The king of War – บทที่ 1710 ยืมหรือปล้น

เมื่อได้ยินคำพูดของ หวยหลัน ใบหน้าของ หยางเฉินก็นิ่งเงียบลงไปและเขาก็ขมวดคิ้วและพูด “เจ้าเมืองหวยเฉิง สามารถควบคุม ราชายาได้แล้วงั้นเหรอ?”
หวยหลัน พยักหน้า: “น่าจะเป็นอย่างว่าครับ ไม่เช่นนั้น ด้วยความเย่อหยิ่งของ ราชายา เขาจะยอมเจ้าเมืองหวยเฉิง ได้อย่างไร? ราชายาคือผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดของเมืองหวยเฉิง ความพ่ายแพ้ของเจ้าเมืองหวยเฉิงเจ้าเมืองหวยเฉิงกล้าจัดราชายาให้มาที่ จวนมู่ เพื่อจัดการกับนาย ผมเกรงว่าจะมีแน่นอนครับ”
เหล่าจิ่วมีสีหน้าโกรธจัดเขากัดฟันและพูด “คนของจวนเมืองหวยเฉิงตายยากจริงๆ”
หยางเฉินพูดด้วยท่าทางนิ่ง: “การต่อสู้ครั้งก่อนระหว่างเจ้าเมืองมู่และเจ้าเมืองมู่นั้นไม่ใหญ่มาก แม้ว่าเจ้าเมืองมู่จะชนะ แต่ก็ได้เปรียบแค่นิดเดียว”
“เกรงว่าเป้าหมายครั้งนี้ที่ราชายามาคือเจ้าเมืองมู่ ในขณะที่เมืองหวยเฉิงจะซ่อนตัวเป็นความลับ พร้อมที่จะริเริ่มต่อต้านเจ้าเมืองมู่ได้ทุกเมื่อ”
“ราชายาและเจ้าเมืองมู่ต่างก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด หากพวกเขารวมพลังกัน เจ้าเมืองมู่จะไม่สามารถต้านทานได้เลย ถ้าเจ้าเมืองมู่เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ พวกเราก็จะสิ้นหวังกันทั้งหมด”
หวยหลัน พยักหน้า: “ในปีนั้นที่เจ้าเมืองมู่ถูกลักโจมตีสีหลังจากขาทั้งสองข้างของตน คนที่ทำเช่นนี้คือ เจ้าเมืองหวยเฉิงเป็นไปได้มากที่สุด ครั้งนี้ราชายามาที่ จวนมู่ สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือเจ้าเมืองหวยเฉิงจะลักโจมตีอีกครั้ง”
อยู่ๆหยางเฉินก็มองไปทางเฝิงเสียวหว่านและถาม “เสียวหว่าน ตอนนี้เธอมีวิธีที่จะฟื้นฟูเจ้าเมืองมู่ให้อยู่ในสถานะชั้นยอดหรือไม่?”
เฝิงเสียวหว่านส่ายหัวและพร้อมทั้งสีหน้าที่โทษตัวเอง: “พี่หยาง ขอโทษนะคะ! ให้เจ้าเมืองมู่ฟื้นขาของเขาภายในสิบนาที ซึ่งเป็นขีดจำกัดที่ร่างกายของเจ้าเมืองมู่สามารถรองรับได้แล้วค่ะ”
“แต่ตอนนี้ ยังไม่พูดถึงเพียงเวลาหนึ่งชั่วโมงสั้นๆ นี้จะสามารถรักษาทั้งสองของเจ้าเมืองมู่หรือไม่ แม้แต่จะฟื้นขาของเจ้าเมืองมู่กลับมารู้สึกอีกครั้ง ก็ไม่สามารถทำได้”
“ถ้าให้เวลาฉันอีกสามวัน ฉันอาจจะสามารถฟื้นฟูขาของเจ้าเมืองมู่ได้”
หลังจากฟังคำพูดของ เฝิงเสียวหว่านแล้ว หยางเฉินและคนอื่นๆมีสีหน้าที่เคร่งเครียด
ราชายากำลังมาจวนมู่ เจ้าเมืองมู่เพิ่งใช้การฝังเข็มจาก เฝิงเสียวหว่าน เพื่อฟื้นฟูขาของเขาชั่วคราว แต่ตอนนี้ ไม่มีทางที่จะฟื้นฟูขาของเขาได้เลย
เจ้าเมืองมู่ที่ไม่สามารถยืนขึ้นได้ มีกำลังลดลงอย่างมากและแทบไม่มีความหวังที่จะเอาชนะราชายา
คนตกอยู่ในความเงียบ หลังจากนั้นไม่นาน จู๋ๆหวยหลันก็ถามขึ้น “เสียวหว่าน เธอมีวิธีบังคับคนให้เพิ่มความแข็งแกร่งในช่วงเวลาสั้น ๆ ไหม?”
เฝิงเสียวหว่านพยักหน้าและพูด “คุณปู่เคยสอนชุดเทคนิคการฝังเข็มเพื่อกระตุ้นศักยภาพ ซึ่งสามารถบังคับเสริมความแข็งแกร่งของนักรบได้ แม้ว่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าก็ตาม เมื่อใช้เทคนิคการฝังเข็มชุดนี้ อย่างน้อยก็สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของแดนได้”
หวยหลัน รู้สึดีใจอย่างยิ่ง: “เธอมีวิธีเพิ่มความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าจริง ๆ เหรอ”
เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า
หยางเฉินและเหล่าจิ่วมองไปที่หวยหลัน หยางเฉินพูด เสี่ยวหลัน ในหมู่พวกเราผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือท่านเก้า แต่เขามีเพียงความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอด แม้ว่าเขาจะเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาก็ตาม สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นแค่นี้เอง”
“ส่วนราชายาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ไม่มีทางที่จะเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน!”
หวยหลันหัวเราะ “พี่หยาง พี่ลืมนักดาบเงาเพชฌฆาตที่อยู่กับเจ้าเมืองมู่ที่มีความแข็งแกร่งถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง แล้วเหรอครับ?”
หยางเฉินพยักหน้า
หวยหลันพูดต่อ: “นักดาบเงาเพชฌฆาตคนนี้มีภูมิหลังที่ยอดเยี่ยม เมื่อหลายปีก่อนเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อเสียง ดาบยาวในมือของเขามีข่าวลือว่าเป็นอาวุธของอาถรรพ์”
“หากนักดาบเงาเพชฌฆาตผู้นี้เต็มใจที่จะยอมรับเข็มของเสียวหว่านและเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาจนถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ดาบยาวในมือของเขานั้น ก็จะเป็นดับที่มีพลังถึง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดแน่นอนครับ”
“ตราบใดที่เจ้าเมืองมู่ไม่ออกสู้ แม้ว่าเจ้าเมืองหวยเฉิงจะหลบซ่อนในที่มืดก็ตาม เขาก็ไม่กล้าลงมือทำใดๆแน่นอน”
“หากเจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ออกสู้ ราชายาก็ไม่สามารถกระทำเจ้าเมืองมู่และนักดาบเงาเพชฌฆาตได้แน่นอน แน่นอนก็ไม่สามารถกระทำพวกเราด้วยช่นกัน”
หลังจากฟังคำพูดของหวยหลัน ทุกคนก็เข้าใจสิ่งที่เขาว่านั้นคือหมายถึงอะไร
เหล่าจิ่วพูดอย่างเคร่งขรึม: “แต่นักดาบเงาเพชฌฆาต จะยอมรับเข็มของเสียวหว่านเพื่อที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของตนหรือไม่?”
หวยหลันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าเป็นอดีต นักดาบเงาเพชฌฆาตไม่ยอมรับแน่นอน แต่ตอนนี้ เราถูกผูกติดกับเรือลำเดียวกันกับเจ้าเมืองมู่แล้ว เรามีศัตรูร่วมกัน เขาเต็มใจที่จะยอมรับแน่นอน”
หยางเฉินพูด “ถ้าเป็นเช่นนี้ ฉันจะไปหาเจ้าเมืองมู่ ไม่ว่า นักดาบเงาเพชฌฆาตจะเต็มใจที่จะยอมรับหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าเมืองมู่ด้วย”
เฝิงเสียวหว่านก้าวไปตรงหน้าและพูด “พี่หยาง ฉันไปด้วยค่ะ!”
หยางเฉินพยักหน้า: “โอเค ไปเจ้าเมืองมู่ตอนนี้เลย!”
เวลาเร่งรีบไม่มีที่ว่างให้รอ หยางเฉินและเฝิงเสียวหว่านไปที่ที่พักของเจ้าเมืองมู่ทันที
“เจ้าเมืองมู่ครับ!”
หลังจากเห็นเจ้าเมืองมู่ หยางเฉินก็โค้งตัวเล็กน้อยทำความเคารพ
เจ้าเมืองมู่ยิ้ม ชี้ไปที่ที่นั่งตรง และพูดด้วยรอยยิ้ม “นั่งเลยครับ!”
หลังจากนั่งลงแล้ว หยางเฉินก็พูดตรงประเด็น: “เจ้าเมืองมู่ ตอนนี้ท่านน่าจะรู้แล้วว่าราชายาของเมืองหวยเฉิงกำลังมุ่งหน้ามาทางจวนมู่แล้วใช่ไหมครับ?”
เจ้าเมืองมู่พยักหน้า มองหยางเฉินและพูด “ฉันเองก็คิดไว้ว่าจะไปหานาย แต่ไม่คิดว่านายจะมาหาฉันก่อน หากเดาถูก พวกนายมาหาฉันเพราะต้องการจะวางแผนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ว่าจะจัดการกับราชายาอย่างไร?”
หยางเฉินพยักหน้าและถาม “เจ้าเมืองมู่มีมาตรการรับมือหรือไม่ครับ?”
สิ่งที่ทำให้หยางเฉินประหลาดใจคือ เจ้าเมืองมู่พยักหน้า แล้วมองมาที่เฝิงเสียวหว่านและพูด “เสียวหว่าน เธอออกไปก่อนนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับหยางเฉินเล็กน้อย”
เฝิงเสียวหว่านมองไปที่หยางเฉิน ทันที และเมื่อเธอเห็นหยางเฉินพยักหน้า เธอก็หันหลังกลับและจากไป
ชั่วขณะหนึ่ง เหลือเพียงหยางเฉินและเจ้าเมืองมู่ที่อยู่ในห้อง
หยางเฉินถาม “เจ้าเมืองมู่ต้องการจะพูดอะไรกับผมเหรอครับ?”
เจ้าเมืองมู่จ้องไปที่หยางเฉินและพูด “หยางเฉิน มีบางสิ่งที่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะชี้ให้เห็น แต่ตอนนี้ แม้ว่าเราจะไม่ใช่เพื่อนกัน แต่เราก็เป็นพันธมิตรกันใช่ไหม?”
หยางเฉินพยักหน้า ไม่ได้ตอบอะไรกลับ และรอประโยคต่อไปจากเจ้าเมืองมู่
เจ้าเมืองมู่พูด “อันที่จริง ฉันรู้แล้วว่านายมีมีดพกอาถรรพ์อยู่ในมือ”
หยางเฉินมีสีหน้าขมขื่นหวยหลันเคยไว้พูดก่อนหน้านี้ว่าเจ้าเมืองมู่ต้องรู้แล้วแน่ๆ แต่เขาไม่ได้เปิดเผย
เจ้าเมืองมู่พูดต่อ: “แน่นอน ฉันพูดอย่างนี้ ไม่ใช่เพื่อข่มขู่นาย หรือเพื่อชิมีดพกอาถรรพ์จากนาย แต่เพื่อขอยืมมีดพกอาถรรพ์นั้น”
ทันทีที่คำเหล่านี้ออกมา สีหน้าของหยางเฉินก็หยุดนิ่งทันที
เจ้าเมืองมู่ดูเหมือนจะช่วยพวกเขาได้มาก แต่มันก็เพื่อที่จะรักษาขาของเขาให้หาย และก็เห็นศักยภาพในตัวเขา นอกจากนี้ ยังมีความขัดแย้งอย่างลึกซึ้งระหว่างจวนมู่กัจวนเมืองหวยเฉิงและขาคู่ของเจ้าเมืองมู่ได้รับบาดเจ็บจากการลอบโจมตีโดยเจ้าเมืองหวยเฉิง
นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าเมืองมู่ช่วยหยางเฉินพวกเขาไว้
แต่ตอนนี้ เจ้าเมืองมู่บอกว่าเขาต้องการยืมมีดพกอาถรรพ์ของหยางเฉิน
หยางเฉินต้องระวังไว้ ยืมจากปากของเจ้าเมืองมู่เป็นเพียงการ “ยืม” ไม่ใช่ “การปล้น” จริงหรือ?