นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินได้เห็นวิธีบูโดการต่อสู้แบบนี้ และเขาไม่สงสัยในคำอธิบายของหลงเถิง
หากวิธีนี้ฝึกสำเร็จได้ง่ายเช่นนี้ เกรงว่าตระกูลหลงอาจกลับไปราชวงศ์หลงไปนานแล้ว
ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากในการฝึกฝนผู้แข็งแกร่งทั้งสิบสองคนนี้
“คุณหยาง ขอโทษ เราทำให้คุณผิดหวังแล้ว!”
ในขณะนี้ เจิ้งซานเฟิงเดินเข้ามาพร้อมกับชายฉกรรจ์อีกสองคนและกล่าวขอโทษ
หยางเฉินยิ้ม “ไม่มีอะไรต้องผิดหวัง วิธีการต่อสู้แบบนี้ที่รวมพลังของคนสิบสองคนนั้นไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ”
“พวกคุณไม่จำเป็นต้องดูถูกตัวเอง หากผู้แข็งแกร่งธรรมดามาโจมตี แม้ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเทพ พวกเขาอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ”
หลังจากฟังคำพูดของหยางเฉิน สีหน้าเจิ้งซานเฟิงและคนอื่นๆก็ดูดีขึ้นมาก
ทางด้านหยางเฉิน เมื่อเขาคุยกับหลงเถิงเกี่ยวกับแผนการป้องกันการออกมายังโลกของตี้ชุน ราชวงศ์หลง ตึกที่สร้างสไตล์โบราณ
ชายชราในชุดจีนโบราณยืนเอามือไพล่หลัง หรี่ตาและกล่าวว่า “ได้เวลาแล้ว ถึงเวลาปล่อยผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงไปที่เยี่ยนตู!”
เมื่อหลงเถิงออกจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เลยเวลาเลิกงานไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว
ไม่มีใครรู้ว่าหยางเฉินและหลงเถิงพูดคุยเกี่ยวกับอะไร มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเนื้อหาของการสนทนาในบ่ายนี้จะส่งผลต่อสถานการณ์ทั้งเยี่ยนตู
หลังจากกลับถึงบ้าน มีอาหารอยู่บนโต๊ะอาหาร ฉินซีและฉินยีสองพี่น้อง ทั้งคู่สวมผ้ากันเปื้อนยังคงยุ่งอยู่ในครัว
“พ่อ!”
เสี้ยวเสี้ยวไม่ได้พบพ่อของเธอมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว ทันทีที่เธอเห็นหยางเฉิน เธอก็กระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ยิ้ม!”
หยางเฉินอ้าแขนออกและกอดเด็กหญิงตัวเล็กๆที่วิ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขา
“พ่อ เสี้ยวเสี้ยวคิดถึงพ่อมากเลย!”
เสี้ยวเสี้ยวจูบใบหน้าของหยางเฉิน ใบหน้าเล็กๆของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“พ่อก็คิดถึงหนูเหมือนกัน!”
หยางเฉินยิ้มและหยิบกล่องของขวัญออกมา“เสี้ยวเสี้ยว นี่เป็นของขวัญจากพ่อ คุณดูซิว่าชอบไหม?”
“ว้าว!”
ทันทีที่หยางเฉินเข้าประตู เสี้ยวเสี้ยวมัวแต่กอดพ่อของเธอ ตอนนี้เพิ่งสังเกตเห็นว่าพ่อของเธอได้เตรียมของขวัญไว้ให้เธอ เธอร้องอุทานและเปิดกล่องของขวัญอย่างรวดเร็ว
“สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด!”
ทันทีที่เปิดบรรจุภัณฑ์ ก็เห็นกล่องของขวัญชุดของเล่นการ์ตูนที่สวยงาม ซึ่งมีภาพสโนว์ไวท์และคนแคระทั้งเจ็ดวาดอยู่บนกล่องของขวัญ
“พ่อ เสี้ยวเสี้ยวรักพ่อมาก!”
เสี้ยวเสี้ยวเปิดกล่องของขวัญ และจัดวางชุดของเล่นการ์ตูนทั้งหมดลงไปบนโต๊ะชา ใบหน้าเล็กๆของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเธอก็วิ่งเข้าไปจูบหยางเฉินอย่างดุเดือดบนใบหน้า
“ฮ่าๆ!”
หยางเฉินหัวเราะอย่างกะทันหัน “เสี้ยวเสี้ยวชอบก็ดีแล้ว!”
เมื่อเขามองไปที่เสี้ยวเสี้ยว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเมตตา หากชายที่แข็งแกร่งในพันธมิตรตระกูลเดอะคิงในเวลานี้ พวกเขาคงจะตกตะลึงอย่างมาก
ปีศาจในสายตาของพวกเขา มีด้านเช่นนี้ด้วย
“หยางเฉิน!”
ฉินต้าหย่งก็นั่งรถเข็นมาด้วย เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน น้ำตาก็ไหล
“พ่อ!”
หยางเฉินรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของฉินต้าหย่งเมื่อเห็นเขา และหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
“พ่อ ขอโทษที่ทำให้พวกคุณเป็นห่วง!”
หยางเฉินกล่าวขอโทษ
ก่อนหน้านี้ที่เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่หงเฉินวางแผน เพื่อลบล้างตระกูลเดอะคิงจนหมด เขาจึงไม่เคยเปิดเผยข่าวว่าเขายังมีชีวิตอยู่
ในช่วงเวลานี้ ฉินต้าหย่งก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล นอกจากนี้ เขาก็รู้ว่าฉินซีและฉินยีก็กังวลมาก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงซ่อนอารมณ์ตนเองและปลอบโยนพวกเธอ
ตอนนี้ เมื่อเห็นหยางเฉินปรากฏตัวต่อหน้าเขาโดยไม่เป็นอะไร เขารู้สึกตื่นเต้นมาก
ฉินต้าหย่งจับมือหยางเฉินไว้แน่นแล้วพูดว่า “ดีแล้วดีแล้ว! ขอเพียงคุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว!”
“สามี!”
“พี่เขย!”
ฉินซีและฉินยีก็มองไปที่หยางเฉินด้วยตาสีแดง
ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ถึงแม้ว่าจะได้พบเจอกันแล้ว แต่นั่นก็อยู่ในบริษัท ไม่สามารถระบายอารมณ์บางอย่างได้ หลังจากนั้น ก็มีหลายคนมาหาหยางเฉิน และพวกเธอไม่ได้อยู่กับหยางเฉินนาน
ตอนนี้กลับมาที่บ้าน อารมณ์ของพวกเธอก็ควบคุมไม่ได้อีกครั้ง
โดยเฉพาะฉินยี เธอรู้สึกผิดมาก ก่อนหน้านี้ เธอเข้าใจผิดว่าความสัมพันธ์ของหยางเฉินและเฝิงเสียวหว่านไม่ธรรมดา ซึ่งทำให้พี่สาวของเธอโกรธหยางเฉิน และพูดคำโกรธว่าขอหย่า
ในช่วงที่หยางเฉินไม่อยู่ ฉินยีทำงานเพื่อทำให้ตัวเองชาทุกวัน พยายามลืมทุกอย่าง
อย่างไรก็ตาม หลังจากเลิกงานกลับบ้านทุกวัน เธอก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ หมอนของเธอคงมีน้ำตาไหล
แน่นอนว่าความรู้สึกผิดในหัวใจของฉินซีนั้นรุนแรงมาก เมื่อมองไปที่หยางเฉินในตอนนี้ เธอไม่เพียงรู้สึกผิดในใจเท่านั้น แต่เธอยังสงสารชายตรงหน้ามาก
“โอเคแล้ว ทุกอย่างในอดีตได้ผ่านไปแล้ว เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่มีอะไรที่ให้อภัยไม่ได้หรอก”
หยางเฉินเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม กอดฉินซีด้วยมือข้างหนึ่งและฉินยีด้วยมืออีกข้างหนึ่ง และพูดอย่างอ่อนโยน
“สามี!”
“พี่เขย!”
สองพี่น้องไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป พวกเธอกอดหยางเฉินและร้องไห้
เดิมทีเสี้ยวเสี้ยวที่ยังคงมีความสุขกับการเล่นสโนว์ไวท์และคนแคระทั้งเจ็ด เห็นการร้องไห้ของแม่และน้า เธอก็วิ่งเข้ามากอดพวกเขาด้วย
เธอกอดขาพ่อของเธอ ร้องไห้และพูดว่า “พ่อ เสี้ยวเสี้ยวคิดถึงพ่อ ในช่วงที่ผ่านมาที่พ่อไม่อยู่ เสี้ยวเสี้ยวคิดถึงคุณทุกวัน เสี้ยวเสี้ยวคิดว่าพ่อไม่เอาเสี้ยวเสี้ยวแล้ว”
“พ่อ ต่อไปอย่าทิ้งแม่และเสี้ยวเสี้ยวไว้นานขนาดนี้ได้ไหม?”
คำพูดของลูกสาวของเขา ทำให้หยางเฉินรู้สึกผิดมากขึ้น
“ได้ พ่อสัญญาว่าต่อไปพ่อจะไม่ทิ้งพวกคุณไว้นานขนาดนี้!”
ดวงตาสีแดงของหยางเฉินเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
ขณะเดียวกันก็สาบานในใจว่า ไม่ว่าอนาคตจะมีธุระสำคัญแค่ไหน เขาจะไม่มีวันทิ้งภรรยาและลูกสาวไว้นานเหมือนครั้งนี้
“หยางเฉินไม่ได้กินอาหารที่บ้านมาหลายวันแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ!”
เสียงของฉินต้าหย่งดังขึ้น ซึ่งทำให้ฉินซีและฉินยีหยุดร้องไห้ ผู้หญิงสองคนก็รีบออกจากอ้อมแขนของหยางเฉิน
หน้าแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินยี
เมื่อกี้เธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เธอจึงกอดหยางเฉินและร้องไห้
แม้ว่าเธอจะเห็นหยางเฉินเป็นพี่ชายของเธอ และหยางเฉินก็เห็นเธอเป็นน้องสาว คนในครอบครัวเห็นฉากนี้ก็แล้วไป หากปล่อยให้คนนอกเห็นฉากนี้ พวกเขาจะไม่คิดมากเหรอ?
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวจะมีแขกผู้มีเกียรติมา!”
หยางเฉินกำลังจะดันฉินต้าหย่งไปที่โต๊ะ ฉินซีก็หยุดเขากะทันหัน
“แขกผู้มีเกียรติ ใครเหรอ?”
หยางเฉินดูงุนงง
“ปั้งๆๆ!”
ขณะที่เขากำลังสงสัยก็มีเสียงเคาะประตู
“มาแล้ว!”
ฉินซีกล่าวด้วยรอยยิ้มและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
“เสียวหว่าน ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว ถ้าคุณไม่มา ฉันคิดว่าคุณยังโกรธฉันและเสี่ยวยีอยู่!”
คือเฝิงเสียวหว่านที่มา ฉินซีจับมือของเฝิงเสียวหว่านแน่นและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่หรอก?”
เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยรอยยิ้ม
