ในห้องที่เงียบสงบ ในบรรยากาศคับแคบทำให้ห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
หัวใจของซูย้าวเดือดพล่าน ยุ่งเหยิง และอับอาย
มันไม่สามารถอธิบายด้วยคำว่า ‘ขี้อาย’ อีกต่อไปแล้ว หัวเล็กๆ ของเธอฟุบลงบนหมอนอย่างแน่นหนา และเธอก็พูดพึมพำออกมา “คุณอยู่อย่างนี้มานานแค่ไหนแล้ว?”
ลี่เฉินซีฟังไม่ค่อยรู้เรื่องและไม่ได้ลืมตาได้แต่กอดเธอไว้และกระซิบ “อะไรนะ?”
“คุณกอดฉันแบบนี้นานแค่ไหนแล้ว?” ซูย้าวแก้ไขคำและพูดทวนอีกครั้ง
ชายคนนั้นขมวดคิ้วคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “สิบกว่าชั่วโมง?”
ซูย้าวตื่นตระหนก จะบอกว่าไม่นานหลังจากที่เธอเข้านอน เขาก็เข้ามาแล้ว? !
เธอไม่ระมัดระวังตัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แม้แต่มีคนมาอยู่ข้างๆ ทั้งคนยังไม่รู้สึกตัว…
ลี่เฉินซีลืมตาขึ้นอย่างสมบูรณ์ ทันใดนั้นก็พลิกตัว กดเธอลง และเหยียดหมอนใบเล็กบนหัวของเธอออก โยนทิ้งด้านข้าง จากนั้นแตะหน้าเล็กๆ ของเธอให้หันมาเพื่อเผชิญหน้าเขา เขามองดูเธอ “เมื่อคืนตอนนี้เป็นเด็กดีกว่าอีกนะ ยอมให้ฉันกอดก็ได้ ให้ฉันจูบก็ได้”
ใบหน้าของซูย้าวเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เธอประหลาดใจและแดงเหมือนมะเขือเทศลูกเล็กๆ “คุณ…”
เธอพูดอะไรไม่ออก ทั้งอายทั้งโกรธ
ชายคนนั้นเอื้อมมือไปจับแก้มเธอและปัดผมที่เลื่อนลงมาบัง “ตัวเย็นขนาดนั้น ฉันกอดมันทั้งคืนและในที่สุดก็อุ่นขึ้น ร่างกายของเธอแย่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เธอตกใจ “เอ่อ…”
“เดี๋ยวไปหาแพทย์แผนจีน ให้เขาปรับหน่อย ฉันช่วยติดต่อให้เอง” เขาค่อยๆ เอนตัวไปด้านข้างและโอบเธอไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง มือเรียวยาวราวกับหยกเลื่อนเข้าไปในกระโปรงของเธออย่างง่ายดายโดยไม่มีการกระทำใดๆ เพียงแค่แตะไหล่ซ้ายของเธอเบาๆ “แบบนี้ ยังเจ็บอยู่ไหม?”
ซูย้าวตะลึงงัน เธอมีแผลเป็นจากกระสุนปืนที่ไหล่ซ้ายของเธอ เธอจำไม่ได้ว่าเป็นเพราะเหตุใด และมันเป็นมาตั้งแต่เมื่อใด แล้วเขารู้ได้อย่างไร? !
ความอัศจรรย์และความสงสัยในใจประสานกัน นัยน์ตาของเธอกลับซับซ้อนขึ้น สบตากับชายตรงหน้าและเธอก็เอ่ยถามตรงๆ “คุณรู้ได้ยังไง?”
ลี่เฉินซีรู้สึกได้ถึงความแข็งของร่างกายของเธอและดวงตาของเธอที่รู้สึกประหลาดใจ เขามองที่เธออย่างนุ่มนวลและยิ้มเบาๆ “บอกแล้วว่า ฉันรู้จักเธอดีกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก”
คิ้วของซูย้าวขมวดขึ้นอย่างกะทันหัน นี่ไม่ใช่เพียงแค่คำว่า ‘ความเข้าใจ’ ก็ปล่อยผ่านได้อีกต่อไป ตกลงไหม?
ลี่เฉินซีเองก็เข้าใจความหมายของเธอดี หากไม่ตอบ เธอคงไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆ
เขามองดูเธอ “ก็เพราะเป็นแผลที่ต้องเจ็บเพราะฉัน แล้วฉันจะลืมได้เหรอ?”
ซูย้าวประหลาดใจ “เพราะคุณ?”
เขาพยักหน้าแล้ว “อือ เรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่ว่า ยังเจ็บอยู่ไหม?”
แผลบางประเภทถึงแม้ว่ามันจะหายดีแต่กล้ามเนื้อยังคงจดจำความเจ็บปวดในช่วงเวลานั้นได้ บางครั้งจะรู้สึกเจ็บเพื่อเตือนให้สมองและร่างกายมนุษย์จดจำความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนั้น
ความสับสนที่แสดงออกโดยซูย้าวยังไม่เปลี่ยนแปลง และลี่เฉินซีรู้ว่าเขาไม่สามารถหาคำตอบได้ ดังนั้นเขาจึงค่อยๆ โน้มตัวลงและจับริมฝีปากของเธอเบาๆ และจูบอย่างช้าๆ
ครั้งนี้เขาใช้แรงได้อย่างพอเหมาะ เบามากและเชื่องช้า ราวกับว่ามีร่องรอยของความอ่อนโยนและความสงสารในการเคลื่อนไหวของเขา
บอกเลยว่ามันเป็นบรรยากาศที่ดีจริงๆ
แสงยามเช้าส่องเข้ามาในห้องผ่านม่านบางๆ ร่างที่มีแสงย้อนของเขา บริสุทธิ์และกล้าหาญ ใบหน้าที่บอบบางของเธอ อ่อนโยนราวกับสายน้ำ
ในบรรยากาศสบายๆ เช่นนี้ ซูย้าวยังตอบสนองอย่างช้าๆ อย่างไม่เป็นธรรมชาติ แม้ว่าจะเป็นเพียงการเคลื่อนไหวเล็กๆ แต่ก็ทำให้เขามีความสุข
แสงเล็กๆ สาดส่องใส่ทั้งสองคน การใช้สิ่งแวดล้อมอย่างชาญฉลาด และภาพที่สวยงามก็ทำให้ทั้งคู่หลงลืมไปเล็กน้อย จนกระทั่งเขาค่อยๆ ปล่อยเธอและหยุดทุกการกระทำ เธอรู้สึกเหมือนตื่นจากความฝัน
ซูย้าวได้สติกลับมาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเขินอายและกระอักกระอ่วน
แต่ลี่เฉินซีไม่สนใจเรื่องนี้เลย เพียงแค่จ้องไปที่ริมฝีปากสีแดงและบวมเล็กน้อยของเธอแล้วยิ้มเบาๆ “เปลี่ยนเสื้อแล้วออกไปกินอะไรด้วย”
เขาพูดแล้วก็ลุกขึ้นจากเตียง ซูย้าวเหล่มองเขาอย่างไม่รู้ตัว และเธอก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
ผู้ชายคนนี้ ไม่ได้สวมเสื้อผ้า!
ในวันธรรมดา ภายนอกดูใสๆ แต่จริงๆ แล้วเวลาเขาไม่มีเสื้อผ้าและมีแต่กล้ามเนื้อ กล้ามและเส้นของเขาดูชัดเจน สะดุดตาและน่าตกใจจริงๆ ผู้ชายหนึ่งคน ทำไมถึงดูดีได้ถึงขนาดนี้ ด้วยรูปลักษณ์ที่ยอดเยี่ยม และรูปร่างที่ดีเช่นนี้…
พอซูย้าวได้สติ ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย ตนเองจะชื่นชมรูปร่างของเขาได้อย่างไรกัน? !
เธอหันมามองด้วยความรู้สึกผิดและจ้องไปที่อื่น ขณะที่ลี่เฉินซียืนอยู่ข้างเตียงและสวมเสื้อผ้า มองดูใบหน้าที่แดงก่ำของผู้หญิงคนนั้น และยิ้มเบาๆ “ทำไมหน้าแดงอีกแล้ว? เป็นไข้รึเปล่า?”
ขณะที่เขาพูด เขาเหยียดมือออกและจับหน้าผากของเธอ ก่อนที่มันจะโดน เขาถูกซูย้าวปัดมือไปด้านข้าง “ไม่ได้เป็นไข้!”
ลี่เฉินซีมองไปที่เธออยู่อย่างนั้นและพยักหน้าเบาๆ “อ้อ ที่แท้ฉันก็เข้าใจผิด คุณอานไม่ได้เป็นไข้ แต่เป็น…”
โดยไม่ปล่อยให้เขาพูดคำสุดท้าย ซูย้าวรีบหยิบหมอนที่อยู่ด้านข้างแล้วขว้างไปทางเขา “หุบปาก! ห้ามพูดจามั่วๆ นะ!”
ลี่เฉินซีรับหมอนไว้ คิ้วที่สวยงามของเขาก็ยืดออกเล็กน้อย เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกซูย้าวหยุดอีกครั้ง “ไม่ต้องพูดแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วจะรีบออกไป!”
เขายิ้มอีกครั้ง และสุดท้ายก็ถูกซูย้าวผลักและดึงออกจากห้องนอน เมื่อเธอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ และยกมือขึ้นและขมวดคิ้ว จูบนี้มันดีจริงๆมันทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่พักหนึ่ง…
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้า และเกิดเสียงดังที่ด้านนอกเมื่อกำลังจะทำธุระเสร็จ
จะพูดให้ถูกก็คือเป็นเสียงคนทะเลาะกันเสียงดังจากด้านนอก
ซูย้าวรีบออกจากห้องน้ำด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็นและเดินไปที่โถงทางเดินเพียงไม่กี่ก้าว จากนั้นเธอจึงเห็นชัดเจนว่าเป็นป้าแก่ๆ สองคนที่จ้องมองลี่เฉินซี
“บ้านนี้ไม่มีคนอยู่มายี่สิบกว่าปีแล้ว ไม่มีใครมานอกจากเพื่อนบ้านที่มาทำความสะอาดเป็นครั้งคราว พวกเธอเป็นใครกันแน่?” ป้าคนหนึ่งถามขึ้นเสียงดัง
ป้าที่อยู่ข้างๆ มีดวงตาที่เฉียบคม และเธอเห็นซูย้าวจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว “ตายแล้ว พ่อหนุ่มนี่หน้าตาหล่อจริงๆ ที่แท้ก็เป็นคนแบบนี้เอง แถมยังพาผู้หญิงมาด้วย! เธอคิดว่าที่นี่เป็นสถานที่แบบไหนกัน? บ้านหลังนี้ถึงแม้จะไม่มีคนอยู่ แต่ก็มีเจ้าของนะ!”
“พูดให้ชัด พวกเธอเป็นใครกันแน่ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความแล้วนะ!” ป้าอีกคนหนึ่งพูดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือ
เมื่อเผชิญกับข้อสงสัยและการสอบถามของป้าๆ ทั้งสองคน ลี่เฉินซีก็เงียบไปอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อซูย้าวออกมา เขาหันไปทางด้านข้างเล็กน้อย แล้วจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยแขนข้างหนึ่ง และดวงตาลึกของเขาจ้องมาที่เธอ
ท่าทางแบบนั้นเป็นการบอกให้เธออธิบาย
แต่ว่าลี่เฉินซีเป็นคนที่ถูกลากมาที่นี่ เขาจึงไม่สามารถจะอธิบายได้อย่างกระจ่างชัด
ซูย้าวยิ้มก่อนแล้วสงบอารมณ์ของป้าทั้งสอง และพูดว่า “คุณป้าทั้งสองคนคะ พวกคุณเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ? บ้านหลังนี้เป็นของตระกูลอาน และฉันก็เป็นคนตระกูลอาน ฉันชื่ออานหว่านชิงค่ะ”
ป้าทั้งสองต่างผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองหน้ากัน แล้วมองขึ้นและลงที่ซูย้าว “ใช่เธอจริงๆ เหรอ?”
ซูย้าวสูดหายใจเข้าลึกๆ หันหลังกลับและหยิบบัตรประจำตัวของเธอออกจากกระเป๋าบนโซฟาแล้วยื่นให้พวกเธอดู “คุณป้าทั้งสองคะ ฉันคืออานหว่านชิงจริงๆ ค่ะ”
รูปถ่ายบนบัตรประจำตัวนั้นเหมือนกับใบหน้าของซูย้าวไม่ผิดเพี้ยน และข้อมูลนั้นเป็นความจริงและถูกต้อง
ป้าทั้งสองเปรียบเทียบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า และหลังจากยืนยันตัวตนแล้ว ทั้งคู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ที่แท้เธอก็คือเสี่ยวชิงนี่เอง ป้าคิดว่าบ้านนี้มันไม่มีคนอยู่มานาน จะมีขโมยน่ะสิ! ที่แท้ก็เข้าใจผิดกันนี่เอง”
ซูย้าวกะพริบตาเล็กน้อย “หรือว่าพวกคุณรู้จักฉันคะ?”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกไป ป้าทั้งสองก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นหนึ่งในนั้นก็ก้มศีรษะลงก่อน และอีกคนหนึ่งพูดอย่างเร่งรีบ “อ้อ พวกเราไม่รู้จักหรอก! ไม่รู้จัก แต่ว่า…เคยได้ยินแค่นั้น! ก็แค่เคยได้ยิน…”
