“ขอโทษนะ ซูย้าว ตอนนี้สถานการณ์ของหมิงเอ๋อแย่มาก ตอนนี้คุณอยู่ไหน? ถ้าเป็นไปได้ รีบ……”
ไม่ต้องให้หลินโม่ป่ายพูดอะไรอีก ซูย้าวคิดอย่างรวดเร็ว รีบพูดขึ้น “ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ กลับไปวันนี้!”
วางสายไปแล้ว ใบหน้าสวยของเธอ ซีดเซียวราวกับกระดาษ ไม่มีสีเลือดเลยสักนิด
โม่หว่านหว่านที่อยู่ข้างๆ และลี่เฉินซีที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยไกลๆ ก็ได้ยินบทสนทนาทางโทรศัพท์คร่าวๆ ถึงแม้หลินโม่ป่ายจะไม่ได้พูดรายละเอียดอะไร แต่ดูออกว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ!
ไม่เพียงแค่นั้น โทรศัพท์ลี่เฉินซีก็ดังขึ้นในขณะนี้
เขากวาดตามองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอ รับสายอย่างลุกลี้ลุกลน เสียงของหวางอี้มีความเศร้าและตื่นตระหนก พูดอย่างสะเปะสะปะด้วยความกังวล “ประ ประธานลี่ ขอโทษนะคะ คุณชายรองเกิดเรื่องแล้ว!”
รายละเอียดเพิ่มเติมหวางอี้พูดอะไรบ้าง ลี่เฉินซีไม่มีเวลาฟังต่อ ดวงตาอ้างว้างของเขามืดลง แค่พูดขึ้น “เฝ้าลูกรอฉันอย่าไปไหน ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้!”
หลังจากวางสาย เขาก็ดึงเข็มน้ำเกลือบนหลังมือออกโดยไม่คิดทันที ลงจากเตียงพลางจัดเสื้อผ้า ในขณะเดียวกันก็มองไปทางซูย้าว “ไม่ต้องห่วงนะ เราจะกลับไปตอนนี้เลย”
ซูย้าวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เห็นได้ชัดว่าใบหน้าซีดเซียวตื่นตระหนก พยายามทำตัวให้แข็งแกร่ง เตือนตัวเองในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่เป็นไร หมิงเอ๋อต้องไม่เป็นอะไร……
ทั้งสี่คนทำเวลา ออกจากโรงพยาบาลตรงไปที่สนามบิน นั่งเครื่องบินส่วนตัวไปที่เมืองA เมื่อมาถึงก็ใกล้พลบค่ำแล้ว
ทางด้านโรงพยาบาล เมื่อผู้คนไม่กี่คนมาถึง ก็ตกใจกับภาพตรงหน้า
พื้นที่ทั้งหมดของห้องผู้ป่วยชั้นสิบหกในโรงพยาบาล ถูกแยกออกมาอย่างสมบูรณ์ บุคลากรทางการแพทย์ที่เห็นอยู่ทุกที่โดยรอบก็สวมชุดป้องกันสีฟ้าอ่อน พนักงานก็สวมหน้ากากป้องกันด้วย และฉีดน้ำยาฆ่าเชื้อโรคทีละคน
ทั้งทางเดิน มันว่างเปล่าและอ้างว้าง
และในบรรยากาศโดยรอบ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อแสบจมูกมันกระจายอย่างรุนแรง
หลินโม่ป่ายได้รับแจ้งมา ก็รีบเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย เมื่อเห็นซูย้าว โครงหน้าดูดีก็มีความรู้สึกผิด รีบเดินเข้ามา “ไม่ต้องกังวลนะ อย่าเพิ่งกังวล……”
เขารีบเปล่งเสียงปลอบ เห็นซูย้าวที่ขอบตาแดงโดยไม่รู้ตัว แม้แต่ร่างกายก็สั่นเล็กน้อย และลี่เฉินซีที่ทำหน้ามุ่งร้ายอยู่ข้างๆ หลินโม่ป่ายก็ชะงักไป แล้วพูดขึ้นอีก “มันคือเชื้อโรคฉี่หนู วินิจฉัยแล้ว คนของแผนกป้องกันโรคระบาดก็มาแล้ว”
“ในห้องผู้ป่วยนอกจากบุคลากรทางการแพทย์พิเศษ ก็ไม่มีใครเข้าไปได้ และเด็กก็ยังสลบอยู่ ถึงแม้สถานการณ์จะแย่ แต่ก็ถือว่าพยายามทำให้มันมั่นคงแล้ว ไม่ต้องกังวลนะ เราจะต้องพยายามทำให้ดีที่สุด……”
“พยายามทำให้ดีที่สุด?” เสียงแหบพร่าของซูย้าวคลุมเครือ เชิดหน้าเลิกคิ้วมองไปทางหลินโม่ป่ายเรียบๆ “คำพูดประเภทพยายามทำให้ดีที่สุด เป็นสิ่งที่คนในครอบครัวไม่อยากได้ยินมากที่สุด”
มาถึงเวลานี้แล้ว คนในครอบครัวหวังว่าจะได้ยินว่าปลอดภัยไร้กังวล ไม่ใช่คำสัญญาจากแพทย์ว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุด
“โม่ป่าย ก่อนหน้านี้หมิงเอ๋อสบายดีไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึง……แย่ลงอีกแล้ว?” เธอถามความสงสัยออกไปด้วยความกังวล
พูดถึงเรื่องนี้ ลี่เฉินซีก็มองไปทางเขาด้วยดวงตาเย็นชา “รายละเอียดมันเกิดอะไรขึ้น?”
ระหว่างทางมา เขาได้ยินหวางอี้รายงานอย่างละเอียดคร่าวๆ ระหว่างที่พวกเขาสองคนอยู่ที่นครหรงเฉิง หวางอี้กับบอดี้การ์ดคนอื่นๆ แทบจะเฝ้าอยู่นอกห้องผู้ป่วยยี่สิบสี่ชั่วโมง เพื่อป้องกันไม่ให้บุคคลต้องสงสัยเข้ามาใกล้
นอกจากนี้ หลินโม่ป่ายแทบจะเอาห้องทำงานมาไว้ข้างห้องผู้ป่วยเด็ก มีคนมากมายดูแลอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ ยากที่จะจินตนาการจริงๆ ว่าจะมีคนเข้าใกล้เด็ก หรือทำอะไรบางอย่างกับเด็ก!
แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ อาการป่วยของลี่หมิงแย่ลง มันคือเรื่องจริง
หลินโม่ป่ายขมวดคิ้วไม่คลาย “รายละเอียดอะไรทำให้มันเกิดขึ้น ยังค้นหาไม่เจอ ฉันก็รู้สึกว่ามันแปลกมาก ไม่มีใครสัมผัสเด็กได้ ก่อนหน้านี้อาการป่วยก็ดีขึ้น……”
เมื่อวาน ตอนที่หลินโม่ป่ายมาเยี่ยมลี่หมิง เด็กยังแข็งแรงมาก การตรวจสอบทั้งหมดก็มั่นคง เตรียมจะออกจากโรงพยาบาลได้ภายในสองวันนี้ ไม่คิดเลยว่า……
“การติดเชื้อประเภทนี้ นอกจากสัมผัสกับสัตว์ป่าโดยตรงแล้ว ความเป็นไปได้หนึ่งเดียว นั่นก็คือการติดเชื้อโดยตรง แต่เชื้อโรคประเภทนี้ มันเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างรุนแรง”
ก็หมายความว่า ถ้าต้องการทำเชื้อโรคประเภทนี้ แล้วนำเชื้อโรคไปติดเชื้อเด็ก ด้วยการเฝ้าดูของคนจำนวนมาก การกระทำเช่นนี้มันไม่ง่ายเลย
ทุกคนล้วนมีความสงสัย เรื่องนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก!
ถ้าบอกว่าทุกการกระทำที่ซูหยวนทำกับหมิงเอ๋อก่อนหน้านี้ ใช้คำว่า ‘ความบังเอิญ’ มาบรรยาย ถ้าอย่างนั้น ครั้งนี้ก็มีคนจงใจทำอย่างแน่นอน!
การติดเชื้อโรคเยอนิเซีย สามารถเกิดได้ครั้งหนึ่ง รักษาหายแล้วจะไม่เกิดซ้ำ สามารถสร้างผลลัพธ์แบบนี้ได้ จำเป็นต้อง……
“หมอและพยาบาลที่รับผิดชอบหมิงเอ๋อก่อนหน้านี้คือใคร? เอารายชื่อมาให้ฉัน” ซูย้าวเกิดความคิดอย่างรวดเร็ว สายตาลุ่มลึกน่ากลัวมองไปทางหลินโม่ป่าย
เขาไม่ได้ลังเลมากนัก แค่หยิบรายชื่อจากเลขาด้านหลัง หลังจากดูคร่าวๆ เพื่อยืนยัน ก็ส่งให้ซูย้าว “นอกจากไม่กี่คนในรายชื่อ ก็ไม่มีใครเข้าห้องผู้ป่วยหมิงเอ๋อได้”
เพราะเป็นห้องผู้ป่วยแยกเฝ้าระวัง รวมถึงมีผู้เชี่ยวชาญเฝ้ายี่สิบสี่ชั่วโมง คนอื่นๆ ถ้าไม่มีเหตุผล ก็ไม่อาจเข้าไปได้
ซูย้าวกวาดตามองรายชื่อ ถูกดึงดูดด้วยชื่อคนคนหนึ่งก่อน คิ้วเย็นชาขมวดขึ้นมาเป็นปม “พยาบาลฟางเวย ไม่ทราบว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”
หลินโม่ป่ายไม่ค่อยแน่ใจเรื่องพวกนี้ หันไปมองเลขา เลขาบ่งบอกว่าตนก็ไม่แน่ใจเช่นกัน จึงหันตัวออกไปตามหา
และในขณะเดียวกัน ลี่เฉินซีก็เดินไปที่ห้องควบคุม ค้นหาวิดีโอกล้องวงจรปิด กระบวนการทั้งหมดค่อนข้างช้า ต่างคนต่างยุ่ง ซูย้าวรออยู่นอกห้องผู้ป่วยอย่างกังวล
มองหมิงเอ๋อที่นอนอยู่บนเตียงภายในห้องผู้ป่วย ร่างเล็ก หลังจากเจ็บปวดจากอาการป่วยมาหลายวัน ก็ผอมลงไปมากแล้ว ในขณะนี้นอนบนเตียง ร่างเล็กนิดเดียว สวมหน้ากากช่วยหายใจ บนร่างมีท่อต่างๆ มากมาย เนื่องจากมีไข้สูงอย่างต่อเนื่อง เด็กจึงสลบอยู่ยังไม่ฟื้น
ราวกับว่าหัวใจเธอโดนอะไรบางอย่างบีบอย่างรุนแรง มันเจ็บในระดับหนึ่ง เจ็บปวดเหมือนหัวใจโดนมีดกรีด
หลินโม่ป่ายยืนข้างเธอ เห็นเธอเป็นแบบนี้ คำพูดมากมายติดอยู่ที่ปาก ไม่รู้ว่าควรพูดปลอบอย่างไร สิ่งเดียวที่สามารถทำได้คือกำชับซ้ำไปซ้ำมา “ไม่เป็นไรนะ เด็กจะต้องไม่เป็นอะไร……”
แต่ครั้งนี้ ไม่ว่าเขาจะปลอบแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย
ซูย้าวรู้ดีกว่าใครๆ การติดเชื้อซ้ำๆ แบบนี้ มันหมายความว่าอย่างไร มันไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว ความรุนแรงของครั้งนี้ ถึงแม้หลินโม่ป่ายไม่พูดตรงๆ แต่แพทย์ผู้มีประสบการณ์สิบกว่าคนภายในห้อง พยาบาลที่เข้าๆ ออกๆ อย่างต่อเนื่อง ใบหน้าเข้มงวดของทุกคน คำพูดหารือ แม้กระทั่ง……
แม้กระทั่งในถังขยะข้างเตียงภายในห้อง กระดาษทิชชูเปื้อนเลือดแผ่นแล้วแผ่นเล่า ซูย้าวเห็นมันทั้งหมด ครั้งนี้เกรงว่าหมิงเอ๋อจะ……
เธอไม่กล้าคิดต่อ ความคิดเชิงลบมากเกินไปจะส่งผลกระทบต่อหัวใจเธอ เธอต้องเชื่อแพทย์ ต้องเชื่อลูกตัวเองสิ นี่เป็นเพียงเช็คเด้งสมมติ เด็กเพิ่งอายุเท่าไรเอง ความสามารถของแพทย์ ก็มีขีดจำกัดสิ!
ถ้า แค่พูดว่าถ้า หมิงเอ๋อเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ ควรทำอย่างไร?
เธอไม่มีทางคิดต่อไปได้ แต่ทางด้านนี้ เลขาที่ไปแล้วกลับมาก็เดินมาใกล้หลินโม่ป่ายอีกครั้ง ไม่ได้เอ่ยปากก่อน สายตาลึกลับน่ากลัวมองไปที่ซูย้าวข้างกาย หลังจากนั้นก็ผลุบตาลงเล็กน้อย กระซิบสองสามประโยคข้างหูหลินโม่ป่าย
หลินโม่ป่ายตะลึงทันที สีหน้าเครียดขึ้นมา รีบสั่ง “ไปตามหา ไม่ว่ายังไงก็ต้องตามหาเธอให้เจอ!”
เลขาตอบ แล้วรีบหันตัวเดินออกไป
จากนั้นซูย้าวก็มองมาทางเขา ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นหางตา พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง “ติดต่อพยาบาลฟางเวยไม่ได้เหรอ?”
หลินโม่ป่ายไม่ค่อยอยากเผชิญกับคำถามนี้ แต่ในสถานการณ์นี้ ความคืบหน้าของสถานการณ์เขาไม่สามารถควบคุมได้ ทำได้แค่ตอบตามความจริง “ใช่ หาทั้งโรงพยาบาลแล้วหาฟางเวยไม่เจอ โทรไปก็ไม่ติด……”
ในสถานการณ์แบบนี้ เรื่องราวแบบนี้ มันแสดงถึงอะไร ซูย้าวรู้ดี
ความสงสัยก่อนหน้านี้ของเธอ มันถูกต้อง
ฟางเวยมีปัญหาอย่างที่คิดไว้!
