The king of War

การปรากฏตัวของผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาทำให้เจ้าเมืองหวยตกใจมาก และดอกเตอร์แบล็กก็ตกตะลึงเช่นกัน ด้วยฝ่ามือเดียว ก็สามารถตบหัวของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดกระเด็นออกไป ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทานี้ ความแข็งแกร่งอยู่ระดับไหนหรือ?
ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาเพียงฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว และไม่ได้ทำอะไรอีก
“ท่านเป็นใครเหรอ?ลงมือก็ฆ่าคนของผมทันที ทำเกินไปไหม?”
ดอกเตอร์แบล็กจ้องไปที่ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาด้วยตาทั้งสอง และถามอย่างเย็นชา
ชายฉกรรจ์ในชุดสีเทายกคิ้วขึ้น มองดูดอกเตอร์แบล็กแล้วถามว่า “คุณไม่พอใจเหรอ?”
เสียงนั้นหายไป และออร่าของบูโดอันทรงพลังก็แผ่ซ่านออกมาจากเขา
ในขณะนี้ ทั้งจวนเมืองหวยเฉิง ถูกปกคลุมไปด้วยพลังอันยิ่งใหญ่
ในใจของดอกเตอร์แบล็กเต็มไปด้วยความตกใจ เขารู้สึกถึงพลังที่ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งได้จากชายผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทานี้
เจ้าเมืองหวยก็ตกใจเช่นกัน ตัวเขาเองเป็นผู้แข็งแกร่งที่ได้ก้าวข้ามอีกแดนมาเกือบครึ่งแล้ว เมื่อมองไปยังจิ่วโจว ถือได้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่อยู่บนสูงสุดแล้ว ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดทั่วไปนั้น ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย
แต่ตอนนี้ มีชายผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทา และออร่าของบูโดที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขานั้นเหนือกว่าชั้นยอด
หรือว่า ความแข็งแกร่งของผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทานั้นเหนือกว่าแดนเหนือมนุษย์?
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สีหน้าของความตกใจบนใบหน้าเจ้าเมืองหวยก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก
ดอกเตอร์แบล็กมองไปที่ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาและกล่าวว่า “ถ้าผมเดาไม่ผิด ความแข็งแกร่งของคุณน่าจะก้าวเข้าสู่แดนนภาแล้วใช่ไหม?ตามข้อบังคับของพันธมิตรพิทักษ์ในจิ่วโจว ผู้แข็งแกร่งที่อยู่เหนือแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของโลกมนุษย์ คุณล้ำเส้นแล้ว!”
ชายผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาเย้ยหยัน ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย จ้องไปที่ดอกเตอร์แบล็กและพูดว่า “คุณมาพูดกฎกับผมงั้นเหรอ?”
เมื่อเสียงนั้นลดลง ร่างของเขาวาบไป และเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าดอกเตอร์แบล็กโดยตรง ใช้มือคว้าคอของดอกเตอร์แบล็ก จากนั้นร่างกายของดอกเตอร์แบล็กก็ถูกยกขึ้นมาโดยตรง
ผู้แข็งแกร่งที่อยู่รอบๆดอกเตอร์แบล็กต่างก็ก้าวไปข้างหน้า
“ไสหัวไป!”
ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาตะโกนอย่างเกรี้ยวโกรธ และออร่าอันรุนแรงก็กวาดไปทุกทิศทุกทาง ดุจทะเลที่มีพายุ พุ่งเข้าใส่ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นโดยตรง
ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของเจ้าเมืองหวย ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์สิบกว่าคน ต่างก็บินออกไปราวกับว่าพวกเขาถูกโจมตีอย่างแรง
ในที่สุดเขาก็แน่ใจใจว่า ผู้แข็งแกร่งตรงหน้าที่ช่วยชีวิตเขาไว้นั้น เป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาที่แท้จริง
เหนือแดนเหนือมนุษย์ เรียกว่าแดนนภา แดนนภาแบ่งเป็นเก้าขั้น ขั้นแรกอ่อนที่สุด ขั้นเก้าแข็งแกร่งที่สุด
ในจิ่วโจว มีกองกำลังเก่าแก่และทรงพลังมาก ชื่อว่าพันธมิตรพิทักษ์กองกำลังของพันธมิตรพิทักษ์ นั้น ไม่อาจหยั่งถึง ว่ากันว่ามีผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นเก้าตามข่าวเล่าลือ
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้แข็งแกร่งแดนนภามาทำร้ายโลกมนุษย์ จึงได้จัดตั้งพันธมิตรพิทักษ์ขึ้น ใครก็ตามที่กล้าฝ่าฝืนกฎเกณฑ์ ผู้แข็งแกร่งแดนนภาที่เข้าแทรกแซงเรื่องของโลกมนุษย์ จะถูกสังหารอย่างไร้ความปราณี
อย่างไรก็ตาม ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภา แต่เขากลับเข้ามาแทรกแซงเรื่องของโลกมนุษย์ ยังได้สังหารผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดทันที
ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาเพียงยกดอกเตอร์แบล็กขึ้นมา และไม่ได้ฆ่า ขยับแขนอย่างแรง ร่างกายของดอกเตอร์แบล็กก็ถูกโยนออกไปหลายสิบเมตรอย่างกะทันหัน และล้มลงอย่างหนักกับพื้น
เขายังไม่ทันตั้งตัว ชายฉกรรจ์ในชุดสีเทาเดินเข้ามาตรงหน้าเขา เอาเท้าหนึ่งข้างเหยียบหน้าอกของเขาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า“ชีวิตของเขา ผมจะช่วย คุณมีความคิดเห็นอะไรไหม?”
ดอกเตอร์แบล็กไม่กล้ามีความคิดเห็นใดๆ เขารีบส่ายหัวและพูดว่า “ในเมื่อผู้อาวุโสต้องการให้เขามีชีวิตอยู่ ผมจะไม่แตะต้องเขาเด็ดขาด”
“ไสหัวไป!”
ชายฉกรรจ์ในชุดสีเทาตะโกนอย่างโกรธเคือง
ดอกเตอร์แบล็กเหมือนได้รับการอภัยโทษ เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพากลุ่มผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์จากไป
เจ้าเมืองหวยรีบมาที่ตรงหน้าของผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทา โค้งคำนับเล็กน้อยและกล่าวด้วยความรู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณสำหรับความกรุณาช่วยชีวิตของผู้อาวุโส!”
ชายผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาส่ายหัว มองไปที่เจ้าเมืองหวยด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและกล่าวว่า “ก็เพื่อตอบแทนบุญคุณของผู้อื่น ผมจึงตอบตกลงที่จะช่วยคุณในครั้งนี้”
เมื่อได้ยินคำพูดของผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทา เจ้าเมืองหวยก็ประหลาดใจ “ท่านหมายความว่า เหตุผลที่ท่านช่วยผม เป็นเพราะมีคนขอให้ท่านช่วยผมงั้นหรือ?”
ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาพยักหน้าและพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ใช่!”
พูดเสร็จก็หันหลังและเดินจากไป
เมื่อเจ้าเมืองหวยดึงสติกลับมา ผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาก็หายไปแล้ว ราวกับว่าเขาหายตัวไปในอากาศ และเขาไม่รู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
หลังจากผ่านไปนาน เจ้าเมืองหวยค่อยๆฟื้นคืนสติจากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความน่าเกลียด กัดฟันและพูดว่า “หยางเฉิน!ดอกเตอร์แบล็ก!ผมจะไม่มีวันปล่อยพวกคุณไปแน่นอน!”
ตอนนี้ ดอกเตอร์แบล็กเกรงกลัวชายผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทาที่ปรากฏตัวเมื่อกี้นี้ คาดว่าเขาคงไม่กล้ามาที่จวนเมืองหวยเฉิงอีก
และในวันนี้ มีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์มากมายถูกทิ้งไว้ในจวนเมืองหวยเฉิงตลอดกาล เหตุการณ์นี้ได้ทำให้กองกำลังที่แอบจับจ้องจวนเมืองหวยเฉิงอย่างลับๆต่างก็ตกตะลึง นี่เป็นเรื่องดีสำหรับจวนเมืองหวยเฉิง ในที่สุดก็โล่งอกได้แล้ว
สิ่งที่เกิดขึ้นในจวนเมืองหวยเฉิง ถูกรายงานกลับไปที่จวนมู่อย่างรวดเร็ว
เพียงแต่ว่า ข่าวเกี่ยวกับผู้แข็งแกร่งในชุดสีเทา ไม่ได้รั่วไหลออกไป
ในจวนมู่
หลังจากคุณปู่มู่รู้ข่าว คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้น “คิดไม่ถึงว่า ดอกเตอร์แบล็กจะซ่อนตัวลึกขนาดนี้ ข้างกายจะมีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ตั้งสิบกว่าคน”
“เพียงแต่ว่า กองกำลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เจ้าเมืองหวยรอดมาได้อย่างไร?ทำไมดอกเตอร์แบล็กถึงนำผู้คนออกจากเมืองหวยเฉิง?”
นี่คือสิ่งที่เขาไม่เข้าใจที่สุด และมันก็เป็นสิ่งที่ผู้แข็งแกร่งทุกคนที่จับจ้องไปยังจวนเมืองหวยเฉิงสงสัยมากที่สุดเช่นกัน
ในชั่วพริบตา ก็ผ่านไปแล้วสามวัน
ในช่วงสามวันที่ผ่านมา หยางเฉินนอนอยู่บนเตียงของผู้ป่วย โดยไม่มีวี่แววว่าจะตื่น
มีคนจำนวนมากในจวนมู่ มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ค่อนข้างมากในเรื่องนี้
“เจ้าเมือง หยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัสในครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะสามารถมีชีวิตรอดมาได้ เกรงว่าคงจะเป็นคนพิการ เราไม่จำเป็นต้องปกป้องเขาต่อไปแล้ว”
“ใช่ๆ การปกป้องเขาต่อไปจะนำวิกฤตครั้งใหญ่มาสู่จวนมู่ของเรา ตอนนี้ มีกองกำลังมากมายที่แอบจับตามาที่จวนมู่ของเรา ในนั้นมีผู้แข็งแกร่งมากมาย เกรงว่าล้วนมาเพราะของอาถรรพ์ในมือหยางเฉินทั้งนั้น”
“เจ้าเมือง มดที่กำลังจะกลายเป็นคนไร้ค่า มันไม่มีค่าสำหรับจวนมู่ของเราเลย ให้พวกเขาออกไปจากจวนมู่เถอะ!”
…
ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ต่างพูดกับท่านเจ้าเมืองมู่ พวกเขาทั้งหมดมีความคิดเห็นเหมือนกัน คือต้องการให้หยางเฉินพวกเขาไปจากที่นี่
เจ้าเมืองมู่ขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน สายตาของเขากวาดไปทั่วฝูงชน และเขาพูดอย่างเย็นชา “หุบปากซะ! ถ้าผมได้ยินคำพูดเหล่านี้อีก อย่าโทษผมที่หยาบคายกับพวกคุณล่ะ!”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็กระพือแขนเสื้อและจากไป และมาถึงลานบ้านที่หยางเฉินอยู่
“คุณปู่มู่ ท่านมาแล้วหรือ!”
เมื่อเฝิงเสียวหว่านเห็นเจ้าเมืองมู่ ก็ลุกขึ้นและกล่าวอย่างรวดเร็ว
หวยหลันก็โค้งคำนับเล็กน้อยและพูดว่า “เจ้าเมืองมู่!”
เจ้าเมืองมู่พยักหน้าเล็กน้อย เหลือบมองหยางเฉินซึ่งยังคงนอนอยู่บนเตียงของผู้ป่วย ถอนหายใจ มองไปที่เฝิงเสียวหว่านและถามว่า “เสียวหว่าน ตอนนี้ สถานการณ์ของหยางเฉินเป็นอย่างไรบ้าง? เขาหลับมาสามวันแล้ว จะปล่อยเขาหลับไปแบบนี้ไปตลอดก็คงไม่ไช่หรอกใช่ไหม?