161 – คุณเคยเห็นพระธาตุเป็นพลาสติกอย่างนั้นเหรอ
“เจ้านาย ผมไม่คิดว่าเด็กคนนั้นจะแกล้งทําเป็นตลกหรอกนะ” เหล่าเต๋พูดอย่างจริงจังและเสริมว่า
“ผมคิดว่าเพื่อความสงบสุขของสังคม เราไม่ควรนั่งเมินเฉย ถ้าเขาเป็นคนกินศพจริงๆตอนนี้ เขาก็แค่แอบกินศพในโรงพยาบาล แต่หลังจากที่ศพในโรงพยาบาลหมดไปไม่แน่ว่าเขาอาจจะก่อคดีขึ้นเอง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้โจวเจ๋อก็พยักหน้า ราวกับว่าเขาคิดว่าสิ่งที่เหล่าเต๋าพูดนั้นสมเหตุสมผลมาก จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปตบหัวลิงน้อยแล้วพูดว่า
“จากนั้นคุณสามารถพาพี่น้องลิงไปปราบปีศาจและกําจัดมารร้ายตัวนั้นเพื่อช่วยให้โลกเราน่าอยู่ยิ่งขึ้น”
ลิงน้อยไม่ได้ตระหนักถึงอันตราย มันควงกระบองพลาสติกในมือคล้ายจะพูดว่า
“รีบไปกันเถอะ!”
ใบหน้าของเหล่าเทรุดลงโดยตรงและเขานั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง เห็นได้ชัดว่าประสบการณ์เมื่อสักครู่ยังคงหลอนประสาทของเขาอยู่
หลังจากนั้นไม่นาน ชายชราก็เงยหน้าขึ้นมองโจวเจ๋อ เขาพบว่าโจวเจ๋อกําลังเตรียมขนมและไวน์เล็กน้อย เขาเกิดความรู้สึกสงสัยจึงถามว่า
“เจ้านาย คุณกําลังเตรียมอาหารมื้อเย็นไปกินที่ไหน”
” ของพวกนี้นําไปให้คนตาย”
“พวกเราจะไปสุสานเหรอ?
” พวกเรา?”
“ส่งมาให้ผมเดี๋ยวผมขับรถให้เจ้านายเอง”
เหล่าเต๋ตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าโจวเจ๋อจะมีด้านนี้เหมือนกัน
โจวเจ๋อเก็บข้าวของ ถือกระเป๋าสะพาย แล้วเดินออกจากบาร์
“บอสให้ผมขับรถ คุณไม่มีใบขับขี่” ชายชราพูดอย่างสุภาพ
โจวเจ๋อลังเลและพยักหน้า
เหล่าเต๋าเปิดประตูรถ nissan ของซูชิงหลางและพาโจวเจ๋อไปที่สุสาน
สุสานปิดแล้ว แต่กําแพงที่นี่ไม่สูงนัก การจะเข้าไปข้างในก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร
เหล่าเต๋าเข้าใจว่าทําไมโจวเจ๋อถึงมาตอนกลางคืน เฉพาะในเวลากลางคืนเมื่อไม่มีใครอยู่รอบๆ เขาสามารถใช้เวลาอยู่ที่นี่ได้อย่างเต็มที่
ในสุสานมีการจัดวางป้ายหน้าหลุมศพตามลําดับการเสียชีวิตของแต่ละคน ชีวิตของผู้คนมากมายท้ายที่สุดก็จะจบลงที่นี่
ในตอนเย็นมีเสียงกระซิบในสุสานเหมือนมีคนพูดอยู่ที่นั่น
ตอนแรกเหล่าเต๋าคิดว่าเขาเข้าใจไปเอง แต่หลังจากฟังอย่างระมัดระวังไปซักพักก็พบว่ามันมีเสียงพูดคุยจริงๆ เขาจึงเอื้อมมือไปแตะเป้าทันที
“เจ้านาย มีวิญญาณชั่วร้าย!”
โจวเจ๋อไม่สนใจ เขาชี้ไปที่ชั้นเล็กๆข้างหน้าเขา มีกล่องอยู่บนนั้น มีลําโพงอยู่ที่นั่น เป็นลําโพงพลังงานแสงอาทิตย์
เสียงมันเล็ดลอดออกมาจากลําโพงนั้นนั่นเอง
เหล่าเด็รู้สึกสับสนเล็กน้อย เขามองดูมันอย่างสนใจ เหล่าเต๋าเคยได้ยินเพียงการทิ้งหนังสือไว้บนศิลาหน้าหลุมศพ ไม่คิดว่าจะมีใครมีความคิดล้ำหน้าถึงกับทิ้งวิทยุไว้ให้ผู้ล่วงลับฟัง
โจวเจ๋อพบหลุมศพของเขาเอง ซึ่งที่ป้ายหลุมศพมีรูปของเขาและมีบรรยายประวัติสั้นๆอยู่ข้างล่าง
หลังวันกวาดสุสาน จะมีพวงหรีดและของที่ระลึกและตัวอักษรเล็กๆอยู่หน้าป้ายหลุมศพ บางอันมาจากเพื่อนร่วมงานในอดีตบางส่วนมาจากเด็กๆของสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า
โจวเจ๋อนั่งลงที่หน้าหลุมฝังศพของเขาและเปิดจดหมายที่ละฉบับซึ่งเป็นคําที่เด็กๆแสดงความอาลัยต่อเขา
ที่จุดเริ่มต้นของจดหมายคือ ” พี่ชายโจว” และ “พี่ชายที่รักโจว” จดหมายของเด็กบางฉบับยังสะกดผิดอยู่บ้างเพราะพวกเขายังจําตัวอักษรได้ไม่หมด
โจวเจ๋อนั่งพิงหลุมศพของตัวเอง เขาไม่ได้ร้องไห้ออกมาแม้ว่าจะมีใบหน้าเศร้าหมองเล็กน้อยก็ตาม
หลังจากเฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่ง โจวเจ๋อก็หยิบไวน์และอาหารที่เขานํามาออกมา จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปหยิบมันช้าๆและดื่มกินตรงนั้น
เขามักจะกินด้วยความเจ็บปวด คราวนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่ถึงจะไม่มีน้ำบ๊วยเปรี้ยวเขาก็ยังกินทุกอย่างที่พกมาจนหมด
แม้ว่าจะกลืนยากมากแม้ว่าจะยังน่าขยะแขยงแต่เขาก็ไม่ได้คลายออกมาแม้แต่ชิ้นเดียว
เหล่าเตย่อตัวลงข้างๆเขาและมองดูเจ้านายที่กินเครื่องสังเวย เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเข้าใจ
โจวเจ๋อตายแล้ว แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ที่นี่
ดังนั้นเครื่องสังเวยทั้งหมดจึงถูกกินเพื่อตัวเขาเอง
ณ เวลานี้ ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะเงียบสงบลง
หลังจากอ่านจดหมายแล้วโจวเจ๋อก็ลุกขึ้นยืนและมองหลุมศพของตัวเอง
เขาจําวันที่เขาถูกผลักเข้าไปในเตาเผาศพที่ไฟเผาผลาญร่างกายของเขาจนหมดสิ้น ร่องรอยสุดท้ายของเขาในโลกจึงหายไป
ใต้หลุมฝังศพมีขี้เถ้าของเขาเอง
“เจ้านาย ทําไมพวกเราไม่แอบเอาเถ้าอัฐิของคุณไปเก็บไว้เป็นที่ระลึกล่ะ” ชายชรากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
โจวเจ๋อส่ายหัวเขาปล่อยตัวเองจากอดีตไปแล้ว เขาไม่ได้มีความหลงใหลที่ลึกล้ำ บางทีเขาอาจจะเคย แต่ตอนนี้เขาค่อยๆ มองทุกอย่างในมุมที่แตกต่างออกไป
แต่โดยไม่ได้ตั้งใจ โจวเจ๋อพบว่าที่ตั้งของหลุมฝังศพมีร่องรอยที่ละเอียดอ่อนมาก เขาจึงใช้ไฟฉายของโทรศัพท์มือถือส่องส่องลงมาทันที
เหล่าเต๋าเห็นสิ่งนี้และเขาก็ก้มลงดูด้วยกัน จากนั้นเขาก็พูดว่า
“หลุมฝังศพนี้มีใครบางคนมาแอบขุด!”
ตามสัญชาตญาณโจวเจ๋อไม่ต้องการที่จะขโมยขี้เถ้าของตัวเองกลับไปอยู่แล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาต้องการเห็นขี้เถ้าของเขาถูกคนอื่นขโมยไปเช่นกัน
ท้ายที่สุดมันก็คือร่างกายของเขา ดังนั้นการที่มีคนเอาไปมันจึงทําให้เขาโกรธเกรี้ยวเป็นอย่าง มาก
เล็บทั้งสิบนิ้วของเขางอกออกมาทันที โจวเจ๋อใช้เล็บของเขาสอดเข้าไปในช่องว่างและงัดหลุมฝังศพขึ้น ในไม่ช้าอิฐด้านล่างก็ถูกขุด และโกศสีดําอยู่ข้างใน
เมื่อนําโกศออก มันมีน้ำหนัก ซึ่งหมายความว่ามีบางอย่างอยู่ในนั้น
โจวเจ๋อนัดเปิดฝาโกศด้วยเล็บสีดําของเขาในกล่อง
มีบางอย่าง
แต่ไม่ใช่ขี้เถ้า มันเป็นอนุภาคขนาดเล็กมีลักษณะสดใสคล้ายกับคริสตัล
“แม่เจ้าโว้ย! เจ้านายเถ้ากระดูกของคุณกลายเป็นพระธาตุไปแล้ว”
โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปหยิบเม็ดใสๆนั้นขึ้นมา เขาบีบมันเบาๆและทําลายมัน ในเวลาเดียวกันเขาพึมพําด้วยน้ำเสียงที่พยายามระงับความโกรธไว้
” คุณเคยเห็นพระธาตุเป็นพลาสติกอย่างนั้นเหรอ”
โจวเจ๋อควรโกรธดีหรือเปล่า? แน่นอนว่าเขาเต็มไปด้วยความโกรธ!
“เจ้านาย พวกเราไปแจ้งตํารวจกันเถอะ”
เหล่าเต๋าแนะนํา
จากนั้นเขาก็พบว่าโจวเจ๋อมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนกับมองคนปัญญาอ่อน
“ฉันพูดผิดหรือเปล่า แต่คุณไม่ได้พูดเสมอว่าการที่เราเป็นพลเมืองดีเราต้องแจ้งตํารวจ?”
” เหล่าเต๋า” โจวเจ๋อพูดช้าๆ
” ครับ”
” ตอนที่เงินของคุณถูกขโมยคุณโกรธหรือเปล่า?”
“แน่นอน ผมโกรธ”
” แล้วถ้าเถ้าอัฐิของคุณถูกขโมยคุณจะโกรธไหม?”
“ใครมันจะเป็นเหมือนคุณ? ร่างกายเดิมของคุณกลายเป็นขี้เถ้า และคุณยังคิดว่าคนอื่นจะมีความรู้สึกเหมือนคุณอีกเหรอ”
“ฉันจะหาแกให้พบ”
ดวงตาของโจวเจ๋อเริ่มมีสีดําวาว เล็บทั้งสิบเปล่งแสงแปลกๆ
“ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ!”
