หากไม่ใช่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ราชวงศ์หลงจะไม่ได้มีแค่หลงจิ้นที่ไปถึงระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ แต่ยังจะมีบูโดอัจฉริยะวัย 35 ปีที่ก้าวมาถึงแดนเทพเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนด้วย
ความสามารถที่แฝงอยู่เช่นนี้ ต่อให้สูญเสียผู้แข็งแกร่งแดนเทพไปหกคน แต่ก็ยังไม่สามารถต่อสู้กับราชวงศ์อื่นได้ในตอนนี้ ขอเพียงให้เวลาราชวงศ์หลง ราชวงศ์หลงจะเกิดการเปลี่ยนแปลงในด้านคุณภาพอย่างแน่นอน
แต่ทุกคนรู้ดีว่าหลังจากวันนี้ ความแข็งแกร่งของราชวงศ์หลงจะอ่อนแอลงอย่างมาก เกรงว่าแม้แต่ราชวงศ์เย่ก็ยังอยู่เหนือกว่าราชวงศ์หลงแล้ว
“เทียนหยู่ เจ้ารีบออกไปจากราชวงศ์ ข้าจะถ่วงเวลาหลงหวงไว้!”
หลงจิ้นรีบพูดกับหลงเทียนหยู่เหมือนมองเห็นความหวัง
หลงเทียนหยู่ยังไม่ไปไหน เขายืนเคียงข้างหลงจิ้น จับจ้องไปที่หลงหวงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง พลางกัดฟันพูดว่า “ต่อให้ต้องตาย ข้าก็จะทำให้เขาชดใช้ให้ได้!”
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ตรงดิ่งเข้าไปหาหลงหวง
“เทียนหยู่!”
สีหน้าของหลงจิ้นเปลี่ยนไปอย่างมาก รีบวิ่งออกไป
“ไม่เจียมกะลาหัวเลย!”
สีหน้าของหลงหวงขรึมลง ความปรารถนาในการต่อสู้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายราวกับเทพสงคราม
“ปัง!”
วินาทีถัดมา หลงจิ้นก็วิ่งแซงหลงเทียนหยู่เข้าต่อสู้กับหลงหวง
การปะทะกันของผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งสองทำให้ราชวงศ์หลงเหมือนพังทลายลงราบคาบ อานุภาพของวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวกวาดไปทุกทิศทุกทาง
กระจกภายในอาคารใกล้เคียงบางแห่งแตกกระจายจากการปะทะกันของทั้งสอง
แม้ว่า หลงเทียนหยู่ ต้องการจะฆ่า หลงหวง ด้วยตัวเองจริงๆ เพื่อล้างแค้นให้กับแม้หลงเทียนหยู่ต้องการสังหารหลงหวงด้วยมือตนเองเพื่อแก้แค้นให้กับบิดาของเขาเพียงใด แต่ด้วยความสามารถที่เพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับแดนเทพของเขา มันเป็นไปไม่ได้
แม้แต่เงาของหลงหวงก็ยังไม่ได้สัมผัส
“เทียนหยู่ ไป! รีบไปซะ!”
หลงจิ้นโจมตีให้หลงหวงล่าถอยไป ตะโกนเสียงลั่นด้วยสีหน้าร้อนใจ “ลูกผู้ชายแก้แค้นสิบปียังไม่สาย ถ้าเจ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป มีแต่ตายกับตายเท่านั้น!”
“เจ้าจำไม่ได้เหรอว่าพ่อของเจ้าตายอย่างไร? ปู่ของเจ้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือของเขาเองแน่นอน นักบู๊ที่มีพรสวรรค์อย่างเจ้าในตอนนี้ ต่อให้เป็นตระกูลบู๊โบราณก็ยังต้องเน้นหนักในเรื่องการฝึกฝน”
“ฟังข้านะ ออกไปจากที่นี่ วันหนึ่งเจ้าจะได้แก้แค้นด้วยมือตัวเองแน่นอน!”
ขณะที่พูดอยู่นั้น การโจมตีจากหลงหวงก็ประดังเข้ามาอีกครั้ง หลงจิ้นทำได้เพียงตอบโต้กลับอย่างสุดชีวิตโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
ถึงอย่างไรเขาก็เพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ ส่วนหลงหวงได้มาถึงระดับนี้เป็นเวลาหลายปีแล้ว บางทีอาจจะอยู่ห่างจากแดนเหนือมนุษย์ไม่ไกลแล้ว
เขาสามารถต่อสู้กับหลงหวงมาเป็นเวลานานขนาดนี้ นับว่าได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว เขารู้สึกได้ว่าอีกไม่นานตัวเองจะพ่ายแพ้
หากเขาแพ้ ก็จะถึงเวลาตายของหลงเทียนหยู่แล้ว
หลงเทียนหยู่มองไปที่หลงจิ้นที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้านทานการโจมตีของ หลงหวงด้วยดวงตาแดงก่ำ พลางกัดฟันพูดว่า “สักวันหนึ่ง ข้าจะท่านด้วยมือตัวเอง!”
หลงเทียนหยู่แผดเสียงคำรามดังลั่น แล้วหันหลังกำลังจะเดินจากไป
เขารู้ว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแค่ไหน ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป จะไม่ใช่แค่ไม่สามารถล้างแค้นให้พ่อของตัวเองได้เท่านั้น แต่ยังกลายเป็นภาระของหลงจิ้น
สำหรับเขาแล้ว การจากไปคือทางเลือกที่ดีที่สุด
“คิดจะออกไปเหรอ? ผ่านข้าให้ได้เสียก่อน!”
ขณะที่หลงเทียนหยู่กำลังจะออกไป ชายวัยกลางคนก็เข้ามาขวางทางเขาทันที
หลงหนิง ทายาทของหลงหวง และเป็นพระโอรสที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดในการสืบราชบัลลังก์ของราชวงศ์หลงอีกด้วย เขามีความสามารถด้านวิถีบู๊อยู่ในระดับแดนเทพชั้นกลาง
หลงเทียนหยู่มองไปยังหลงหนิงที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้าตนด้วยดวงตาสีแดงฉาน จ้องเขม็งไปที่หลงหนิงและพูดว่า “ท่านแน่ใจเหรอว่าต้องการลงมือจัดการข้า?”
“ฮึ!”
หลงหนิงยิ้มเยาะ “เสด็จพ่อต้องการฆ่าท่าน แล้วข้าจะปล่อยท่านไปได้อย่างไร?”
ทั้งหลงเคอและหลงเสียง ทายาทที่มีความหวังจะได้สืบทอดราชบัลลังก์มากที่สุดล้วนตายหมดแล้ว ตอนนี้ในบรรดาโอรสของหลงหวง มีเพียงเขาเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดในการสืบทอดราชบัลลังก์
แต่เมื่อเห็นหลงเทียนหยู่ทะลวงเข้าสู่แดนเทพ เขาก็รู้สึกได้ถึงภัยคุกคามครั้งใหญ่หลวง
ตอนนี้นี้หลงหวงมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะสังหารหลงเทียนหยู่ หลงหนิงจะพลาดโอกาสในการสังหารหลงเทียนหยู่ครั้งนี้ได้อย่างไร?
“ข้าสาบาน ถ้าท่านกล้าขัดขวางข้า ขอเพียงข้าสามารถมีชีวิตรอดออกไป เมื่อข้ากลับมา ข้าจะสังหารทายาททั้งหมดของท่านด้วยมือข้าเอง เมื่อพวกเขาตายหมดแล้ว ก็จะสังหารท่านด้วยมือตัวเอง!”
หลงเทียนหยู่กัดฟันกรอดกล่าวขึ้น
หลงหนิงตัวสั่นไปทั้งตัวเหมือนตกเป็นเป้าหมายของปีศาจ ทั้งๆ ที่เขาอยู่ในระดับสูงของวิถีบู๊ แต่ตอนนี้หลงเทียนหยู่ทำให้เขากลัว
“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ไม่อาจไว้ชีวิตท่าน!”
แววอาฆาตในดวงตาของหลงหนิงระยิบระยับ เขาสาวเท้าพุ่งเข้าไปหาหลงเทียนหยู่ในทันที
หลงเทียนหยู่รู้ว่าเขาไม่อาจหลบเลี่ยงการต่อสู้ได้ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระเบิดพลังทั้งหมด ตรงดิ่งเข้าไปหาหลงหนิง
“ปัง!”
วินาทีถัดมา หลงหนิงกระแทกฝ่ามือ ร่างของหลงเทียนหยู่กระเด็นออกไปราวกับว่าวที่สายขาด
ถึงอย่างไรเขาก็เพิ่งทะลวงเข้าสู่ระดับแดนเทพ ส่วนตัวหลงหนิงเองก็เป็นผู้แข็งแกร่งที่อยู่ระดับแดนเทพชั้นกลาง ด้วยความแตกต่างเช่นนี้ ทำให้หลงเทียนหยู่ไม่มีกำลังที่จะตอบโต้กลับได้เลย
“เทียนหยู่!”
แม้ว่าหลงจิ้นจะกำลังต่อสู้อยู่กับหลงหวง แต่ก็คอยจับตาดูสถานการณ์ของหลงเทียนหยู่ไปด้วย เมื่อเขาเห็นว่าเขาถูกหลงหนิงโจมตีกระเด็นออกไป ก็หน้าถอดสีทันที
“ปัง!”
ขณะที่เขากำลังเสียสมาธิ การโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวก็เกิดขึ้น
หลงหวงชกเข้าที่หน้าอกของหลงจิ้น หลงจิ้นกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ร่างลอยสูงขึ้นไปในอากาศและร่วงหล่นลงข้างกายหลงเทียนหยู่
ในช่วงเวลาสั้นๆ ทั้งสองคนต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีกำลังจะตอบโต้กลับอีก
ใบหน้าของหลงเทียนหยู่ซีดเผือดราวกับขี้เถ้าทันที มองไปยังหลงจิ้นที่บาดเจ็บสาหัส เขาพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านจิ้น ท่านต้องเดือดร้อนไปด้วยเลย!”
หลงจิ้นหน้าซีดเผือดอย่างที่สุด เขาส่ายหัว “เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดต่อพวกเรา แค่ หลงหวงไร้คุณธรรม เขาต้องจ่ายชดใช้ให้กับการกระทำของตัวเองอย่างสาสมแน่นอน!”
“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”
หลงหนิงมีสีหน้าโกรธเกรี้ยว มองไปที่หลงหวงและกล่าวว่า “เสด็จพ่อ ได้โปรดอนุญาตให้ข้าสังหารคนทรยศทั้งสองนี้แทนท่านด้วยเถิด!”
หลงหวงสีหน้าเฉยเมย เอ่ยเบาๆ “อนุญาต!”
หลังได้รับคำสั่งจากหลงหวง สีหน้าของหลงหนิงก็เกิดความปีติยินดีขึ้น เขามองไปที่หลงเทียนหยู่พร้อมกับแสยะยิ้ม “เจ้าหนุ่ม โอกาสที่จะสังหารข้าของเจ้าหมดลงแล้ว!”
“ไปลงนรกซะเถอะ!”
หลงหนิงรวบรวมกำลังทั้งหมดไว้ที่เท้าขวา เหยียบลงไปบนศีรษะของหลงเทียนหยู่ทันที
หลงเทียนหยู่จ้องเขม็งใส่หลงหนิงโดยปราศจากสีหน้าหวาดกลัว ราวกับว่าเขาต้องการจดจำใบหน้าของชายผู้นี้เอาไว้ในใจ จะไม่มีวันปล่อยแม้ว่าจะกลายเป็นผีก็ตาม
“เทียนหยู่!”
หลงจิ้นแผดเสียงลั่นทันที คิดจะเข้าไปยืนขวางตรงหน้าหลงเทียนหยู่ แต่เขาถูกหลงหวงโจมตีสุดกำลังจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถปกป้องเทียนหยู่ได้เลย
ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายนี้ อานุภาพแห่งวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวได้เข้าปกคลุมทั้งราชวงศ์หลง
เดิมทีหลงหนิงต้องการเหยียบศีรษะของหลงเทียนหยู่สุดแรง แต่ในเวลานี้กลับไม่สามารถเหยียบลงไปได้ เหมือนมีพลังที่มองไม่เห็นขัดขวางการโจมตีของเขา
“ใครน่ะ?”
หลงหวงหน้าถอดสี เขาสัมผัสได้ถึงอานุภาพที่น่าสะพรึงกลัวและแข็งแกร่งกว่าเขา ยังรู้สึกได้ถึงวิกฤตการณ์ที่รุนแรงมากด้วย
“ปัง!”
วินาทีถัดมา กิ่งไม้กิ่งหนึ่งได้ฟาดเข้าหาหลงหนิงในทันที กิ่งไม้กระทบขาของหลงหนิงที่ยกขึ้นสูงจะเหยียบศีรษะหลงเทียนหยู่
สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคน ขาของหลงหนิงหักทั้งท่อน ร่างของเขาก็พุ่งกระเด็นลงแทบเท้าของหลงหวงได้รับบาดเจ็บสาหัส
