174 – ความหิวโหยตลอด 80 ปี
ในเวลานี้ โจวเจ๋อเห็นคุณปู่และเด็กหญิงตัวเล็กๆในทันทีที่เขาเข้ามาในหมู่บ้าน
ท่าทางการเดินของคนแก่และเด็กหญิงดูจะแข็งที่อเล็กน้อย เด็กหญิงตัวเล็กๆกําลังเล่นอมยิ้มของตัวเองในขณะที่ชายชราใบหน้ากลายเป็นสีเขียวไปแล้ว
ตาและปากของพวกเขาเป็นสีแดงและมีน้ําลายไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
สถานการณ์ของที่นี่รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
ชายหนุ่มเดินไปตามสันเขาไปยังถนน เขาไม่กลัวเลยเพราะเขาไม่จําเป็นต้องกลัว
คําสัญญาที่ติดค้างอยู่ในใจของเขา 80 ปี ในวันนี้ก็มีโอกาสได้ทําสําเร็จสักที
ชายหนุ่มอายุเกือบร้อยปีแล้ว แต่ในเวลานี้ดูเหมือนเขาจะกลับไปสู่ช่วงวัยหนุ่มอีกครั้ง เขาถอดหมวกออกแล้วโบกมือพร้อมกับตะโกนว่า
“ลุงซูอาฮวา!”
เหมือน 80 ปีที่แล้ว!
คุณปู่คนนั้นได้ยินเสียงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สาวน้อยก็หยุดกะทันหันเช่นกัน ชายชราและเด็กหญิงตกอยู่ในความเงียบงันโดยตรง
ซูชิงหลางยืนอยู่ด้านข้างโจวเจ๋อและเต็มไปด้วยความกังวล
“จะไหวไหม”
“แค่พยายามก็พอ.” โจวเจ๋อกล่าว
ทันใดนั้นสีแดงในดวงตาของชายชราก็จางหายไปเขาตะโกนออกมาด้วยความดีใจว่า
“เฉินเสี่ยวเก่อเจ้ากลับมาแล้ว!”
การแสดงออกบนใบหน้าของเด็กหญิงตัวเล็กๆก็เปลี่ยนจากโหดร้ายเป็นไร้เดียงสา เธอวิ่งไปหาชายหนุ่มอย่างมีความสุข
“ลุงเฉินกลับมาแล้ว!”
ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างวิ่งเข้าหาคนหนุ่มคนนั้นด้วยความยินดี
ชายหนุ่มหันกลับมามองโจวเจ๋อและซูชิงหลางที่ยืนอยู่ในระยะไกล จากนั้นพยักหน้าอย่างหนักแน่นให้กับผู้เฒ่าและเด็กน้อยที่อยู่ข้างหน้าและพูดว่า
“ผมกลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงๆ!”
“แล้วกองทหารล่ะ กองทหารกลับมาด้วยหรือเปล่า? เมื่อวานข้าได้ยินมาว่าปีศาจตงหยางยังคงฆ่าผู้คนในเมืองศพทั้งหมดแขวนอยู่บนกําแพง”
“ทหารมาแล้ว พวกเราจะไปฆ่าปีศาจตงหยางกัน!“ชายหนุ่มตะโกนดี! “ปู่เฒ่าโบกมือแล้วพูดว่า”ไปเถอะตอนนั้นก่อนที่เจ้าจะไปเจ้าบอกว่าให้พวกเราช่วยเก็บอาหารไว้เพื่อรอต้อนรับกองทัพใหญ่
อาหารทั้งหมดในหมู่บ้านของเราจะถูกรวบรวมและเก็บไว้ในห้องโถงบรรพบุรุษ หลายวันก่อนพวกปีศาจมาที่ นี่แต่พวกเขาไม่พบอะไร”
“แล้วบ้านของลุงซูยังมีอาหารหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง
“อย่าห่วงเลยพวกเราทุกคนทําด้วยความสมัครใจ เราสามารถเอาผักป่ามากินแก้หิวได้ แน่นอนว่าพวกเราหิวแต่แค่ 2-3 วันเองพวกเราทนได้”
คุณปูจงมือชายหนุ่มเดินไปที่หมู่บ้าน เด็กหญิงตัวเล็กๆถูกชายหนุ่มอุ้มขึ้นมากอดอย่างมีความสุข
เมื่อโจวเจ๋อได้ยินการสนทนานี้แต่ไกลเขารู้สึกประทับใจมาก ชายชราบอกว่าไม่เป็นไรที่จะหิวสักสองสามวันแต่จริงๆพวกเขาหิวมา 80 ปีแล้ว
มันไม่เป็นไรสําหรับคนที่จะหิวสักพัก
แต่ความหิวยาวนานถึง 80 ปีก็เพียงพอแล้วที่จะทนไม่ไหว ความทุกข์ทรมานของคนในหมู่บ้านนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึง!
“เฉินน้อยกลับมาแล้ว กองทัพใหญ่กําลังจะจัดการพวกปีศาจตงหยาง!”
ทันทีที่เขาเข้าไปในหมู่บ้าน ชายชราก็ตะโกนออกมาด้วยความยินดี
เสียงโห่ร้องดังขึ้นทั่วหมู่บ้านที่สาม
หญิงชราที่นั่งอยู่ที่ประตูบ้านซึ่งกําลังเย็บรองเท้ารีบลุกขึ้นตะโกนว่า
“เฉินน้อยกลับมาแล้ว!”
หญิงหม้ายที่กําลังตักน้ําอยู่ริมบ่อน้ํารีบคายผมของตัวเองออกมา ใบหน้าของเธอแดงเปล่งปลั่ง ก่อนจะพูดเบาๆว่า
“เฉินน้อย ทําไมเจ้ากลับมาช้านัก ข้าหิวจะตายอยู่แล้วเจ้าต้องชดใช้ด้วยการมาเป็นสามีของข้าเข้าใจไหม!”
ในบ้านที่ค่อนข้างมีฐานะนั้น ชายผู้กําลังต้มน้ํารีบโยนฟื้นในมือของเขาทิ้งก่อนจะจูงมือภรรยาของเขาวิ่งออกมา
ชาวบ้านรวมตัวกันที่ทางเข้าหมู่บ้านจากนั้นก็จูงแขนชายหนุ่มเดินไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษ
ชายชราตาบอดผู้นั่งอยู่ที่ประตูห้องโถงบรรพบุรุษตัวสั่น เขาได้ยินเสียงและการเคลื่อนไหว เฉินน้อยที่ได้รับการเลี้ยงดูในหมู่บ้านก่อนหน้านี้กลับมาแล้ว
เขาบอกว่ากองทัพใหญ่กําลังจะมาจัดการกับพวกปีศาจตงหยาง
เขาบอกว่ากองทัพจะมาถึงใน 2-3 วัน เขาขอให้ทุกคนช่วยเตรียมอาหารให้กองทัพใหญ่
ชายชราตาบอดโยนไม้เท้าของเขาออกไปด้านข้างและคุกเข่าลงบนพื้นห้องโถงบรรพบุรุษ
เขาสัมผัสเชือกด้วยมือของเขาบนพื้นกระเบื้อง จากนั้นเขาก็เปิดอิฐหลายก้อนแล้วเอื้อมมือเข้าไปใต้กระเบี้องเมื่อฝูงชนมาถึงห้องโถงบรรพบุรุษชายชราก็หอบข้าวขึ้นมาแล้วตะโกนว่า
“น้องเฉิน อาหารที่พวกเราเตรียมไว้อยู่ที่นี่! นี่เป็นอาหารที่พวกเราเก็บไว้ให้กองทัพใหญ่ ให้พวกเขากินจนอิ่มหนําแล้วขับไล่พวกปีศาจกลับไป!“ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าประตูห้องโถงบรรพบุรุษมองดูเมล็ดข้าวที่ตกลงระหว่างนิ้วของชายชราตาบอดเขาค่อยๆเงยศีรษะขึ้นแล้วร้องไห้
ในตอนแรกเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ เมื่อเขากลับมาพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บที่หมู่บ้านนี้เขาบอกให้ชาวบ้านเก็บอาหารไว้เพื่อรอกองทัพใหญ่ชาวบ้านก็เชื่อ
แต่ในความเป็นจริง กว่ากองทัพใหญ่จะมาถึงก็เป็นเวลาเจ็ดปีให้หลัง ชาวบ้านไม่ได้รอถึงเจ็ดปี
อันที่จริงเมื่อชายหนุ่มออกไปตามหากองทัพใหญ่เพียงแค่สัปดาห์เดียว ข่าวที่กองทัพต่อต้านมาพักรักษาตัวในหมู่บ้านนี้ก็หลุดรอดออกไป
กองทัพญี่ปุ่นและคนทรยศที่เข้าร่วมกับพวกเขาก็บุกมาฆ่าทุกคนในหมู่บ้านแห่งนี้ทําให้ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่สามารถรอดชีวิตได้
ดังนั้นเมื่อทุกคนตายไปแล้วพวกเขาจึงยึดมั่นต่อสัญญากับชายหนุ่ม ทุกคนรออยู่ที่นี่โดยไม่ได้เข้าสู่วัฏสังขาร
“นั่นเป็นความยึดมั่นของพวกเขาเหรอ” ซูชิงหลางตกใจ
“ไม่เสมอไป มันต้องมีปัจจัยภายนอกบางอย่าง”
โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าพระจันทร์สีเลือดบนท้องฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลือง และไอจากวิญญาณชั่วร้ายในหมู่บ้านก็ค่อยๆสลายไป
ในเวลาเดียวกันมีบางสิ่งบางอย่างตกลงมาจากท้องฟ้าลงตรงหน้าโจวเจ๋อ
โจวเจ๋อไปหามันและเขาพบว่ามันเป็นแหวนทองแดงวงหนึ่ง มันมีลวดลายแปลกๆ เมื่อเขาถือมันไว้ในมือเขารู้สึกหนักอึ้ง
จากนั้นโจวเจ๋อก็กล่าวต่อไปว่า”แต่สุดท้ายแล้ว สิ่งแปลกปลอมก็คือสิ่งแปลกปลอม ความหมกมุ่นบางอย่างคือสิ่งที่ฝังลึกอยู่ในกระดูกและสิ่งแปลกปลอมก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้ไม่เช่นนั้นคนพวกนี้คงไม่หมกมุ่นอยู่ถึง 80
โจวเจ๋อมองดแหวนอย่างระมัดระวัง เขามองเห็นรอยร้าวบางอย่าง เมื่อเขาสัมผัสกับมันมันทําให้เขารู้สึกเศร้าโศกเสียใจอย่างสุดซึ้ง
โจวเจ๋อไม่ได้สวมแหวนเขาเก็บมันไว้ในกระเป๋าของตัวเอง
แหวนวงนี้ไม่ธรรมดาสิ่งแปลกๆที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านแห่งนี้ยาวนานถึง 80 ปีมันต้องมีความเกี่ยวข้องกับแหวนวงนี้อย่างแน่นอน
