วันเวลายังคงไปต่อท่ามกลางความเรียบง่าย ตอนกลางคืน ซูย้าวกล่อมเด็กทุกคนหลับแล้ว กำลังจะออกมาจากห้องนอนของลี่เจิ้ง ทันใดนั้นได้ยินเด็กพูด อดไม่ได้ที่จะหยุดก้าวเท้าต่อ
“แม่ยังจะไปอีกไหม”
คำง่ายๆ ไม่กี่คำ สะเทือนจิตใจของซูย้าวจนเจ็บทุกๆ คำ
เธอหันหลังกลับ ก็เห็นลี่เจิ้งนอนอยู่บนเตียง ดวงตาโตสีดำสนิทกำลังมองเธออยู่โดยไม่กะพริบตาเลย ไฟกลางคืนที่สลัวสว่างเล็กน้อยอยู่ข้างๆ แสงไฟเบลอไม่ชัดเจน
ซูย้าวขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินกลับไปใหม่ นั่งลงที่บนเก้าอี้ข้างเตียง เธอยื่นมือสัมผัสผมสั้นของเด็ก เส้นผมอันดำสนิทสั่นเรียบง่ายและสดใส “ทำไมอยู่ๆ ถึงถามแบบนี้ล่ะ”
ลี่เจิ้งมองเธอ ไม่มีความหนาวสะท้านและความเป็นศัตรูเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ไม่มีความรู้สึกใกล้ชิดอย่างซีซีกับเตียวเตียวแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะเวลาที่จากกันนานเกินไป บวกกับเด็กคนนี้โตขึ้นอีกด้วย
เขาถอนหายใจทีจึงพูดว่า “ถ้าแม่ยังจะไปอีก อย่างนั้นก็ไม่ต้องทำดีกับผมแบบนี้แล้ว ดูแลยัยนั่นให้สุดใจก็พอแล้ว”
ซูย้าวแสดงสีหน้าหมดหนทางออกมา “แต่ลูกก็เป็นลูกของฉันเหมือนกันนะ”
“เพราะฉะนั้น แม่ยังจะไปอีก ใช่ไหม” ภายในดวงตาของลี่เจิ้งมีความไม่พอใจปนอยู่ “แม่ยังคงยกโทษให้พ่อผมไม่ได้ ยังอยากจะไปจากพวกเรา!”
ซูย้าวมองเด็ก “เด็กโง่ ลูกคิดอะไรไปเรื่อยเนี่ย”
ลี่เจิ้งเป็นคนมีความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนมาตลอด โดยเฉพาะเรื่องพ่อแม่ด้านนี้ พอซูย้าวนึกถึงตัวเองเคยไปจากลูกห้าปี ในใจก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เธอโน้มตัวลงเบาๆ ข้อศอกสองข้างดันขอบเตียงไว้ “เจิ้งเอ๋อ แม่จะไม่ไปไหนอีก ไม่ว่าในอนาคตฉันกับพ่อของลูกจะกลายเป็นแบบไหน แม่จะไม่ไปจากลูกอีกแล้วแน่นอน”
ลี่เจิ้งตกใจมาก พูดพึมพำประโยคหนึ่งอย่างไม่น่าเชื่อ “จริง จริงเหรอ”
ซูย้าวยิ้ม “ลืมเรื่องที่แม่สัญญากับลูกไว้ก่อนหน้านี้แล้วเหรอ”
เด็กขมวดคิ้วขึ้นมา “นั่นคือแม่บอกว่าจะเข้าโรงพยาบาล ให้ผมอยู่ดูแลยัยนั้นที่บ้านดีๆ ไม่ใช่เหรอ เรื่องนั้นไม่เหมือนเรื่องนี้!”
“เหมือนกัน” รอยยิ้มของซูย้าวเรียบง่าย เมื่อเห็นลูกของเธอกลับมีความรู้สึกผิดแบบอธิบายไม่ถูกอย่างหนึ่ง “แม่น่าจะยังต้องไปนอนที่โรงพยาบาลช่วงหนึ่งอยู่ แต่ไม่นานมากหรอก ลูกก็ต้องทำกายภาพบำบัดตามคำสั่งคุณหมอดีๆ เหมือนกันนะ รีบหายดีกลับไปเรียน ทำได้ไหม”
ลี่เจิ้งมองเธออยู่นิ่งๆ เนิ่นนาน เหมือนค้นพบความจริงใจแฝงอยู่ในดวงตาของเธอจริงๆ จึงได้พยักหน้า
หลังจากปลอบลูกให้นอนหลับแล้ว เธอจึงออกมาจากห้องนอน
เมื่อเดินผ่านห้องอ่านหนังสือ แสงไฟสว่างที่อยู่ข้างในระยิบระยับ ส่องออกมาทางประตูยังคงเปล่งปลั่งมาก ผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่อยู่ข้างในหันข้างพิงโต๊ะทำงาน หูใส่หูฟังบลูทูธไว้ ในมือถือเอกสารชุดหนึ่ง หน้าตาตั้งอกตั้งใจ ดูมีความสามารถในการทำงานและมีความมุ่งมั่น
ซูย้าวไม่ได้เข้าไปรบกวนเขา แต่คือก้าวเท้าให้เร็วขึ้น เข้าไปห้องนอนเลย
ปิดประตูไว้ สันหลังอันผอมแห้งของเธอพิงประตูไว้ ร่างอันอ่อนแรงค่อยๆ ไหลลงมา สุดท้ายนั่งลงอยู่ที่พื้น
หลายปีนี้ มีเรื่องหนึ่งกดอยู่บนหัวใจของเธอตลอดเวลา ยากที่จะหายดี แต่ก็ไม่สามารถคลี่คลายได้
นั่นก็คือเรื่องที่คุณแม่เกิดอุบัติเหตุรถชนในปีนั้น รู้ทั้งรู้ว่าอุบัติเหตุรถชนครั้งนั้นไม่ได้เป็นอุบัติเหตุธรรมดา ต้องมีคนจงใจคอยวางแผนอยู่เบื้องหลังแน่นอน เธอหาคนร้ายซึ่งเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังมาตลอด อยากจะจับเขามาลงโทษตามกฎหมาย เพื่อให้คุณแม่ที่อยู่บนสรวงสวรรค์ได้สบายใจ
ตอนแรกคิดว่าคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังคนนั้นก็คือหานฉ่ายหลิง
เพราะฉะนั้น ซูย้าวนึกว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดีตามการถูกจับและถูกลงโทษของหานฉ่ายหลิง แต่ตอนนี้ดูเหมือน…
ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดแบบนั้นมากเลย
คนร้ายตัวจริงคนนี้ ตกลงเป็นหานฉ่ายหลิงหรือไม่ยังไม่มีหลักฐานที่แน่นอน ไม่ยกเว้นอาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ และไม่ยกเว้นระหว่างนี้อาจจะยังมีอะไรอย่างอื่นที่ถูกปิดบังอีก
ดังนั้น เหตุการณ์อุบัติเหตุรถชนในตอนนั้น เธอยังต้องสืบด้วยตัวเองอีกรอบหนึ่ง ไม่ว่าเบาะแสร่องรอยอะไรก็ปล่อยผ่านไม่ได้…
วันถัดมา ตอนเช้าส่งลูกๆ ไปโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ต่อมาซูย้าวก็ไปโรงพยาบาลกับลี่เจิ้ง ลูกไปทำกายภาพบำบัด เธอกลับไปห้องผู้ป่วยทำการรักษาตามคำสั่งคุณหมอต่อ
วันที่ดูธรรมดาๆ วันหนึ่ง ไปต่อเรื่อยๆ เหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้ขึ้น
การให้น้ำเกลือภายในห้องผู้ป่วยของซูย้าวใกล้จะจบลงแล้ว เนื่องจากว่าระหว่างนี้น่าเบื่อมาก ช่วงนี้งานของเธอถูกหยุดลงทุกอย่างตามด้วยจู้สือทางนั้นกำลังถูกตำรวจสืบสวน และยังไม่ได้หางานใหม่อะไรเลย ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ จึงได้แต่ซื้อของออนไลน์ฆ่าเวลา
ของที่ซื้อมาส่วนใหญ่ก็จะเป็นของลูกๆ อย่างเช่นของเล่นและเสื้อผ้าของซีซีกับเตียวเตียว อุปกรณ์การเรียนของลี่เจิ้งอะไรแบบนี้ต่างๆ
ตามด้วยประตูห้องถูกเปิดออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอนึกว่าคือพยาบาลเข้ามาถอดเข็ม จึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา แค่ยื่นแขนที่ถูกฝังเข็มออกไปให้ แต่ไม่ทันได้รอถึงการมาของพยาบาล ก็มีแสงสีเข้มปรากฏอยู่ตรงหน้า
ซูย้าวเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ ต่อมาก็เห็นชายหนุ่มที่สวมใส่เสื้อสูทและรองเท้าหนังอย่างเรียบร้อยหนึ่งคนยืนอยู่ใกล้ๆ ตรงหน้านี้ ตัวสูงมาก อย่างน้อยก็มีหนึ่งรอยเก้าสิบ หุ่นสูงใหญ่หลังตรง ผมสั้นที่แอบเหลืองเล็กน้อย กับลูกตาสีอำพัน ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนในประเทศ
ผู้ชายมองเธอ ยังไม่ทันได้เปิดปากพูดก็โน้มตัวก้มหัวลงทำความเคารพอย่างเคารพนบนอบ จากนั้นแนะนำตัวเอง ภาษาอังกฤษที่ไหลลื่นเต็มปาก สำเนียงอังกฤษเป๊ะมาก “คุณซู สวัสดีครับ ผมชื่อชอลพุซ คุณอาจจะไม่รู้จักผม แต่มีคนหนึ่ง คุณน่าจะรู้จัก”
ขณะที่เขาพูดอยู่ ยื่นมือควักโปสต์การ์ดออกมาหนึ่งแผ่นจากกระเป๋าที่อยู่ข้างในเสื้อสูท ขอบที่ฝังด้วยทอง ลวดลายที่ประณีตงดงาม แปลกใหม่มาก และก็หรูหรามากด้วย
วินาทีที่โปสต์การ์ดปรากฏขึ้นมาตรงหน้าซูย้าว เธอไม่จำเป็นดูให้ละเอียดก็อึ้งแล้ว
เพราะเธอดูออกว่านั่นคือโปสต์การ์ดส่วนตัวของJock
คนที่มีโปสต์การ์ดของJockมีน้อยมากๆ ที่เธอรู้จักก็เพราะเคยเห็นคนอื่นถือไว้เช่นกัน
ซูย้าวมองไปที่ชายหนุ่มอีกครั้ง สายตาปนไปด้วยส่วนผสมความตกอกตกใจ “ดังนั้นที่คุณมาหาฉันคือเพื่อ…”
เธอลากเสียงยาว ไม่แน่ใจเลยว่าคนที่อยู่ข้างหน้ามาเพื่อจุดประสงค์อะไร ใจที่ระแวดระวังจึงหมุนขึ้นขึ้นมาทันที
ชายหนุ่มก็ดูความระแวดระวังของเธอออกเช่นกัน ถอยหลังสองก้าวโดยสัญชาตญาณ รีบพูดทันทีว่า “คุณซู คุณอย่าเข้าใจผิดเลยนะ ผมไม่ได้มีเจตนาอะไรอย่างอื่น ผมแค่มาฝากคำพูดตามคำสั่งของJockเอง”
คำสั่งของJock?!
Jockไม่ออกหน้าด้วยตัวเอง แล้วยังฝากคนอื่นมาด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว
ผู้ชายพูดต่อ “คนที่ชื่อโม่หว่านหว่านที่Jockเคยพูดถึงกับคุณก่อนหน้านี้ คุณซู เธอน่าจะเป็นเพื่อนของคุณใช่ไหม”
ซูย้าวอึ้งทันที ตอนแรกก็นึกว่าเรื่องนี้พอปล่อยวางได้ก่อนแล้ว อารมณ์ก็เริ่มดีขึ้นมาหน่อยแล้วเช่นกัน แต่ดูจากตอนนี้แล้ว เธอยังคงคิดง่ายเกินไปจริงๆ !
“คุณมีความประสงค์ให้คุณโม่ไปจากเมืองA ตามคุณลู่ส้าวหลิงไปที่ของเขา และมีความประสงค์ให้เธอปิดบังข้อมูลส่วนตัวกับร่องรอยการเดินทางไว้ ส่วนคุณโม่ก็ทำได้ดีมากเหมือนกัน พวกเราส่งคนไปตามหาจำนวนมากก็จริง แต่สืบอะไรไม่ได้เลย”
สีหน้าเย็นชาของซูย้าวมืดครึ้ม จ้องมองผู้ชาย “แล้วทำไม”
“คุณอย่าเข้าใจผิดเลย ตอนนี้พวกเราไม่ตามหาคุณโม่ต่อแล้ว และจะไม่ไปรบกวนชีวิตของเธอ ยิ่งไม่ทำให้ความปลอดภัยส่วนตัวของเธอเกิดความอันตราย คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลย” ผู้ชายเคารพนบนอบ หน้าตายิ้มแย้มก็ดูใจดีเหมือนกัน
แต่ไม่ว่าจะปกปิดและอำพรางแค่ไหน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่คนนี้ถูกส่งมาด้วยJock
แค่ข้อนี้ข้อเดียว เธอก็ชะล่าใจไม่ได้เด็ดขาด!
ผู้ชายมองเธอ ใบหน้ายิ้มอ่อนๆ ยังคงเหมือนเดิม แค่แววตาลึกซึ้งเข้าไปนิดหน่อย มีความแหลมคม และมีความเหน็บหนาวเล็กน้อย “เหตุผลเดียวที่พวกเราไม่ตามหาคุณโม่ต่อไป คือเธอไม่ใช่คนที่เราจะตามหาคนนั้น คุณซู อันที่จริงคุณรู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้วใช่ไหม”
“คนที่Jockอยากหาเจอจริงๆ ความจริงแล้วมันคาดคิดไม่ถึงเลย เพราะว่าไม่มีคนจะไปใส่ใจเด็กที่มีอายุไม่กี่ขวบเอง จึงทำให้มองข้ามไป แต่หลังจากผ่านการสืบสวนของพวกเราได้ระยะเวลาหนึ่งแล้ว พบว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ เลย!”
ระยะห่างที่ไม่ไกลและไม่ใกล้ เนื่องจากตำแหน่ง ระหว่างคนหนึ่งสูงคนหนึ่งต่ำ คำพูดของผู้ชายไปต่อเรื่อยๆ เนื้อหาที่อยากจะแสดงออกมาก็ถอดออกมาเป็นชั้นๆ อย่างละเอียด ยิ่งชัดแจ้งกว่าเดิม
ซูย้าวฟังทุกประโยคของเขาเงียบๆ ลมหายใจหยุดลงชั่วครู่ ตะลึงอย่างไร้วิญญาณเนิ่นนาน แล้วค่อยๆ กลับมารู้สึกตัวตามปกติ “คุณพูดอะไร ทำไมฉันฟังไม่รู้เรื่องแม้แต่ประโยคเดียวเลย”
