น้ำทะเลสีฟ้าคราม และลมทะเลอ่อนๆ พัดไปมา ตอนมาที่นี่ครั้งแรก ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในสวรรค์บนดิน ผืนน้ำสีฟ้าและเต็นท์เล็กๆ สองสามหลังที่สร้างจากมุงจากในระยะไกล ดูแล้วเรียบง่าย พอมาอยู่กับทิวทัศน์แบบนี้ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขมาก
เกาะฮิสปันโยลา เกาะที่ขี้เกียจ เป็นดั่งชื่อของมันจริงๆ เมื่อมาที่โดมินิกันในทะเลในของทะเลแคริบเบียนเป็นครั้งแรก มีเพียงคำว่า ‘สวยงาม’ เท่านั้นที่แวบเข้ามาในความคิดของซูย้าว
ต้องบอกเลยว่า เจียงจี้เซิงรู้จักเลือกสถานที่ท่องเที่ยวจริงๆ สามารถพักผ่อนในที่ที่สวยงามเช่นนี้ได้ ดูเหมือนว่าความกังวลและความเศร้าโศกทั้งหมดจะหายไปในทันที คุ้มค่าที่จะพูดถึงมากๆ
สถานที่ธรรมชาติมีการสร้างจุดชมวิวที่สวยงามมากมาย แม้ว่ามนุษย์จะเป็นผู้สร้าง แต่ก็ควรขอบคุณเป็นการตอบแทน
แต่ไม่ว่าทิวทัศน์จะสวยงามเพียงใด ก็ไม่สามารถขัดขวางความตั้งใจเดิมของซูย้าวที่จะมาที่นี่ได้ และเธอจะไม่มีวันลืมจุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ เพราะเป็นเวลาที่เหมาะสม เวลาเที่ยงวัน ชายทะเลมีแดด และชายหาดสีทองอร่าม งดงามเป็นพิเศษ ตระการตาดุจอัญมณีแห่งท้องทะเล ประเมินค่ามิได้อย่างแน่นอน
เธอไม่ได้รีบจัดการเรื่องโรงแรม เธอแค่มาที่นี่เพื่อหาใครสักคน อานซินเออร์ไปที่โรงแรมใกล้เคียงหลายแห่งเพื่อสอบถามก่อน ส่วนซูย้าวไปที่ชายหาด และลี่เฉินซีไปที่บาร์รอบๆ
ทุกคนแยกจากกัน เพราะต่างมีงานและหน้าที่ของตนเอง
แต่ในเวลานั้น ทางด้านซูย้าวก็มีคนแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาหา
บอกตรงๆ ว่า ไม่นับว่าเป็นคนแปลกหน้า
ก็แค่เด็กผู้ชายในกางเกงชายหาดตัวเล็กๆ ที่มีผมสีบลอนด์น่ารักและตาสีฟ้า สวมห่วงยางขนาดใหญ่วิ่งเข้ามาหาเธอ เงยศีรษะขึ้นแล้วพูดกับซูย้าวว่า “ขอโทษนะครับ คุณคือซูย้าวรึเปล่า?”
“หืม? เด็กน้อย รู้จักฉันด้วยเหรอ?”
ซูย้าวไม่มีท่าทีต่อต้านอะไร อาจเป็นเพราะการเป็นแม่ เธอจึงก้มลงนั่งยองๆ ข้างๆ เด็กน้อยทันที
เด็กน้อยพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้าทันที “ไม่ ผมไม่รู้จักคุณ แต่มีคุณอาอยู่ตรงนั้น ให้ผมมาเรียกคุณ”
“คุณอา?” ซูย้าวมองไปในทิศทางที่เด็กน้อยกำลังชี้ไป เพราะบริเวณนี้คือริมชายหาด รายล้อมไปด้วยผู้คน และไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
เด็กน้อยพูดว่า “คุณอาบอกให้คุณไปโรงแรมเฮลั่น ห้อง 2703 เขารอคุณอยู่ที่นั่น”
“หืม? คุณอาคนนั้นบอกชื่อเขารึเปล่า?” เธอถามอย่างอดทน
เด็กน้อยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โอ้ คุณอาบอกว่าถ้ามาพูดกับคุณ คุณจะรู้เองว่าเขาเป็นใคร!”
เมื่อคิดอย่างนี้ คนคนนั้นต้องเป็นเจียงจี้เซิงไม่ผิดแน่
หลังจากพูดคุยกับเด็กน้อยอีกสองสามคำ ซูย้าวมองดูเด็กวิ่งหนีไป จากนั้นก็ยืดตัวขึ้น เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปยังโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลจากชายหาด ห้อง 2703 คงจะเป็นห้องชุดเพนท์เฮาส์!
เมื่อเธอออกจากชายหาด เธอนึกถึงลี่เฉินซีและอานซินเออร์ แต่ตอนนี้เธอค่อนข้างเร่งรีบ ดังนั้นเธอจึงส่งข้อความไปหาทั้งสอง จากนั้นจึงเก็บโทรศัพท์มือถือและก้าวเข้าสู่โรงแรมเฮลั่น
ลิฟต์ขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุด ที่ประตูห้อง 2703 เธอยืนอยู่ตรงนั้น มองดูประตูที่ปิดอยู่ ดวงตาของเธอค่อยๆ จมลง
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะเคาะประตู ประตูก็ดันเปิดออกโดยอัตโนมัติ
ชายที่แต่งตัวเป็นพนักงานออกมา เห็นซูย้าว และพูดโดยทันทีว่า “คุณคือคุณซู? สุภาพบุรุษที่อยู่ข้างในรอคุณมานานแล้ว เชิญเข้าไปได้เลยครับ!”
พนักงานทำท่าทาง ‘เชิญ’ และมองดูซูย้าวเข้าไปในห้องก่อนปิดประตูและเดินออกไป
เหมือนกับที่ซูย้าวคาดเดาไว้ ข้างหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานในห้อง มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ เมื่อพิจารณาจากด้านหลัง รูปร่าง และแม้กระทั่งนิสัยเฉพาะตัว เป็นเจียงจี้เซิงไม่ผิดแน่
แม้ว่าซูย้าวจะไม่เคยพบกับเจียงจี้เซิง แต่ในนิตยสารการเงิน รายการสัมภาษณ์ทางทีวี ฯลฯ ในยุคของเทคโนโลยีแบบนี้ ภาพถ่ายและวิดีโอเป็นสิ่งที่พบเห็นได้บ่อยที่สุด ถึงแม้พวกเขาไม่เคยพบ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ทราบถึงลักษณะหน้าตา
ทันทีที่เจียงจี้เซิงหันกลับมา ซูย้าวพูดอย่างสุภาพ “ในที่สุดฉันก็ได้พบคุณ ประธานเจียง”
อันที่จริงเธออยากจะบอกว่ามันยากมากที่จะพบเขา!
จากฟิลิปปินส์ถึงนิการากัว และตอนนี้ถึงโดมินิกา ถ้าไม่ใช่เพราะความตั้งใจมาเจอของเจียงจี้เซิงในครั้งนี้ เธอไม่รู้ว่าจะต้องไปที่ไหนอีก ถึงจะได้พบเขา
“ในที่สุดผมก็ได้พบคุณเช่นกัน คุณซูย้าว” เจียงจี้เซิงหันกลับมา ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่กล้าหาญ และมองดูเธออย่างเรียบๆ
เขาเดินไปที่โซฟา ทำท่าทางให้ซูย้าว และพูดว่า “เชิญนั่งครับ!”
เธอเลือกตำแหน่งที่ใกล้ที่สุดและนั่งลง “ขอบคุณค่ะประธานเจียงที่ให้โอกาสฉันได้เจอในครั้งนี้ ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษที่ทำลายวันหยุดที่หายากของคุณ”
“ซูย้าวเกรงใจกันเกินไปแล้วครับ มันถูกทำลายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ?” เจียงจี้เซิงคนคนนี้ ใครก็ตามที่เคยเจอกับเขาต่างรู้ดีว่าเขามีคำพูดที่บาดคม และเป็นประเภทของการพูดเอาคืน
ไม่มีใครสามารถหยุดเขาในสิ่งที่เขาต้องการทำ และไม่มีใครกล้าที่จะรบกวน ในทุกปีที่หายตัวไปเป็นเวลาหนึ่งเดือน
เมื่อคิดอย่างนี้ ซูย้าวเป็นคนแรก
ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้
“ทำลายการพักร้อนและความสนุกของคุณ ฉันต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ถ้าอย่างนั้น ประธานเจียง เรามาคุยกันถึงปัญหาอื่นๆ ดีไหมคะ?”
ซูย้าวหงุดหงิดกับชายผู้นี้มานานแล้ว และยากที่จะสงบลงได้ บทสนทนานี้คงไม่จบง่ายๆ
แต่เจียงจี้เซิงกลับถามว่า “ปัญหาอะไร? การดำเนินคดีกับคุณ? หรือเรื่องของงาน?”
“ถ้าเป็นเพียงแค่เรื่องงาน ฉันคงไม่เดินทางมาไกลและทำลายวันหยุดของประธานเจียงที่มีปีละครั้งหรอกค่ะ” เธอกล่าวเบาๆ
ถ้าบริษัทเจียงหย่วนฟ้องจู้สือกรุ๊ป เธอคงไม่ไล่ตามมาที่นี่หรอก แต่เป็นเพราะเจียงจี้เซิงฟ้องในชื่อซูย้าวของเธอเอง
เธอไม่ได้ทำอะไรเลย เธอถูกฟ้องโดยไม่มีเหตุผล และเธอกำลังจะขึ้นศาล สิ่งนี้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อชื่อเสียงและงานของเธอ เธอต้องหาทางจัดการให้ชัดเจน
“โอ้ ถ้าอย่างนั้น มันไม่ใช่แค่ปัญหาเรื่องงาน คุณมาที่นี่เพื่อคำฟ้องร้องของคุณเองใช่ไหม” เจียงจี้เซิงพูดแทรกในประเด็นหลัก
ซูย้าวยิ้มอย่างเย็นชา “ถูกครึ่งหนึ่งแล้วค่ะ”
เขามองเธอและไม่รีบร้อนที่จะพูด
“สิ่งที่ประธานเจียงพูด คือก่อนที่ฉันจะมาที่เกาะโคลน มีสองสิ่งเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ซึ่งเปลี่ยนความตั้งใจดั้งเดิมของการเดินทางครั้งนี้ไปบ้าง” ซูย้าวกล่าวโดยปริยาย
เจียงจี้เซิงยังคงยิ้มเงียบๆ จ้องมองที่เธออย่างเย็นชาด้วยดวงตาอึมครึม
เธอพูดอีกครั้ง “ถ้าฉันเดาไม่ผิด ประธานเจียงน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันก่อนหน้านี้?”
“อืม คุณซูย้าวถูกลักพาตัวไป ได้รับอันตราย และบาดเจ็บสาหัส อยู่ในอาการโคม่ามาหลายวัน แต่ตอนนี้ก็ดูดีขึ้นมาก และดูเหมือนว่าจะฟื้นตัวได้ค่อนข้างดีแล้ว” เจียงจี้เซิงกล่าว
ไม่มีการปิดบัง ก็ถือว่ากล้าทำกล้ารับ
ซูย้าวพูดว่า “ในเมื่อประธานเจียงรู้ ก็ควรบอกอะไรฉันสักอย่างหรือเปล่าคะ?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เจียงจี้เซิงรู้ว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร แต่รู้สึกอ่อนไหวเล็กน้อยกับสามคำนี้ เขาจงใจแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ และถามว่า “คุณซูย้าวหมายถึงอะไร?”
“ประธานเจียง พูดตามตรงนะคะ ฉันไม่ค่อยมีความอดทนกับคนที่เคยทำร้ายฉัน พวกเราก็โตกันแล้ว บางเรื่องสามารถให้อภัยได้ แต่บางเรื่องก็ไม่ ไม่เช่นนั้นตำรวจจะมีความจำเป็นอะไร คุณยังต้องการให้ฉันพูดชี้แจงอะไรอีกไหมคะ?”
ก่อนหน้านี้ที่อยู่เกาะโคลน คนของเจียงจี้เซิงลักพาตัวซูย้าวและอานซินเออร์ก่อนไม่ใช่เหรอ?
ถ้าไม่ใช่แบบนี้ พวกเธอจะถูกลู่เหมินและคนอื่นๆ พาตัวได้ง่ายๆ และเกือบจะเจออันตรายได้อย่างไร?
เมื่อคิดอย่างละเอียดแล้ว ทั้งหมดนี้เจียงจี้เซิงเป็นคนทำ ดังนั้นในเวลานี้ ซูย้าวจะขอให้เขาพูดว่า ‘ขอโทษ’ มันมากเกินไปเหรอ?
เจียงจี้เซิงหัวเราะเบาๆ เม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าคุณซูย้าวเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ !”
“ฉันไม่ใช่คนตรงไปตรงมา แต่แค่ฉันกล้าทำและกล้ารับมากกว่า! ไม่รู้ว่าประธานเจียง เป็นอย่างนั้นด้วยรึเปล่าคะ?”
ประโยคของซูย้าวเต็มไปด้วยความประชดประชัน รวมกับมีดแทงเข้าไปที่เจียงจี้เซิง
ชายคนนั้นยิ้มเบาๆ และพูดว่า “ผมรู้จุดประสงค์ที่คุณมาที่นี่ ดังนั้นผมจึงมีข้อเสนอที่จะสามารถขจัดความคับข้องใจระหว่างคุณกับผมได้ เราจบลงเพียงเท่านี้ เป็นยังไงครับ?
