หวางจ้านตกใจมาก เขารู้ว่าบนนิ้วทั้งสิบของหลิวเหล่าก้วย ล้วนมีพิษกู่ เมื่อถูกขูดขีดแล้ว ก็จะถูกวางยาพิษกู่
ก่อนหน้านี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสิบจากกองกำลังระดับสูงจากทุกทิศทุกทาง ได้พ่ายแพ้หลิวเหล่าก้วยจากการโจมตีเพียงครั้งเดียว เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าหลิวเหล่าก้วยเป็นปรมาจารย์พิษกู่
เขาตะโกนเสียงดัง โจมตีไปทางหลิวเหล่าก้วย
เพราะนิ้วของหลิวเหล่าก้วย กำลังจะแตะลงบนร่างของหม่าชาว
หม่าชาวก็รู้เช่นกัน เมื่อเห็นว่าหมัดของหลิวเหล่าก้วยกลายเป็นกรงเล็บ ทันทีที่เขากำลังจะคว้าตัวเขา เขาก็กระทืบเท้าอย่างแรง
“ปัง!”
พื้นใต้ฝ่าเท้าแตกในทันที และร่างกายของเขาก็ถอยกลับทันที
“ไปตายซะ!”
แต่ในเวลานี้ หลิวเหล่าก้วยซึ่งเดิมทีจับหม่าชาวไว้ ได้ฉายแววเจตนาฆ่าที่รุนแรงในสายตาของเขา และทันใดนั้นก็โบกเล็บไปข้างหลัง
“พู่!”
มีคราบเลือดบนหน้าอกของหวางจ้านอยู่สองรอย
“คุณปู่จ้าน!”
เมื่อเห็นหวางจ้านถูกหลิวเหล่าก้วยชกจนกระเด็นออก หม่าชาวก็หน้าซีดด้วยความตกใจ เขาโกรธและรีบวิ่งไปที่หลิวเหล่าก้วย
ช่วงเวลาที่หยางเฉินเห็นหวางจ้านถูกชก ความโกรธก็แวบเข้ามาในดวงตาของเขา ในขณะนี้ เขารู้สึกโกรธจัดและพยายามชนกับผนึกในร่างกายของเขา
เฝิงเสียวหว่านใช้เทคนิคการปิดผนึกจุดฝังเข็มของเขา เพื่อควบคุมออร่าที่รุนแรงในร่างกายของเขา เมื่อมันควบคุมไม่ได้ บางทีทั้งโรงยิมศิลปะการต่อสู้เยี่ยนตู สนามอาจเต็มไปด้วยคนตาย
เขาอดทนไว้ไม่ให้ตัวเองระเบิด แต่ความโกรธในร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นอย่างดุเดือด
หม่าชาวก็ตกอยู่ในความโกรธ เหมือนกับสัตว์ป่า โจมตีหลิวเหล่าก้วยอย่างบ้าคลั่ง
ส่วนหวางจ้าน ทันทีที่เขาถูกหลิวเหล่าก้วยโจมตี เขารู้สึกถึงรอยขีดข่วนบนหน้าอก ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง ค่อยๆแผ่ขยายไปทางร่างกายของเขา ดูเหมือนว่าทุกเซลล์จะเจ็บปวดมาก
“อ๊าก……”
หวางจ้านคำรามอย่างทนไม่ได้ แม้แต่ซุปฐานแข็งที่เฝิงเสียวหว่านเตรียมไว้สำหรับเขา ก็ไม่เจ็บปวดเท่าตอนนี้เลย
เขารู้สึกได้เพียงว่า จากบาดแผล มีมดที่กินคนจำนวนนับไม่ถ้วนเข้ามาและกินอวัยวะภายในของเขาอย่างเมามัน
“คุณปู่จ้าน!”
หยางเฉินขยับเท้าของเขา และปรากฏตัวต่อหน้าหวางจ้านทันที หยิบยาออกมา ยัดเข้าไปในปากของหวางจ้าน และตะโกนว่า “อดทนไว้นะ!”
ใบหน้าของหวางจ้านเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และมือของเขายังคงเการ่างกาย หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที บาดแผลบนหน้าอกของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด
หยางเฉินกดแขนของหวางจ้านลงไปที่พื้น
“ฆ่าผม! ฆ่าผม! ได้โปรดฆ่าผมเถอะ!”
ดวงตาของหวางจ้านแดงก่ำด้วยเลือด ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ศีรษะของเขามีเหงื่อออกมาก สติของเขาแตกอย่างสมบูรณ์ และเขาตะโกนว่า”คุณหยาง ได้โปรดฆ่าผมเถอะ! ฆ่าผมซะ! อ๊าก..”
ขณะที่ตะโกนด้วยความเจ็บปวด เขาขอร้องให้หยางเฉินฆ่าเขา
ในเวลานี้ เขาตายทั้งเป็น มีเพียงความตายเท่านั้น คือการปลดปล่อยสำหรับเขา
เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์อันเจ็บปวดของหวางจ้าน หยางเฉินเพียงรู้สึกว่าความโกรธในหัวใจของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และรอยผนึกบนจุดฝังเข็มก็ดูเหมือนจะค่อยๆหายไป
อีกด้าน หม่าชาวอยู่ในการต่อสู้ที่ดุเดือดกับหลิวเหล่าก้วย ความแข็งแกร่งของเขานั้นด้อยกว่าหลิวเหล่าก้วยมาก และเขาต่อสู้ด้วยความแข็งแกร่งที่เพิ่มมาของเขาโดยสิ้นเชิง
อีกอย่าง เขาได้ระเบิดพลังที่แข็งแกร่งที่สุดออกไปแล้ว แต่ความแข็งแกร่งที่จะใช้วิธีการลับเพื่อบังคับให้เพิ่มขึ้นนั้น มีเวลาจำกัด
ในเวลานี้ ลมหายใจของหม่าชาวก็อ่อนแรงลงอย่างมาก และเขาก็พ่ายแพ้แก่หลิวเหล่าก้วยอย่างสมบูรณ์
ในทางกลับกัน ราชวงศ์อื่นๆ รวมถึงผู้แข็งแกร่งแดนเทพของสมาคมบูโด ต่างก็เฝ้ามองจากข้างสนามในเวลานี้ โดยไม่มีใครออกมาช่วย มาสู้กับหลิวเหล่าก้วยพร้อมกับหม่าชาวพร้อมกัน
ทั้งหมดนี้ ทำให้ความโกรธในหัวใจของหยางเฉินค่อยๆเพิ่มขึ้น
“คุณหยาง ฆ่าผม!”
หวางจ้านพูดด้วยดวงตาสีแดง “ชีวิตของผมได้รับการช่วยชีวิตโดยคุณ ถ้าคุณฆ่าผม คุณไม่จำเป็นต้องหนักใจ!”
“คุณหยาง คุณต้องทนไว้ อย่าลงมือ เมื่อคุณลงมือ ความพยายามของเสียวหว่านทั้งหมดจะสูญเปล่า!”
“คุณหยาง ได้โปรดฆ่าผมเถอะ!”
หวางจ้านเจ็บปวดมาก เขากินยาที่เฝิงเสียวหว่านเตรียมไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดในร่างกายของเขาได้
ถึงกระนั้น เขาก็ยังกังวลว่าหยางเฉินจะไม่สามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์
“ปัง!”
ในขณะนี้ ร่างหนึ่งบินผ่านมา นั่นคือหม่าชาวซึ่งถูกโจมตีโดยหลิวเหล่าก้วย และล้มลงข้างหยางเฉินโดยตรง
“พู่!”
ขณะที่หม่าชาวล้มลงกับพื้น เลือดพุ่งออกมาเต็มปาก และลมหายใจในร่างกายของเขาก็เหี่ยวเฉาทันที
ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะตกตะลึง เขาไม่ได้มองมาที่หม่าชาว แต่ออร่าของศิลปะการต่อสู้บนร่างกายของเขาค่อยๆเพิ่มสูงขึ้น
รัศมีที่รุนแรงก็ค่อยๆปะทุออกมาจากร่างกายของเขา
“พี่เฉิน อย่า!”
หม่าชาวเลือดออกจากมุมปาก ขอร้องอ้อนวอน
เขาสูญเสียความแข็งแกร่งเพื่อต่อสู้อีกครั้ง และในเวลานี้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น ดิ้นรนอย่างหนักและคลานไปทางหยางเฉิน
หวางจ้านก็รู้สึกตายทั้งเป็น ตะโกนว่า “คุณหยาง อย่า! ได้โปรดอย่า!”
หม่าชาวและหวางจ้านรู้ดีว่า เมื่อหยางเฉินระเบิดออกอย่างสมบูรณ์ ก็จะไม่มีใครสามารถหยุดหยางเฉินได้
ถ้าหยางเฉินเสียการควบคุม ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็จะตายอย่างเดียว!
จากนี้ไป หยางเฉินจะกลายเป็นฆาตกรกระหายเลือดอย่างสมบูรณ์ หรือแม้กระทั่ง ระเบิดจนตาย
“คุณหยาง!”
ในขณะนี้ เสียงที่คมชัดก็ดังขึ้นในหูของหยางเฉิน
หยางเฉินตื่นขึ้นทันใด แต่ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยเลือด เขามองขึ้นไปที่ร่างเล็กที่กำลังเดินเข้ามา และยื่นขวดหยกให้เขา
“พวกเขาถูกวางยาพิษกู่มรณะหากไม่มีวิธีควบคุมความเจ็บปวด พวกเขาก็จะตายด้วยความเจ็บปวดในที่สุด ในขวดหยกนี้มียาแก้พิษสองชนิดเพื่อระงับพิษกู่มรณะ คุณรีบให้พวกเขากินซะ!”
คือซ่านกวนหรัวจากราชวงศ์ซ่านกวน ในเวลานี้ ดวงตาทั้งคู่ของซ่านกวนหรัวเต็มไปด้วยความนุ่มนวล เมื่อเธอมองไปที่หยางเฉิน สายตาของเธอไม่หยิ่งเหมือนเมื่อเห็นหยางเฉินครั้งแรกอีกต่อไป
“ขอบใจ!”
หยางเฉินรีบป้อนยาสองเม็ดให้หม่าชาวและหวางจ้านอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเลเลย
หลังจากกินยาได้นานกว่า 10 วินาที ความเจ็บปวดบนใบหน้าก็หายไป ทั้งสองนอนอยู่บนพื้น หายใจแรง และร่างกายของพวกเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก
ในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพสองคนจากราชวงศ์ซ่านกวนได้ลงมือแล้ว และอยู่ในการต่อสู้ที่ดุเดือดกับหลิวเหล่าก้วย
“คุณช่านกวน ขอบคุณนะ!”
หลังจากที่หม่าชาวและหวางจ้านหายดีแล้ว ทั้งคู่ก็มองไปที่ซ่านกวนหรัวอย่างซาบซึ้ง
เมื่อกี้ พวกเขารู้สึกตายทั้งเป็นจริงๆ ความเจ็บปวดของพิษกู่มรณะ เป็นความเจ็บปวดที่สุดจะเจ็บปวด
ไม่เพียงแค่นั้น แต่ยังทำให้หยางเฉินซึ่งเดิมทีหลงอยู่ในความบ้าคลั่ง ทำให้จิตใจของเขามั่นคงและสงบลง
ซ่านกวนหรัวส่ายหัวเล็กน้อย มองไปที่หยางเฉิน และกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ฉันรู้สึกได้ว่า เมื่อกี้อารมณ์ของคุณมันผิดปกติมาก ร่างกายของคุณดูเหมือนจะมีพลังที่รุนแรงมาก”
“ฉันมีลางสังหรณ์ว่า เมื่อคุณปลดปล่อยพลังนั้นออกมาแล้ว จะไม่มีใครสามารถหยุดคุณได้ แต่คุณก็จะกลายเป็นปีศาจด้วยเช่นกัน”
หยางเฉินไม่คาดคิดว่า การรับรู้ของผู้หญิงคนนี้จะเฉียบคมขนาดนี้ จนเธอสามารถสัมผัสได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในตอนนี้
แต่ไม่ว่าอย่างไร เมื่อหม่าชาวและหวางจ้านเกือบเจ็บปวดจนตาย ซ่านกวนหรัวก็นำยาแก้พิษมาช่วย ได้รับมิตรภาพจากเขาแล้ว
