ความจริงเห็นท่าทางของหลงเทียนหยู่ที่คุกเข่าลงพื้น ในใจเขาก็ไม่ได้รู้สึกดี
โดยเฉพาะเขาเติบโตที่ราชวงศ์หลงมาตั้งแต่เด็ก สามารถพูดได้ว่า มองดูหลงเทียนหยู่เติบโตมา
แม้กระทั่ง เขาสนับสนุนเพราะเห็นว่าหลงเทียนหยู่จะเป็นหลงหวงในอนาคตมาโดยตลอด
แต่นึกไม่ถึงว่า มีวันหนึ่ง ตนเองจะถูกองค์ชายที่เขายินยอมใช้ชีวิตมาปกป้อง ส่งคนตามฆ่า
ถ้าไม่ใช่หยางเฉินช่วยชีวิตเอาไว้ เขาคงตายไปแล้ว
“พอแล้ว สิ่งที่ควรพูดล้วนพูดแล้ว ผมหวังว่าจะสามารถได้รับความเห็นใจของคุณหยาง และได้รับมิตรภาพของคุณหยางเฉินด้วย”
เสียงพูดจบลง หลงเทียนหยู่พวกเขาสามคนลุกขึ้นมาแล้ว
หลงเทียนหยู่โค้งตัวลงเต็มที่ให้หยางเฉินอีกรอบ จากนั้นหมุนตัวออกไป
เป็นการมาที่รวดเร็ว และไปอย่างรวดเร็วจริงๆ ราวกับเพียงแค่มาขอโทษ และไม่ใช่เพื่อขอร้องเฝิงเสียวหว่านให้รักษาอาการ
จนกระทั่งรถด้านนอกออกไป หวางจ้านถึงถอนหายใจเบาๆ ทีหนึ่ง “รู้แบบนี้แต่แรก ทำไมตอนแรกถึงทำแบบนั้น?”
หยางเฉินไม่พูดอะไรอยู่นาน การกระทำของหลงเทียนหยู่ เกินความคาดหมายของเขาโดยสิ้นเชิง
จากการฝึกวิถีบู๊ของเขา ย่อมมองหลงเทียนหยู่ออกเป็นธรรมดา ถ้าเมื่อสักครู่หลงเทียนหยู่พูดโกหก ย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยบางส่วนอยู่
แต่ว่า หยางเฉินสัมผัสไม่ได้เลย นั่นหมายความว่า เมื่อสักครู่นี้หลงเทียนหยู่พกความซื่อสัตย์เข้ามาขอโทษจริงๆ
นึกถึงตรงนี้ หยางเฉินทำหน้าแปลกประหลาด มองทางหวางจ้านพูดว่า “หลงเทียนหยู่คนนี้ ถือว่าเป็นคนสำคัญคนหนึ่ง!”
ถึงแม้จะเป็นหวางจ้าน ก็ต้องยอมรับเหมือนกัน จึงพยักหน้าแล้ว “บรรดารุ่นอายุน้อยในราชวงศ์หลง ความสามารถแต่ละด้านของหลงเทียนหยู่ ล้วนระดับสูงทั้งนั้น”
“เพียงแค่ น่าเสียดาย รากฐานวิถีบู๊โดนทำลาย ไม่อย่างนั้น ตำแหน่งหลงหวงในอนาคต ได้เพียงเป็นของเขา!”
หยางเฉินก็พยักหน้าบอกว่า “ยังมีความอวดดีของเขาอีก และการถือว่าตนถูกต้องในฐานะหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง ได้ทำลายเขาแล้ว”
“แต่มีประสบการณ์ในครั้งนี้ เหมือนว่าเขาจะมองอะไรออกมากมาย เมื่อวาน เขายังมีแรงอาฆาตแค้นต่อผมเต็มเปี่ยม แต่ว่าวันนี้ จากบนตัวเขา ผมสัมผัสไม่ถึงแรงอาฆาตแค้นเลยสักนิด”
“ถ้าเกิดรากฐานวิถีบู๊ของเขาฟื้นตัว มุ่งหวังจะยึดชั้นยอดของแดนเทพไว้ ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีความหวัง”
ขอเพียงไม่ว่าใครคนใดสามารถบรรลุแดนเทพชั้นยอดได้ อันดับแรกคืออารมณ์ได้รับการฝึกฝนแล้ว
การฝึกวิถีบู๊ เป็นการฝึกจิตด้วย มีเพียงในใจของผู้แข็งแกร่งยิ่งใหญ่ ถึงสามารถก้าวสู่แดนในวิถีบู๊ได้สูงขึ้น
“คุณหยางครับ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านจะยินยอมให้เสียวหว่านช่วยชีวิตเขาหรือไม่?”
ทันใดนั้นหวางจ้านถามขึ้น ในดวงตายังมีการรอคอยระดับหนึ่ง
หยางเฉินหัวเราะแล้ว “เขาส่งคนมาฆ่าคุณ คุณไม่เกลียดเขา?”
หวางจ้านหัวเราะอย่างขมขื่นส่ายหน้าไป “ผมก็อยากเกลียดครับ แต่โดยเฉพาะผมเติบโตในราชวงศ์หลงมาตั้งแต่เด็ก สามารถพูดได้ว่า ราชวงศ์หลงคือบ้านของผม ส่วนหลงเทียนหยู่ ก็คือคนที่ผมเห็นเขาเติบโตขึ้นมา”
“ในสายตาผม เขาไม่เพียงเป็นแค่หลายชายคนโตของหลงหวง แต่ยังเป็นลูกหลานคนหนึ่ง มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนเคียดแค้นลูกหลานในใจกันบ้าง?”
พบพูดจบลง หวางจ้านคุกเข่าลงบนพื้นทันที พูดแบบท่าทางจริงใจ “คุณหยางครับ หวางจ้านไม่ต้องการศักดิ์ศรีอะไรอีกแล้ว ขอร้องท่านรับปากให้เสียวหว่านช่วยชีวิต ต่อไปหวางจ้านจะยินยอมสาบานติดตามท่าน ขอเพียงท่านไม่รังเกียจ ชาตินี้ขอติดตามท่านเป็นผู้นำครับ!”
เฝิงเสียวหว่านก็ตกใจค้างแล้ว เดิมทีอยากจะพูดจา แต่เธอรู้ชัดดีว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไม่เหมาะสมให้เธอเอ่ยปาก
หยางเฉินมองทางหวางจ้านด้วยท่าทางชื่นชม คนที่ซื่อสัตย์เช่นนี้ นอกจากที่ชายแดนเหนือแล้ว สถานที่อื่นๆ ล้วนยังไม่เคยพบเจอมาก่อน
ถึงแม้ราชวงศ์หลงโหดร้ายต่อเขาอย่างไร เขาก็ยังคงคิดจากก้นบึ้งหัวใจว่า ตนเองยังเป็นคนของราชวงศ์หลง
คนแบบนี้ ให้ความสำคัญกับความรู้สึกที่มีต่อกัน
ส่วนหยางเฉินก็เชื่อว่า นี่คือหวางจ้านช่วยเหลือหลงเทียนหยู่เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเกิดวันหลังหลงเทียนหยู่เป็นศัตรูกับหยางเฉินอีก เขาเพียงจะยืนอยู่ข้างตนเองทางนี้อย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย
“ท่านผู้อาวุโสโปรดลุกขึ้น!”
หยางเฉินเข้ามาด้วยตนเอง ประคองหวางจ้านลุกขึ้นมาแล้ว
“ความซื่อสัตย์ของท่านผู้อาวุโส หยางเฉินนับถือ!”
หยางเฉินพูดจบ มองทางเฝิงเสียวหว่านก่อนจะบอกว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นรบกวนเสียวหว่านแล้วนะ”
ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ชั่วขณะนั้นหวางจ้านดีใจจนร้องไห้ “ขอบคุณครับคุณหยาง! ต่อไป หวางจ้านสาบานว่าจะขอติดตามท่าน!”
หยางเฉินหัวเราะแล้วส่ายหน้า “ท่านผู้อาวุโสไม่ต้องทำแบบนี้ ผมลงมือช่วยคุณ ไม่เคยคิดอยากใช้บุญคุณที่ช่วยชีวิต มาผูกมัดคุณให้อยู่ข้างตัวผม”
“เพียงแค่ความซื่อสัตย์ของท่านผู้อาวุโส ทำให้ผมเลื่อมใส ถึงลงมือช่วยชีวิต”
หวางจ้านทำหน้าขมขื่น “ปัจจุบันนี้ผมโดนราชวงศ์ไล่ออกแล้ว แม้กระทั่งโดนตามฆ่า ต่อให้ราชวงศ์หลงยินยอมให้ผมกลับไป ความสัมพันธ์ของผมกับราชวงศ์หลง ยังมีโอกาสกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนเหรอครับ?”
ฟังหวางจ้านพูดแบบนี้ หยางเฉินกลับสามารถเข้าใจได้
หวางจ้านเติบโตมาในราชวงศ์หลงตั้งแต่เด็ก ราชวงศ์หลงก็คือครอบครัวของเขา ปัจจุบันนี้เขาโดนครอบครัวทอดทิ้ง จะไปที่ไหนได้?”
นี่กลับเป็นการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจ ข้างกายมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพเพิ่มมาคนหนึ่ง สำหรับหยางเฉินนั้น กลับเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นต่อไปท่านผู้อาวุโสก็อยู่ข้างกายผมก็พอแล้ว ถ้ามีสักวันหนึ่ง ท่านผู้อาวุโสอยากจากไป ผมจะไม่ขัดขวางเด็ดขาด!”
หยางเฉินยิ้มบอกไป
“ได้ ต่อไปคุณหยางไม่ต้องเรียกผมท่านผู้อาวุโสแล้ว ถึงแม้ผมจะอายุมากกว่าคุณ แต่ว่าแดนในวิถีบู๊ กลับห่างไกลกว่าคุณ”
หวางจ้านหัวเราะอยู่พูดขึ้น “เส้นทางวิถีบู๊ คนฉลาดปราดเปรียวเป็นรุ่นอาวุโส หากคุณเรียกผมว่าท่านผู้อาวุโสอีก ผมคงหน้าไม่อายแล้วจริงๆ ครับ”
ในเวลานี้ เสียงมือถือของหยางเฉินดังขึ้นกะทันหัน เพิ่งรับสายโทรศัพท์ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็ดังขึ้น “คุณหยางครับ หม่าชาวถูกนักฆ่าของหงเฉินเอาตัวไปแล้ว!”
“ตูม!”
หลังเสียงพูดนั้นเพิ่งจบลงจากในสายโทรศัพท์ ลักษณะพลังที่สยองขวัญส่วนหนึ่ง พุ่งทะยานขึ้นฟ้าจากบนตัวของหยางเฉิน
หวางจ้านถูกลักษณะพลังน่าสยองขวัญอันนี้ทำเอาสั่นสะเทือนจนถอยหลังหลายก้าวโดยตรง ในสายตาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ
“นายว่าอะไรนะ?”
หยางเฉินตะโกนว่า “เขาถูกนักฆ่าของหงเฉินเอาตัวไปแล้ว?”
“ไม่เพียงแค่นี้ครับ ผู้แข็งแกร่งทีมผู้พิทักษ์เงาลับของพวกเราก็บาดเจ็บล้มตายด้วย หม่าชาวก็ได้รับบาดเจ็บหนักเหมือนกัน ถึงถูกอีกฝ่ายเอาตัวไป”
“เป็นพวกเราได้รับข้อมูลผิดพลาดแล้วครับ หงเฉินไม่ได้มีแค่นักฆ่าชั้นยอดสองคนที่มา ยังมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพคนหนึ่งครับ กำลังสู้รบแกร่งสุดๆ แม้แต่หม่าชาวยังไม่ใช่คู่ต่อสู้”
เสียงนั้นในสายโทรศัพท์ รีบรายงานทันที
ลักษณะพลังสยองขวัญบนตัวหยางเฉิน ปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ
เป็นเวลานานมากแล้ว ที่เขาไม่ได้โกรธแค้นขนาดนี้เหมือนในตอนนี้
ก่อนหน้านี้ตอนหม่าชาวบอกเขาว่า นักฆ่าชั้นยอดสองคนของหงเฉินเข้ามาเมืองเยี่ยนตู เดิมทีเขาไม่ได้สนใจ เพราะต่อให้พวกเขาแกร่งแค่ไหน พยายามสุดกำลังยังสามารถระเบิดความสามารถของแดนเทพออกมาได้
แต่ว่าตอนนี้ คาดไม่ถึงยังมีนักฆ่าหงเฉินที่เข้าสู่แดนเทพคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น
“ในเมื่อหงเฉินอยากจะพังพินาศ งั้นฉันจะทำให้สมหวังเอง!”
หยางเฉินแทบจะกัดฟันพูดคำพูดพวกนี้ออกมาเลย
หลังวางสายโทรศัพท์ เขารีบต่อสายไปยังอีกหมายเลขหนึ่ง “ค้นหาให้ชัดเจน รังของหงเฉิน ฉันจะให้หงเฉินหายไปจากบนโลกนี้!”
ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ในสายโทรศัพท์ทางนั้นตื่นตกใจอย่างยิ่ง “พี่เฉิน สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว?”
“หม่าชาว ถูกนักฆ่าของหงเฉินทำร้ายจนเจ็บหนัก จับตัวไปแล้ว!”
“อะไรนะ? หงเฉินวอนหาที่ตาย!”
หลังวางสายโทรศัพท์นี้ หยางเฉินรีบติดต่ออีกหลายหมายเลขทันที
