บทที่ 1712 ความแข็งแกร่งของเงาเพชฌฆาต
หลังจากที่ หยางเฉินและเฝิงเสียวหว่านออกจากเจ้าเมืองมู่ พวกเขาก็กลับไปที่พัก
“กลับมาเร็วจัง?”
เมื่อเห็นหยางเฉินและเฝิงเสียวหว่านกลับมา เหล่าจิ่วก็แปลกใจเล็กน้อย
หยางเฉินพยักหน้า และเล่าสนทนาระหว่างเจ้าเมืองมู่ให้ฟัง
หลังจากฟังเขาพูดจบ หวยหลันพูด “ดูเหมือนว่าเจ้าเมืองมู่จะมีวิธีจัดการกับพันธมิตรระหว่างราชายาและ เจ้าเมืองหวยเฉิง ไม่งั้นนายเองก็ได้พูดถึงว่าเสียวหว่าน มีวิธีการเพิ่มความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ท่านเองก็ไม่ได้บอกจะให้นักดาบเงาเพชฌฆาตรับเข็มของเสียวหว่าน”
หยางเฉิน พยักหน้า: “สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือ ถ้าเจ้าเมืองมู่อยากจะฟื้นขอของท่านให้ดีขึ้น สามารถกด เจ้าเมืองหวยเฉิงไว้เพียงชั่วคราวเท่านั้น ถ้าราชายาและเจ้าเมืองหวยเฉิงมาที่จวนมู่ด้วยกัน เขาคนเดียวจะจัดการอย่างไร?”
หวยหลันพูด “ความแข็งแกร่งของ นักดาบเงาเพชฌฆาต ไม่ได้มีแค่เราเห็นเท่านั้น ตัวเขาเองอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางของแดน แน่นอนว่านี่เป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น ส่วนระดับ ขอบเขตศิลปะการต่อสู้ถึงระดับไหน คงมีเพียง นักดาบเงาเพชฌฆาตและเจ้าเมืองมู่เท่านั้นที่รู้ ”
“แม้ว่านักดาบเงาเพชฌฆาตจะมีความแข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง และบวกกับดาบอาถรรพ์ในมือของเขา เขาก็น่าจะสามารถระเบิดถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดได้”
“ถ้าเจ้าเมืองหวยเฉิงไม่มีผู้อื่นมาด้วย ความแข็งแกร่งของนักดาบเงาเพชฌฆาตอย่างน้อยก็อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เขาสามารถใช้ดาบอาถรรพ์เพื่อระเบิดความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด”
เหล่าจิ่วพยักหน้าและพูด “ความแข็งแกร่งของนักดาบเงาเพชฌฆาตน่าจะอยู่ในช่วงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกถึงแรงผลักดันที่แข็งแกร่งอย่างมากจากเขา ความรู้สึกนั้นเหมือนกับเผชิญหน้ากับเจ้าเมืองหวยเฉิงและเจ้าเมืองมู่”
หยางเฉินพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม: “อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือการเตรียมพร้อมที่จะหลบหนีได้ทุกเมื่อ ถ้าเกิดเจ้าเมืองมู่ไม่สามารถทนต่อแรงกดดันของจวนเมืองหวยเฉิงได้ เราต้องหาวิธีที่ออกจากนี่ไป”
เหล่าจิ่วเหลือบมองทั้งสามคนและพูดด้วยน้ำเสียงกระชับ: “หยางเฉินพูดถูก หากสถานการณ์ไม่ดี เสียวหว่านใช้วิธีฝังเข็มของเธอฝังให้ฉัน ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสกัดกั้นผู้ไล่ฆ่า เพื่อที่จะให้พวกนายมีเวลาหลบหนีไปได้”
“ท่านเก้า!”
หวยหลันและ เฝิงเสียวหว่านต่างก็เคลื่อนไหว
หยางเฉินมองเหล่าจิ่วด้วยตาสีแดง ในการเดินทางมาเมืองหวยเฉิงครั้งนี้ เหล่าจิ่วช่วยพวกเขาไว้มากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเหล่าจิ่ว พวกเขาก็คงตายในเมืองหวยเฉิงไปแล้ว
ดวงตาของเหล่าจิ่วกวาดผ่านทั้งสามคน และในที่สุดก็ตกลงมาที่หยางเฉินและพูด “หยางเฉิน นายเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้คนหนึ่ง อย่ามีน้ำใจอย่างผู้หญิง ต้องเด็ดขาด ถ้าเราถึงสถานการณ์ที่สิ้นหวังจริงๆ นายต้องหาทางพาเสียวหว่านและเสี่ยวหลันออกไปได้ เข้าใจไหม?”
“อีกอย่าง ผู้แข็งแกร่งที่เราเผชิญในครั้งนี้มีแนวโน้มที่จะมีแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าในตัว ด้วยความแข็งแกร่งของนายแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดชั้นเจ็ด ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ถึงนายจะอยู่ต่อก็ตาม สุดท้ายก็มีทางเดียวก็คือตาย ”
“แต่ถ้านายสามารถมีชีวิตอยู่ได้ แม้ว่าฉันจะตาย ด้วยพรสวรรค์ศิลปะการต่อสู้ของนาย สักวันหนึ่งความแข็งแกร่งของนายจะไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดแน่นอน ถึงตอนนั้นค่อยล้างแค้นให้ฉันก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อมองไปที่ชายชราผู้มีรอยยิ้มขบขำที่อยู่ฉันตรงหน้าเขา ดวงตาของ หยางเฉินก็เป็นสีแดงอย่างมาก และเขาจ้องไปที่เหล่าจิ่ว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้าอย่างหนัก: “ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ ผมจะพาเสียวหว่านและเสี่ยวหลันออกจากที่นี่ไปให้ได้ครับ!”
รอยยิ้มของเหล่าจิ่วปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขาพยักหน้าเล็กน้อย: “โอเค!”
หวยหลันและเฝิงเสียวหว่านก็มีสีหน้าเศร้าและดวงตาของทั้งสองสาวก็เต็มไปด้วยน้ำตา
เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ตกต่ำ เหล่าจิ่วพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ นี่ยังมีผู้แข็งแกร่งจากจวนมู่อยู่ไม่ใช่หรือ? เจ้าเมืองมู่ต้องมีภูมิหลังแน่ พวกเราไม่เป็นไรแน่นอน”
วันนี้เป็นครั้งแรกในหลายวันที่หยางเฉินเห็นเหล่าจิ่วหัวเราะหลายครั้ง
หวยหลันถามขึ้นทันทีว่า “ท่านเก้า ท่านมีหลานสาวไหมคะ”
เหล่าจิ่วตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นด้วยสีหน้าขมขื่นบนใบหน้าของเขา เขาส่ายหัว: “ไม่รู้!”
หวยหลันรู้สึกประหลาดใจ: “ไม่รู้ ท่านจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าท่านมีหลานสาวหรือไม่?”
เหล่าจิ่วพูด “เมื่อสี่สิบปีก่อน ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง ไปที่หมูบ้านที่ฉันอยู่ สังหารผู้คน ในวันนั้น คนในหมูบ้านเสียชีวิตอย่างมาก และมีคนส่วนหนึ่งก็หายตัวไป เมื่อฉันกลับไปถึงหมู่บ้าน ภรรยาและลูกๆ ของฉันก็ไม่อยู่แล้ว”
คำพูดง่ายๆ แต่ทำให้หยางเฉินและคนอื่นๆ รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่น่าเศร้า
หวยหลันถาม “เป็นได้หรือว่าจนถึงตอนนี้ ยังไม่พบข่าวคราวเกี่ยวกับภรรยาและลูกของท่านเลยเหรอคะ?”
อย่างไรเหล่าจิ่วก็เป็นคนของเจ้าเมืองเหมียว สถานะของเขาดีไม่ได้ต่ำ ถ้าเขาต้องการหาใครสักคนก็ไม่น่าจะยาก
เหล่าจิ่วก็ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นความเศร้าโศกและส่ายหัวเล็กน้อยด้วยตาสีแดง: “มีเบาะแสน้อยเกินไปที่จะค้นพบ ฉันสืบสวนมาหลายปีแล้วและพบเบาะแสบางอย่าง แต่ก็ไม่พบอะไรเลย”
“ถ้าศพของพวกเขาปรากฏในหมู่บ้านในตอนนั้น อย่างน้อยก็ทำให้ฉันยอมแพ้ แต่ไม่มีศพในหมู่บ้าน ฉันไม่รู้เลยว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายแล้ว นี่เป็นเรื่องทรมานที่สุด ”
หวยหลันพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า “ท่านเก้า ถ้าท่านต้องการ หนูจะเป็นหลานสาวของท่านให้ค่ะ! ถ้าเราออกจากที่นี่อย่างปลอดภัย หนูจะดูแลท่านในอนาคตเองค่ะ!”
น้ำตาของเฝิงเสียวหว่านไหลริน ดูเหมือนว่าเธอเองก็คิดถึงปู่ของเธอ หลังจากเช็ดน้ำตาของเธอเสร็จ มองไปที่ เหล่าจิ่วแล้วพูด “ถ้าท่านไม่รังเกียจหนูก็จะเป็นหลานสาวของท่านเช่นกัน! หนูและพี่หลันจะดูแลท่านเองค่ะ!”
หลังจากฟังคำพูดของหวยหลันและเฝิงเสียวหว่านแล้ว เหล่าจิ่วก็แสดงรอยยิ้มที่โล่งใจพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ฉันมีความสุขต่างหาก ทำไมจะไม่เต็มใจล่ะ?”
“คุณปู่!”
“คุณปู่!”
เมื่อเห็นเหล่าจิ่วตกลง เฝิงเสียวหว่านและหวยหลันก็เรียกพร้อมกัน
“ว่าไง! หลานสาวที่น่ารักของปู่! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเหล่าจิ่ว
หยางเฉินมองไปที่รูปลักษณ์ที่มีความสุขของเหล่าจิ่ว เขามีความสุขกับเหล่าจิ่วจากใจ และเขาก็แอบสาบานในหัวใจว่าถ้ากลับไป เขาจะหาวิธีช่วยเหล่าจิ่วหาครอบครัวของเหล่าจิ่ว
เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาทั้งสี่ก็อยู่ด้วยกันและหัวใจของพวกเขาทรมานอย่างมาก
ราชายากำลังจะมาถึงจวนมู่ และพวกเขาไม่รู้ว่าจวนมู่จะสามารถจัดการได้หรือเปล่า
สิ่งที่น่ากังวลที่สุดคือเบื้องหลังของ ราชายามีเจ้าเมืองหวยเฉิงที่ทรงพลัง
และวันนี้ตัวแปรที่ใหญ่ที่สุดคือเจ้าเมืองหวยเฉิง
ห้องเจ้าเมืองมู่
เจ้าเมืองมู่ถามมู่ฮว๋าที่อยู่ข้างๆ เขาว่า “พร้อมกันหรือยัง?”
มู่ฮว๋าพยักหน้า: “ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ!”
เจ้าเมืองมู่พยักหน้า: “โอเค นายออกไปก่อน!”
“ครับ!”
มู่ฮว๋าหันหลังจากไป
ในห้องนั้น เหลือเพียงเจ้าเมืองมู่และนักดาบเงาเพชฌฆาตเท่านั้น
เจ้าเมืองมู่มองไปที่นักดาบเงาเพชฌฆาตและพูดอย่างเคร่งขรึม: “นายแน่ใจหรือว่านายต้องการเลือกที่จะทะลุระดับของนาย นายต้องรู้ด้วยว่าสถานะปัจจุบันของนายมันไม่เสถียรบังคับให้ก้าวหน้า ในเวลานี้อาจอันตรายอย่างมาก. .”
นักดาบเงาเพชฌฆาตยิ้มออกมาอย่างเบิกบาน: “เจ้าเมืองไม่ต้องกังวลครับ ผมกล้าที่จะทำในเวลานี้ ผมเองก็มั่นใจว่าจะทำได้ และผมก็อยู่ในขั้นสุดท้ายของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด หยุดอยู่อย่างนี้มานานแล้วครับ ถึงเวลาที่จะต้องพัฒนาแล้วครับ”
ไม่มีใครรู้ว่าขอบเขตศิลปะการต่อสู้ของนักดาบเงาเพชฌฆาตไม่ใช่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางที่เขาเล่ากัน แต่เป็นแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด
