The king of War – บทที่ 1675 ก็สู้แค่ตาย

บทที่ 1675 ก็สู้แค่ตาย
ได้ยินที่หวยหลานพูด หยางเฉินมีสีหน้าเครียดดูไม่ได้ขึ้นมาในฉับพลัน
เหล่าจิ่วเป็นคนที่เจ้าเมืองเหมียวจัดมาให้คุ้มกันตัวเขา ถ้าไม่มีเหล่าจิ่ว การเดินทางมาเมืองหวยเฉิงในครั้งนี้ หลายครั้งที่เขาน่าจะตายไปตั้งแต่แรกแล้ว
เวลานี้ เหล่าจิ่วกำลังทำเพื่อเขา
ออกไปรับมือกับศัตรูพลังฝีมือสุดยอด ถ้าเขาหนีไป
เหล่าจิ่วต้องตายแน่นอนไม่ต้องสงสัย
หวยหลานรีบพูดว่า “พี่หยาง
ไม่มีทางที่จะทำอะไรเงาเพชฌฆาตของเจ้าเมืองหวยเฉิงนี้ได้”
พี่อย่ามัวลังเลอีกเลย รีบออกจากที่นี่กันเถอะ ด้วยพลังฝีมือของท่าน
“ท่านอยู่ที่นี่
เพราะเขาก็จะไม่ยอมทิ้งท่านแล้วหนีไปเอง”
ท่านจิ่วกลับจะมีกังวลที่ต้องคอยห่วงท่าน แม้จะมีโอกาสหนี ก็ไม่กล้าหนี
“แต่ถ้าท่านหนีพ้นออกไปแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรต้องห่วง พอสบโอกาส เขาก็จะได้หนีไปได้”
หยางเฉินก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ บนใบหน้า เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด
ไม่คิดเลยว่า เจ้าเมืองหวยเฉิงขนาดกำลังทำศึกกับพวกหุบเขาราชายา ยังมีการจัดเงาเพชฌฆาตคนระดับเพียงมือรองจากตัวเขาในจวนเมืองหวยเฉิงมาตามฆ่าเขาอีก นี่เป็นการจองล้างจองผลาญกันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยทีเดียว！
ในขณะนั้น เหล่าจิ่วกำลังต่อสู้กับเงาเพชฌฆาต
เหล่าจิ่วตกอยู่เบื้องล่างถูกเงาเพชฌฆาตถล่มใส่อย่างบ้าคลั่ง
หยางเฉินมองออกไปทางหน้าต่าง ที่เห็นอยู่นั้น
เหล่าจิ่วเดิมก็บาดเจ็บสาหัสอยู่
เกือบตายไปครั้งที่อยู่แม่น้ำหวยเหอ แหละตัวเงาเพชฌฆาตก็ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์กึ่งขั้นเก้าชั้นต้น
พลังฝีมือสุดน่าสะพรึงกลัว เหล่าจิ่วไม่มีทางจะทาบติดเป็นคู่ต่อสู้ได้เลย
ทันใดนั้นหยางเฉินขบกัดฟันพูดด้วยความเคียดแค้น
“เธอก็บอกแล้ว ท่านจิ่วไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ทาบกับเงาเพชฌฆาตได้เลย ถ้าข้าจากไป
เขาจะต้องตายเป็นแน่！”
หวยหลานรีบตอบไปว่า “แต่ว่า ถ้าท่านอยู่ที่นี่
มีแต่เพิ่มการสูญเสียเท่านั้นเอง ท่านเก้าตั้งใจจะช่วยท่าน ยินยอมพร้อมสละตัวเอง ถ้าตอนนี้ท่านยังไม่ยอมไป
เดี๋ยวเงาเพชฌฆาตนั่นฆ่าท่านจิ่วแล้ว เจ้าเงาเพชฌฆาตนั่นก็ต้องมาฆ่าท่าน ถึงตอนนั้น ไม่เท่ากับว่าที่ท่านจิ่วยอมพลีชีพเสียสละไปนั้นเป็นการสูญเปล่าไปหรือ？”
“พี่หยาง
เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใช้ทิฐิกัน ฉันก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องกับท่านจิ่ว แต่ยอดฝีมือที่มาในคราวนี้ มันแข็งแกร่งระดับทั่วทั้งเมืองหวยเฉิง
จะรองก็รองจากท่านเจ้าเมืองเท่านั้น แล้วจะอ่อนได้ยังไง？”
“ท่านจิ่วก็กำลังใช้พลังฝีมือทุ่มต่อสู้กับเงาเพชฌฆาตอย่างเต็มที่แล้ว
แต่ก็ยังไม่ใช่จะพอมือกับเงาเพชฌฆาต ถ้าท่านขึนลังเลรอช้าต่อไป
ถึงเวลาที่จะหนี ก็จะไม่มีทางหนีได้แล้ว”
แววตาของหยางเฉินเต็มเปี่ยมไปด้วยความยึดมั่น จ้องหน้าหวยหลานพูดไปว่า “จะหนี
เจ้าหนีไปเอง！ท่านจิ่วที่มานี้ก็เพื่อปกป้องข้า
จึงได้มาหวยเฉิงพร้อมกับข้า ถ้าหากเขาตายไป แล้วข้าจะไปสู้หน้ากับท่านเจ้าเมืองเหมียวยังไง”
เพียงพูดขาดคำ ตัวเขาก็ทะยานขึ้น กระโดดพุ่งออกนอกหน้าต่างลงไป
หยางเฉินคำรามเสียงลั่น “ท่านจิ่ว ข้ามาช่วยเอง！”
ตามติดมากับเสียงคำราม กระแสพลังบูโดมหึมา แผ่กระจายออกจากตัวของเขา
ดวงตาทั้งคู่ของเขาแดงเป็นสีเลือดขึ้นมาในพลัน ลมปราณในตัวป่วนปั่นอย่างบ้าคลั่งตามสูตรตำราเทพสงคราม
อานุภาพที่น่าสะพรึงกลัวของบูโด
กระจายออกไปทั่วตัว ประหนึ่งว่าจะสาดทะลุออกจากตัวร่าง
เหล่าจิ่วโดนแรงกระแทกของเงาเพชฌฆาตเข้าไปทีหนึ่งจนตัวกระเด็นลอยออกไป ตัวเขายังไม่ทันตกถึงพื้นก็ยังตะโกนบอกหยางเฉิน “อย่ามายุ่งกับข้า ออกไปทันทีเดี๋ยวนี้！”
หยางเฉินไม่สนใจกับคำพูดเหล่าจิ่ว แต่กลับพุ่งเข้าหาเงาเพชฌฆาตอย่างไม่หวั่นไหว
เงาเพชฌฆาตเห็นหยางเฉินพุ่งเข้ามาหาตน แววตาสาดประกายคมกริบออกมา “ไม่รู้จักเจียม！”
เสีงพูดเพียงจบ ร่างของเขาก็หายไปจากที่เดิม
หยางเฉินคว้าหาเงาร่างของฝ่ายตรงข้ามยังไม่เจอ สีหน้าเปลี่ยนไปในฉับพลัน
วินาทีต่อมานั้น กระแสสัมผัสแห่งอันตรายร้ายแรงกระหน่ำเข้ามา ไม่มีเวลาให้เขาคิดมาก
ระดมพลังทั้งหมดในร่างกายใส่ไปที่หมัดขวา ไม่มีอะไรให้ลังเล พุ่งหมัดสวนไปตรงกระแสสัมผัสที่พุ่งเข้ามาหานั้น
“บรึม！”
แต่ทว่าหมัดที่เขาพุ่งใส่ออกไปในพริบตานั้น เขาวัดไปไม่ถูกตัวของเงาเพชฌฆาต
แต่กลับเป็นหมัดของเงาเพชฌฆาตที่พุ่งใส่มา อัดใส่อย่างแรงที่กลางอกของหยางเฉินเต็ม
ๆ
ภาพปรากฏเป็นร่างของหยางเฉิน ลอยละลิ่วออกไป
ตัวหยางเฉินยังไม่ทันลงถึงพื้น ก็กระอักเลือดออกมา
ไม่รู้จักเจียม！”
เงาเพชฌฆาตวางสีหน้าชาชืด พอพูดจบ ก็พุ่งตัวเข้าไปหาหยางเฉินอีก
เหล่าจิ่วที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก เห็นเงาเพชฌฆาตกำลังพุ่งเข้าใส่หยางเฉิน
ตวาดใส่เสียงกร้าว “แกบังอาจ！”
สีหน้าเปลี่ยนอย่างรุนแรง
เขาระเบิดพลังที่มีอยู่ในตัวทั้งหมด เขารู้ดีอยู่ว่า
หยางเฉินเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งที่มีพลังฝีมือแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลาง
ถ้าหากเงาเพชฌฆาตอัดซ้ำลงไปครั้งนี้ หยางเฉินต้องตายแน่ไม่ต้องสงสัย
และในขณะนั้น ตัวของหยางเฉินก็ตกลงกับพื้นอย่างรุนแรง
ลองพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่กลับพบว่า ตัวเองนั้นไม่สามารถลุกขึ้นได้
เขากัดฟันแน่น
การกระแทกใส่ของพลังเหนือแดนมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น มันช่างหนักหนาสาหัสจริง ๆ เขาไม่มีทางทานรับได้เลย
ในความรู้สึกบอกถึงการฆ่ายิ่งคืบยิ่งใกล้เข้ามา เขาหัวเราะออกมาในทันใดนั้น
“ชีวิตนี้ มันจบกันแค่นี้หรือ？”
บ่นพึมพำกับตัวเองว่า
“ตาย！”
เงาเพชฌฆาตพุ่งเข้ามาถึงข้างหน้าหยางเฉิง ยกขากระทืบลงไปที่หัวของหยางเฉินอย่างเต็มที่
ในช่วงเส้นยาแดงผ่าแปดนั้น ที่เห็นเท้าของเงาเพชฌฆาตกำลังจะกระทืบลงไปที่หัวของหยางเฉิน เหล่าจิ่วพุ่งตัวเข้ามาถึง
“บรึม！”
หมัดของเหล่าจิ่วอัดลงไปบนแผ่นหลังของเงาเพชฌฆาต
เท้าของเงาเพชฌฆาตที่กำลังจะย่ำลงไปบนหัวหยางเฉิน พอโดนหมัดที่เหล่าจิ่วอัดมาสุดแรงเกิดนั้น
ตัวร่างก็ขยับเซออกไป
เท้าที่กระทืบลงไปก็ย่ำเฉียดหัวหยางเฉินไป เหยียบยืนอยู่กับพื้น
“บรึม！”
เสียงดังสนั่นลั่น ทั่วทั้งแผ่นพื้นเหมือนไหวยวบ
และตรงจุดที่ห่างจากหัวของหยางเฉินไปไม่กี่เซนต์ รอยเท้าหนึ่งรอย เห็นเป็นร่องลึกลงไป
หยางเฉินหูอื้อแทบจะหนวก คลื่นสะเทือนกระแทกจากพื้น ส่งตัวเขากระเด็นไกลออกไปหลายเมตร
เงาเพชฌฆาตถูกหมัดของเหล่าจิ่วอัดใส่กลางหลัง กระแสฆ่าทอประกายอย่างเข้มข้นในแววตา จ้องเขม็งไปที่เหล่าจิ่วพูดไปว่า “แกรนหาที่ตาย！”
เหล่าจิ่วกัดฟันอย่างเคียดแค้นจ้องไปที่
เงาเพชฌฆาต ความเหี้ยมโหดเต็มหน้า แสยะปากแลบลิ้นเลียริมฝีปาก นัยน์ตาเหมือนสัตว์ร้ายทั้งคู่จ้องหน้าเงาเพชฌฆาตพูดไปว่า “ให้แกเป็นถึงเงาร้ายแดนเหนือมนุษย์กึ่งขั้นเก้าชั้นต้น
แล้วยังไง？ถึงยังไงแกก็ยังไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นอยู่ดี”
เงาเพชฌฆาตหัวเราะเสียงเย้ย “ถึงพลังบูโดของข้ายังก้าวไม่ถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าเต็มที่ แต่จะฆ่าเจ้า มันง่ายแค่ขยับมือ”
“ใช่หรือ？”
เหล่าจิ่วย้อน
ในฉับพลันนั้นเอง กระแสพลังที่ยิ่งใหญ่ แผ่กระจายออกมาจากทั่วทั้งตัวของเขา
เงาเพชฌฆาตขมวดคิ้วย่น ท่าทีเคร่งเครียดขึ้นมาในทันที
เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า กระแสบูโดในตัวของเหล่าจิ่ว กำลังแข็งแกร่งขึ้นไม่หยุด
เพราะในขณะนี้
เพียงแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ
กระแสพลังบูโดในตัวของเหล่าจิ่ว ได้ก้าวขึ้นไปใกล้ถึงกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นแล้ว
ในการหายใจเข้าออกไม่กี่ครั้ง
แต่พอถึงแค่พลังจริงที่แดนเหนือมนุษย์กึ่งขั้นเก้าชั้นต้นแล้ว การคืบหน้าของกระแสพลังก็ชะงักหยุด
เงาเพชฌฆาตพูดเสียงหนาวเยือก “แกคงกำลังใช้กระบวนวิชาลับ ทำให้พลังฝีมือของแกก้าวกระโดดขึ้นจากแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ระเบิดให้ขึ้นไปถึงแดนเหนือมนุษย์กึ่งขั้นเก้าชั้นต้นยังนั้นหรือ？”
“แต่ว่า การที่จะใช้กระบวนวิชาลับระเบิดพลังผู้แข็งแกร่งเหนือมนุษย์ขั้นแปดขึ้นไปนั้น ผลข้างเคียงที่เกิดจะต้องรุนแรงมากนะ？”
เหล่าจิ่วปาดเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก แสยะปากหน้าเหี้ยมจ้องเงาเพชฌฆาตพูดว่า “ข้าแม้แต่ตายยังไม่กลัว ยังจะกลัวอะไรกับผลข้างเคียงจากการใช้กระบวนวิชาลับนี้？”
“ถึงแม้ข้าจะฆ่าเจ้าตายไม่ได้ ข้าก็จะให้แกต้องเจ็บอย่างสาหัส！”
เสียงพูดขาดจบ เหล่าจิ่วกระทืบเท้าอย่างแรง พื้นแตกกระจาย ตัวเขาลอยพุ่งเข้าใส่เงาเพชฌฆาต