หลังการจดทะเบียนครั้งใหม่เสร็จสิ้น ทั้งสองก็ตรงกลับไปที่บ้าน
เมื่อลงจากรถ ลี่เฉินซีก็อุ้มซูย้าวไว้ในอ้อมแขนของเขา หัวใจที่ว้าวุ่นของเขาเป็นเหมือนมดบนหม้อร้อน แต่เขาก็ยังละเลยไปหนึ่งอย่าง
ไม่สิ สองอย่าง
ก่อนอื่น ก่อนที่ประตูทางเข้าจะเปิดออก ลี่เจิ้งและลี่หมิงได้ยินเสียงจากด้านในห้อง จากนั้นเด็กๆ ก็พากันวิ่งออกมาโอบกอดเธอ
การปรากฏตัวของเด็กๆ ทำให้ซูย้าวมีความสุขอย่างยิ่ง เธอรีบสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนของเขาแล้วย่อตัวลงมาอุ้มเด็กๆ มองดูพวกเขาทีละคน
เจี่ยงเวินอี๋ก็เดินออกจากห้องเช่นกัน หล่อนมองไปยังภาพครอบครัวของพวกเขาที่กลับมาพบกันอีกห้าคนแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ แต่ในสายตาที่อ่อนล้าของลูกชาย ดูเหมือนว่าหล่อนจะอ่านอะไรบางอย่างออก จึงรีบเดินเข้าไป “เจิ้งเอ๋อ หมิงเอ๋อ เอาละ แม่เพิ่งจะกลับมา ให้พ่อกับแม่คุยกันสักพักก่อนนะ”
ซีซีเบ้ปากน้อยๆ ของเธอ “จะทำน้องให้พวกเราเหรอคะ?”
ลี่เฉินซี “……”
เขาสงสัยจริงว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงรู้มากขนาดนี้?!
เจี่ยงเวินอี๋พยายามเกลี้ยกล่อมเด็กทั้งสามคนให้ปล่อยซูย้าวไป และหาข้ออ้างที่จะพาเด็กๆ ออกไปกินข้าวข้างนอก หวางอี้พาเด็กๆ ขึ้นรถไป ขณะนั้นโม่หว่านหว่านที่อยู่บ้านข้างๆ ก็เดินเข้ามา
เธอกับซูย้าวไม่ได้เจอกันนาน ทั้งสองมีเรื่องอยากพูดคุยกันเยอะมาก แน่นอนว่าแต่ละครั้งที่รวมตัวกันก็จะมีเรื่องพูดคุยไม่รู้จบ
ลี่เฉินซีมองดูฉากนี้ด้วยความสูญเสีย เจี่ยงเวินอี๋เห็นดังนั้นก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือเห็นใจดี เธอจึงทำได้แค่พาเด็กๆ ออกไปก่อน
เป็นเวลานานทีเดียวที่โม่หว่านหว่านอุ้มลูกและพูดคุยกับซูย้าวอยู่ในห้องนั่งเล่น พวกเธอยังพูดคุยเกี่ยวกับเซียวไน่ด้วย เนื่องจากการลักพาตัวในครั้งนั้นด้วยกัน โม่หว่านหว่านและเซียวไน่จึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน
“อาไน่ท้องอีกแล้วนะรู้ไหม?” โม่หว่านหว่านพูด
ซูย้าวตกใจ “ท้องอีกแล้วเหรอ วิเศษมาก!”
“ใช่ น่าจะห้าเดือนแล้ว ตอนที่เธอถูกลักพาตัวไปเธอก็ตั้งท้องแล้ว โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นประธานเจียงคงจะฆ่าฉันแน่!” โม่หว่านหว่านพูดเกินจริงและยิ้มขึ้น
ลี่เฉินซีถอนหายใจออกมาไร้ความอดทนอยู่ไกลๆ เขาสูบบุหรี่ตัวแล้วตัวเล่า พลิกดูเวลาบนนาฬิกาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงรถดังมาจากข้างนอก
เมื่อลู่ส้าวหลิงกลับมาถึงเขาก็ตรงไปที่บ้านข้างๆ ทันที เมื่อเขาเห็นโม่หว่านหว่านยังคงสนทนากับซูย้าว ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและรีบเดินไป “หว่านหว่าน……”
เมื่อซูย้าวเห็นลู่ส้าวหลิง ก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้ “เส้าหลิง คุณสบายดีไหม ก่อนหน้านั้น……”
ลู่ส้าวหลิงยิ้มขึ้น “ตอนนั้นมันเป็นแค่อุบัติเหตุครับ แต่ก็เป็นเพียงแค่อาการบาดเจ็บที่ผิวหนังเล็กน้อย โชคดีที่ตำรวจมาถึงทันเวลา เลยไม่เป็นอะไร”
หลังจากเวลาผ่านไปเนิ่นนานจากนั้น ลู่ส้าวหลิงก็อยู่ภายใต้การคุ้มครองของตำรวจ ไม่เพียงแต่ให้การถึงทุกอย่างที่เขารู้ แต่ยังให้ความร่วมมือกับตำรวจในการจัดการคดีด้วย ดังนั้นโดยรวมแล้วถือว่ามีผลงานไม่น้อย
ซูย้าวก้มหน้าลง “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ”
ลู่ส้าวหลิงเข้าไปดึงโม่หว่านหว่านเอาไว้และลดเสียงลงพูดว่า “เฉินซีกับซูย้าวไม่เจอกันตั้งนาน คุณมองไม่ออกหรือไง กลับบ้านกับผมเดี๋ยวนี้!”
โม่หว่านหว่านเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ไม่น่าแปลกใจที่เธอมักรู้สึกว่ามีลมแรงพัดมาอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนเธอจะทำพญามัจจุราชลี่ขุ่นเคืองโดยไม่ได้ตั้งใจเสียแล้ว!
ทันทีที่ทั้งคู่ออกจากที่นั่น ลี่เฉินซีก็สั่งให้พี่เลี้ยงออกไปทันที จากนั้นก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาคว้าเอวของซูย้าวอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน
ซูย้าวพูดไม่ออก เมื่อเห็นท่าทางที่ร้อนแรงของเขา เธอได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอามือข้างหนึ่งโอบคอของเขาไว้ “เฉินซี ที่จริงแล้ว คือ มันยังทำไม่ได้……”
เธอต้องการบอกเขาเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ แต่ลี่เฉินซีดูรีบร้อนมาก เขาจะให้เวลาเธออธิบายเหรอ?!
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะเบามือหน่อย” เขาพูดแล้วอุ้มเธอไปที่ห้อง
ซูย้าวคว้าคอเสื้อของเขาอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายความว่าอย่างอื่น……”
“ถ้างั้นก็พูดไปทำไป” เขาพูดจบก็วางเธอลงเบาๆ ก่อนจะเหลือบมองไปรอบๆ “ดูพวกนี้สิ”
ตอนนั้นเองที่ซูย้าวสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้พาเธอไปที่ห้องนอน แต่ห้องนี้ดูเหมือนจะเป็น…… ห้องแต่งตัว?!
แต่จะว่าไปมันก็ดูไม่เหมือนนัก ห้องมีขนาดใหญ่มาก ล้อมรอบด้วยตู้เสื้อผ้าแบบไม่มีประตู เสื้อผ้าผู้หญิงแขวนไว้เรียบร้อย เป็นระเบียบ ในห้องใหญ่ใหญ่โตนี้เมื่อเดินไปข้างในก็เหมือนห้องนอน มีเตียงใหญ่ โซฟาและอื่นๆ
แต่ทำไมไม่เหมือนห้องนอนน่ะเหรอ? เป็นเพราะเสื้อผ้าของที่นี่……มีทั้งชุดกี่เพ้า ชุดนักเรียน ชุดพยาบาล…… ทุกชนิดมากมาย
ลี่เฉินซีเอนตัวพิงกำแพงข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแสดงเจตนาร้ายออกมาเล็กน้อย “เลือกชุดไหนก็ได้ ใส่แล้วดู”
ซูย้าวตะลึง “หือ?”
จะให้เธอไปใส่ชุดอะไรแบบนี้เหรอ? เธอไม่ใช่สาวๆ แล้ว จะให้มาใส่เสื้อผ้าแบบนี้มันจะไม่ประหลาดไปหน่อยเหรอ!
“ที่รักครับ ทุกอย่างที่นี่เตรียมไว้ให้คุณ แค่เลือกชุดไหนสักชุดแล้วให้ผมทำสักครั้ง นะ?” เสียงแหบห้าวของเขาดูมีเสน่ห์
ซูย้าว “……”
เขาเดินเข้าไปแล้วหอมแก้มเธอเบาๆ “ครั้งเดียวก็ไม่ได้เหรอไง? ทำตามที่สามีคุณชอบ ไปเปลี่ยนมันมาอย่างว่าง่ายเถอะนะครับ!”
ลี่เฉินซีรบเร้าให้เธอเลือกเสื้อผ้าและยัดไปในมือ จากนั้นลากเธอเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะผลักเธอเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด ซูย้าวพูดไม่ออกจนถึงขีดสุด “คุณนี่มัน!”
“ลี่เฉินซี ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากทำให้คุณพอใจ แต่……” เธออ้าปากค้าง “ฉันตั้ง……”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ลี่เฉินซีก็โยนชุดสูททิ้งไปแล้วอุ้มเธอขึ้นมาเดินเข้าไปข้างใน “เรื่องเปลี่ยนชุดเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง มาทำก่อนสักครั้งแล้วกัน!”
เขารีบร้อนมากจริงๆ……
ซูย้าวสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่ชายผู้นั้นดูเหมือนจะไม่ให้โอกาสเธอ ไม่เพียงแต่เขาไม่ปล่อยให้เธอพูด ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอได้ดิ้นรนด้วย เรื่องนี้เธอรู้ว่าเขาไม่เคยควบคุมได้สักที เขาเปลี่ยนไปราวกับหมาป่าอย่างยากที่จะจินตนาการ
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างใกล้เข้ามา เธอจึงต้องพยายามลุกขึ้นและหยุดเขาอย่างรีบร้อน เธอเอามือข้างหนึ่งโอบที่คอเขา “ฉันทำไม่ได้จริงๆ เฉินซี ถ้ายังใส่เข้าไปอีกอาจทำให้ลูกสะเทือนได้!”
ลี่เฉินซีตกตะลึงครู่หนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลามีความลังเลเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็ก้มหน้าลงมองเธอ “ลูก?”
เธอพยักหน้า “อืม ลูกได้สามเดือนแล้ว ฉันยังไม่ได้ตรวจร่างกายเลย”
ลี่เฉินซีตัวแข็งเกร็ง เขามองลงมาที่เธอด้วยสายตาจ้องเขม็ง จากนั้นเลื่อนลงไปมองดูหน้าท้องที่ค่อนข้างแบนของเธอ ประมาณสามเดือน ไม่มีวี่แววว่ามันจะนูนออกมามากนัก แต่ก็พอจะมองออกบ้าง
ปกติเธอเป็นคนผอมมาก กินเท่าไหร่ก็ยังผอม และทุกครั้งที่เธอท้อง หน้าท้องของเธอก็เพียงนูนขึ้นมาเล็กน้อยเหมือนลูกบอล
ลี่เฉินซีนิ่งเงียบอยู่นาน ก่อนจะหันกลับมาอยู่ข้างกายเธอแล้ววางมือบนท้องส่วนล่าง “ครั้งล่าสุดเหรอ?”
เธอเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ “ตอนที่อยู่ภูเขาหิมะแฟลส์คุณเตือนฉันว่าอาจจะท้อง ฉันเลยซื้อที่ทดสอบมาทดสอบดูและพบว่าท้องจริงๆ ฉันไม่ได้บอกให้คุณฟังเลยในตอนนั้น แต่ว่าจากนั้นฉันก็บอกแม่แล้ว แม่ไม่ได้บอกคุณเหรอ?”
ลี่เฉินซีส่ายหน้า เขาขยับร่างและวางหูลงไปที่ท้องส่วนล่างของเธอ “แม่มีความรู้สึกที่ดีกับคุณตอนนี้ ไม่ต่างจากแม่กับลูกสาวเลย แม่ไม่ได้พูดอะไรกับผมเลย ดูเหมือนผมเป็นลูกเขยอย่างนั้นแหละ”
ซูย้าวยิ้มอย่างนุ่มนวลและดึงเขาขึ้นมา “เพิ่งจะสามเดือนเอง ไม่ได้ยินอะไรหรอก ลูกตัวนิดเดียวเอง”
“คุณท้อง เวลาเนิ่นนานก็ไม่ยอมบอกผม ไม่เพียงแค่นั้น ตอนนั้นคุณตั้งท้องแล้วยังถูกพวกเขาพาตัวไป คุณ……”
ลี่เฉินซีตระหนักได้ หลังจากครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณช่างกล้าหาญจริงๆ !”
เขาเอามือลูบหัวเธอแล้วดึงเธอเข้าไปกอด “ในเมื่อทำไม่ได้ งั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปตรวจที่โรงพยาบาล”
เธอพยักหน้าแล้วกุมคางไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง “เฉินซี ในเมื่อเราแต่งงานแล้ว และต้องการจะอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เราไม่ควรมีความลับต่อกันใช่ไหม?”
ลี่เฉินซีเดินไปที่ห้องน้ำ เขาหันกลับมา “ใช่ มีอะไรหรือเปล่า?”
“คุณมีความลับอะไรที่ฉันยังไม่รู้หรือเปล่า?” เธอถามคำถามที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจออกมา
