เมื่อเห็นว่าซ่งจั่วกำลังจะถูกฝ่ามือของหยางเฉินฆ่าตาย ซ่งโหย่วตะโกนออกมาทันที “ไม่!”
เนื่องจากสองพี่น้องนั้นมีความเข้าใจซึ่งกันและกัน และตั้งแต่เกิดมาพวกเขาก็ไม่เคยแยกจากกัน ทั้งสองคนฝึกบูโดและท่องยุทธจักรไปด้วยกัน
เดิมทีพวกเขาคิดว่าชีวิตนี้ไม่มีความหวังที่จะแก้แค้นแล้ว จนกระทั่งพวกเขาได้พบหยางเฉิน และตอนนี้พบว่าหยางเฉินกำลังปลุกสายเลือดคลั่ง ทำให้พวกเขามีความหวังที่จะแก้แค้น
การพบความหวังนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ และมันจะกลายเป็นความสิ้นหวังทันที
หยางเฉินที่มีดวงตาสีแดงเลือดและท่าทางเฉื่อยชา และขณะที่ซ่งโหย่วตะโกนเสียงดัง หยางเฉินหยุดอย่างกะทันหัน ตำแหน่งที่เขาหยุดอยู่ห่างจากศีรษะของซ่งจั่วเพียงนิ้วเดียว
ชั่วขณะหนึ่ง เหมือนว่าโลกหยุดนิ่ง ซ่งจั่วกลั้นหายใจ ความสิ้นหวังบนใบหน้ายังคงอยู่ เขาแค่จ้องไปที่หยางเฉินด้วยความอึ้ง
ซ่งโหย่วหยุดฝีเท้าอย่างกะทันหัน และไม่กล้าเคลื่อนไหว เพราะกลัวว่าปฏิกิริยาของตนเอง จะไปกระตุ้นหยางเฉิน
“ไป!”
ทันใดนั้น หยางเฉินเปล่งเสียงออกมาจากส่วนลึกของลำคอ
สีหน้าของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นน่ากลัวขึ้นมา และดูเหมือนว่าดวงตาสีเลือดคู่นั้นจะมีชีวิตชีวาขึ้น
“คุณหยาง นี่คือยาผนึกจิต ซึ่งสามารถเติมพลังจิตวิญญาณของคุณได้อย่างรวดเร็ว”
เสียงคำรามของหยางเฉิน ทำให้ซ่งจั่วได้สติกลับมาทันที และเขากล่าวอย่างรวดเร็ว
เพียงแต่ หยางเฉินไม่ได้รับยาผนึกจิตเม็ดนั้นไว้ และคำรามอีกครั้ง “ไป!”
“พี่ใหญ่ ในเมื่อคุณหยางสามารถพูดออกมาได้ นั่นหมายความว่าเขากำลังจะตื่นแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ!”
ตอนนี้ซ่งโหย่วกล่าวเร่งเร้า เพราะกลัวว่าหยางเฉินอดไม่ได้จนฆ่าซ่งจั่วทันที
เห็นดวงตาสีแดงของหยางเฉิน ทำให้ซ่งจั่วไม่กล้าอยู่ต่อ เขาล้มเลิกความคิดที่จะมอบยาผนึกจิตให้หยางเฉิน และจากไปพร้อมกับซ่งโหย่วทันที
เมื่อไม่มีสองพี่น้องตระกูลซ่งอยู่ที่นี่แล้ว ท่าทางของหยางเฉินก็กลับเข้าสู่สภาวะเฉื่อยชาอีกครั้ง ราวกับว่าเขาสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม ขณะนี้หยางเฉินพยายามระงับเลือดที่เดือดพล่านในร่างกายตนเอง ดูเหมือนว่าความคลุ้มคลั่งที่ควบคุมยากนั้น จะทำลายร่างกายของเขา
ตอนนี้เขาใช้คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานอย่างบ้าคลั่ง เติมพลังจิตวิญญาณของตนเองอย่างต่อเนื่อง ถึงจะสามารถปราบพลังที่รุนแรงในร่างกายของตนเองได้
สิ่งที่สองพี่น้องตระกูลซ่งไม่รู้คือไม่ใช่เป็นเพราะว่าหยางเฉินใช้พลังจิตวิญญาณในการปลุกมากเกิน จนทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะเฉื่อยชา แต่เป็นเพราะว่าเขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อระงับความคลุ้มคลั่งในร่างกาย
เขาได้ยินการสนทนาก่อนหน้านี้ของสองพี่น้องตระกูลซ่งทั้งหมด และรู้ว่าสองพี่น้องตระกูลซ่งจะมอบยาผนึกจิตที่ล้ำค่าให้ตนเอง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รับน้ำใจไมตรี แต่เขามั่นใจว่าสามารถอาศัยพลังของตนเองระงับความคลุ้มคลั่งได้
เมื่อสักครู่ตอนที่ซ่งจั่วเดินเข้ามายาป้อนยาผนึกจิตให้เขา แล้วเขาผ่อนคลายสักครู่ สติสัมปชัญญะของเขาจึงถูกความคลุ้มคลั่งพรากไป ทำให้เขาเกือบจะฆ่าซ่งจั่ว
โชคดีเมื่อก่อนเขาเคยฉีดยาสมบูรณ์แบบเหนือชั้นของดอกเตอร์แบล็ก เขาใช้พลังของตนเองระงับความคลุ้มคลั่งในร่างกายที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
นึกไม่ถึงว่าคราวนี้เขาตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นอีกครั้ง
แต่หยางเฉินรู้อย่างชัดเจนว่าสภาวะคลุ้มคลั่งครั้งนี้ แตกต่างจากความรู้สึกตอนที่ดอกเตอร์แบล็กฉีดยาสมบูรณ์แบบเหนือชั้นให้เขาอย่างสิ้นเชิง
ยาสมบูรณ์แบบเหนือชั้น เป็นวัตถุแปลกปลอม ทำให้สติสัมปชัญญะของตนเองค่อย ๆ หมดไป แล้วเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง
แต่คราวนี้มันเหมือนเลือดมีการเปลี่ยนแปลง และเขารู้สึกว่าเลือดของตนเองกำลังเดือด
ความรู้สึกแบบนี้สบายใจกว่าความรู้สึกจากผลกระทบของยาสมบูรณ์แบบเหนือชั้น เพียงแต่ความคลุ้มคลั่งที่ขีดสุดเช่นนี้ มันรุนแรงกว่าผลกระทบของยาสมบูรณ์แบบเหนือชั้น
ขณะที่หยางเฉินพยายามระงับความคลุ้มคลั่งในร่างกายตนเอง และพยายามทำลายความคลุ้มคลั่งที่เขาควบคุมอยู่ตลอดเวลา เขายังคงใช้คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานและใช้เทคนิคการหายใจเพื่อฟื้นฟูพลังจิตวิญญาณของตนเองโดยเร็วที่สุด เพื่อที่จะสามารถควบคุมความคลุ้มคลั่งได้ดีขึ้น
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ และเมื่อเวลาผ่านไป หยางเฉินรู้สึกว่าความคลุ้มคลั่งในร่างกายเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ
กระทั่งเขาเริ่มเลิกระงับความคลุ้มคลั่ง
เมื่อใดก็ตามที่เขาเลิกระงับความคลุ้มคลั่ง ดูเหมือนเขาจะเปลี่ยนเป็นคนละคน และความรู้สึกว่าเต็มไปด้วยพลังทำให้ร่างกายของเขาอืดเล็กน้อย เขาอยากจะเลิกระงับความคลุ้มคลั่ง และเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่งต่อไป
เพียงแต่ในสถานะเช่นนี้ ทำให้เขาอยากลงจากภูเขาและฆ่าทุกคน
เขาไม่สงสัยเลยว่าถ้าก่อนหน้านั้นสองพี่น้องตระกูลซ่งยังอยู่ที่นี่ ในขณะเขาพยายามระงับความคลุ้มคลั่งในร่างกายของพวกเขา บางทีพวกเขาอาจจะถูกเขาฆ่าตายไปแล้ว
การระงับอย่างต่อเนื่อง ทำให้ความคลุ้มคลั่งในร่างกายค่อย ๆ หายไป และในที่สุดทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาพปกติ
พลังบูโดบนร่างของหยางเฉินฟื้นคืนสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม
“ฝนหยุดแล้ว!”
“ทำไมฝนถึงได้หยุดอย่างกะทันหันเช่นนี้? ดูเหมือนวินาทีก่อนฝนยังตกหนักอยู่ แต่วินาทีต่อไปฝนก็หยุดอย่างกะทันหัน”
“ดูเหมือนว่าภูเขาเยี่ยนซานจะหยุดสั่นแล้ว หรือว่าฝนที่ตกลงมาเมื่อสักครู่จะมีความเกี่ยวข้องกับภูเขาเยี่ยนซาน?”
……
เหล่าผู้แข็งแกร่งที่ให้ความสนใจกับสถานการณ์ของเมืองเยี่ยนตู ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาต่างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ใต้ภูเขาเยี่ยนซาน แววตาของสองพี่น้องตระกูลซ่งมีความยินดีเป็นอย่างมาก ซ่งจั่วมองสายรุ้งเจ็ดสีที่ปรากฏอยู่บนท้องฟ้าที่อยู่เหนือภูเขาเยี่ยนซาน และกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “สายรุ้งเจ็ดสีปรากฏขึ้น นี่มันเป็นสิ่งอัปมงคลจากสวรรค์!”
“ดูเหมือนว่าคุณหยางสามารถปลุกสายเลือดคลั่งตื่นแล้ว” ซ่งโหย่วกล่าว
ขณะนี้ หลงจิ้นและกษัตริย์ซ่านกวน ได้พาผู้แข็งแกร่งระดับสูงจากเมืองราชวงศ์ต่าง ๆ มาถึงใต้ภูเขาเยี่ยนซานแล้ว
“โอ้สวรรค์ ดอกไม้ทั้งหมดบนภูเขาเบ่งบานแล้ว!”
ทันใดนั้นก็มีคนอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
ทุกคนต่างหันไปมอง ก่อนหน้านั้นตอนที่พวกเขาออกไปจากภูเขาเยี่ยนซาน ภูเขาเยี่ยนซานไม่ได้เป็นแบบนี้ พวกเขาจากไปไม่นาน เมื่อพวกเขากลับมา ภูเขาเยี่ยนซานนั้นเปลี่ยนแปลงไปมาก
ดอกไม้ป่าทั่วภูเขาเบ่งบานด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า และกลิ่นหอมของดอกไม้อบอวลไปทั่วทั้งเมือง
พายุรุนแรงก่อนหน้านั้นได้หยุดอย่างสมบูรณ์ ดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า มีสายรุ้งเจ็ดสีปรากฏอยู่เหนือท้องฟ้าที่อยู่บนภูเขาเยี่ยนซาน
ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ใต้ภูเขาเยี่ยนซาน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน แต่ก็มีความคาดเดาอยู่ในใจ เกรงว่าทั้งหมดน่าจะเกี่ยวข้องกับหยางเฉิน
หยางเฉินเป็นสิ่งอัปมงคลประเภทใด ถึงได้สามารถก่อให้เกิดนิมิตแห่งสวรรค์และโลกเช่นนี้ได้?
และขณะนี้ ร่างของหนุ่มที่แบกศพเดินลงมาจากภูเขาเยี่ยนซานทีละก้าว
“คุณหยาง!”
เมื่อเห็นหยางเฉิน ทุกคนต่างเอ่ยปาก
เพียงแต่ เมื่อพวกเขาเห็นศพที่อยู่บนหลังของหยางเฉินแล้ว คำแสดงความยินดีทั้งหมดถูกระงับทันที
ตอนนี้ใบหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ แค่แบกศพของอวี๋เหวินเกาหยางไว้บนหลัง เดินลงมาจากภูเขาเยี่ยนซานแล้วมุ่งหน้าไปยังตระกูลอวี๋เหวินทีละก้าว
ตอนนี้ผู้แข็งแกร่งของตระกูลเศรษฐีทั้งหมดเข้าใจปริยายโดยไม่ต้องพูดอะไรสักประโยค พวกเขาทำได้เพียงเดินตามหลังหยางเฉินอย่างใกล้ชิด
หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง ในที่สุดหยางเฉินก็มาถึงตระกูลอวี๋เหวินโดยมีร่างของอวี๋เหวินเกาหยางอยู่บนหลัง
เห็นศพของอวี๋เหวินเกาหยางแล้ว สมาชิกทุกคนของตระกูลอวี๋เหวินต่างรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
“ผู้นำตระกูล!”
“ผู้นำตระกูล!”
……
บรรยากาศทั่วตระกูลอวี๋เหวินเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
