ในเวลาไม่ถึงสิบนาที หลงเถินรุ่นเดียวกับหยางเฉินค่อย ๆ หยุดอยู่ข้างหยางเฉิน
“พี่เฉิน!”
หม่าชาวรีบเดินลงจากรถ
ตามรถของ หม่าชาวสีดำ ยามเงาที่แข็งแกร่งหลายคนออกจากรถและเริ่มจัดการกับศพของสิทธาทันที
หลังจากที่ หม่าชาวไปตรวจร่างกายของสิทธา เขาก็กลับมาที่ฝั่งของหยางเฉิน และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “มันเป็นฆาตกรของหงเฉิน”
“หงเฉินอีกแล้ว!”
ดวงตาของหยางเฉินหรี่ลง
เช้านี้ เย่ม่านก็ถูกกระทำด้วยนักฆ่าหงเฉิน นี่วันหนึ่งก็ยังไม่ถึง เขาเองก็ถูกนักฆ่าของหงเฉินเช่นกัน
หม่าชาวพูดเสริมอีกว่า: “พี่เฉิน นักฆ่าของ หงเฉินนั้นไม่ธรรมดา ธุรกิจของเขากระจายทั่วโลก เมื่อภารกิจล้มเหลวจะมีนักฆ่าที่แข็งแกร่งกว่าเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ”
“เจ้าบ้านเย่ถูกนักฆ่าของหงเฉินกระทำ และพี่ก็ถูกกระทำด้วยนักฆ่าของหงเฉินเช่นกัน ฉันเกรงว่าอีกไม่นานหงเฉินจะส่งนักฆ่าที่แข็งแกร่งกว่ามาลอบสังหารพี่”
หยางเฉินพูดว่า “ในเมื่อพวกมันไม่กลัวความตาย ปล่อยพวกเขาไป มาหนึ่งคน ฆ่าหนึ่งคน!”
“พี่เฉิน หรือให้ฉันไปจัดการนักฆ่าหงเฉินที่แข่งเกร็งสักสองสามคน ให้เตือนไว้ก่อน?”
หม่าชาวถาม
“นักฆ่าของหงเฉินไม่ได้หาพบได้ง่าย เราทำได้เพียงรอให้พวกเขามาถึงที่เอง ในช่วงเวลานี้ นายก็จะทำงานหน่อยเพื่อปกป้องเจ้าบ้านเย่อย่างลับๆ”
หยางเฉินปฏิเสธและสั่งว่า: “นอกจากนี้ คนของทีมผู้พิทักษ์เงาลับก็ออกการปฏิบัติได้ จับตามองดูแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูให้ดีๆ ที่สำคัญต้องจับตามองตระกูลหลงด้วย!”
“ทราบ!”
หม่าชาวพูด
ทุกวันนี้ หยางเฉินมีเพียงสองคนที่อยู่ข้างเขาที่สามารถต่อสู้กับนักฆ่าของหงเฉินได้คือ เฉียนเปียวและหม่าชาว
เฉียนเปียวถูกวางอยู่ข้างๆฉินซี ดังนั้นคนที่จะจัดการนักฆ่าของหงเฉินในตอนนี้ได้ ก็ต้องเป็นหม่าชาว
“พี่เฉิน ฉันส่งพี่กลับบ้าน”
หม่าชาวเหลือบมองไปที่โฟล์คเภาตันถูกชนจนเป็นสภาพที่แย่ของหยางเฉิน
หยางเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า “คืนนี้ฉันพักผ่อนที่บ้านนายก่อน”
ในอุบัติเหตุทางรถยนต์ หยางเฉินได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แม้ว่าจะไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับเขามากนัก แต่ดูเหมือนว่ามันหดหู่อย่างมาก
ถ้ากลับไปด้วยสภาพเลือดติดเต็มไปหมดแบบนี้ ฉินซีเหอเสี้ยวเสี้ยวจะหวาดกลัวแน่นอน
ยี่สิบนาทีต่อมา หม่าชาวขับรถไปที่คฤหาสน์ที่โดดเด่น ซึ่งเป็นบ้านของ หม่าชาว
“เกิดอะไรขึ้น?นี่ไปรบมาเหรอ?”
หยางเฉินเดินตามหม่าชาวเข้าไปในคฤหาสน์ อ้ายหลินที่สวมชุดนอนรู้สึกตกใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นหยางเฉินได้รับบาดเจ็บ เธอก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก
เธออยู่ชายแดนเหนือมาเป็นเวลานาน แม้แต่ในสนามรบ เธอก็ไม่เคยเห็นหยางเฉินดูน่าสลดใจขนาดนี้
หยางเฉินส่ายหัวอย่างเจ็บปวด: “ก่อนหน้านี้ฉันรีบกลับบ้าน ถูกนักฆ่าโจมตี แต่มันเป็นอาการบาดเจ็บแค่ผิวหนังเอง ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ฉันไปเอากล่องยามา”
อ้ายหลินหยุดพูด หันกลับไปและเดินไปหยิบกล่องยา
ตอนนั้นเองที่หยางเฉินมองมาที่หม่าชาวอย่างช่วยไม่ได้: “นายกับอ้ายหลินอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ? ทำไมเมื่อกี้นายไม่บอก ถ้าฉันรู้ ฉันจะไม่มาอยู่ที่นี่กับนายแล้ว”
หม่าชาวยิ้มและลูบหัวอย่างเขินอาย: “นี่จะแต่งงานแล้วไง เลยมาอยู่ด้วยกันก่อนเลย”
“อีกอย่างคฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ พี่แค่พักคืนเดียวเท่านั้นเอง ฉันสะดวกอยู่แล้ว พี่อยู่ที่นี้ได้อย่างสบายเลย”
เขาก็อยู่นี่แล้ว ออกไปตอนนี้ก็คงจะดูไม่ดี
ในเวลานี้ อ้ายหลินก็มาพร้อมกับกล่องยา และหยางเฉินก็จบการสนทนาทันที
ในไม่ช้าอ้ายหลินช่วยหยางเฉินจัดการกับบาดแผล อาการของหยางเฉินก็ดีขึ้นมาก
เมื่อกี้ที่เข้าประตูมา ตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด แม้แต่อ้ายหลินก็ยังตกใจ
“คุยกันก่อนเลย ฉันไปนอนก่อนนะ”
อ้ายหลินรู้ว่าหยางเฉินและหม่าชาวมีเรื่องจะคุยกัน เธอจึงหันหลังกลับและเดินกลับไปที่ห้อง
“ดีนะเนี่ย นายกับพี่อ้ายเริ่มใช้ชีวิตคู่กันแล้ว”
ทันทีที่พี่อ้ายจากไป หยางเฉินก็หัวเราะและพูดกับหม่าชาวว่า “แต่ว่า ฉันรบกวนเธอทั้งสองคนแล้ว”
คฤหาสน์นี้เป็นที่แต่งงานของหม่าชาวและอ้ายหลิน ภายในห้องมีแต่คำว่า “มงคล”ติดเต็มไปหมด
แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ด้วยกันแล้ว แต่งานแต่งก็ยังไม่ได้จัดขึ้น หยางเฉินเพิ่งบุกเข้ามาแบบนี้ เขารู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย
หม่าชาวเป็นคนที่ตัวใหญ่ แต่เขากับหยางเฉินเป็นพี่น้องและสหายร่วมรบกัน หยางเฉินรู้จักเขาเป็นอย่างดี
เขามองไปที่หยางเฉินและพูดว่า “พี่เฉิน พี่มาพักค้างคืนที่นี้ ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งฉันมีความสุขมากว่าเสียอีก
จะบอกว่ารบกวนได้อย่างไงล่ะ
เมื่อเห็นว่าหม่าชาวดูโกรธเล็กน้อย หยางเฉินจึงล้มเลิกความคิดนี้ออกไป และเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว: “ตอนนี้ผู้ทีมผู้พิทักษ์เงาลับเป็นอย่างไรบ้าง”
เมื่อพูดถึงทีมผู้พิทักษ์เงาลับ สีหน้าหม่าชาวดูไร้หนทาง: “พี่เฉิน คนใน ทีมผู้พิทักษ์เงาลับบอกว่าพวกเขาเป็นชนชั้นสูงที่คัดเลือกมาอย่างดี แต่เมื่อเทียบกับทหารเหล่านั้นในชายแดนเหนือ พวกเขาแย่กว่ามาก!”
“ถ้าไม่ใช่พี่ที่เตือนเราไว้ ให้คนมีฝีมือที่เกษียณแล้วสักสองสามคนมา ทีมผู้พิทักษ์เงาลับนิจะไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”
หยางเฉินหัวเราะ: “ที่นี่ไม่ใช่สนามรบ มันดีมากแล้วที่จะสามารถสร้างทีมผู้พิทักษ์เงาลับขึ้นมาได้ นายพอใจได้แล้ว!”
ขณะที่หยางเฉินกำลังคุยกับหม่าชาว โทรศัพท์มือถือของหยางเฉินก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นการโทรของฉินซี หยางเฉินก็ลังเล ไม่รู้จะอธิบายให้ฉินซีฟังอย่างไรดี
เขาไม่ได้กลับบ้านเพราะเขากังวลว่า ฉินซีจะตกใจกับอาการบาดเจ็บของเขา
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หยางเฉินรับโทรศัพท์: “ที่รัก คืนนี้ฉันกลับไปไม่ได้ คุณกับเสี้ยวเสี้ยวไม่ต้องรอฉันนะพักผ่อนก่อนเลย!”
ตอนเขาอยู่ในโรงแรมของเซี่ยเหอ หยางเฉินก็ได้โกหกฉินซีไปแล้วครั้งหนึ่ง
ครั้งนี้เขาไม่ได้ระบุเจาะจงว่าเหตุใดจึงไม่กลับบ้าน แต่บอกเพียงว่าให้ฉินซีและลูกสาวไม่ต้องรอเขา
ทีแรกหยางเฉินคิดว่าฉินซีจะถาม แต่โดยไม่คาดคิดฉินซีไม่ได้ถามอะไรเลย เพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ : “ค่ะ!”
ฉินซีพูดเพียงคำเดียวและวางสาย
“พี่สะใภ้โทรมาเหรอ?”
หม่าชาวถาม
หยางเฉินพยักหน้า แต่หัวใจของเขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
แม้ว่าฉินซีจะพูดคำว่า “ค่ะ” เพียงคำเดียว แต่ก็ทำให้หยางเฉินรู้สึกว่าอารมณ์ของฉินซีผิดจากปกติไป
“พี่ไม่กลับไปก็ดีแล้ว สภาพที่น่าสลดใจแบบนี้ ใครเห็นก็จะเป็นห่วง”
หม่าชาวพูดว่า “หากไม่รู้จักความแข็งแกร่งของร่างกายพี่ ฉันคงคิดว่าพี่กำลังจะตาย”
ดูเหมือนหยางเฉินไม่อยากจะพูดอะไรอีกเลย ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “จัดห้องให้ฉันก่อน ฉันจะไปนอนแล้ว”
“ได้เลย!”
หม่าเฉาเห็นว่าอารมณ์ของหยางเฉินเปลี่ยนไป ก็ไม่กล้าถามอะไรอีก จึงรีบพาหยางเฉินไปที่ห้องพัก
หยางเฉินกำลังนอนอยู่บนเตียง พลิกตัวไปมา แต่เขานอนไม่หลับ จิตใจของเขาเต็มไปด้วยฉินซี
ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในห้องของเซี่ยเหอ ตอนฉินซีโทรมาเขาก็โกหกฉินซีว่าเขายุ่งอยู่
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโกหกฉินซีและเขารู้สึกผิดมากในใจ
แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขากังวลก็คือตอนเซี่ยเหอลื่นล้มในห้องน้ำแล้วกรี๊ดออกมา ฉินซีจะได้ยินหรือไม่?
แม้ว่าเขาจะโกหกฉินซีว่า ผู้หญิงที่อยู่ข้างถนนนั้นขาพลิก แต่เขารู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี
เมื่อกี้ที่ฉินซีโทรมา หยางเฉินบอกว่าเขาไม่สามารถกลับไปได้ ฉินซีก็พูดแค่คำว่า “ค่ะ” และอารมณ์ของเธอผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด
เหยางเฉินพลิกตัวและนอนไม่หลับ เซี่ยเหอซึ่งอยู่ไกลในโรงแรมก็มีปัญหาในการนอนหลับเช่นกัน
สองชั่วโมงแล้วที่หยางเฉินจากไป แต่เซี่ยเหอยังคงนอนไม่หลับ จิตใจของเธอเต็มไปด้วยทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องน้ำก่อนหน้านี้
เดิมทีเธอคิดว่าใบหน้าของเธอกำลังจะชนเข้ากับอ่างอาบน้ำ หยางเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นราวกับเป็นพระเจ้า และกอดเธอไว้ เธอถึงจะหลีกเลี่ยงอันตรายจากการเสียโฉมได้
