ในเมื่อถูกเปิดโปงแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป กลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่ระเบิดออกมาจากบนตัวเขา
“ปึง!”
เขาไม่ได้ลังเลสักนิด ใช้เท้าถีบบนหน้าอกของหยางเฉิน ฉวยโอกาสหลุดพ้นจากในมือหยางเฉิน
“ วิชาหดกระดูก?”
มองกุ่นเจี้ยนโฉวที่หลุดออกจากในมือตนเองไป หยางเฉินอดขมวดคิ้วไม่ได้
ตอนอยู่ที่ชายแดนเหนือ เขาเคยเห็นทักษะความสามารถมามากมาย ย่อมเคยเห็น วิชาหดกระดูกเป็นธรรมดาเช่นกัน เพียงแค่นึกไม่ถึงว่า ศิลปะวิชาที่ยอดเยี่ยมที่สุดอันนี้ จะสามารถพบเจอที่เมืองเยี่ยนตูได้
เมื่อสักครู่ กุ่นเจี้ยนโฉวใช้ วิชาหดกระดูกขึ้นฉับพลัน เหมือนว่าคอเล็กลงกะทันหัน ถึงหลุดรอดจากในมือหยางเฉินได้
“นึกไม่ถึงว่า ยังมีคนดู วิชาหดกระดูกออกด้วย”
กุ่นเจี้ยนโฉวหรี่ดวงตาขึ้นมาแล้ว
เดิมทีเขาหน้าเสียโฉมอย่างหนัก พอหรี่ดวงตา จึงมีเพียงร่องแถวหนึ่ง รวมตัวด้วยกันกับรอยแผลเป็นบนหน้าแล้ว ยากมากที่จะแยกแยะดวงตาออกได้
ราวกับเป็นศพที่ไร้หน้าร่างหนึ่ง
“แกน่าจะคือกุ่นเจี้ยนโฉวสินะ?”
หยางเฉินถามอย่างเย็นชา “แกทำอะไรเฉียนเปียวแล้ว? ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
เขาสงสัยกุ่นเจี้ยนโฉวตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่เพื่อปกปิดไว้ ภายใต้ความจำใจ ถึงเสแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งสิ้น
เฉียนเปียวแต่ไหนแต่ไรไม่พูดไร้สาระมากนัก เป็นไปไม่ได้ที่จะมาสอบถามหยางเฉินด้วยคำถามมากขนาดนั้น
เมื่อสักครู่ถือโอกาสบอกให้พักผ่อนและเดินออกไป ถึงหาโอกาสจัดการกุ่นเจี้ยนโฉวได้
“เขาตายแล้ว!”
กุ่นเจี้ยนโฉวหัวเราะคิกคักขึ้นมา เสียงน่าสยองขวัญไร้ที่เปรียบ
กุ่นเจี้ยนโฉวพูดจบลง ทันใดนั้นความรู้สึกหนาวเหน็บระเบิดออกจากบนตัวของหยางเฉิน
ถึงแม้ระหว่างทั้งสองคนจะมีระยะห่างช่องเล็กๆ แต่ยังทำให้กุ่นเจี้ยนโฉวรู้สึกได้แล้ว
“ฉันถามแกอีกเป็นครั้งสุดท้าย แกทำอะไรกับเฉียนเปียวแล้ว? ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
หยางเฉินถามไปอีกครั้ง
ครั้งนี้ รอยยิ้มบนหน้าของกุ่นเจี้ยนโฉวหายไป จากบนตัวหยางเฉิน เขารู้สึกถึงแรงอาฆาตที่น่าสะพรึงกลัว
หยางเฉินไม่เชื่อว่าเฉียนเปียวจะตายแล้วจริงๆ และเขายังรู้ดีมากเช่นกัน ขอเพียงมีคนอยากพาตัวฉินซีไป เฉียนเปียวต้องช่วยเหลือสุดชีวิตแน่นอน
เพียงแต่คนที่เขาพบเจอ แกร่งเหลือเกิน เดิมทีไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
“ฉันบอกแล้วไง เขาตายไปแล้ว ทำไมแกถึงไม่เชื่อล่ะ?”
“ต้องยอมรับว่า เฉียนเปียวคนนี้ยังเป็นคนเก่งมาก ถ้าไม่ใช่ฉันทุ่มไปจนสุดกำลัง คงยังฆ่าเขาไม่ตายจริงๆ”
กุ่นเจี้ยนโฉวหัวเราะหึๆ บอกว่า “หยางเฉิน ฉันสงสัยมาก ภายใต้สถานการณ์ตอนนี้ คนที่แกควรเป็นห่วงที่สุดไม่ใช่ผู้หญิงของแกเหรอ?”
หยางเฉินไม่ได้ตอบคำถามข้อนี้ ไม่ใช่เขาไม่อยากรู้ว่าฉินซีอยู่ที่ไหน แต่ว่าอีกฝ่ายพุ่งเป้ามาที่เขา ย่อมรู้คุณค่าของฉินซีเป็นธรรมดา
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จะให้หยางเฉินรู้ว่าฉินซีอยู่ที่ไหนโดยง่ายดายได้อย่างไร?”
“ในเมื่อแกไม่พูด งั้นฉันคงได้แต่ลงมือแล้ว”
ชั่วขณะที่หยางเฉินพูดจบลง ทั้งตัวหายไปจากที่เดิม
วินาทีต่อมา เขาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของกุ่นเจี้ยนโฉวแล้ว
จนกระทั่งวินาทีนี้ กุ่นเจี้ยนโฉวถึงสำนึกได้ว่า ศัตรูที่ตนเองเผชิญหน้าอยู่แกร่งมากแค่ไหน
ทันใดนั้น ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าเขาเปลี่ยนไปมาก ไม่มีความลังเลสักนิด ยกมือกำหมัดไว้ ควงไปยังหยางเฉิน
“ตึง!”
หยางเฉินควงหมัดออกมาเช่นกัน
ชั่วขณะที่หมัดทั้งสองปะทะกัน กำลังอันน่าตื่นตกใจระเบิดขึ้น เห็นเพียงร่างกายของกุ่นเจี้ยนโฉว กระเด็นลอยออกไปโดยตรง
ในใจกุ่นเจี้ยนโฉวหวาดหวั่น เซวหยวนจี๋เคยเตือนเขาแต่แรกแล้วว่า ถ้าเกิดความแตก ให้รีบหลบหนีทันที
แต่เขาไม่เชื่อว่า ตนเองอยู่ในมือหยางเฉินจะไม่มีแรงต่อต้านใดๆ
ต่อให้ไม่ใช่คู่แข่งจริงๆ ก็ไม่ถึงกับหนีไม่พ้น
แต่ว่าตอนนี้ เขาเสียใจแล้ว เสียใจที่ไม่ได้ออกไปในวินาทีแรก
หมัดเมื่อสักครู่นั้น ทำให้ทั้งแขนขวาของเขากระดูกหัก อยากลงมือกับหยางเฉินอีก มีเพียงถูกทารุณอย่างโหดเหี้ยม
“บอกมา เฉียนเปียวอยู่ไหน?”
เสียงของหยางเฉินเย็นเฉียบดุจน้ำค้างแข็ง ไม่เปิดโอกาสให้กุ่นเจี้ยนโฉวหลบหนี ขยับเท้า ขวางทางถอยออกไปเพียงหนึ่งเดียวของกุ่นเจี้ยนโฉวไว้
“สรุปแกอยากให้ฉันพูดสักกี่รอบกัน? เขาตายแล้ว แกฟังไม่เข้าใจเหรอ?”
กุ่นเจี้ยนโฉวรู้ว่าหนีไม่รอด ได้เพียงพูดข่มขู่ “แต่อย่าลืมนะ ตอนนี้ผู้หญิงของแกยังอยู่ในมือของพวกฉัน ถ้าแกกล้าทำอะไรฉัน ผู้หญิงของแกมีแค่ตายอย่างเดียว”
“ตึง!”
หยางเฉินควงหมัดออกมา เดิมทีกุ่นเจี้ยนโฉวไม่มีทางต้านทาน โดนต่อยบนหน้าอย่างหนักมัดหนึ่ง ร่างกายกระเด็นลอยออกไป
“ฉันจะถามแกอีกเป็นรอบสุดท้าย จะบอกมา หรือจะตาย!”
หยางเฉินมองกุ่นเจี้ยนโฉวที่ล้มอยู่ที่พื้นจากด้านบนลงมา หน้าตาอาฆาตแค้น
กุ่นเจี้ยนโฉวเช็ดเลือดที่มุมปากทิ้ง เขานึกไม่ถึงว่า หยางเฉินจะแกร่งถึงขั้นนี้เลย โจมตีไม่กี่ครั้งติดต่อกัน เขายังไม่มีแม้แต่โอกาสจะตอบสนองกลับ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจะต่อต้านเลย
มองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง เขามีภาพลวงตาขึ้นกะทันหัน เมื่อสักครู่ที่ลงมือกับตนเองนั้น เดิมทีไม่ได้ใช้สุดกำลัง
ไม่ใช้เต็มกำลัง แค่โจมตีสบายๆ ก็ทำให้เขาพ่ายแพ้ยับเยินแล้ว ถ้าปล่อยออกมาสุดกำลังล่ะ?
ทันใดนั้นกุ่นเจี้ยนโฉวไม่กล้าคิดต่อไปอีก ขณะเดียวกันในใจเกิดสภาวะที่เต็มไปด้วยอันตรายขึ้น ผู้แข็งแกร่งที่อายุน้อยเช่นนี้ สรุปเป็นใครกันแน่?
ในตระกูลเดอะคิงไม่มี ในราชวงศ์ก็คงไม่มีเช่นกัน
“พี่เฉิน หาตัวเฉียนเปียวเจอแล้วครับ เขายังมีลมหายใจอยู่”
ในเวลานี้เอง ภาพคนที่อายุน้อยคนหนึ่งปรากฏตัวด้านหลังหยางเฉินแบบเงียบเชียบ พูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม
กุ่นเจี้ยนโฉวถลึงดวงตาโต ทำหน้าไม่อยากเชื่อ
เขาคิดมาโดยตลอดว่า ที่นี่มีเพียงเขากับหยางเฉินแค่สองคน แต่คาดไม่ถึงว่า ยังมีการมีตัวตนของผู้อื่นอีก
แม้แต่เขา ก็ไม่พบว่ามีคนอื่นอยู่โดยสิ้นเชิง
“มีชีวิตอยู่ก็ดี!”
สุดท้ายจิตใจที่พะว้าพะวังของหยางเฉินก็ผ่อนคลายลง
เมื่อสักครู่เขากังวลใจมาตลอดว่า เฉียนเปียวจะโดนฆ่าแล้ว
เซวหยวนจี๋จะไม่ฆ่าฉินซี แต่ไม่อาจรับรองได้ว่า เขาจะไม่ฆ่าคนอื่นๆ
“แกสูญเสียคุณค่าสุดท้ายแล้ว”
หยางเฉินมองทางกุ่นเจี้ยนโฉวด้วยท่าทางเฉยชา
คำพูดประโยคหนึ่ง ทำให้กุ่นเจี้ยนโฉวรู้สึกถึงแรงอาฆาตแค้นที่ดุเดือด ชั่วขณะหนึ่งสีหน้าเปลี่ยนไปมาก รีบบอกทันที “แกฆ่าฉันไม่ได้ ฉันเป็นคนของเจ้าชายรองเซว ถ้าแกกล้าฆ่าฉัน ก็คือเป็นศัตรูกับตระกูลเซว”
“เป็นศัตรูกับตระกูลเซว?”
หยางเฉินหัวเราะนิดหน่อย “แกคิดว่า ตอนนี้ระหว่างฉันกับตระกูลเซว ยังมีทางหนีทีไล่อยู่อีกเหรอ?”
กุ่นเจี้ยนโฉวสีหน้าแข็งทื่อในชั่วพริบตาเดียว
ตอนแรก เขาคิดว่าเซวหยวนจี๋จะโจมตีหยางเฉินต่อเนื่อง จนกระทั่งสามารถทำให้เชื่องได้ กลับนึกไม่ถึงว่า เดิมทีหยางเฉินไม่ใช่คนที่ทำให้เชื่องได้ง่ายขนาดนั้น
โดยเฉพาะ เขาสัมผัสถึงความสามารถที่แข็งแกร่งของหยางเฉินมาด้วยตนเองแล้ว เผชิญหน้ากับคนแบบนี้ มีเพียงวิธีจัดการสองแบบ
ถ้าไม่เป็นเพื่อนกับเขา ก็ฆ่าเขาให้ตาย อย่าเป็นศัตรูกับเขาโดยเด็ดขาด
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าทำให้เชื่องเลย
“หยางเฉิน แกจะฆ่าฉันไม่ได้ ฉันสามารถบอกแกเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ของภรรยาแกได้นะ”
กุ่นเจี้ยนโฉวรีบบอกทันใด
ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉิน สมองของเขาทำงานฉับไวมาก รีบนึกถึงจุดอ่อนของหยางเฉิน
ตอนนี้ เกรงว่ามีเพียงข่าวของฉินซีผู้หญิงคนนี้ ถึงจะสามารถแลกชีวิตหนึ่งของตนเองได้
“ว่ามา!”
หยางเฉินพูดจาเย็นชา
“ฉันต้องการไม่มาก หนึ่งพันล้าน บวกกับเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่ง ไม่เพียงบอกนายถึง สถานการณ์ของภรรยานาย ฉันยังจะบอกวัตถุประสงค์ที่เซวหยวนจี๋มาเมืองเยี่ยนตูในครั้งนี้กับนายด้วย”
กุ่นเจี้ยนโฉวพูดอย่างตรงไปตรงมา
หยางเฉินไม่ได้พูดเหลวไหลใดๆ สั่งกับหม่าชาวที่ข้างกายว่า “ไปเตรียมตามที่เขาบอก รีบเดี๋ยวนี้!”
หม่าชาวพยักหน้า รีบหยิบมือถือออกมาจัดการ
“ฉันหยางเฉินรับปากแล้วไม่คืนคำ ในเมื่อรับปากแลกเปลี่ยนกับแกแล้ว จะไม่คืนคำ หนึ่งพันล้านและเฮลิคอปเตอร์เดี๋ยวก็ถึง แกบอกทุกอย่างที่ฉันอยากรู้มาก่อน”
หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา
