หลังจากที่คำพูดนี้ของหลี่จ้งออกมา สีหน้าของซ่านกวนฟู่ไม่พอใจในทันที ตอนที่มองไปทางหยางเฉิน ในสายตาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างรุนแรง
หยางเฉินคาดไม่ถึงด้วยซ้ำ ว่าหลี่จ้งทานยาแดนเหนือมนุษย์ไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตกอยู่ในสภาวะสูญเสียการควบคุมทั้งหมดแล้ว ยังสามารถมีสติรู้ตัวได้
ถ้าหากรู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้ เขาคงจะไม่มีทางหลอกซ่านกวนฟู่อย่างแน่นอน ตอนนี้คำอธิบายของหลี่จ้ง ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง
ตอนนี้เขาแทบจะแน่ใจได้ ไม่ว่าจะเป็นหลี่จ้งก็ดี หรือว่าซ่านกวนฟู่ก็ดี อาการบาดเจ็บของพวกเขาดูเหมือนจะไม่รุนแรงเท่าที่ปรากฏให้เห็นภายนอก
เหตุผลที่พวกเขาสองคนยังไม่ได้ทำอะไรหยางเฉินในตอนนี้ เหตุผลส่วนใหญ่ คือพวกเขาไม่รู้ว่าต่างคนต่างบาดเจ็บสาหัสจนไม่มีพลังการต่อสู้แล้วหรือเปล่า ดังนั้นต้องการจะหยั่งเชิงกันและกัน ผ่านหยางเฉิน
แต่ว่าตอนนี้ หลี่จ้งพูดความจริงหลังจากที่เขาทานยาแดนเหนือมนุษย์ไปแล้ว ก็ย่อมจะก่อให้ซ่านกวนฟู่มีความอาฆาตแค้นอันยิ่งใหญ่ต่อหยางเฉิน
ซ่านกวนฟู่พูดอย่างโกรธเคืองว่า: “หยางเฉิน คาดไม่ถึงจริงๆ แกอายุน้อยๆ จะจอมวางแผนเพทุบายขนาดนี้ กล้าเล่นงานพวกเรา”
หยางเฉินอธิบายอย่างรวดเร็วว่า: “ผู้อาวุโสซ่านกวน ท่านอย่าไปฟังเขา เขาตั้งใจใส่ร้ายผม สำหรับยาแดนเหนือมนุษย์ ผมได้บอกทุกอย่างที่ผมรู้ให้กับท่านแล้ว ตอนนี้ผมก็เป็นแค่เศษสวะ จะกล้าหลอกลวงท่านได้ยังไง? หลี่จ้งไม่สามารถแน่ใจได้ว่าท่านสูญเสียพลังการต่อสู้หรือเปล่า ดังนั้นตั้งใจพูดแบบนี้ เพื่อทำให้ท่านตั้งใจฆ่าผม”
เพียงแค่อธิบายสิ่งเหล่านี้ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก ซ่านกวนฟู่ก็น่าจะเข้าใจความหมายคำพูดนี้ของหยางเฉิน
แน่นอนว่า ซ่านกวนฟู่ที่เมื่อกี้นี้ยังค่อนข้างสงสัยว่าหยางเฉินหลอกตัวเอง ดวงตาที่แหลมคมคู่นั้นก็จับจ้องมองไปที่บนตัวของหลี่จ้งในทันที
เมื่อเห็นซ่านกวนฟู่มองไปทางตัวเอง หลี่จ้งก็ไม่ตื่นตระหนก แต่เลิกคิ้ว: “ทำไม? แกไม่เชื่อฉันเหรอ แต่กลับเชื่อไอ้หมอนี่เหรอ?”
ซ่านกวนฟู่พูดอย่างเย็นชาว่า: “ฉันไม่เชื่อใครทั้งนั้น แต่สิ่งที่หยางเฉินพูดนั้นก็มีเหตุผล ยังไงซะเขาบอกฉันก่อนหน้านี้ว่าอาการหลังจากที่ทานยาแดนเหนือมนุษย์ โดยพื้นฐานแล้วเหมือนกับของแก เพียงแต่คาดไม่ถึงว่าแกจะฟื้นคืนมีสติรู้ตัวได้”
หลี่จ้งแสยะยิ้ม: “คาดไม่ถึงว่า ฝ่ายบาทคนก่อนของราชวงศ์ซ่านกวนที่สง่าผ่าเผย จะเป็นลูกไก่ในกำมือของคนรุ่นหลัง น่าเยาะเย้ยจริงๆ!”
หยางเฉินก็พูดออกมาว่า: “หลี่จ้ง แกจะเอายังไงกันแน่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ตอนนั้นแกคิดว่าตามอยู่ข้างกายของฉันมีผลประโยชน์ ดังนั้นเลือกที่จะทำงานให้กับฉัน ฉันปฏิบัติต่อแกยังไง? แกรู้ดีกว่าคนอื่นนะ? ฉันถึงกับเสี่ยงชีวิต พาผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลี่ไปเมืองราชวงศ์เย่ ถ้าหากไม่ใช่ผู้พิทักษ์ของเมืองราชวงศ์เย่ปรากฏตัว ตระกูลหลี่ก็เข้ามาแทนที่ของราชวงศ์เย่แล้วนะ?”
“แต่กลับเป็นแก หลังจากที่ฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส กักขังฉันไว้ และหยั่งเชิงดูว่าฉันถูกกำจัดวิถีบู๊ไปจริงหรือเปล่าอย่างต่อเนื่อง แกเป็นไอ้สารเลวที่ไม่ยึดมั่นในคำมั่นสัญญา ยังมีความเชื่อมั่นอีกมั้ย?”
หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปทางซ่านกวนฟู่แล้วพูดว่า: “ผู้อาวุโสซ่านกวน ผมเป็นคนยังไง ท่านน่าจะรู้ดี เปรียบกับหลี่จ้ง คำพูดของใครน่าเชื่อถือกว่า ท่านน่าจะมีคำตอบอยู่ในใจใช่มั้ย?”
คำพูดของหยางเฉิน ทำให้ความสงสัยของซ่านกวนฟู่ที่มีต่อเขาลดลงเป็นอย่างมาก แต่ก็เป็นเพียงว่าความสงสัยนั้นลดลง ซ่านกวนฟู่ในฐานะฝ่าบาทคนก่อน เขาก็ย่อมไม่มีทางเชื่อใจคนนอกทั้งหมด
แน่นอนว่า หยางเฉินก็ไม่ต้องการให้ซ่านกวนฟู่เชื่อใจตัวเองทั้งหมด ตราบใดที่สามารถเพิ่มความสงสัยต่อหลี่จ้งได้ ก็เพียงพอแล้ว
“หลี่จ้ง หยางเฉินพูดได้ไม่มีผิดเลยสักนิด คนไม่ยึดมั่นในคำมั่นสัญญาอย่างแก ไม่มีความน่าเชื่อถือเลย ยิ่งไปกว่านั้นแอบฝึกฝนผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งเก้าคน ถ้าหากไม่ใช่ว่าหยางเฉินค้นพบ เกรงว่าใช้เวลาไม่นาน ตระกูลหลี่ก็จะลงมือต่อราชวงศ์ซ่านกวนใช่มั้ย?”
ซ่านกวนฟู่พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ดูอาฆาตแค้น ดูเหมือนจะไม่ลังเลอีกเลย ว่าจะลงมือกับหลี่จ้งหรือเปล่า
หลี่จ้งมองไปทางซ่านกวนฟู่อย่างเฉยเมย: “ซ่านกวนฟู่ มาถึงขั้นนี้แล้ว ใครก็ไม่ต้องว่าใคร ราชวงศ์ซ่านกวนได้กดขี่ตระกูลหลี่ของพวกเรามากี่ปี แกรู้ดีแก่ใจ?”
“ถ้าหากไม่ใช่ว่าแกไม่สามารถอดกลั้นต่อตระกูลหลี่ได้ ฉันจะแอบฝึกฝนผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งเก้าคนได้ยังไง? แกทนได้เหรอ?”
“ตอนนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งเก้าคนของตระกูลหลี่ฉัน ถูกแกและหยางเฉินฆ่าตายหมดแล้ว แกคิดว่าตระกูลหลี่ยังมีความสามารถมีราชวงศ์ซ่านกวนด้วยการคุ้มครองของผู้พิทักษ์ราชวงศ์ได้ยังไง?”
ซ่านกวนฟู่แสยะยิ้ม: “ในเมื่อตระกูลหลี่อยู่ในเมืองราชวงศ์ซ่านกวน งั้นก็ควรถูกควบคุมโดยราชวงศ์ซ่านกวน หรือว่าจะปล่อยราชวงศ์ของฉันมองดูตระกูลหลี่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆงั้นเหรอ และสุดท้ายก็เข้ามาแทนที่ราชวงศ์ซ่านกวน?”
หลี่จ้งทำเสียงหึ: “หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ตอนนี้แกและฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส ตกลงว่าจะเอาตามที่คุยกันก่อนหน้านี้ ราชวงศ์ให้ตระกูลหลี่ของฉันสามแสนล้าน ต่อจากนั้นตระกูลหลี่ถอนตัวออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวนอย่างสมบูรณ์? หรือว่า แกจะยืนกรานต่อสู้กับตระกูลหลี่ของฉันจนถึงที่สุด? ฉันก็รับทั้งหมด!”
ซ่านกวนฟู่ไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดหาวิธี จัดการกับตระกูลหลี่ยังไง
ตอนนี้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งเก้าคนของตระกูลหลี่ ถูกฆ่าตายทั้งหมดแล้ว ตระกูลหลี่น่าจะมีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์อย่างหลี่จ้งคนเดียว ตราบใดที่เขาอยู่ หลี่จ้งก็จะไม่สามารถช่วยราชวงศ์ซ่านกวนได้
ถ้าหากพวกเขาสองคนต่อสู้กันจนตาย ใครจะตาย ก็ยังไม่รู้
แต่ถ้าหากปล่อยให้ตระกูลหลี่ย้ายออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน บางทีอาจจะไม่ต้องกังวลกับการแก้แค้นของตระกูลหลี่ในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ให้เวลามากยิ่งขึ้นกับตระกูลหลี่อีก ตระกูลหลี่จะไม่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นเหรอ?
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หลี่จ้งสามารถที่จะฝึกฝนผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ออกมาได้ ตรงนี้น่ากลัวมาก
แต่ตัวของซ่านกวนฟู่เองก็ไม่มีความมั่นใจว่าจะฆ่าหลี่จ้งได้ ในใจเต็มไปด้วยความสับสนชั่วขณะหนึ่ง
หยางเฉินแอบอธิษฐานในใจ หวังว่าซ่านกวนฟู่จะกำจัดหลี่จ้งให้สิ้นซาก มีเพียงแบบนี้ เขาถึงสามารถรักษาชีวิตไว้ได้
สถานการณ์แบบนี้ เขาไม่สามารถพูดได้สักคำ ทำได้เพียงรอให้ซ่านกวนฟู่เลือกเอาเอง
หลี่จ้งก็ไม่ได้พูดอะไร แต่กำลังใช้คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานแล้ว แอบรักษาอาการบาดเจ็บ ตราบใดที่ซ่านกวนฟู่กล้าลงมือกับตัวเอง เขาจะต้องทำการต่อสู้กลับด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดอย่างแน่นอน
เดิมทีหยางเฉินตั้งใจไม่พูด แต่หลังจากที่รู้สึกความอาฆาตของหลี่จ้งที่มีต่อเขา เขารีบพูดว่า: “ผู้อาวุโสซ่านกวน หลี่จ้งกำลังถ่วงเวลา วิชาที่เขาฝึกตนนั้นวิเศษมาก ตราบใดที่ให้เวลาเขาเพียงพอ ก็สามารถกลับคืนสู่สภาวะแข็งแกร่งอย่างสุดขีดได้ในระยะเวลาอันสั้น”
“เหตุผลที่หลี่จ้งสามารถฝึกฝนผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งเก้าคนได้ ก็เป็นเพราะว่าฝึกฝนวิชาแบบนี้ ถ้าหากปล่อยให้เขาถ่วงเวลาต่อไป เขาก็จะสามารถฟื้นกำลังได้มากยิ่งขึ้น”
ซ่านกวนฟู่ก็รู้ว่าหลี่จ้งสามารถที่จะฝึกฝนผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งเก้าคนได้ คงจะมีวิชาพิเศษ เพียงแต่ขนาดเขาก็ไม่รู้ ว่าหลี่จ้งทำได้ยังไงกันแน่
ตอนนี้ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปในทันที จ้องมองหลี่จ้งด้วยความโกรธ ในเวลาเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงลมปราณวิถีบู๊บนตัวของหลี่จ้ง แน่นอนว่า ลมปราณวิถีบู๊บนร่างกายของหลี่จ้ง แข็งแกร่งยิ่งกว่าก่อนหน้านี้
ซ่านกวนฟู่รู้ว่า หยางเฉินไม่ได้โกหก ดูอาฆาตแค้นในทันที
ความอาฆาตแค้นแวบวับในดวงตาคู่นั้นของหลี่จ้ง จ้องมองหยางเฉินอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า: “ในเมื่อแกรนหาที่ตาย งั้นฉันก็จะฆ่าแกก่อน!”
ทันทีที่คำพูดที่ลดลง ลมปราณวิถีบู๊บนตัวหลี่จ้งราวกับทะเลที่มีพายุ ปกคลุมไปทางหยางเฉิน วินาทีต่อมา ร่างของเขาก็หายไปจากที่ที่เดิม
