ตอนที่ 672 ข้างหน้าทำร้ายคนโสด
ความสุนทรีย์ของผู้ชายหัวโบราณนั้นแทบทำให้คนเข่าทรุด
ความพิสดารเหนือมนุษย์ของเสี่ยวเฉียงนั้นเล่นเอาเสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าเกือบตาย คำชมจากเสียวเหม่ยยังไม่ทันมา ฝ่ามือพิฆาตก็ลอยมาถึงก่อน ความน้อยใจผุดขึ้นมาเต็มไปหมด
“ผมคิดว่าคุณชอบสีเขียว…” เขาเอามือจับหน้าที่โดนเมียตบ เสี่ยวเฉียงพยายามแก้ตัว
“ฉันชอบสีเขียว! ตอนนี้ฉันอยากจะเอาทะเบียนสมรสที่เพิ่งได้มาไปเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว นายอยากได้ไหมล่ะ!!”
อวี๋หมิงหลางส่ายหน้าเป็นป๋องแป๋ง เขาไม่อยากได้ของแบบนั้นนะ!
“เมียจ๋า…ถ้าเมียไม่ประทับใจงั้นผม…ผมจะทำใหม่!” ประโยคสุดท้ายเขาพูดอย่างสะเทือนใจ นี่เขาอุตส่าห์ทำเพราะอยากให้เซอร์ไพร้ส์เลยนะ
เสี่ยวเชี่ยนยืนอย่างหมดแรงอยู่ในห้องที่ทำใจให้ชอบไม่ลงเลยจริงๆ
“ทำใหม่นายก็พูดง่ายเนอะ พื้นแบบนี้จะเลาะออกไม่ใช่งานเบาๆเลยนะ ช่างเถอะ ไว้ฉันค่อยหาวิธี”
เธอไม่เชื่อว่าด้วยสติปัญญาของเธอจะช่วยบ้านที่พังพินาศเพราะคนเพี้ยนไม่ได้!
โชคดีที่ถึงอวี๋หมิงหลางจะมีความสุนทรีย์แบบผู้ชายหัวโบราณ แต่ก็ไม่ถึงขั้นเป็นมะเร็ง นี่ถ้าเขากล้าทำบ้านจนเป็นแบบนี้แล้วยังหัวรั้นเถียงเธอล่ะก็ เธอไม่เอาเขาไว้แน่
รู้ตัวว่าผิดแล้วปรับปรุงถือว่าเป็นสามีที่ดี ถึงจะเพี้ยนๆก็ตาม…
“ฮี่ๆ เมียผมไม่อยากให้ผมต้องนอนอย่างโดดเดี่ยวใช่ไหมล่ะ เมียจ๋ากลัวว่าทำใหม่ทั้งหมดจะยิ่งเสียเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันใช่ไหม?” คนบางคนแค่ให้แสงอาทิตย์เล็กน้อยก็ทำตัวระริกระรี้ใหญ่
ไม่เพียงแต่เพี้ยน ยังทำเป็นได้ใจอีกต่างหาก…เสี่ยวเชี่ยนอยากจะแจกฝ่ามือพิฆาตอีกรอบ ตาบ้านี่ไม่ใช่แค่รสนิยมถึงขั้นทำลายล้าง หนังหน้ายังหนาจนน่าตกใจ!
“ไปอยู่ให้ไกลๆฉันเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้าปัญญาอ่อนของนาย!” เสี่ยวเชี่ยนเดินอยู่ในบ้านที่ถูกเขาทำพังพินาศด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียน นี่ถ้าเขาไม่ตกแต่งจนเละแบบนี้เธอคงไม่ต้องเดินอย่างยากลำบาก
“เมียจ๋า ผมรู้ว่าผมยังทำได้ไม่ดี เมื่อก่อนพวกเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน คุณไม่มีโอกาสได้รู้จักผมเท่าไร แต่เดี๋ยวเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ผมรู้สึกว่าข้อเสียของผมค่อยๆโผล่ออกมาเรื่อยๆ ถ้าเมียจ๋าเห็นผมทำไม่ดีตรงไหนก็พูดออกมาได้เลยนะ ผมจะปรับปรุง”
เสี่ยวเชี่ยนหยุดเดิน มองเสี่ยวเฉียงจอมเพี้ยนด้วยความสงสัย คำพูดเซ้นสิทีฟแบบนี้ไม่เหมือนคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเขา
เขาลูบใบหน้าเสี่ยวเชี่ยนด้วยความรัก “เมื่อก่อนพวกเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน ผมไม่ได้ทำหน้าที่ที่สามีควรทำอย่างเต็มที่ ต่อไปผมจะดูแลคุณให้ดี จะไม่ปล่อยให้คุณต้องเหนื่อย”
คำพูดหวานๆใครก็ชอบฟัง เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่าไฟโกรธเรื่องการตกแต่งบ้านจนพังพินาศได้หายไปครึ่งหนึ่ง
“นายก่อเรื่องให้มันน้อยๆหน่อยฉันก็ไม่เหนื่อยแล้ว…อันที่จริงนายก็ไม่ได้แย่เท่าไรหรอก”
มาคิดดูดีๆ ถึงจอมเพี้ยนของเธอในช่วงสองกว่าปีที่ผ่านมาจะไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่กับเธอ แต่เขาก็ดูแลเธออย่างเต็มที่ เขาไม่อยู่ก็ยังให้ครอบครัวหรือเพื่อนมาดูแลเธอ เวลาเขาอยู่ก็ทุ่มเทเต็มที่—ถึงจะมีพฤติกรรมตกแต่งบ้านจนดูไม่ได้ แต่นั่นก็เรื่องเล็ก เรื่องใหญ่เขาพึ่งพาได้
“สิบปีที่ผ่านมาของผมโตมาในสภาพแวดล้อมที่มีแต่ผู้ชาย จบมอปลายผมก็ไปอยู่โรงเรียนทหาร พอจบปริญญาโทจากโรงเรียนทหารผมก็เข้าหน่วยเลย ไม่ได้คลุกคลีกับผู้หญิง บางครั้งอยากจะรีบทำตัวให้คุณประทับใจ แต่กลับได้ผลตรงกันข้าม ทำให้คุณไม่พอใจเป็นความผิดของผมเอง ต่อไปพวกเราต้องอยู่ด้วยกัน ถ้าคุณมีอะไรไม่พอใจผมก็บอกได้เลย เรื่องที่จะเปลี่ยนทะเบียนสมรสเป็นสีเขียวอย่าพูดอีกนะ มันไม่เป็นมงคล”
กว่าจะได้แต่งเมียมันง่ายนักเหรอ? รักทางไกลกันมาตั้งสี่ปี กว่าจะได้จดทะเบียนสมรส เข้าบ้านวันแรกก็ทำเมียโกรธแล้ว จอมเพี้ยนก็กลัวเป็นนะ
“เปลี่ยนเป็นสีเขียวไม่ใช่หย่าซักหน่อย นายจะกลัวอะไร!” เธอแกล้งทุบเขา “ฉันเอาดินสอสีเขียวมาระบายก็เป็นสีเขียวแล้วไม่ใช่หรือไง? อย่าคิดนะว่าฉันจะหย่าให้ง่ายๆ นายตามตื๊อฉันมาตั้งหลายปี กว่าจะหาโอกาสเอานายมาเป็นทาสได้ง่ายซะที่ไหน คิดจะหนีเหรอ?”
“ไม่หนีๆ~ฮี่ๆ~” อวี๋หมิงหลางจับเสี่ยวเชี่ยนกดเข้ากับกำแพง เดิมคิดจะสร้างความประทับใจในห้องสีชมพูเสียหน่อย แต่กลับได้ยินเสี่ยวเชี่ยนกัดฟันพูด
“สิบปีที่ผ่านมานายไม่ได้คลุกคลีกับผู้หญิง แต่ก่อนหน้านั้นเคยไปเจ๊าะแจ๊ะกับผู้หญิง เคยโดดเรียนไปตีเทนนิสกับสาวด้วยไม่ใช่หรือไง หึหึ!”
“……” เรื่องตีเทนนิสเลิกพูดถึงเสียทีได้ไหม!
“ผมคิดดูแล้วนะเมียจ๋า ต่อไปผมไปตีเทนนิสกับสาวอื่นไม่ได้แล้ว ผมต้องอยู่เล่นลูกบอลกับเมียผม”
“ฉันไม่ชอบเล่นลูกบอล! นายคิดจะให้ฉันเล่นของเหลือหลังจากที่นายเล่นกับผู้หญิงอื่นเหรอ? ถุย!”
ต่อให้เป็นช่วงในวัยที่ยังไม่ประสีประสาเรื่องระหว่างชายหญิงก็ไม่ได้เหมือนกัน!
อาการหึงนี้ทำให้อวี๋เสี่ยวเฉียงรู้สึกดีใจ
“เมียจ๋า อันนี้คนอื่นไม่เคยเล่นเลยนะ ดูสิ ลูกบอลนี่เป็นของน้องสาวเสียวเหม่ยคนเดียวเลยนะ—”
ขับรถ เป็นคนขับให้ เที่ยวไปด้วยกัน~
“ลูกบอลของพี่หลางโลกว่า? ฮ่าๆๆ!” ประธานเชี่ยนเผลอเล่นมุกออกมา
พี่หลางหน้าเครียดทันที…
เขาฟังผิดใช่ไหม เมียเขาไม่ใช่จิตแพทย์ที่มีความรู้การศึกษาสูงหรอกเหรอ?
ประธานเชี่ยนที่ทุกคนตั้งฉายาให้ พี่เชี่ยนที่ใครๆต่างยกย่อง ทำไมเล่นมุกลามกได้คล่องกว่าเขาอีก?
“เพิ่มกระบองเข้าไปทั้งหมดก็สองโล ฉันตั้งฉายาให้ละกัน พี่หลางสองโล ฮ่าๆๆ!”
“……”
เดิมพี่หลางคิดจะเป็นคนขับรถให้ ปรากฏว่าถูกคำพูดของประธานเชี่ยนเล่นเอาซะจุกจนพูดไม่ออก ข้างหูเหมือนมีเสียงรถไฟลอยมา
“ผมว่าเมียจ๋ามีการรับสารที่ผิดพลาด หนักขนาดนั้นที่ไหนกัน มาๆๆ เดี๋ยวชั่งให้ ไม่สิ เมียจ๋าชั่งให้หน่อยว่ามันหนักเท่าไรกันแน่~”
ขับรถไม่ได้งั้นก็ขึ้นรถแล้วกัน เพอร์เฟค!
ขับรถกันมาทั้งคืน ตอนตื่นนอนแล้วเห็นเพดานสีชมพูก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดเท่าไรแล้ว
“…เอาเป็นว่าพี่ก็ช่วยเอาใจเมียผมหน่อยแล้วกัน อีกสองวันจะเปิดตัวคอนโดแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องเอารางวัลอะไรใหญ่หรอกพี่ แค่รางวัลที่2-3ก็พอ ใช่ บ้านผมกำลังตกแต่งอยู่ ของรางวัลของพี่อะทางที่ดีเอาเป็นพวกเครื่องใช้ไฟฟ้านะ เมียผมจะได้ไม่ต้องไปซื้อที่ห้าง—ให้เงินเหรอ? ไม่เอา! เมียผมไม่ได้ร้อนเงินสักหน่อย ผมก็แค่ไม่อยากให้เมียไปเบียดกับคนในห้าง เรื่องซื้อของน่าปวดหัวจะตาย ไหนจะต้องเทียบราคานู่นนี่นั่น ไม่อยากให้เขาต้องลำบาก”
นี่เขากำลังไถญาติคนไหนกัน? เสี่ยวเชี่ยนหลับตาอมยิ้ม
“บ้านผมขาดอะไรมั่งอะเหรอ? เอาเป็นว่านอกจากคนอาศัยแล้วทุกอย่างขาดหมด อย่างเช่นตู้เย็น โทรทัศน์ เครื่องซักผ้า แอร์ พี่ก็เลือกเอาแล้วกัน ถ้าพี่ยังถามมากเดี๋ยวผมจะสั่งไม่ให้เมียผมช่วยพี่แล้ว วันๆใช้แรงงานเมียผมเยี่ยงทาส ผมเห็นเอกสารในกระเป๋าของเขาแล้ว พี่ให้เขาช่วยวิเคราะห์คนอีกแล้วใช่ไหม รู้ไหมว่าเมียผมต้องลำบากแค่ไหน ขอบตาดำไปหมดแล้วเนี่ย!”
พี่ใหญ่ที่ถูกอวี๋หมิงหลางไถหน้าด้านๆไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “น้องสะใภ้ฉันช่วยฉันวิเคราะห์คู่แข่งคงไม่ถึงกับทำให้ขอบตาดำคล้ำหรอกมั้ง? แกมากกว่าที่ทำเขาเหนื่อย แล้วคอแกถูกแมวข่วนมาหรือไงถึงได้เสียงเบาเท่ายุงบิน?”
“พูดมาก! เมียผมยังนอนอยู่ ถ้าผมไม่กระซิบแล้วเมียตื่นขึ้นมาจะทำไงเล่า!”
“แล้วทำไมแกไม่รู้จักสงสารพี่แกบ้าง? เมื่อวานฉันถูกแกเรียกไปเป็นพยานจดทะเบียนสมรส กลับมาโดนลงโทษให้ดื่มจนถึงตีสองกว่า นี่ฉันเพิ่งจะได้นอนแกก็โทรมาก่อกวน…”
ไอ้น้องคนนี้ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ใครก็ได้มาเอามันไปที! พี่ใหญ่หาวพลางคิด
สามีเธอนี่ใช้ได้ พอเธอย้ายเข้ามาคงได้ยินเขาไถคนอื่นทุกวันเลยมั้งเนี่ย แค่คิดก็สนุกแล้ว เสี่ยวเชี่ยนยิ้มพลางนอนต่อ
