เซี่ยเหอเดิมทีหน้าตาก็ดีมาก แล้วซุนจื้อเจียวก็ชอบผู้หญิงด้วย และยังชวนเซี่ยเหอไปกินข้าวในอาณาเขตของเธอเอง ซึ่งอธิบายได้ว่ามีปัญหาแน่นอน
“ได้ ผมรู้แล้ว!”
พูดจบ หยางเฉินวางสายโทรศัพท์
เขาพึ่งนึกได้ เซี่ยเหอตอนมาหาเขา น้ำเสียงมีอ้อนวอนเล็กน้อยจริงๆ
ดูเหมือนว่า เซี่ยเหอก็รู้ดีว่า การไปร้านอาหารหนานเซียงหยวนครั้งนี้จะไม่ราบรื่น
เขารีบโทรหาเซี่ยเหอ แต่เขาโทรออกหลายสายติดต่อกัน ซึ่งก็ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ให้บริการ
สถานการณ์แบบนี้ สามารถอธิบายได้เพียงปัญหาเดียวเท่านั้น สัญญาณของร้านอาหารหนานเซียงหยวนถูกระงับแล้ว
“ผู้หญิงสารเลว!”
หยางเฉินตะโกนอย่างโกรธจัด และโทรออกอีกเบอร์
ไม่นานอีกฝ่ายก็เชื่อมต่อกัน หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาสุดขีด “ซุนซวี่ เพื่อนของผม ถูกซุนจื้อเจียวขังไว้ที่ร้านอาหารร้านอาหารหนานเซียงหยวนถ้าเพื่อนของผมเกิดเรื่อง ผมจะให้ตระกูลซุนทั้งหมดฝังไปพร้อมกัน!”
ซุนซวี่ซึ่งอยู่ไกลจากตระกูลซุน ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ทันใดนั้นก็สั่นไปทั้งตัว
เขารู้ดีถึงความร้ายกาจของหยางเฉิน แม้แต่เฉาจื้อแห่งตระกูลเฉา ยังต้องเสียทีด้วยน้ำมือของหยางเฉินเลย นับประสาอะไรกับเขา?
“ผู้หญิงโง่คนนี้ แม้แต่ผู้หญิงของหยางเฉินก็ยังกล้าแตะ นี่มันอยากตายหรือไง ?”
ซุนซวี่โกรธมาก รีบโทรศัพท์ให้ซุนจื้อเจียว
แต่ว่า ในเวลานี้ สัญญาณโทรศัพท์มือถือของร้านอาหารหนานเซียงหยวนถูกระงับ แม้แต่โทรศัพท์ของ ซุนจื้อเจียวก็ไม่สามารถติดต่อได้
“มีใครอยู่บ้าง เตรียมรถ ไปที่ร้านอาหารหนานเซียงหยวน!”
ซุนซวี่ตะโกนด้วยความโกรธ และรีบเดินออกทางไปข้างนอก
โทรศัพท์ของซุนจื้อเจียวโทรไม่ติด ดังนั้นเขาจึงต้องไปที่นั่นด้วยตนเอง
ตอนนี้ เขาทำได้แค่ภาวนา ขอให้เพื่อนของหยางเฉินไม่เกิดเรื่อง ไม่เช่นนั้นตระกูลคงต้องจบสิ้นจริงๆ
คนที่กล้าแตะต้องแม้กระทั่งตระกูลเฉาของตระกูลเดอะคิง ถ้าเขาบ้าขึ้นมา เกรงว่าตระกูลซุนทั้งหมดก็จะกลายเป็นเพียงประวัติศาสตร์
ขณะที่หยางเฉินกำลังกังวลและรีบตรงไปที่ร้านอาหารหนานเซียงหยวน เซี่ยเหอก็กำลังหาที่ซ่อนตัวอยู่ทุกหนทุกแห่งในร้านอาหารหนานเซียงหยวน
เพียงแต่ นี่เดิมทีก็เป็นอาณาเขตของซุนจื้อเจียว เซี่ยเหอจะสามารถซ่อนได้อย่างไร?
ไม่เพียงเท่านี้ ก่อนหน้านี้เธอยังดื่มไวน์แดงไปกว่าครึ่งขวด และตอนนี้แอลกอฮอล์ก็กำลังออกฤทธิ์ เธอรู้สึกสมองมึนงงเวียนหัวมาก แทบวิ่งไม่ไหวแล้ว ตอนเธอเดินก็โซไปเซมา
ถ้าไม่ใช่เพราะจิตใจเข้มแข็งไว้ เกรงว่าคงจะล้มลงไปนานแล้ว
“เซี่ยเหอ ฉันบอกแล้วคุณหนีไม่พ้นหรอก”
ซุนจื้อเจียวพูดแล้วหัวเราะเหอเหอ และออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดหญิงสองคนที่อยู่ข้างๆเธอ “ช่วยฉันเตะออกไป!”
“บูม!”
เสียงดังสนั่น ประตูห้องวีไอพีที่เซี่ยเหอซ่อนอยู่ก็ล้มลงกับพื้น
ซุนจื้อเจียวเดินเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคน
ขณะนี้ เซี่ยเหอกำลังยืนอยู่ที่เชิงกำแพงชั้นในสุด เห็นซุนจื้อเจียวปรากฏตัว ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวไม่สบายใจมากขึ้น
“ประธานซูน ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปได้ไหม?”
เซี่ยเหอร้องไห้ขอร้อง
เซี่ยเหอถูกบังคับจนจมมุม สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยการขอร้อง
ขณะนี้ เธอเวียนหัวมาก รู้สึกว่าเธอแค่ยืนก็ไม่สามารถยืนนิ่งได้
ถ้าไม่ใช่เพราะกำแพงข้างหลัง เกรงว่าเธอคงจะล้มลงแล้ว
ซุนจื้อเจียวหัวเราะอย่างเย็นชา “ผู้หญิงที่ฉันชอบ ฉันยังไม่เคยมีครั้งไหนที่ปล่อยไป”
พูดจบ ซุนจื้อเจียวก็โบกมือ และสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ เธอว่า “พาไป!”
บอดี้การ์ดทั้งสองรีบวิ่งไปข้างหน้า คว้าแขนซ้ายขวาของเซี่ยเหอบังคับพาออกไป
เซี่ยเหอแทบไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านเลย ถูกนำตัวไปที่ห้องชุดประธานชั้นบนสุดของร้านอาหารหนานเซียงหยวน
“ประธานซุน ฉันขอร้อง ปล่อยฉันเถอะ ได้มั้ย? ขอเพียงคุณยอมปล่อยฉันไป ให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะรับปากคุณ”
เซี่ยเหอล้มตัวลงบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ ไม่มีแรงแม้แต่จะพลิกตัว และอ้อนวอนอย่างขมขื่น
ซุนจื้อเจียวส่งสายตา และบอดี้การ์ดหญิงสองคนก็ออกไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นในห้องเหลือเพียงซุนจื้อเจียวกับเซี่ยเหอสองคน
“เซี่ยเหอ ตอนนี้คุณยังมีสิทธิ์ที่จะต่อรองเงื่อนไขกับฉันเหรอ?”
ซุนจื้อเจียวหยิบไวน์แดงชั้นดีจากตู้เก็บไวน์ด้านข้างออกมา แล้วเทแก้วให้ตัวเองหนึ่งแก้ว
เธอเขย่าแก้วไวน์เบาๆ ไวน์สีน้ำตาลเข้มแกว่งไปมา ดวงตาของเธอจ้องมองเซี่ยเหอ ราวกับว่าเธอกำลังชื่นชมงานศิลปะที่สมบูรณ์แบบ
“ต้องยอมรับว่า คุณสวยมาก สวยกว่าดาราหญิงที่ฉันเคยซุกซ่อนไว้เสียอีก”
ซุนจื้อเจียวยิ้มและกล่าวว่า “จริงๆ แล้ว เทียบกับที่ฉันไม่ออมมือ ฉันหวังอย่างยิ่งว่าคุณจะร่วมมือกับฉันด้วยความเต็มใจมากกว่า”
“มิฉะนั้น ก็ไม่มีความหมายแล้ว ฉันคิดว่า เพื่อชู้ของเธอคนนั้น เธอควรจะเชื่อฟังฉันอย่างดีนะ?
ร่างที่บอบบางของเซี่่ยเหอสั่นเทา และความรู้สึกไร้หนทางก็ปรากฏขึ้นในหัวใจ ถึงณ จุดนี้แล้ว เธอแทบไม่มีโอกาสที่จะจากไปได้อีกเลย
ในเมื่อยังไงก็ต้องเสียตัว ทำไมต้องต่อต้านล่ะ กลับมีแต่จะทำให้หยางเฉินต้องเดือดร้อน?
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เซี่ยเหอก็กัดริมฝีปากสีแดงของเธอ และจ้องมองดู ซุนจื้อเจียวด้วยความสิ้นหวัง “ได้ ฉันรับปากคุณ!”
“ฮ่าฮ่า ดี!”
เมื่อเห็นเซี่ยเหอเชื่อฟัง ใบหน้าของซุนจื้อเจียว เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“แต่คุณต้องสัญญาว่า จะไม่ไปหาเรื่องหยางเฉินอีก”
เซี่ยเหอพูดด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ
“ไม่ต้องห่วง ฉันซุนจื้อเจียวรักษาคำพูดเสมอคำไหนคำนั้น ในเมื่อสัญญากับคุณแล้ว ฉันก็จะไม่มีวันผิดคำพูด”
ซุนจื้อเจียว ตบหน้าอกของเธอและพูดว่า เพียงแค่ดูท่าทางที่แววตาที่เหลาะแหละของเธอ ดูยังไงก็ไม่เหมือนพูดจริง
แต่เซี่ยเหอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเชื่อฟัง
ในขณะเดียวกัน รถโฟล์คเภาตันสีดำคันหนึ่งเบรกกะทันหัน รถแล่นผ่านโค้งที่สวยงามกลางถนน ดริฟท์และหยุดอยู่ที่ทางเข้าร้านอาหารหนานเซียงหยวน
“สวัสดีครับท่าน วันนี้ร้านอาหารหนานเซียงหยวนถูกเหมาหมดแล้วไม่รับแขก!”
ขณะที่หยางเฉินกำลังจะเข้าไปในร้านอาหารหนานเซียงหยวน ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนขวางประตูไว้
“ไสหัวไป!”
หยางเฉินกำลังเป็นห่วงความปลอดภัยของเซี่ยเหอ ไหนเลยจะฟังคำอธิบายของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย?
เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับตะโกน
เมื่อเห็นเช่นนี้ สีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนทันที รีบไปข้างหน้า ขวางทางของหยางเฉินอีกครั้ง
“ไอ้หนุ่ม นี่คือร้านอาหารหนานเซียงหยวน อุตสาหกรรมของตระกูลซุน นี่คุณตั้งใจจะฝ่าฝืนเข้าไปใช่มั้ย?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งพูดอย่างโกรธเคือง “กล้ามาสร้างปัญหาที่นี่ คุณเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกคนก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ไอ้หนุ่ม ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็อย่าโทษพวกเราไม่เกรงใจนะๆ”
หยางเฉินดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของทั้งสองคน และยังคงก้าวไปข้างหน้า
“หาที่ตาย!”
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองเห็นว่าหยางเฉินยังกล้าก้าวไปข้างหน้า พวกเขาก็โกรธจัดและรีบพุ่งไปทางซ้ายขวาของหยางเฉิน
เพียงก่อนที่ทั้งสองคนจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขารู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของพวกเขาถูกรถบรรทุกหนักชนและลอยขึ้นไปในอากาศ
เมื่อทั้งสองล้มลงกับพื้นก็สลบไปแล้ว
“คุณผู้ชายท่านนี้ ท่านตามหาใครอยู่คะ?”
ทันทีที่หยางเฉินเข้าไปในร้านอาหาร ผู้จัดการโรงแรมในชุดแบบทำงานก็เดินเข้ามาถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
ก็คือหวังเจี้ยนหองก่อนหน้านี้คนที่มารับเซี่ยเหอไปพบซุนจื้อเจียว
“เซี่ยเหออยู่ที่ไหน?”
หยางเฉินไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ ขยับเท้าและปรากฏตัวต่อหน้าหวังเจี้ยนหองในทันที
จนถึงขณะนี้ หวังเจี้ยนหองถึงตระหนักรู้ว่าแขกที่มาไม่ได้มาดี
รัศมีในร่างกายของหยางเฉินนั้นแข็งแกร่งมาก จนหวังเจี้ยนหองไม่กล้าหายใจแรง แววตามีเพียงความกลัวและความไม่สบายใจ
“คุณ คุณกำลังจะหาใคร?”
หวังเจี้ยนหองถามด้วยเสียงสั่นเทา
“เซี่ยเหอ!”
หยางเฉินถามอีกครั้ง
“ฉะ ฉันไม่รู้”
หลังจากยืนยันว่าคนที่หยางเฉินกำลังหาคือเซี่ยเหอ หวังเจี้ยนหองยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก
คนอื่นๆอาจไม่รู้ว่าซุนจื้อเจียว เป็นใคร แต่เธอรู้ยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ ดังนั้นเธอจึงเข้าใจดีว่าซุนจื้อเจียวต้องการทำอะไรกับเซี่ยเหอ
เพราะว่าเรื่องแบบเดียวกัน และอยู่ในร้านอาหารหนานเซียงหยวน ซุนจื้อเจียวเคยทำมาหลายครั้งแล้ว
