ในขณะเดียวกัน ในคฤหาสน์แยกเดี่ยวของกัวฉูฉู่
หลังกัวฉูฉู่ทิ้งหยางเฉินไว้ที่นี่ ก็ไปหากัวเชิ่งแล้ว ส่วนหยางเฉินก็อยู่ด้านในคฤหาสน์หรูหลังนี้ ข้างกายยังมีคนคอยรับใช้
เขานั่งอยู่บนโซฟา ถือโอกาสหยิบหนังสือพิมพ์ของเมืองราชวงศ์ซ่านกวนฉบับหนึ่งขึ้นมาอ่านแล้ว
ในเวลานี้เอง ผู้อาวุโสที่กลิ่นอายเกรียงไกรสองคน บุกเข้าสู่คฤหาสน์ของกัวฉูฉู่แล้ว
“นายคือชายหนุ่มที่คุณหนูพากลับมาสินะ?”
ผู้อาวุโสที่เป็นหัวหน้า มองทางหยางเฉินแบบท่าทางเย็นชาถามขึ้น
ทั้งสองคนล้วนแรงอาฆาตเดือดพล่าน หยางเฉินขมวดคิ้วแล้ว ไม่รู้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังพยักหน้าตอบ “ฉันคือคนที่ถูกคุณหนูตระกูลนายพามา มีธุระอะไร?”
“ลงมือ!”
หลังจากแน่ใจว่าหยางเฉินคือคนที่กัวฉูฉู่พามา ทั้งสองไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งไปทางหยางเฉินโดยตรง
จนกระทั่งวินาทีนี้ หยางเฉินถึงสำนึกได้ว่า อีกฝ่ายพุ่งมาทางตนเอง
เพียงแค่ เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคนของตระกูลกัวต้องลงมือกับตนเองกะทันหัน?
ตำแหน่งของกัวฉูฉู่อยู่ที่ตระกูลกัวยังสูงมาก ทั้งที่คนเหล่านี้รู้ว่าตนเองเป็นคนที่ถูกกัวฉูฉู่พากลับมา คาดไม่ถึงยังกล้าลงมือต่อเขา
หยางเฉินนั่งอยู่บนโซฟา ไม่สนใจอะไร มองผู้อาวุโสที่ความสามารถมีเพียงแดนราชาขั้นปลายสองคน พุ่งเข้ามายังตนเองแบบซ้ายคนขวางคนอย่างหน้าตาเฉย
“ตึง!”
ในเวลานี้เอง หยางเฉินตบโต๊ะกาแฟลงทันใด
ชั่วพริบตาเดียวแรงกดดันวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวส่วนหนึ่ง กระจายออกมาจากบนตัวเขา โต๊ะกาแฟแตกเป็นเสี่ยงๆ ในขณะนั้น โต๊ะหินอ่อนที่หลังจากแตกออก ลอยเข้าไปยังผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายทั้งสองคนแล้ว
“ปึง!”
“ปึง!”
ร่างกายทั้งสองคนถูกเศษหินอ่อนโจมตีเข้า ราวกับโดนรถบรรทุกใหญ่ชนกระเด็น ลอยออกไปด้านนอกคฤหาสน์โดยตรง
กลับมาดูหยางเฉิน ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา ทำหน้านิ่งสงบ
ถึงแม้เขาจะไม่รู้แจ่มแจ้งว่าเกิดอะไรขึ้น กลับเข้าใจว่า สองคนนี้ต้องไม่ใช่คนที่กัวฉูฉู่ส่งมาแน่
กัวฉูฉู่บังคับพาเขามาที่ตระกูลกัว ถึงแม้จะเสียมารยาทอยู่บ้าง แต่ก็คือความหวังดี หยางเฉินย่อมไม่ลงมือหนักกับคนของตระกูลกัว
ผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสองคน เพียงแค่ถูกเศษโต๊ะหินอ่อนที่แตกเป็นเสี่ยงชนกระเด็น ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส
ส่วนเวลานี้เอง กัวเชิ่งมาถึงแล้ว ตอนเขามองเห็น ผู้แข็งแกร่งสองคนที่เขาส่งมาหักแขนขาของหยางเฉิน เหมือนหมาตาย ล้มอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ของกัวฉูฉู่ ชั่วขณะนั้นทำหน้าตกใจ
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว?”
กัวเชิ่งพูดแบบตกใจไร้ที่เปรียบ จากนั้นสายตามองทางด้านในห้องโถงคฤหาสน์ ผ่านทางประตูของคฤหาสน์ เป็นชายหนุ่มที่นั่งบนโซฟาด้วยท่าทางนิ่งสงบคนหนึ่ง
ตอนที่กัวเชิ่งมองทางหยางเฉิน หยางเฉินก็กำลังมองทางกัวเชิ่ง
จากการแต่งตัวของกัวเชิ่ง ยังมีกลิ่นอายวิถีบู๊ของแดนเทพชั้นยอดกระจายออกมาจากบนตัว หยางเฉินคาดเดาได้ ผู้ชายสูงวัยคนนี้ ก็คือปู่ของกัวฉูฉู่ กัวเชิ่งผู้นำของตระกูลกัว
เวลานี้ ในใจกัวเชิ่งเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ
ด้วยด้านในวิถีบู๊ของเขาแดนเทพชั้นยอดนี้ คาดไม่ถึงยังไม่มีทางสัมผัส ลักษณะพลังวิถีบู๊บนตัวของหยางเฉินได้
เหมือนว่า หยางเฉินเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง
แต่ว่าเขารู้ดีอย่างมาก คนที่สามารถโจมตีผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสองคนจนลอยได้ในชั่วพริบตา ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาเด็ดขาด
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นมีเพียงความเป็นไปได้ข้อเดียว แดนวิถีบู๊ของหยางเฉิน อยู่เหนือกว่าเขา ดังนั้นเขาถึงไม่มีทางสัมผัสถึงลักษณะพลังวิถีบู๊ของหยางเฉินได้
เมื่อเอามาเชื่อมโยงกัน ซ่านกวนโหรวนั่งรถยนต์ของกษัตริย์ว่านกวน มารับคนที่ตระกูลกัวด้วยตนเอง ยังบอกว่าหยางเฉินคือแขกพิเศษที่กษัตริย์ซ่านกวนอยากเจอ
ในหัวสมองของกัวเชิ่ง ปรากฏชื่อที่คุ้นเคยขึ้นมาฉับพลัน หยางเฉิน!
ภายในโลกนี้ ก่อนอายุสามสิบปี กลายเป็นการมีอยู่ของแดนเหนือมนุษย์ มีเพียงหยางเฉินที่มาจากเมืองเยี่ยนตูคนนั้น
“ขอโทษนะครับคุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าแซ่หยางหรือเปล่า?”
กัวเชิ่งรีบเดินเข้าห้องโถงคฤหาสน์ด้วยความว่องไว ยืนอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน ถามอย่างระมัดระวัง
หยางเฉินพยักหน้านิดหนึ่ง “ผมชื่อหยางเฉิน ท่านผู้อาวุโสก็คือคุณปู่ของกัวฉูฉู่ ผู้นำของตระกูลกัวสินะ?”
หลังจากได้รับการยืนยัน ในใจกัวเชิ่งหวาดผวาอย่างยิ่งแล้ว พอนึกถึงที่ตนเองส่งผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสองคนออกมา อยากจะหักแขนขาหยางเฉินทิ้ง ความหวาดกลัวในใจเขายิ่งเข้มข้น
“ตุบ!”
ภายในความตกใจของหยางเฉิน กัวเชิ่งรีบคุกเข่าลงพื้น ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย พูดแบบหวาดวิตก “คุณหยางโปรดอย่าได้โกรธ ผมไม่ทราบว่าท่านคือคุณหยาง ยังขอให้ท่านอภัยด้วยครับ!”
“เจ้าบ้านกัวรีบลุกขึ้นเร็ว!”
หยางเฉินหายตัวไป ปรากฏตัวอยู่ด้านหน้ากัวเชิ่งแล้ว รีบพยุงกัวเชิ่งขึ้นมาทันที
เขาไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล เมื่อสักครู่ผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลายสองคนนั้น พอมาก็ลงมือต่อเขา ในสายตาเขา ก็เหมือนพวกมดสองตัวอยากแตะต้องตนเอง
แค่คิดก็รู้ว่า คนคนหนึ่ง จะโกรธมดได้อย่างไรกัน?
แน่นอนว่า สิ่งสำคัญสุดคือกัวฉูฉู่ผู้หญิงคนนี้ จิตใจดีงามของหล่อน ยังหลงเหลือความทรงจำที่ดีมากไว้ให้หยางเฉิน สำหรับความทรงจำที่หยางเฉินมีต่อตระกูลกัวก็ไม่เลวมากนัก
การกระทำของหยางเฉิน กลับทำให้กัวเชิ่งตกใจเนื่องจากได้รับความเมตตา จึงถามด้วยท่าทางประหลาดใจ “คุณหยาง ไม่ได้โกรธ?”
หยางเฉินหัวเราะส่ายหน้า “กัวฉูฉู่หลานสาวของท่าน เป็นเด็กสาวที่จิตใจดีมาก”
คำพูดประโยคหนึ่ง ตอบคำถามของกัวเชิ่งแล้ว
นี่ทำให้ความกลัวในใจของกัวเชิ่ง หายไปในชั่วพริบตา เหลือเพียงความดีใจล้นหลาม
ข่าวเกี่ยวกับหยางเฉิน เขารู้แจ่มชัดมาก
อายุยี่สิบแปดปี เป็นผู้แข็งแกร่งที่ครอบครองความสามารถแดนเหนือมนุษย์ สำหรับตระกูลกัวนั้น คือดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า ซึ่งไม่อาจเอื้อมถึง
ปัจจุบันนี้ บุคคลยิ่งใหญ่เช่นนี้ คาดไม่ถึงปรากฏตัวที่ตระกูลกัวแล้ว
“ขอบคุณครับคุณหยาง! ขอบคุณครับคุณหยาง!”
กัวเชิ่งรีบกล่าวขอบคุณ จากนั้นบอกว่า “ใช่แล้วครับ คุณหนูซ่านกวนมารับท่านแล้ว ให้ผมพาท่านไปพบเธอ?”
“ได้!”
ไม่นาน ภายใต้การนำทางของกัวเชิ่ง หยางเฉินก็พบหน้าซ่านกวนโหรวแล้ว
ซ่านกวนโหรวได้พบหน้าหยางเฉินอีกครั้ง ในใจยินดีพอสมควร เห็นคนตรงหน้านี้ที่อายุอ่อนกว่าเธอสองปี แต่ว่าพรสวรรค์ด้านบูโดกลับร้ายกาจเกินกว่าเธอ เธอดีใจอย่างมากจริงๆ
“คุณหนูซ่านกวน เจอกันอีกแล้วนะ!”
หยางเฉินเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน ทำหน้ายิ้มแย้ม
ซ่านกวนโหรวยิ้มให้ จากนั้นพูดเย้ยหยัน “นึกไม่ถึง คุณหยางก็มีตอนที่ถูกคนบังคับพาตัวไปได้ด้วย”
หยางเฉินหัวเราะขมขื่นส่ายหน้าแล้ว จากนั้นสายตาตกอยู่บนตัวกัวฉูฉู่ที่ท่าทางตกใจ
“คุณ……ฉัน ฉัน……ขอโทษ!”
เห็นหยางเฉินมองทางตนเอง ชั่วขณะหนึ่งกัวฉูฉู่สับสนอยู่บ้าง อยากพูดอะไร กลับไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายได้เพียงขอโทษ
หยางเฉินหัวเราะเล็กน้อยส่ายหน้าไป “ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก เป็นความใจดีของเธอ ถึงทำให้ฉันมาที่ตระกูลกัวกับเธอ ไม่อย่างนั้นต่อให้เธอเอาเกี้ยวมาหาม ฉันก็ไม่อาจตามเธอมา”
พอได้ยิน ในใจกัวฉูฉู่รู้สึกประทับใจอยู่บ้าง ตอนที่มองหยางเฉินอีกที ยังมีความรังเกียจเมื่อแรกเริ่มเจอที่ไหน?
เวลานี้ ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าชายหนุ่มที่ดูขึ้นมาอายุพอกันกับตนเองคนนี้ ทำไมถึงกลายเป็นแขกพิเศษของกษัตริย์ซ่านกวนได้?
และเวลานี้ หลี่เป่าเฟิงที่เดิมทีรอดูเรื่องสนุกอยู่ หลังมองเห็นหยางเฉินมาถึงด้วยกันกับกัวเชิ่ง กลับสีหน้าซีดขาว ไม่มีความกล้าแม้กระทั่งจะเงยหน้ามามองหยางเฉินสักนิด กลัวถูกหยางเฉินจำตนเองได้
“ขอยืมมือถือเธอใช้สักหน่อย”
ทันใดนั้นหยางเฉินเอ่ยปากบอก
ถึงแม้กัวฉูฉู่จะสงสัย แต่ยังนำมือถือของตนเองยื่นให้หยางเฉินแล้ว หยางเฉินหยิบมือถือกัวฉูฉู่ขึ้น โทรศัพท์ไปหาตนเองสายหนึ่ง รอเสียงโทรศัพท์ดังแล้ว ถึงคืนมือถือไปให้กัวฉูฉู่
“นี่คือเบอร์ของฉัน วันหลังถ้าเจอเรื่องเดือดร้อนเข้า ติดต่อฉันได้เลย!”
หยางเฉินเอ่ยปากบอก
ซ่านกวนโหรวตกใจอยู่บ้างเล็กน้อย ตอนที่มองทางกัวฉูฉู่ ในสายตายังมีความอิจฉาระดับหนึ่ง
