บทที่ 1610 วิถีบู๊ทะลวงผ่าน
คำพูดของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำ ยั่วโมโหหยางเฉินถึงที่สุด
เห็นเพียงในดวงตาของหยางเฉิน นับวันสีเลือดยิ่งเข้มขึ้น ทั่วทั้งตัว ล้วนแพร่กระจายลักษณะพลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมา
เขาจ้องผู้แข็งแกร่งเพ้าดำตาไม่กะพริบ แทบจะกัดฟันพูด “แกบอกว่า เป็นแกที่ฆ่าพ่อแม่ของฉัน?”
ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำเยาะเย้ย “ทำไม? หลังรู้ความจริงเรื่องนี้แล้ว อยากฆ่าฉันมากเลย จากนั้นเพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่แกงั้นเหรอ?”
“แต่ว่าแล้วจะทำอะไรได้? แกก็เป็นแค่พวกกระจอกที่อาศัยสายเลือดคลั่ง ถึงได้ครอบครองความสามารถแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนฉันก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้ว ในสายตาฉัน แกก็แค่พวกต่ำต้อย พวกต่ำต้อยคนหนึ่งที่โดนฉันเหยียบตายได้ง่ายๆ”
“แกอยากฆ่าฉัน กลับฆ่าไม่ได้ ฮาๆๆๆ! แกในตอนนี้ โกรธแค้นมากใช่ไหม? ถึงขั้นที่ทนไม่ไหวแล้ว?”
“มาสิ! ฆ่าฉันเลย! แน่จริงก็ฆ่าฉันเลยสิ?”
“ใช่แล้ว ฉันยังจะบอกแกอีกเรื่องหนึ่ง ก่อนหน้าที่พ่อแม่แกจะโดนฉันฆ่า อยู่ต่อหน้าพ่อของแก ฉันย่ำยีแม่ของแกไปด้วย เดิมทีแกคงไม่รู้ถึงความหมดหวังของแม่แกในตอนนั้น ยังมีความโกรธแค้นของพ่อแกอีก”
“ถูกต้อง ตอนนั้น พ่อของแกเหมือนกับแกในตอนนี้ ก็คือใช้สายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นแบบนี้มองฉัน กลับไม่มีทางทำอะไรฉันได้ ได้แค่มองดูแม่ของแกโดนฉันย่ำยีต่อหน้าต่อตา”
“ยังไม่ต้องพูดว่า รสชาติของแม่แกมันเยี่ยมยอดมาก ถึงตอนนี้ ฉันก็คิดถึงอยู่บ้าง”
ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำยั่วยุหยางเฉินไม่หยุด ความโกรธบนตัวของหยางเฉินนับวันยิ่งเข้มข้น ในสายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตอันดุเดือด
“หุบปาก! แกหุบปากไปเดี๋ยวนี้!”
เขาตะโกนบอกอย่างดุร้ายเต็มที่
“ครืน!”
เวลานี้ ท้องฟ้ามีฟ้าร้องขึ้นทันใด สายฟ้าทำให้ท้องฟ้าที่มืดมิดสว่างจ้า
ลมแรงอันโหมกระหน่ำ เหมือนจะทำลายโลกนี้ให้พังพินาศ
เห็นเพียงสีเลือดในดวงตาของหยางเฉินนับวันยิ่งเข้มขึ้น และลักษณะพลังวิถีบู๊บนตัวเขา เพิ่มขึ้นไม่หยุด แต่ว่าไม่นาน เหมือนมีฉากกั้นอันหนึ่ง อุดแดนของเขาไว้แล้ว
“ทะลวงผ่านให้ฉัน!”
หยางเฉินเงยหน้าร้องคำราม ตะโกนมาทีหนึ่ง
“ปัง!”
พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเขาแตกละเอียดในชั่วพริบตา สายฟ้าที่แสบตา พาดผ่านจากเส้นขอบฟ้า ชั่วขณะนั้นร่วงลงแล้ว
“เปรี้ยง!”
สายฟ้าฟาดบนตัวของหยางเฉินโดยตรง เห็นเพียงเสื้อผ้าบนตัวของหยางเฉินระเบิดขาดในชั่วขณะนั้น กลายเป็นเศษผง
เผยผิวพรรณสีแทนของหยางเฉินออกมา สิ่งที่ทำให้คนตื่นตกใจคือ
หลังสายฟ้าสายนี้ผ่าโดน หยางเฉินเพียงแค่เสื้อผ้าระเบิดขาด
แต่ว่าร่างกายของเขา กลับปลอดภัยครบถ้วน
ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำด้านข้าง
ในสายตาปรากฏแววความตกใจออกมา พูดพึมพำกับตนเอง “นี่ นี่คือลิขิตสวรรค์? นี่เป็นไปได้อย่างไร? เขาเป็นแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนืออมนุษย์ชั้นยอดขั้นหกคนหนึ่ง ที่ใกล้จะทะลวงสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด! ไม่ใช่มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ที่ตอนทะลวงผ่าน
ถึงจะดึงดูดลิขิตสวรรค์ได้เหรอ?”
“อ๊าก……”
หยางเฉินร้องตะโกน
“ปัง!”
ลักษณะพลังวิถีบู๊บนตัวของเขา เพิ่มขึ้นในชั่วพริบตา พุ่งทะลุแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นหกผ่านขอบเขตของขั้นเจ็ดชั้นต้นไปโดยตรง
ในท้องฟ้ายังมีฟ้าแลบฟ้าร้องอยู่ต่อเนื่อง ลมแรงโหมกระหน่ำไม่ขาดสาย
หยางเฉินที่ร่างกายเปลือยเปล่า ราวกับรูปหล่อทองแดง ยืนอยู่ที่เดิม
พื้นดินโดยรอบของเขาพังทลายไม่เหลือชิ้นดีไปตั้งแต่แรก บนตัวเขามีแสงฟ้าแลบหมุนเวียน กลิ่นอายวิถีบู๊เหนือกว่าก่อนหน้านี้ของเขา กระจายออกจากบนตัวเขา
“แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด!”
ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำมองทางหยางเฉิน พูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม
ที่เขาตกใจไม่ใช่ว่าหยางเฉินทะลวงถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด แต่ว่าตอนที่หยางเฉินทะลวงผ่าน คาดไม่ถึงโดนสายฟ้าฟาดเข้า
เขาไม่รู้ว่า นี่คือลิขิตสวรรค์ในตำนาน หรือว่าตอนที่หยางเฉินกำลังทะลวงผ่าน
โดนฟ้าผ่าเข้าโดยบังเอิญ
แต่ไม่ว่าอย่างไร ล้วนไม่มีทางเปลี่ยนความจริงที่หยางเฉินโดนฟ้าผ่าไปได้
ผู้แข็งแกร่งวิถีบู๊
ไม่เพียงฝึกฝนแค่วิถีบู๊ ยังมีการฝึกฝนความแข็งแรงของร่างกาย ฟ้าผ่าครั้งนั้น หล่อหลอมร่างกายของหยางเฉินแล้ว
ทำให้ร่างกายเขาแข็งแกร่งกำยำเพิ่มขึ้น
โดยเฉพาะ หยางเฉินเพิ่งจะทะลวงผ่านถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด ก็ทำให้ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำรู้สึกถึงความกดดันแล้ว
เขาเป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดตัวจริง ยังสัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากบนตัวผู้แข็งแกร่งที่เพิ่งเริ่มเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด แค่คิดก็รู้ว่า ความสามารถของหยางเฉินแกร่งมากแค่ไหน
“พ่อแม่ฉัน โดนแกฆ่าตายหมดจริงเหรอ?”
หยางเฉินจ้องผู้แข็งแกร่งเพ้าดำตาไม่กะพริบ ถามขึ้นแบบกัดฟันแน่น
เขาไม่มีทางยอมรับความจริงที่พ่อแม่ตนเองโดนฆ่าได้ ถ้าเกิดเป็นคนตรงหน้าทำทั้งหมดจริง เขาจะสู้สุดชีวิต เพื่อฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย
ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำพูดจาเสียงเย็นชา “หรือว่าที่ฉันพูดยังไม่ชัดเจนพอเหรอ?
แกอยากจะให้ฉันบรรยายต่ออีกสักหน่อย อยู่ต่อหน้าพ่อแกในตอนนั้น ฉันย่ำยีแม่ของแกอย่างไร?
ตอนนั้น……”
“หุบปาก!”
หยางเฉินตวาดใส่ ชั่วพริบตาเดียวสายเลือดคลั่งถูกกระตุ้น
กำลังใช้งานตำราเทพสงคราม ลักษณะพลังอันคลุ้มคลั่งแต่ละอัน
กระจายออกจากบนตัวเขา
ถึงแม้จะเพิ่งก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด แต่ว่าเวลานี้ บนตัวเขาตลบอบอวลไปด้วยลักษณะพลังของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น
ลูกตาของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำหดตัว
เขารู้ว่าหลังหยางเฉินทะลวงผ่านแดน ความสามารถจะเพิ่มขึ้นมา อย่างมากคือลักษณะของกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด
กลับนึกไม่ถึงเอาเสียเลยว่า หยางเฉินสามารถอาศัยสายเลือดคลั่ง เพิ่มความสามารถไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด
แดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ดคือด่านยากด่านหนึ่ง ด้วยความเข้าใจของเขา ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า มีผู้แข็งแกร่งใช้ความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด ระเบิดความสามารถที่เทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นออกมาได้
ดังนั้นเขาจึงตื่นตกใจมาก
“ต่อให้แกทะลวงผ่านได้ แล้วจะทำอะไรได้? ในสายตาฉันก็ยังคงเป็นพวกต่ำต้อยอยู่ดี! ฆ่า!”
ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำตะโกนเสียงดัง วาร์ปหายตัว เข้าไปฆ่าหยางเฉินแล้ว
ในสายตาหยางเฉินประกายแรงอาฆาตแค้น พูดแบบกัดฟันแน่น “วันนี้ ฉันจะล้างแค้นเพื่อพ่อแม่ฉันอย่างสาสม!”
“ปึง!”
เขากระโดดจากพื้นดินอย่างแรง พื้นดินแตกเป็นเสี่ยง ชั่วพริบตาภาพคนหายไปจากที่เดิม กระโจนไปทางผู้แข็งแกร่งเพ้าดำโดยตรง
“ตึงๆๆ!”
วินาทีต่อมา การโจมตีของทั้งสองคนปะทะเข้าด้วยกัน ได้ยินเพียงเสียงกระแทกอันน่าสะพรึงกลัวเป็นระลอก ลักษณะพลังวิถีบู๊ที่ราวกับทำลายล้างโลก โหมพัดไปยังทั่วสารทิศ
เหล่าผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งในคฤหาสน์เจ้าเมือง ตกใจค้างกันตั้งนานแล้ว
ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้มองเห็นสองคนที่สู้รบกันด้วยตาตนเอง กลับรู้สึกได้อย่างแจ่มชัดถึงความแกร่งของความสามารถของทั้งสองคนนี้
สิ่งที่ทำให้พวกเขาตื่นตกใจคือ หนึ่งในนั้น เมื่อสักครู่ยังเพิ่งมีความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด ปัจจุบันนี้ครอบครองความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้ว
บนต้นไม้เก่าแก่สูงตระหง่านไม่ไกลจากลำธารมังกรนัก ผู้อาวุโสที่ใส่งอบคนหนึ่ง กำลังยืนอยู่บนกิ่งไม้ที่เรียวเล็ก ร่างกายของเขาราวกับขนอันบางเบา คาดไม่ถึงไม่ได้ทำให้กิ่งไม้ที่ความหนาเพียงนิ้วก้อยนั้นโค้งงอลง
ผู้อาวุโสใส่งอบคนนี้ ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือเจ้าเมืองเหมียว
เขามองทางสองคนด้านล่างที่กำลังต่อสู้ดุเดือดอยู่ด้วยความเพลิดเพลิน ในสายตาคือความพึงพอใจเต็มที่ บนหน้ายังมีรอยยิ้มที่ถูกใจระดับหนึ่ง หัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เลว! สามารถทะลวงผ่านในระหว่างสู้รบ ใช้ความสามารถแรกเข้าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด มาปะทะฝีมือกับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นแล้วไม่แพ้ ทั่วทั้งจิ่วโจวจะมีสักกี่คน?”
หยางเฉินในเวลานี้ กำลังโจมตีอย่างคลุ้มคลั่ง ส่วนผู้แข็งแกร่งเพ้าดำก็เข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน การโจมตีแต่ละครั้งของทั้งสอง ล้วนระเบิดออกมาสุดกำลัง
“ไอ้หนุ่ม แกยั่วโมโหฉันได้สำเร็จ! ฉันจะให้แกได้รู้ว่า อะไรคือความสิ้นหวัง!”
ทันใดนั้นผู้แข็งแกร่งเพ้าดำพูดขึ้น เห็นเพียงในมือเขาปรากฏมีดสั้นเล่มหนึ่งออกมา
จากในมีดสั้นเล่มนั้น หยางเฉินรู้สึกถึงลักษณะพลังอันสยองขวัญอย่างแจ่มชัด ต้องเป็นวัตถุไม่ธรรมดาแน่ เหมือนกับลูกแก้วดูดเลือดที่เขาได้รับมาจากในห้องลับของราชวงศ์เฝิงก่อนหน้านี้
