The king of War – บทที่ 1801 เก็บดอดเบี้ยก่อน

บทที่ 1801 เก็บดอดเบี้ยก่อน
ใบหน้าของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความกลัว เขาจับมือทั้งสองข้างของโยชิดะ ทาโรไว้แน่นและพูดด้วยความหวาดกลัว: “ไอ้สารเลวอย่า อย่าแตะต้องตัวฉัน!
“เพี๊ยะ!”
โยชิดะ ทาโรยกมือขึ้นตบหน้าเซี่ยเหออย่างดุเดือดดุ: “ผู้หญิงจิ่วโจวผู้ต่ำต้อย ฉันยินดีที่จะสัมผัสเธอ เธอควรได้รับเกียรติ แต่เธอกล้าที่จะต่อต้าน? ถ้าเธอยังกล้าขัดขืนอีก ฉันจะจัดการตรงนี้เลย”
ในเวลานี้ ผู้จัดการโรงแรมมาที่ห้องพร้อมกับไวน์ชั้นดี 2 ขวด เขาบังเอิญเห็น เซี่ยเหอที่ถูกโยชิดะ ทาโรฉีกเสื้อ เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วกลับมาเป็นสีหน้าปกติ และทำเป็นไม่เห็นอะไร..
ผู้จัดการพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณโยชิดะ นี่คือไวน์แดงโรมานี คอนติจากช่วงทศวรรษ 1980 ที่โรงแรมของเราได้รวบรวมมา เจ้านายของเราสั่งเป็นพิเศษให้นำออกมาเพื่อเป็นเกียรติแก่ท่าน โปรดรับไว้นะครับ!”
เมื่อเห็นผู้จัดการ เซี่ยเหอดูเหมือนจะเห็นผู้ช่วยให้รอดและรีบอ้อนวอนว่า “ได้โปรดช่วยฉันด้วย”
อย่างไรก็ตาม ผู้จัดการไม่แยแสราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของเซี่ยเหอ มองไปที่โยชิดะ ทาโรแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม”คุณโยชิดะ ท่านมีคำสั่งอื่นหรือไม่ครับ? ถ้าไม่มี ผมจะไม่รบกวนความสุขของท่านแล้วนะครับ”
โยชิดะ ทาโร พอใจกับคำตอบของผู้จัดการมาก และพูดด้วยเสียงหัวเราะใหญ่ “ฉันจำนายได้แล้ว หลังจากที่แชโบลของเราได้เข้าควบคุมเศรษฐกิจของเยี่ยนตู ฉันจะให้รางวัลนายอย่างหนักๆ!นายชื่ออะไร?”
หลังจากฟังคำพูดของโยชิดะ ทาโร ใบหน้าของผู้จัดการก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “ขอบคุณคุณโยชิดะมากๆ นะครับ! ฉันชื่อหลี่เหย่ครับ”
อีกสามวัน สามแชโบลต้นๆของ ประเทศซันจะต่อสู้กับผู้มีอิทธิพลด้านศิลปะการต่อสู้ในจิ่วโจว เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วจิ่วโจวหลี่เหย่รู้เรื่องนี้อย่างแน่นอนอยู่แล้ว
หลายคนชื่นชมศิลปะการต่อสู้ของประเทศซัน พวกเขาเชื่อว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ของจิ่วโจวจะเอาชนะผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ของประเทศซัน
หลี่เหย่ เป็นคนแบบนี้ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของโยชิดะ ทาโร ดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นอนาคตที่สดใสของเขาแล้ว
เซี่ยเหอยังคงมีความหวังริบหรี่และพูดเสียงดัง: “ฉันขอร้องให้คุณช่วยฉันหน่อยนะ คุณแค่ต้องช่วยฉันไปที่ห้องหมายเลข 17 ช่วยบอกเพื่อนให้หน่อยก็พอแล้ว ฉันจะจำความกรุณาของคุณไว้แน่นอน”
“หุบปาก!”
หลี่เหย่ดุแล้วพูด: “คุณโยชิดะมาจากตระกูลโยชิดะ หนึ่งในสามสามแชโบลต้นๆ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านได้เห็นหัวเธอ เธออย่ามาทำตัวโง่เช่นนี้”
ใบหน้าของ เซี่ยเหอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ทันใดนั้นเธอก็เสียใจมาก เมื่อเธอถูกโยชิดะ ทาโรเข้าไปพัวพันที่ทางเดินด้านนอก เธอน่าจะขอความช่วยเหลือแต่แรก
แต่เธอถูกดึงเข้าไปในห้อง เธอถึงจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ประตูของห้องก็ถูกปิดแล้ว ดังนั้นคนด้านนอกไม่ได้ยินแน่นอน ไม่เช่นนั้นหยางเฉินจะได้ยินอย่างแน่นอน
ตอนนี้เธอทำได้เพียงภาวนาให้หยางเฉินสามารถค้นพบความผิดปกติ และช่วยชีวิตเธอได้
ในเวลานี้ หยางเฉินกำลังรอเซี่ยเหอในห้องหมายเลข 17
หยางเฉินขมวดคิ้วและพูดกับตัวเอง “นี่ก็ผ่านมานานแล้ว ทำไมเซี่ยเหอยังไม่กลับมาสักที? เธอกลับแล้วเหรอ?”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขของเซี่ยเหอ
แต่ไม่มีใครรับสาย
“นี่ไม่ควรเป็นนี้สิ!”
หยางเฉินขมวดคิ้วลึกขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าเซี่ยเหอจะพูดความในใจของตนออกมาเพราะดื่มแอลกอฮอล์ เธอทำตัวไม่ถูกนั้นเหรอ?
“เซี่ยเหอเธอเป็นดาราดังแล้ว หรืออยู่ด้านนอกถูกล้อมรอบด้วยแฟนคลับของตนเหรอ?”
หยางเฉินพูดกับตัวเองอีกครั้ง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขารีบลุกขึ้นและวางแผนที่จะออกไปดู
วันนี้ที่นัดกับเซี่ยเหอ เพื่อที่จะพูดคุยเรื่องพรีเซนเตอร์ แน่นอนแล้วว่าเขามีหน้าที่ที่จะต้องปกป้อง เซี่ยเหอ
“หยางเฉิน ช่วยด้วย!”
ขณะที่เขาเดินออกจากห้อง เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่คุ้นเคย
เขาหันมองอย่างรวดเร็ว เสียงมาจากห้องที่อยู่ไม่ไกลมากนัก และห้องนั้นก็มีคนเปิดประตูพอดี หลี่เหย่ในชุดสูทก็เดินออกมา
เมื่อกี้หลี่เหย่ออกมาจากห้องๆ นั้น เสียงของเซี่ยเหอก็ดังออกมาด้วยเช่นกัน
“ไอ้เวร!”
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อได้ยินเซี่ยเหอร้องขอความช่วยเหลือ แสดงว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“นายมาทำอะไร?”
หลี่เหย่กำลังจะปิดประตูห้อง เขาก็เห็นหยางเฉินพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขารีบหยุดหยางเฉินไว้อย่างรวดเร็ว
“ไปให้พ้น!”
หยางเฉินตะโกนอย่างโกรธจัด เตะเดียวทำให้หลี่เหย่ขึ้นไปในอากาศ
“บูม!”
เสียงดังเกิดขึ้น ประตูของห้องถูกเตะออก
ในห้องคือโยชิดะ ทาโรและทายาทรุ่นเยาว์คนอื่นๆ ของสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซัน เมื่อเห็นใครบางคนบุกเข้ามา ทุกคนก็โกรธจัดขึ้นมา
“ไอ้เวร! กล้าเข้ามาในห้องนี้ได้ไง นายอยากตายหรือไง?”
ชายหนุ่มแชโบลประเทศซันจ้องไปที่หยางเฉินและตะโกนอย่างโกรธจัด
หยางเฉินเมินอีกฝ่าย จ้องไปโยชิดะ ทาโรด้วยตาทั้งสองข้าง ไฟอันร้อนแรงก็ออกมาจากดวงตาของเขา
เซี่ยเหอถูกอีกฝ่ายกดนอนทับบนโต๊ะ แขนเสื้อข้างหนึ่งถูกฉีกออก มือข้างหนึ่งของโยชิดะ ทาโรคว้าปลอกคอของ เซี่ยเหอกำลังฉีกทิ้ง ส่วนเซี่ยเหอปกป้องตัวเองอย่างแน่นหนาด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำสำเร็จ และยังร้องไห้ไม่หยุด
เมื่อเห็นฉากตรงหน้า หยางเฉินโกรธเคืองจนสุดขีด
“พวกนายอยากตายหรือไง!”
เสียงชั่วร้ายออกมาจากปากของหยางเฉิน
ในขณะนี้ อุณหภูมิในห้องทั้งหมดดูเหมือนจะลดลงหลายองศา ทำให้คนของแชโบลประเทศซันสั่นสะท้านกันทั้งหมด
โดยเฉพาะโยชิดะ ทาโรอย่างยิ่ง รู้สึกอึดอัดมากขึ้น เหมือนกับการตกลงไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง เขาคลายปลอกคอของเซี่ยเหอโดยไม่รู้ตัว
แต่เพียงครู่เดียว ความกลัวในใจของโยชิดะ ทาโรก็หายไป และเขาตะโกนอย่างโกรธเคือง: “ไอ้เวร! ออกไปจากที่นี่!”
เมื่อเซี่ยเหอเห็นหยางเฉินปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตู เธอหยุดกรีดร้องและมองไปที่หยางเฉิน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนแสงสว่าง ทุกครั้งที่เธอพบกับอันตรายและปัญหาเขาก็จะปรากฏตัวแบบนี้ทุกครั้ง
เธอจะไม่รักผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไร?
หยางเฉินมองไปที่รอยตบสีแดงบนใบหน้าของเซี่ยเหอ ใจของเขานั้นรู้สึกผิดอย่างมาก
หากไม่ใช่เขานัดพบเซี่ยเหอที่นี่ เซี่ยเหอก็จะไม่ถูกกระทำเช่นนี้?
“หยางเฉิน ฉันไม่เป็นไร คุณอย่าหาเรื่องเขาเลย”
เซี่ยเหอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว มองไปที่หยางเฉินด้วยรอยยิ้มและพูด
เธอรู้ตัวตนของคนเหล่านี้แล้ว พวกเขาทั้งหมดมาจากสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซัน เธอไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับหยางเฉิน
เมื่อโยชิดะ ทาโรได้ยินคำพูดของ เซี่ยเหอ รอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากของเขาก็แสดงออกมาเขาทำตัวเย็นชาและหยิ่งยโส มองไปที่หยางเฉินแล้วพูด: “ไอ้หนู ผู้หญิงของนายฉันอยากได้ ถ้านายรู้ตัวเองก็ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ถ้าฉันเล่นเบื่อแล้ว ฉันจะให้เธอกลับไปหานาย”
หยางเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความโกรธในใจอย่างเต็มที่ แต่เขาไม่สามารถระงับความโกรธงั้นได้
หยางเฉินถามขึ้นทันที “นายคือสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซัน เป็นสมาชิกของตระกูลโยชิดะ?”
อีกฝ่ายเห็นได้ชัดว่าคือคนประเทศซัน และเขายังพูดชื่อของเขาเองว่าโยชิดะ ทาโร เช่นนี้เขาเป็นสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซันคนของตระกูลโยชิดะแน่นอนล่ะสิ?
เมื่อโยชิดะ ทาโรเห็นว่าหยางเฉินรู้จักตัวตนของเขา สีหน้าของเขาก็พอใจมากขึ้น และเขาพูดอย่างภาคภูมิใจ “ถูกต้อง! ฉันคือสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซันคนของตระกูลโยชิดะ!”
หลังจากได้รับการยืนยัน หยางเฉินก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าเป็นเช่นนี้ พอดีเลย วันนี้เรามารวบรวมความสนใจล่วงหน้ากันเถอะ”