านแสงที่ไม่สั่นไหว ฉิวหวังก็กลัวอย่างมาก

　　แค่ว่าการกรีดร้องของฉิวหวังนั้นไม่มีใครตอบกลับ มันมีแต่ความเงียบที่ครอบคลุมคุกแสงแห่งนี้เท่านั้น