ชั่วขณะนั้นกัวฉูฉู่ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้ว มองหยางเฉินที่“แกล้งนอน”ทีหนึ่ง พูดจาแบบอารมณ์เสีย “รถของหลี่เป่าเฟิงตามพวกเราอยู่ตลอด เห็นได้ชัดว่าคิดจะมาแก้แค้นนาย นายยังมีอารมณ์นอนหลับ?”
หยางเฉินลืมตาขึ้นแล้ว มองกัวฉูฉู่ที่ท่าทางฉุนเฉียวบอกว่า “ถ้าไม่อย่างนั้น เธอทิ้งฉันไว้ตรงนี้ก็พอ ฉันจะไปที่ราชวงศ์ซ่านกวนเอง”
“นาย……นาย……”
กัวฉูฉู่โมโหจนไม่รู้จะพูดอะไรกะทันหัน
ถึงแม้เธอจะเสียใจอยู่บ้างที่อยากพาหยางเฉินไปส่งหน้าประตูคฤหาสน์ซ่านกวน แต่เห็นท่าทางทึ่มไม่รู้อะไรเลยทั้งนั้นของหยางเฉิน ก็โกรธเอามากๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะตนเองนั่งอยู่ด้านข้างของหยางเฉิน ถึงทำให้หลี่เป่าเฟิงอยากจัดการหยางเฉิน เดิมทีเธอจะไม่สนใจหยางเฉินเลย
“กลับรถ ไปตระกูลกัว!”
กัวฉูฉู่พยายามควบคุมความโกรธในใจของตนเองลงไปแล้ว จากนั้นพูดสั่ง
“เฮๆๆ อย่ากลับรถสิ!”
ชั่วขณะหนึ่งหยางเฉินร้อนใจแล้ว รีบพูดว่า “ถ้าไม่อย่างนั้นเธอทิ้งฉันไว้ตรงนี้ก็พอ พาฉันไปตระกูลกัวทำอะไรกัน?”
“ฉันต้องไปราชวงศ์ซ่านกวนจริงๆ เป็นกษัตริย์ซ่านกวนที่เชิญฉันมา……”
หยางเฉินกำลังอยากพูดต่อไป ก็ถูกกัวฉูฉู่ที่เดิมโกรธเคืองถึงขีดสุดขัดจังหวะเอา “หุบปาก!”
กัวฉูฉู่ในเวลานี้ สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เธอโมโหมากจริงๆ
ก่อนหน้านี้หยางเฉินบอกอยากไปราชวงศ์ซ่านกวน เธอก็ทนไม่ไหวอยู่บ้างแล้ว นึกไม่ถึงตอนนี้ หยางเฉินยังกล้าพูดอวดอ้างอย่างไร้ยางอายอีก เป็นกษัตริย์ซ่านกวนเชิญเขาไปที่ราชวงศ์ซ่านกวน
นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?
ในสายตาเธอ หยางเฉินก็แค่แกล้งทำให้ตายใจแล้วจัดการทีหลัง เห็นเธอเป็นสาวน้อยที่อ่อนหัดต่อโลก จงใจโอ้อวดความสัมพันธ์แบบปั้นน้ำเป็นตัวของตนเอง มาดึงดูดเธอ
มองกัวฉูฉู่ที่ท่าทางโกรธเคือง หยางเฉินถอนหายใจทีหนึ่ง ไม่พูดจาอีก ได้เพียงกลับไปที่ตระกูลกัวกับกัวฉูฉู่ก่อนชั่วคราว จากนั้นค่อยไปราชวงศ์ซ่านกวนเถอะ!
เวลานี้ ในโรลส์-รอยซ์ด้านหลัง ตอนที่หลี่เป่าเฟิงรับรู้ว่ากัวฉูฉู่เลี้ยวรถอยากกลับตระกูลกัว ก็ทำหน้าดุร้าย “ยัยแพศยาคนนี้ นึกไม่ถึงอยากเอาไอ้หนุ่มคนนั้นกลับตระกูลกัว ก็คือตบหน้าฉันอีกทีโดยแท้!”
เขาตามจีบกัวฉูฉู่มานานมากแล้ว ในบรรดารุ่นหนุ่มสาวของเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ใครๆ ล้วนรู้กันหมด เขาก็เห็นกัวฉูฉู่เป็นผู้หญิงของตนเองตั้งแต่แรกแล้ว
ปัจจุบันนี้ กัวฉูฉู่กลับพาหยางเฉินกลับตระกูลกัวไป หากเรื่องนี้แพร่ออกไป คนอื่นจะมองอย่างไร?
มีเพียงคิดว่า กัวฉูฉู่สวมเขาให้เขาหลี่เป่าเฟิงแล้ว!
“คุณชายเฟิงครับ ตอนนี้พวกเรายังจะตามอยู่หรือเปล่าครับ?”
คนขับที่กำลังขับรถ ถามอย่างระมัดระวัง
“ตาม! ตามต่อไป!”
หลี่เป่าเฟิงพูดจาแบบโกรธแค้นไร้ที่เปรียบ “ฉันอยากจะดูหน่อย ยัยแพศยาคนนี้พาไอ้หมอนั่นกลับตระกูลกัวแล้ว จะอธิบายกับตระกูลกัวว่าอย่างไร!”
ตอนที่หยางเฉินกำลังถูกกัวฉูฉู่พาไปที่ตระกูลกัว สนามบินนานาชาติเมืองราชวงศ์ซ่านกวน โรลส์-รอยซ์รุ่นที่ยาวขึ้นคันหนึ่ง กำลังจอดอยู่ที่ลานจอดรถ
“เครื่องบินจากเมืองราชวงศ์หลงมาที่เมืองราชวงศ์ซ่านกวน ก็ถึงแล้วนี่! ทำไมยังไม่เห็นหยางเฉินออกมาอีก?”
ในรถ มีผู้หญิงงดงามที่ตั้งใจแต่งตัวมาเป็นพิเศษคนหนึ่ง บนใบหน้าสวยประณีต เต็มไปด้วยความสงสัย
“คุณหนูครับ หรือว่าเมื่อสักครู่ในช่วงหลายนาทีที่รถติดนั้น คุณหยางนั่งรถไปที่วังเองแล้วหรือเปล่าครับ?”
ตรงข้ามของหญิงสาว ผู้อาวุโสที่มีกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัว เอ่ยปากถามขึ้น
เมื่อสักครู่ระหว่างทางที่มาสนามบิน รถติดไปสิบนาที ตอนที่พวกเขามา เป็นเครื่องบินลำนั้นที่หยางเฉินโดยสารมาถึงพอดี
เพียงแต่ สิ่งที่ใครก็นึกไม่ถึงคือ เครื่องบินลำนั้นที่หยางเฉินโดยสารมา มาถึงก่อนเวลาห้านาทีเต็มๆ พลาดกับพวกเขาไปพอดี
ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือซ่านกวนโหรวที่มารับหยางเฉิน
“คุณหนูครับ ค้นหาแล้ว เครื่องบินลำนั้นที่คุณหยางนั่งมา มาถึงก่อนห้านาทีครับ ก่อนหน้าประมาณสิบนาที คุณหยางถูกรถของกัวฉูฉู่แห่งตระกูลกัว รับไปแล้วครับ”
ในเวลานี้ ภาพคนวัยกลางคน ขึ้นรถมา มองทางซ่านกวนโหรว พูดจาแบบท่าทางเคารพ
“กัวฉูฉู่พาตัวเขาไปแล้ว?”
หลังซ่านกวนโหรวรับรู้ข่าวนี้ บนใบหน้าที่งดงามเต็มไปด้วยความตกใจ
ในความทรงจำของเธอ หยางเฉินกับกัวฉูฉู่เดิมทีไม่รู้จักกัน ทำไมถึงถูกผู้หญิงคนนี้รับไปได้?
“ไปตระกูลกัว!”
ซ่านกวนโหรวรีบสั่งทันที
ในเวลานี้เอง หยางเฉินถูกกัวฉูฉู่พามาถึงที่ตระกูลกัวแล้ว ในเมืองราชวงศ์ซ่านกวน คฤหาสน์หรูหราอันกว้างขวางมากแห่งหนึ่ง
ในคฤหาสน์ ทุกที่ล้วนเป็นบอดี้การ์ดของแดนราชาสูงสุด ในนั้นยังมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพหลายคน นี่ทำให้หยางเฉินรู้สึกตกใจอยู่บ้างเล็กน้อย
คิดไม่ถึงว่าในตระกูลแห่งหนึ่งของเมืองราชวงศ์ซ่านกวน จะครอบครองผู้แข็งแกร่งแดนเทพไว้มากขนาดนี้ น่าจะมีหกคน ในนั้นยังมีการมีอยู่ของแดนเทพชั้นยอดคนหนึ่งด้วย นอกจากนั้น ยังมีผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์คนหนึ่งอีก
ขบวนรบแบบนี้ ต่อให้บอกว่าตระกูลกัวเป็นราชวงศ์ ก็ไม่เกินเหตุสักนิด
“ถึงแล้ว!”
รถจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หรูหราแยกเดี่ยวหลังหนึ่งแล้ว
หลังเดินลงรถ กัวฉูฉู่มองทางหยางเฉินแล้วบอกว่า “นายรออยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ก่อนสักเดี๋ยว ฉันต้องไปหาคุณปู่ฉันก่อน!”
พูดจบ เธอกำชับกับสาวใช้ด้านข้างคนหนึ่งอีกที “เธอพาเขาไปพักผ่อนก่อนสักหน่อย!”
“ค่ะ คุณหนู!”
สาวใช้รับปาก
หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรมากเช่นกัน ตามสาวใช้เข้าไปในคฤหาสน์แล้ว
ในเมื่ออยู่ที่นี่แล้วก็ทำตัวให้สบายเถอะ คิดเสียว่าพักผ่อนสักหน่อย ในเมื่อไม่ได้นัดเวลาเจอหน้ากับกษัตริย์ซ่านกวนเอาไว้ เข้าไปช้าหน่อยก็คงเหมือนกัน
หลังกัวฉูฉู่แยกจากหยางเฉิน จึงไปในคฤหาสน์แยกเดี่ยวอีกหลังโดยตรงแล้ว
“คุณปู่คะ!”
หลังกัวฉูฉู่เข้าไปในห้อง ก็กล่าวทักทายอย่างเคารพ ต่อกัวเชิ่งที่กำลังนั่งดื่มชาอยู่บนเก้าอี้หวาย
กัวเชิ่งเป็นผู้นำของตระกูลกัว กัวเชิ่ง
กัวเชิ่งพยักหน้าเล็กน้อย มองทางกัวฉูฉู่ด้วยหน้าตายิ้มแย้มถามว่า “จัดการธุระเป็นอย่างไรบ้าง?”
กัวฉูฉู่ส่ายหน้า บนหน้าเพิ่มการตำหนิตนเองระดับหนึ่งเข้ามา พูดแบบรู้สึกเสียใจ “คุณปู่คะ ขอโทษค่ะ หนูทำภารกิจที่ท่านมอบให้หนูไม่สำเร็จ ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว!”
“หา?”
กัวเชิ่งตกใจอยู่บ้างเล็กน้อย “หรือว่าแกไม่ได้บอกเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เรื่องสถานะของแกเหรอ?”
กัวฉูฉู่พูดด้วยเสียงทุ้ม “หนูเจอแค่ลั่วปิงผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปค่ะ ไม่ได้เจอหยางเฉิน และก็แสดงสถานะของหนูแล้ว เพียงแค่ประธานลั่วเดิมทีไม่ชอบหนู บอกว่าโครงการเมืองจิ่วโจว หยางเฉินให้ความสำคัญมากๆ เยี่ยนเฉินกรุ๊ปอยากอยากอาศัยกำลังของตัวเองทำให้สำเร็จ ไม่ขอร่วมงานกับใครค่ะ”
แม้แต่หยางเฉินก็คงไม่คาดคิด กัวฉูฉู่มาจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป และเพื่อให้ตระกูลกัวได้รับการร่วมงานของโครงการเมืองจิ่วโจว
ฟังคำพูดของกัวฉูฉู่แล้ว บนหน้ากัวเชิ่งเผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา “อีกฝ่ายไม่รับปากก็เป็นเรื่องปกติ ด้วยกำลังทรัพย์ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว เดิมทีไม่ต้องการการร่วมมือของพวกเรา”
เห็นความผิดหวังในสายตาของปู่ตนเอง กัวฉูฉู่ทนไม่ได้เท่าไร รีบพูดว่า “คุณปู่คะ ท่านวางใจได้ หนูจะต้องคิดหาวิธีเจอหยางเฉินให้ได้ ประธานลั่วเป็นแค่ผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เรื่องบางอย่างเขาไม่มีทางตัดสินใจได้ ขอเพียงหนูเจอหยางเฉินแล้ว จะต้องคิดหาวิธีให้เขารับปากได้แน่ค่ะ ที่ตระกูลกัว จะสร้างเมืองจิ่วโจวแห่งหนึ่ง!”
กัวเชิ่งส่ายหน้าแล้ว “ไม่จำเป็นต้องฝืนใจ ฉันเพียงแค่ชอบการวางเค้าโครงของเมืองจิ่วโจวมาก ถ้าอยากเอาที่ดินตระกูลกัวสร้างเมืองจิ่วโจวแห่งหนึ่งจริง ก็ต้องสิ้นเปลืองกำลังและเงินทองมากมาย ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยินยอมร่วมงาน งั้นก็ช่างเถอะ!”
กัวฉูฉู่ไม่พูดมากอีก แต่ว่าในแววตาลึกเต็มไปด้วยความแน่วแน่ ในใจแอบสาบานว่า จะต้องคิดหาวิธีเจอหยางเฉินให้ได้
ถ้าให้เธอรู้ว่า หยางเฉินถูกเธอบังคับพามาที่ตระกูลกัว จะกลุ้มใจตายหรือเปล่านะ?
“ผู้นำครับ หลี่เป่าเฟิงแห่งตระกูลหลี่ขอพบครับ!”
ในเวลานี้เอง พ่อบ้านของตระกูลกัวเดินเข้ามาแล้ว พูดกับกัวเชิ่งแบบเคารพนบนอบอย่างยิ่ง
