บทที่ 1603 มุ่งหน้าไปเมืองเหมียว
ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว ตี้เทียนพูดแบบท่าทางเสียดสี “นายคิดว่า นายในตอนนี้ มีสิทธิ์ไปตี้ชุนเหรอ?”
ในใจหยางเฉินไม่ยอมรับอยู่บ้าง
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ตนเองก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกอย่างแท้จริงคนหนึ่ง สิ่งสำคัญสุดคือ จากตอนที่เขาเริ่มฝึกฝน ก็เพียงแค่เวลาหกปีสั้นๆ
ปัจจุบันนี้ ยังไม่ถึงสามสิบปี ก็ครอบครองความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกแล้ว ในจิ่วโจวอันกว้างใหญ่ รุ่นอายุน้อยแบบนี้ จะมีสักกี่คน มีสิทธิ์เทียบเคียงกับเขา?
หยางเฉินถามว่า “จากความเห็นของท่านผู้อาวุโส สรุปเมื่อไรผมถึงจะมีสิทธิ์เข้าสู่ตี้ชุนครับ?”
ตี้เทียนเอ่ยปาก “แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า!”
คำพูดประโยคหนึ่ง ทำให้หยางเฉินอึ้งอยู่ที่เดิมถึงที่สุด
แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ถึงมีสิทธิ์เข้าไปตี้ชุนเหรอ?
แม้แต่เขา ยังไม่เคยเจอผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าเลย ถึงจะเป็นราชวงศ์โบราณ ผู้แข็งแกร่งที่สุด ก็มีเพียงแค่ความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด
สำหรับตระกูลบู๊โบราณ ต่อให้มีตัวตนของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าจริง กลัวว่าคงมีเพียงผู้นำของตระกูลบู๊โบราณ ถึงมีความเป็นไปได้ที่จะก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า
แต่ว่าตี้เทียนกลับบอกว่า แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ถึงมีสิทธิ์เข้าสู่ตี้ชุน
คงไม่ใช่หมายความว่า ผู้แข็งแกร่งของตี้ชุน ล้วนเป็นการมีอยู่ที่เกินกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าเหรอ?
ตี้เทียนมองหยางเฉินอย่างเรียบนิ่งแวบหนึ่ง เอ่ยปากบอก “ภารกิจของฉันเสร็จสิ้นแล้ว เป็นเวลาที่ต้องไปแล้ว ฉันจะรอนายอยู่ที่ตี้ชุน!”
เพิ่งพูดจบ เขาก้าวเท้าออกไป เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ภาพคนก็หายลับไปจากที่เดิม เหมือนว่าหายไปอย่างไร้สาเหตุ ไม่มีกลิ่นอายวิถีบู๊สักนิดเดียว
หยางเฉินมองทางที่ตี้เทียนจากไป กุมหมัดทั้งสองเอาไว้แน่น พูดด้วยท่าทางแน่วแน่ “ต้องมีสักวัน ฉันจะไปตี้ชุนให้ได้!”
ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าตี้ชุนคือที่ไหน
แต่ว่าจากบนตัวของตี้เทียน เขาสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของผู้แข็งแกร่งตี้ชุน ความสามารถของตี้เทียน
กลัวว่าจะเกินกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าแล้ว
หลังจากข้ามผ่านแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า จะเป็นแดนอะไร?
กลัวว่าแม้แต่ตระกูลบู๊โบราณ ยังไม่น่าจะรู้แน่ชัดเลยกระมัง?
“คุณหยาง พี่ชายฟื้นแล้ว!”
ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นมีเสียงของเฝิงเจียหยีลอยมาจากด้านนอกห้อง
ชั่วขณะหนึ่งหยางเฉินดีใจ รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปทันที
สีหน้าซีดเซียวอยู่บ้าง ท่าทางเหม่อลอยพอสมควร
และมองเห็นหม่าชาวฟื้นเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งอยู่บนโซฟา
“หม่าชาว!”
หยางเฉินเดินเข้าไป เรียกสักทีหนึ่ง
ได้ยินเสียงของหยางเฉิน
และไม่พูดจา
หม่าชาวถึงมองทางหยางเฉิน ท่าทางนิ่งสงบอย่างยิ่ง เหมือนมองคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
หยางเฉินขมวดคิ้วแล้ว รู้สึกผิดปกติอยู่นิดหน่อย
หยางเฉินมองทางเฝิงเจียหยีถามว่า หลังจากเขาฟื้นขึ้นมา ก็เป็นสภาพนี้ตลอดเลยเหรอ?”
เฝิงเจียหยีพยักหน้า “เขาเหมือนไม่รู้จักพวกเราเลย”
หยางเฉินมีความรู้สึกแบบนี้เช่นกัน ตี้เทียนให้ยาเม็ดหนึ่งกับตนเองมา บอกว่าสามารถควบคุมลูกแก้วดูดเลือดได้ จะเกิดปัญหาได้อย่างไรกัน?
ถ้าตี้เทียนยังอยู่คงดีเลย หยางเฉินที่มองหม่าชาวท่าทางเหม่อลอย สีหน้าหยางเฉินเต็มไปด้วยความกังวล
“คุณไม่ต้องกังวลเกินไป
โดยเฉพาะก่อนหน้านี้พี่ชายโดนลูกแก้วดูดเลือดกลืนกินจิตสำนึก ตอนนี้มีลักษณะอย่างนี้เป็นปกติ
บางทีอาจจะต้องบำรุงรักษาสักสามสี่วัน ถึงจะค่อยๆ ฟื้นจิตสำนึกกลับมาได้”
เฝิงเจียหยีเอ่ยปากพูดขึ้น
หยางเฉินพยักหน้า
ลูกแก้วดูดเลือดภายในร่างกายถูกควบคุมไว้แล้ว”
“ตอนนี้ มีเพียงรอแล้ว ไม่ว่าอย่างไร อย่างน้อยเขาก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว
เขาไม่รู้ว่าจะสามารถควบคุมลูกแก้วดูดเลือดไว้ได้นานแค่ไหน กลับเข้าใจว่า
ตนเองจำเป็นต้องหาวิธีฝึกฝนจนถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าให้ไว มีเพียงแดนวิถีบู๊ของเขาข้ามผ่านแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า
ถึงจะมีสิทธิ์เข้าสู่ตี้ชุน
มีเพียงได้รับไม้เท้าตี้แล้ว ถึงจะเอาลูกแก้วดูดเลือดในร่างกายของหม่าชาวออกมาได้
มิฉะนั้น
กลัวว่าหม่าชาวจะมีอันตรายถึงชีวิต
ใครก็ไม่รู้ว่า ลูกแก้วดูดเลือดในร่างกายของหม่าชาว จะระเบิดอีกครั้งเมื่อไร ถ้าเกิดระเบิดอีกครั้ง
อีกสองสามวันต่อมา
หยางเฉินพวกเขาอยู่ที่ยอดเมฆามาโดยตลอด แต่ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบหม่าชาวไม่มีการตอบสนองใดๆ
นั่งเหม่ออยู่บนโซฟาทั้งวัน ไม่พูดจาสักประโยคเดียว
ตอนที่หยางเฉินและเฝิงเจียหยีเรียกเขาแต่ละครั้ง เขาก็เพียงแค่มองทางพวกเขา และไม่ได้ตอบสนองใดๆ
นี่ทำให้ความกังวลในใจของหยางเฉินนับวันยิ่งหนักขึ้น
เฝิงเจียหยีพูดแบบท่าทางกังวล “คุณหยาง
ทำไมฉันรู้สึกว่า จิตสำนึกของเขาเหมือนสูญเสียไปแล้ว?”
พี่ชายเป็นแบบนี้ สรุปควรทำอย่างไรกันดี?
“ฉันเคยได้ยินเสด็จปู่ของฉันเล่าว่า
ถ้าเกิดคนสูญเสียจิตสำนึก จำเป็นต้องหาวิธีฟื้นตัวกลับมาในเวลาอันสั้นที่สุด ไม่อย่างนั้นเวลาที่สูญเสียจิตสำนึกยิ่งมาก คนคนนั้นก็ยิ่งอันตราย
ต่อไปอยากฟื้นจิตสำนึกกลับมา ความยากจะยิ่งมากกว่าเดิมแล้ว”
“ฉันดูท่าทางของพี่ชายในตอนนี้ น่าจะคือสูญเสียจิตสำนึกแล้ว ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงไม่รู้จักพวกเรา? เขาเป็นลักษณะนี้ ยืดเยื้อมาสามวันแล้ว พวกเราต้องหาวิธีทำให้เขาฟื้นจิตสำนึกกลับมาให้ไวที่สุด ไม่อย่างนั้นจะอันตรายจริงแน่”
หยางเฉินสีหน้าดูแย่อย่างมาก สรุปควรทำอย่างไรดี?
เขาถามขึ้นกะทันหัน “เธอรู้วิธีฟื้นจิตสำนึกกลับมาไหม?”
หลังจากเฝิงเจียหยีครุ่นคิดครู่หนึ่ง เอ่ยปากบอก “ฉันจำได้ว่าเสด็จปู่ของฉันเคยบอกว่า ที่เมืองเหมียว มียาสมุนไพรที่เรียกว่าต้นหญ้าคืนจิต หมอวิเศษที่ฝีมือการรักษาเกรียงไกร สามารถใช้ต้นหญ้าคืนจิตปลุกคนที่สูญเสียจิตสำนึกฟื้นได้”
“แต่ว่า การใช้งานของต้นหญ้าคืนจิต สำหรับเงื่อนไขคือฝีมือการรักษาต้องสูงมากๆ นอกจากว่าเป็นหมอวิเศษแท้จริง ถึงจะมีโอกาสใช้ต้นหญ้าคืนจิตปลุกคนที่สูญเสียจิตสำนึกให้ตื่นได้”
หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมาแล้ว คาดไม่ถึงต้นหญ้าคืนจิตอยู่ที่เมืองเหมียว ไม่กี่วันก่อน เขาเพิ่งฆ่าหลิวเหล่าก้วยของแดนที่เก้าแห่งเมืองเหมียว ถ้าเวลานี้เขาไปเมืองเหมียว จะต้องดึงดูดผู้แข็งแกร่งมากมายตามฆ่าแน่นอนกระมัง?
แต่ต่อให้เขาได้ต้นหญ้าคืนจิตมา แล้วจะทำอย่างไรได้?
เฝิงเจียหยีพูดแล้ว มีเพียงหมอวิเศษแท้จริงเท่านั้น ถึงจะใช้ต้นหญ้าคืนจิตมาปลุกคนที่สูญเสียจิตสำนึกให้ตื่นได้
แล้วเขาจะไปหาหมอวิเศษได้จากที่ไหน?
และไม่รู้เหมือนกันว่า ตอนนี้เฝิงเสียวหว่านอยู่ที่ไหน ถ้าเฝิงเสียวหว่านอยู่ จะต้องบอกเขาได้แน่นอนว่าตอนนี้ควรทำอย่างไรดี
หลังเฝิงเจียหยีเงียบงันครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากบอกว่า “พวกเราสามารถแบ่งเป็นสองกลุ่มได้ คุณไปหาต้นหญ้าคืนจิตที่เมืองเหมียว ฉันจะพยายามหาเฝิงเสียวหว่านให้ไว ขณะเดียวกันก็ค้นหาหมอวิเศษไปด้วย ถึงตอนนั้นต่อให้หาเฝิงเสียวหว่านไม่เจอ ขอเพียงหาหมอวิเศษได้เยอะมาก ขอแค่คุณเอาต้นหญ้าคืนจิตกลับมาได้เพียงพอ จากในบรรดาหมอวิเศษมากขนาดนั้น พวกเราจะต้องหาหมอวิเศษที่สามารถปลุกจิตสำนึกพี่ชายให้ฟื้นได้สักคนแน่”
หยางเฉินรีบพูดว่า “ได้ งั้นยืนยันตามนี้แล้วกัน ฉันจะไปหาต้นหญ้าคืนจิตที่เมืองเหมียว ขณะเดียวกันเธอก็ตามหาเฝิงเสียวหว่าน ตามหาหมอวิเศษมีชื่อเสียงทั่วทั้งประเทศ ขอแค่ปลุกเพื่อนฉันให้ตื่นได้ ต่อให้พวกเขาเสนอข้อเรียกร้องอะไรมา ฉันรับปากทั้งหมด”
เขาไม่สนใจอะไรมากขนาดนั้นแล้ว หม่าชาวสูญเสียจิตสำนึกมาสามวันเต็มๆ เฝิงเจียหยีก็บอกแล้ว กษัตริย์เฝิงเคยพูดไว้ คนที่สูญเสียจิตสำนึก ดีที่สุดต้องฟื้นฟูจิตสำนึกกลับมาในเวลาครึ่งเดือน มิฉะนั้นต่อให้มีวิธีฟื้นจิตสำนึกให้เขากลับมาจริง ก็ทำได้ยากมาก
หลังจากหยางเฉินจัดหาที่อยู่ให้หม่าชาวเรียบร้อย จึงไปจากเยี่ยนตูตามลำพัง มุ่งหน้าไปทางเมืองเหมียว
ต่อให้เมืองเหมียวอันตรายมาก เขาก็จำเป็นต้องไปสักหน ไม่อย่างนั้นหม่าชาวคงอันตรายแล้ว
เมืองเหมียวไกลมาก หยางเฉินออกเดินทางแต่เช้าตรู่ จนกระทั่งเช้าวันต่อมา เครื่องบินถึงจอดอยู่ที่สนามบินนานาชาติเมืองเหมียว
เพียงแต่ เขาเพิ่งเดินออกจากสนามบิน ก็รู้สึกถึงกลิ่นอายอันสยองขวัญหลายอัน ล็อกเขาเอาไว้
