176 – หมูตุ้นอร่อยมาก
“ข้อดีของการเป็นพนักงานประจําคืออะไร” ซชิงหลางถามด้วยสีหน้าจริงจัง
โจวเจ๋อไม่ตอบ
“มีความสามารถอะไรเพิ่มขึ้นเป็นพิเศษหรือเปล่า หรือได้รับอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่ง” ซูชิงหลางถาม
โจวเจ๋อส่ายหัว
“ผมถามรุ่ยรุ่ยแล้ว เธอบอกว่าการเป็นพนักงานประจําจะทําให้สมดประจําตัวของพวกเราแสดงคําพิพากษาของคนที่จะถูกส่งลงนรก”
“คําพิพากษา?”
“คล้ายกับในหนังเปาบุ้นจิ้นมั้ง”
“มันมีประโยชน์อะไร?” ซชิงหลางถามด้วยความงนงง
“ไม่รู้”
“ไม่รู้?”
“เดี๋ยวกลับไปผมต้องถามเธออีกครั้ง”
เมื่อรถมาถึงร้านหนังสือ โจวเจ๋อก็ลงจากรถก่อน 99% คือ 99 คน และคนสุดท้ายอยู่ในร้านหนังสือ
โจวเจ๋อกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นดังนั้นเขาจึงให้ไปยิ่งเฝ้าเด็กหญิงคนนั้นไว้ดังนั้นหลังจากผลักประตูร้านหนังสือให้เปิดออกโจวเจ๋อก็ตะโกนออกมาเสียงดัง
“ยิ่งกิ่ง?”
“ฮือฮือ…”
เสียงร้องไห้ดังมาจากด้านหลังของบาร์
“ฮัลโหลเป็นอะไรหรือเปล่า?” โจวเจ๋อตะโกนอีกครั้ง
“ฮือฮือ…”
“ทําอะไรอยู่”
“ฮือฮือ…”
โจวเจ๋อตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติเขาจึงรีบวิ่งไปที่หลังบาร์ทันที
โจวเจ่อพบว่าไปอิ่งถูกเชือกสีดํามัดมือและเท้าทั้งสองข้าง ในเวลาเดียวกันก็มีเชือกสีดําเส้นหนึ่งมัดปากของเธอไว้ไม่ให้เธอสามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเธอจึงทําได้เพียง “คร่ําครวญ”
โจวเจ๋อรีบช่วยไปกิ่งแก้เชือก แต่ทันทีที่นิ้วของเขาสัมผัสกับเชือกสีดําเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงร่างกายของไปวิ่งก็สั่นด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน
โจวเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกๆจากนั้นเขาก็ใช้เล็บตัดเชือกออกจากกันอย่างหักโหม
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เจ้านาย!”ฮือฮือ… “ไปยิ่งพุ่งเข้าหาอ้อมแขนของโจวเจ๋อและร้องไห้อย่างขมขื่น
“เกิดอะไรขึ้น?” โจวเจ๋อถามอีกครั้ง”สาวน้อยคนนั้น ฉันเอาชนะเธอไม่ได้ ไปยิ่งเป็นคนไร้ประโยชน์ทําให้เจ้านายขายหน้า”โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปและตบหลังของไปวิ่งเบาๆ เขาถามอีกครั้งว่า
“สาวน้อย?”ใช่ เธอกําลังจะออกจากร้านฉันก็เลยขัดขวางเธอดังนั้นจึงถูกเธอจับมัดไว้ที่นี่แล้วเธอล่ะ?”ไปแล้ว”
“ไปแล้ว?”เธอทิ้งบางอย่างไว้ที่บาร์ “ซูชิงหลางที่เดินเข้ามาในร้านได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้วเขาเดินไปที่บาร์และพบกระดาษสองแผ่น เขาจึงอ่านออกมาดังๆว่า
“ตอนเด็กๆฉันกลัวผี แต่เมื่อโตขึ้นฉันกลับกลัวคนที่แต่งตัวดีๆ “ซูชิงหลางกล่าวด้วยสีหน้ามึนงง
“แล้วอีกแผ่นน่ะ” โจวเจ๋อถามเพราะมองเห็นสีหน้าตกตะลึงของซูชิงหลาง
โจวเจ๋อผลักไปวิ่งออกจากอ้อมแขน เขาก็เดินไปดูกระดาษแผ่นนั้นซึ่งเขียนด้วยตัวอักษรยึกยือแต่พอจะอ่านได้ใจความว่า
“หมูตุ้นอร่อยจริงๆ!”
หลังจากนั้นก็ผ่านไปอีก 2 วัน ในช่วง 2 วันนี้แปลกประหลาดมาก ไม่มีผีเข้ามาที่ร้านหนังสือแม้แต่คนเดียว
โจวเจ๋อยังแทบไม่ได้นอน ขาต้องการผีอีกแค่คนเดียวก็จะกลายเป็นพนักงานประจํา แต่สุดท้ายทั้งสองวันนี้ก็ไม่มีใครเข้ามาในร้านของเขาเลย
ดวงตาของโจวเจ๋อเบิกกว้างด้วยสีแดง… เขาไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง
ไปยิ่งแสร้งทําเป็นไม่เห็นท่าทางของโจวเจ๋อ สําหรับเธอการที่ไม่มีผีเข้ามาในร้านเป็นเรื่องที่วิเศษสุดเธอใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเล่นเกมอยู่ที่ชั้นบน
ในขณะเดียวกันเด็กหญิงที่จับไปยิ่งมัดไว้ก็ไม่ปรากฏตัวขึ้นอีกเลย และตัวตนของเธอก็กลายเป็นปริศนา
ในความเป็นจริงเธออาจจะไม่ใช่สมาชิกของหมู่บ้านนั้นด้วยซ้ํา
บางทีการที่เธอปรากฏตัวขึ้นอาจจะเพื่อชี้นําให้โจวเจ๋อให้ความสนใจกับหมู่บ้านที่สาม
โจวเจ่อคิดว่าตัวตนของเธอน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่เช่นกันแต่อาจมีระดับสูงกว่าเขา?
เธออาจจะเป็นเจ้ามณฑล? หรือไม่ก็ผู้ตรวจการ?
สําหรับเรื่องนี้มันทําให้โจวเจ๋ออดที่จะจินตนาการไม่ได้ว่าหัวหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยอาจจะเป็นผู้หญิงด้วย เช่นกัน
แน่นอนว่ามันเป็นเพียงเรื่องตลกที่เขาคิดขึ้นมาเท่านั้น
เด็กหญิงตัวน้อยรุ่ยรุ่ยยังคงไล่ตามบาทหลวงคนนั้นอยู่ โจวเจ๋อมอบหน้าที่ให้เธอหาที่อยู่ของบาทหลวงคนนั้นโดยไม่ได้ให้เธอมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของสาวน้อยที่หลบหนีออกจากร้านหนังสือ
สาวน้อยคนนั้นสามารถจัดการกับไปวิ่งผีดิบที่มีอายุสองร้อยปีได้ โดยมิหนําซ้ํายังมัดไปยิ่งไว้ที่นี่ด้วยเชือกแปลกๆ นั่นย่อมแสดงให้เห็นถึงระดับตัวตนของเธอแล้ว
ตราบใดที่เธอไม่ได้มาหาเรื่องเขาเขาก็ไม่คิดจะมีปัญหากับตัวตนแบบนี้
แต่สิ่งที่เขาสงสัยในเวลานี้ก็คือทําไมไม่มีผีเข้ามาในร้านเขาเลย?
ขอแค่คนเดียวเท่านั้น
“อีกแค่คนเดียว อดใจไม่ไหวแล้ว..”
เหล่าเต่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโจวเจ๋อและปล่อยให้ลิงน้อยรับหน้าที่เป็นดีเจประจําร้าน ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะพอใจในหน้าที่นี้มาก
โจวเจ๋อยืนขึ้นและเทน้ําให้ตัวเอง แต่เมื่อเขาเดินกลับมาเหล่าเต่ก็ถามคําถามด้วยสีหน้าจริงจัง”เจ้านายที่นรกมีสถานีโทรทัศน์หรือเปล่า?”อะไรนะ?” คิดว่าน่าจะมีอยู่นะ?”ชายชราคาดเดา
“ฮ่าๆๆ”
ซูชิงหลางซึ่งกําลังทําค็อกเทลใหม่อยู่ไกลๆก็หัวเราะออกมา” หัวเราะอะไร ทําไมมันถึงจะมีไม่ได้ก็ในเมื่อโลกเราก็ยังมีสถานีโทรทัศน์เลยเหล่าเต่มีใบหน้าแดงก่ํา”แล้วรายการทีวีในนรกจะเป็นรายการแบบไหน”ซูชิงหลางแซวเหล่าเต๋
“อิ่ม”
เหล่าเต๋กระแอมในลําคอแล้วพูดว่า
“นี่เป็นสถานีข่าวจากนรก วันนี้เกิดเหตุการณ์สําคัญขึ้น
ตัวแทนของโลกใต้พิภพฝั่งตะวันออกเอี้ยนลั่วหวังได้ต้อนรับการมาเยือนของราชาโลกใต้พิภพฝั่งตะวันตกฮาเดส
ทั้งสองฝ่ายได้ปรึกษาหารือกันอย่างสันติเกี่ยวกับเรือข้ามฟากวิญญาณ ระหว่างผู้ตายฝ่ายฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก “
โจวเจ้ฟังแล้วส่ายหัวก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ตําแหน่งเดิมของเขา
ซูชิงหลางมึนงงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หัวเราะออกมา
ช่วงนี้เป็นฤดูฝนดังนั้นฝนจึงตกอย่างต่อเนื่อง
ตอนแรกโจวเจําไม่ได้สนใจกับฝนนัก แต่สายตาของเขาบังเอิญเหลือบไปเห็นท่ามกลางสายฝนในระยะไกลมีหญิงสาวสวมชุดกี่เพ้าคนหนึ่งถือร่มสีแดงเดินมาที่ร้านของเขา
ร่มสีแดงของเธอปิดบังทั้งศีรษะไว้ แต่โจวเจ้าสัมผัสได้ว่าสายตาของเธอกําลังจับจ้องมาที่เขา
ในเวลานี้ไม่เพียงแต่เหล่าเต่ําเท่านั้นที่มองไม่เห็นเธอ แต่แม้แต่ซูชิงหลางก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของเธอด้วย
