บทที่ 1654 หาเขาเจอแล้ว
หลังจากราชายา ฟังลูกศิษย์วิเคราะห์ เขาเห็นด้วยกับคำตอบนี้ เรื่องทั้งหมดที่เจ้าเมืองหวยเฉิงทำก่อนหน้านี้ คือการสร้างสถานการณ์ จงใจกระตุ้นความอาฆาต ที่เขามีต่อหยางเฉิน ถ้าเขาฆ่าหยางเฉินจริง ทั้งหุบเขาราชายา จะต้องแบกรับความโกรธของอาจารย์ของหยางเฉิน ซึ่งอยู่ในแดนที่เกินกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด
ลูกศิษย์ถามอีกว่า “อาจารย์ ในเมื่อนี่เป็นการสร้างสถานการณ์ ของเจ้าเมืองหวยเฉิง งั้นตอนนี้เราควรทำยังไง หาหยางเฉินต่อไหมครับ”
แววตาราชายา ฉายแววอาฆาตรุนแรง พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ว่ายังไง สิ่งที่ยืนยันได้ในตอนนี้คือ หยางเฉินฆ่าผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาของเราไม่น้อย แม้ไม่มีแผนของเจ้าเมืองหวยเฉิง เราก็ต้องฆ่าหยางเฉิน”
ลูกศิษย์พูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “แต่ถ้าเราฆ่าหยางเฉินจริง จะรับมือกับอาจารย์ของเขายังไง”
ราชายาหรี่ตาพูดว่า “ในเมื่อเจ้าเมืองหวยเฉิง ชอบคิดแผนร้ายใส่คนอื่นขนาดนั้น งั้นเราก็คิดแผนใส่เขาสักครั้ง ตอนนี้ข่าวที่เขาตามฆ่าหยางเฉิน ดังไปทั่วเมืองหวยเฉิงแล้ว อยากปิดบังไว้ เป็นไปไม่ได้เลย”
“ตอนนี้ เราทำเพียงแค่ปล่อยข่าว บอกว่าระหว่างเรากับหยางเฉิน เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด ใครกล้าแตะต้องหยางเฉิน เท่ากับแตะต้องหุบเขาราชายาของเรา”
ได้ยินคำพูดของราชายา ลูกศิษย์สีหน้าสงสัย “อาจารย์ หมายความว่ายังไง”
ราชายาพูดว่า “ตอนนี้เจ้าเมืองหวยเฉิง สั่งให้ตามฆ่าหยางเฉิน ส่วนเราแสดงออกว่าใครแตะต้องหยางเฉิน เท่ากับเป็นศัตรูกับหุบเขาราชายาของเรา ถ้าหยางเฉินตาย คนอื่นจะมองยังไงล่ะ”
ลูกศิษย์เข้าใจทันที “เข้าใจแล้วครับอาจารย์ คุณแค่จงใจปล่อยข่าว แต่ในความเป็นจริง ผู้แข็งแกร่งหุบเขาราชายาของเรา ยังคงตามฆ่าหยางเฉินต่อไป”
ราชายาพยักหน้า “สวีฮว๋า นายพาผู้พิทักษ์จั่วโย่ว ไปตามฆ่าหยางเฉิน!”
เมื่อได้ยิน สวีฮว๋าตกใจ ผู้พิทักษ์จั่วโย่วของหุบเขาราชายา ล้วนเป็นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอด ในหุบเขาราชายา พละกำลังเป็นรองแค่ราชายา
ตอนนี้ ราชายาจะใช้งานผู้แข็งแกร่งสองคนนี้ นี่ไม่เหลือทางรอดให้หยางเฉินสักนิด!
“ครับอาจารย์!”
สวีฮว๋ารีบรับคำสั่ง และหันหลังเดินออกไปทันที
ไม่นาน
ข่าวหนึ่งถูกปล่อยมาจากหุบเขาราชายา ราชายาออกคำสั่งด้วยตัวเอง ห้ามทุกคนแตะต้องหยางเฉิน ใครแตะต้องหยางเฉิน
คนนั้นจะเป็นศัตรูกับหุบเขาราชายา
ทันใดนั้น
และพากันไปขอความดีความชอบ ที่จวนเมืองหวยเฉิง พากันยอมแพ้เรื่องการไล่ฆ่าหยางเฉิน
ตระกูลอำนาจใหญ่มากมาย ที่ต้องการฆ่าหยางเฉิน
จวนเมืองหวยเฉิง ตามฆ่าหยางเฉิน แต่หุบเขาราชายา
กลับปกป้องหยางเฉิน เห็นได้ชัดว่ากำลังทำตรงกันข้ามกับจวนเมืองหวยเฉิง ในสถานการณ์แบบนี้
ตระกูลอำนาจใหญ่ กล้าเข้ามาก้าวก่าย เท่ากับรนหาที่ตาย
เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็จะเป็นการล่วงเกินฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
จวนเมืองหวยเฉิง เจ้าเมืองหวยเฉิงได้ข่าวนี้แล้ว สีหน้าอึมครึมสุดขีด
ตัวเองอยากฆ่าหยางเฉินเหมือนกันแท้ๆ แต่จงใจปล่อยข่าวนี้ คงรู้ความแข็งแกร่งของอาจารย์ ของหยางเฉินแล้ว”
กัดฟันพูดว่า “ไอ้เลวราชายา
หวยฉิงอวี่พูดด้วยสีหน้ากังวล
“พ่อ เราจะทำยังไงดี ตอนนี้ข่าวที่เราตามฆ่าหยางเฉิน แพร่ไปทั่วเมืองหวยเฉิงแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าใครฆ่าหยางเฉิน ถึงตอนนั้น
กรรมต้องตกอยู่กับเรา”
นี่เป็นเรื่องที่เจ้าเมืองหวยเฉิง กังวลที่สุด เขาออกคำสั่งลับ
เคลื่อนไหวทั้งหมด ตามฆ่าหยางเฉินทั่วเมือง แต่คิดไม่ถึงว่า ข่าวจะแพร่ไปทั่วเมืองหวยเฉิงเร็วขนาดนี้
ให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์
อย่างที่หวยฉิงอวี่พูด
ถ้าหยางเฉินโดนฆ่า ไม่ว่าจะเป็นคนของพวกเขาฆ่าหรือเปล่า เมื่อถึงตอนนั้น
กรรมจะตกมาที่พวกเขา
“ในเมื่อเรื่องถึงขั้นนี้แล้ว
ไม่ว่าจะเจออะไร คงต้องรับมือให้ได้! แจ้งคำสั่งของฉันออกไป ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ในเมืองหวยเฉิงทั้งหมด เคลื่อนไหวพร้อมกัน ตามฆ่าหยางเฉินทั่วเมือง ใครฆ่าหยางเฉินได้ จวนเมืองหวยเฉิง จะให้วิชาฝึกฝนขั้นสูง เป็นรางวัลหนึ่งชุด คนหนุ่มอัจฉริยะ
อายุต่ำกว่า 30 ปี สามารถเลือกผู้หญิงโสดในจวนเมืองหวยเฉิง ไปแต่งงานด้วยได้”
เจ้าเมืองหวยเฉิง พูดด้วยสีหน้าอึมครึม
เขายึดเหตุผลหนึ่งมาโดยตลอด ถ้าทำแล้ว ต้องทำให้ถึงที่สุด
ในเมื่อข่าวที่เจ้าเมืองหวยเฉิง ตามฆ่าหยางเฉิน
จึงไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก พยายามตามฆ่าหยางเฉินให้สุดความสามารถไปเลย
ถูกปล่อยออกไปแล้ว
แม้เขากลัวผู้ไร้นาม แต่ผู้ไร้นาม
เป็นคนที่ออกมาจากที่นั่น
ตามกฎแล้ว ห้ามทำร้ายคนอื่นตามใจชอบ
อีกอย่าง จวนเมืองหวยเฉิง ไม่ได้ธรรมดาเหมือนภายนอก
เกินกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ก็ใช่ว่าจะฆ่าเขาในจวนเมืองหวยเฉิงได้
ถ้าบีบบังคับเขามากๆ แม้พละกำลังของผู้ไร้นาม
ขณะเดียวกัน หยางเฉินกับเหล่าจิ่ว กำลังตามหวยหลัน หนีการตามฆ่าไปทั่ว
“ระยะทางออกจากเมืองหวยเฉิง ยังอีกไกลไหม”
เหล่าจิ่วพูดอย่างโมโห เขาตามหวยหลัน หนีออกมานานแล้ว แต่ไม่มีสัญญาณว่าจะออกจากเมืองหวยเฉิงเลย
หวยหลันยื่นมือชี้ไปทางทิศใต้ แล้วพูดว่า
“พวกคุณเห็นแม่น้ำนั่นไหม
แค่ข้ามแม่น้ำนั่นไป ก็จะออกจากเมืองหวยเฉิงแล้ว”
ดูเหมือนประมาณ 2-3 กิโลเมตร ใกล้มากแล้ว
“ทางที่ดีเธออย่าหลอกเรา ไม่งั้นเธอตายอย่างเวทนาแน่!”
เหล่าจิ่วจ้องหวยหลัน แล้วเอ่ยขึ้น ในแววตายังมีความอาฆาต
หวยหลันมองเหล่าจิ่วอย่างหวาดกลัว รีบพูดออกมาว่า “ผู้อาวุโสวางใจเถอะ ฉันไม่หลอกพวกคุณหรอก”
หยางเฉินพูดว่า “ไปกันเถอะ!”
พูดจบ เขาก้าวออกไปทางทิศใต้ เดินมุ่งหน้าไป
ระยะทาง 3 กิโลเมตร ทั้งสามมาถึง โดยใช้เวลาไม่กี่นาทีเท่านั้น
แต่ข้างแม่น้ำ ไม่มีอะไรเลย จะข้ามแม่น้ำนี้ ต้องอาศัยเรือเท่านั้น
“ฉันจำได้ว่า ตรงนี้มีเรือลำเล็กเยอะมาก!”
หวยหลันขมวดคิ้ว ในความทรงจำของเธอ บริเวณรอบๆ มีเรือเยอะมาก แต่ตอนนี้กลับไม่มีสักลำ
หยางเฉินพูดว่า “เราแยกกันหา!”
พูดจบ เขาเดินไปอีกทางหนึ่ง
กำลังจะออกจากเมืองหวยเฉิงได้แล้ว แต่กลับไม่มีเรือ จึงไม่สามารถออกไปได้
ยังดีที่รอบๆ เป็นต้นกกขึ้นสูงเต็มไปหมด แม้ผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง มาตามฆ่า ก็หาพวกเขาเจอยาก
แต่ทั้งสามหาอยู่สิบนาทีเต็มๆ กลับไม่เจอเรือสักลำ
เหล่าจิ่วสีหน้าอึมครึมสุดขีด มองหวยหลันด้วยสายตาเย็นชา “เธอพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ ว่าจะพาเราออกจากเมืองหวยเฉิง ไม่ใช่หรือไง”
หวยหลันดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้าง มองเหล่าจิ่วอย่างหวาดกลัว จากนั้นมองหยางเฉิน แล้วพูดว่า “พี่หยาง ฉันพูดความจริง แต่ก่อนที่นี่มีเรือเยอะมาก บนแม่น้ำยังมีคนพายเรือเยอะมาก แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น วันนี้ถึงไม่มีคนพายเรือสักคน”
ขณะกำลังพูด มีเรือลำหนึ่ง ปรากฏกลางแม่น้ำ มีชายชราสวมหมวกงอบ อยู่บนเรือ ในมือมีลำไม้ไผ่ กำลังพายมาทางนี้ช้าๆ
หวยหลันดีใจทันที “มีคนพายเรือแล้ว!”
สีหน้าเหล่าจิ่วผ่อนคลายลง เขามองเรือลำที่อยู่กลางแม่น้ำ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คนพายเรือคนนี้ ดูแปลก ฉันสัมผัสได้ถึงพลังบู๊ จากตัวเขา”
“คนประเภทนี้ ถ้าไม่มีพละกำลังเหนือกว่าฉัน ก็เป็นแค่คนทั่วไป แต่ฉันรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนคนทั่วไป”
เพิ่งพูดจบ มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง “หาหยางเฉินเจอแล้ว เขาอยู่ตรงนี้!
