177 – คุกเข่า
ผู้หญิงในชุดกี่เพ้าไม่ได้ขยับตัวแต่ร่างกายของเธอทะลุประตูเข้ามาโดยตรงก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ที่ด้านหน้าของโจวเจ๋อ
รูปร่างของเธอสวยงาม แต่นั่นเป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้นสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในล้วนเต็มไปด้วยความน่าขยะแขยง
โจวเจ๋อเคยเห็นกลุ่มผู้หญิงในชุดกี่เพ้าที่ร้องเพลงและเดินไปมาบนถนนหวงเฉวียนมามากกว่าหนึ่งครั้งแต่คราวนี้พวกเธอปรากฏตัวขึ้นในโลกมนุษย์
โจวเจ๋อเดินออกจากร้านหนังสือ หญิงสาวชุดกี่เพ้าก็ลอยตามเขาออกมาด้านนอก ร่างกายของเธอดูพร่ามัวเล็กน้อย
“มีอะไรให้ช่วยเหรอ”
โจวเจ๋อถาม แต่อีกฝ่ายยังคงเคลื่อนตัวออกไปท่ามกลางสายฝน ดูเหมือนว่าการมาของเธอเป็นเพียงเพื่อดึงดูดความสนใจของโจวเจ๋อและพาเขาออกมาข้างนอกคล้ายกับผู้ส่งสาร
มันเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมากที่ผู้หญิงสวมชุดกี่เพ้าจะออกมาจากถนนหวงเฉวียนและปรากฏตัวขึ้นในโลกมนุษย์
แต่โจวเจ๋อไม่มีความสนใจเกี่ยวกับความต้องการของฝ่ายตรงข้าม ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ไล่ตามไปและกลับไปที่ร้านหนังสือของตัวเอง
“มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงแล้วคิดจะให้เขาตามไป มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะถูกหลอก ที่นี่เป็นโลกของมนุษย์ไม่ใช่ดินแดนนรกเสน่ห์ของพวกเธอไม่สามารถใช้ที่นี่ได้
โจวเจ๋อปิดประตูร้านหนังสือ เขานั่งลงที่เดิมแล้วขอให้ไปวิ่งไปชงกาแฟมาให้เขาแก้วนึง
สิ่งที่เขาไม่รู้คือเมื่อเขาหันหลังเดินเข้าไปในร้านหนังสือ หญิงสาวชุดกี่เพ้าที่อยู่ไกลๆก็ส่งเสียง “เอี้ยด” ในขณะที่เธอยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน
เธอหันกลับมาเผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนอนแมลง
หมือนเธอจะลังเล เธอต้องเข้าไปในร้านเพื่อเรียกเขาอีกครั้งหรือปล่าว?
“บาฮา”
รองเท้ากันฝนคู่หนึ่งเหยียบลงบนแอ่งน้ํา ชายผมขาวเอื้อมมือไปจับไหล่ของหญิงสาวในชุดกี่เพ้าร่างของหญิงสาวแห้งเหี่ยวลงอย่างรวดเร็วก่อนจะกลายเป็นคนกระดาษนอนอยู่ในแอ่งน้ํานั้น
“ถ้าคุณไม่อยากออกมาเดียวผมจะเข้าไปเองก็แล้วกัน”
เสื้อคลุมสีน้ําตาลของชายคนนี้มีสไตล์อังกฤษที่โดดเด่น แต่เส้นผมสีขาวของเขาดูไม่ค่อยเข้ากันกับเสื้อผ้า
ความจริงการแต่งตัวแบบนี้เป็นที่นิยมอย่างมากเมื่อประมาณ 30 ปีก่อนในช่วงที่ภาพยนตร์เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้โด่งดัง
แต่ชายคนนั้นเดินอย่างช้าๆก่อนจะเปิดประตูร้านหนังสือ สิ่งที่เขาเห็นในทันทีที่เข้ามาในร้านหนังสือคือหญิง สาวคนหนึ่งทําหน้าที่เป็นบาร์เทนเดอร์อยู่ที่บาร์
โอ้ เมื่อดูอย่างใกล้ชิดแล้วฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่ผู้หญิงแต่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง?
ชายผมขาวอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซูชิงหลาง น่าสนใจผู้ชายที่ดูดีกว่าผู้หญิงซึ่งเป็นบาร์เทนเดอร์ของที่นี่
เมื่อมองเข้าไปข้างในไปยิ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของชายผมขาว เธอเดินเข้ามาพร้อมกับกาแฟตัวเล็กและเป็นมิตร
ผีดิบ? เลี้ยงผีดิบเป็นพนักงาน?
ชายคนนั้นคิดในใจว่าเขามาถึงที่นี่แล้วแต่ทุกคนในร้านไม่มีใครมองเห็นเขา รวมทั้งโจวเจ๋อซึ่งนั่งดื่มกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่นั่น
คนเรามักเกิดมาพร้อมกับความกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็น
โจวเจ๋อซึ่งสามารถเห็นผู้หญิงที่ถือร่มก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่เห็นชายผมขาวที่เข้ามาในร้านหลังจากหญิงสาวออกไป
ลิงน้อยหยิบค้อนของเล่นของเขาและวิ่งไปต่อหน้าชายผมขาว มันมีความอ่อนไหวตามธรรมชาติแม้ว่ามันจะมองไม่เห็นชายคนนี้แต่มันก็รู้ดีว่ามีใครบางคนเข้ามาในร้าน เขากําลังมองลงมาที่มัน
ในสายตาของชายผมขาว ลิงตัวนี้เป็นวิญญาณชั่วร้าย
นี่คือเซียนลิงแต่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายทั้งตัว ในขณะเดียวกันความชั่วร้ายของมันดูเหมือนจะถูกปิดผนึกไว้อย่างแน่นหนา
“อ๊ะ!”
เหล่าเต่จามหนัก
ชายผมขาวมองไปที่เหล่าเต๋ จากนั้นตาของเขาก็ก้มลงตรงเป้าของเหล่าเต๋ มีแสงไฟสีเหลืองสว่างและแสงก็ปกคลุมผมวอลนัทสองลูกของเขาไว้
ชายผมขาวหลับตาลง เขาไม่เข้าใจว่าชายชราคนนี้ทนได้อย่างไร
ร้านนี้น่าสนใจจริงๆ
เจ้าของร้านเป็นแค่พนักงานผีตัวเล็กๆ แต่ไม่คิดว่าร้านของเขาจะรวบรวมสิ่งแปลกปลอมไว้มากมาย
ในที่สุด ชายผมขาวก็มองที่โจวเจ๋อซึ่งก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามเขา
โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย มือของเขาสั่นทําให้กาแฟหกเลอะลงมาบนเสื้อของเขา
ไปวิ่งก็เคลื่อนไหวได้เร็วมาก เธอรีบเอากระดาษทิชชูมาเช็ดแขนให้เขาพร้อมกับหยิบเสื้อตัวใหม่มาให้เขาเปลี่ยนด้วย
เจ้านายของเธอเป็นคนรักความสะอาดดังนั้นเมื่ออยู่ที่ร้านเขาจะไม่ยอมใส่เสื้อผ้าเปื้อน
ชายผมขาวนั่งลงตรงหน้าโจวเจ๋อ และพวกเขาก็นั่งเผชิญหน้ากันจริงๆ
“พนักงานชั่วคราว?”
ชายผมขาวพึมพํากับตัวเอง
“ดูเหมือนว่าสถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นสํานักงานเล็กๆของคุณ”
โจวเจ๋อมองไปรอบๆอย่างสงสัย เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขา ผู้หญิงในชุดกี่เพ้าเดินออกไปแล้วแต่เขาคิดว่าน่าจะมีบางอย่างตามมา มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเข้ามาที่นี่เฉยๆ?
สิ่งที่โจวเจ๋อไม่รู้ก็คือชายคนนี้นั่งอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับใช้ตะไบแปลงเล็บของตัวเอง
“99 เปอร์เซ็นต์แล้ว”
ชายผมขาวยิ้ม
“ผมจะเป็นคนช่วยเหลือคณให้กลายเป็นพนักงานประจําเอง เพียงแต่ว่าคุณจําเป็นต้องคุกเข่าขอร้องผมเท่านั้น”
จู่ๆโจวเจ๋อซึ่งก็รู้สึกว่าเข่าของเขาเจ็บเล็กน้อยและความรู้สึกนี้แย่ลงเป็นอย่างมากมันพยายามกดดันเขาให้คุกเข่าลงกับพื้น
ชายผมขาวนั่งอยู่ที่นั่นอย่างปลอดโปร่งพร้อมกับแปรงเล็บไปด้วย แต่เมื่อเห็นว่าโจวเจ๋อซึ่งใช้มือทุบขาของตัวเองเพื่อไม่ให้คุกเข่าลงดวงตาของเขาก็มีความเย็นชา
รัศมีพลังที่เขาปลดปล่อยออกมานั้นมีความรุนแรงมากขึ้น
“ก็แค่ผีตัวเล็กๆตัวหนึ่งคุณมีความแตกต่างอะไรจากผีคนอื่นๆถึงกล้าไม่คุกเข่าต่อหน้าผม”
ชายผมขาวขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ
“คุกเข่าลง”
รูม่านตาของโจวเจ๋อซึ่งหดตัวลงทันที และร่างกายของเขาก็แข็งที่อ เหมือนกับคนที่นอนอยู่บนเตียงอันอบอุ่นแล้วถูกโยนลงไปในบ่อน้ําแข็งโดยไม่รู้ตัว
“เจ้านายคุณลืมหนังสือรับรองไว้ที่เสื้อตัวเดิม”
ไปยิ่งเดินเข้ามาพร้อมหนังสือรับรองของโจวเจ๋อ ซึ่งใบรับรองก็กลับไปที่มือของโจวเจ๋อซึ่งอีกครั้ง
ชายผมสีขาวมีแววตาตกตะลึงทันที เขามองไปที่หนังสือรับรองเล่มนั้น
เขาเห็นภูเขาลูกใหญ่ที่เคลื่อนที่ไปข้างหน้า ใต้ภูเขาลูกนั้นคือลิงตัวใหญ่ซึ่งแบกภูเขาไว้บนหลังร่างกายของมันใหญ่โตแต่ถึงกระนั้นการแบกภูเขาก็ทําให้มันลําบากเป็นอย่างมาก นี่คือภูเขาไฟในตํานาน!
ชายผมขาวคุกเข่าลงด้วยความตกใจ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความกลัว
“ขออภัยที่ล่วงเกินฟูจนผู้ยิ่งใหญ่”
พูดจบชายผมขาวก็หายตัวไปจากที่นี่
ในดินแดนอันมืดมิดเด็กชายตัวเล็กๆที่มีผมขาวก็สะดุ้งตื่นขึ้น ด้านข้างเขามีตั๊กแตนตัวใหญ่กําลังแปลงเล็บของตัวเอง
ร่างกายของเด็กชายชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ดูเหมือนว่าเขาจะฝันร้าย เด็กชายมีใบหน้าโกรธแค้นเป็นอย่างมาก
ทันใดนั้นตกแตนตัวใหญ่ที่อยู่ด้านข้างของเขาก็ลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาของมันเป็นเหมือนโคมไฟสีแดงสองชิ้นที่ส่องสว่างอยู่ในความมืด
ตกแตนตัวนั้นจ้องมองไปที่เด็กน้อยจนทําให้เขารู้สึกหวาดกลัว
“ทีหลังอย่าตื่นสายแบบนี้อีก…”
เด็กชายเม้มริมฝีปากและรีบแสดงใบหน้าประจบทันที
“ความจริงข้าต้องการตื่นตั้งแต่เช้แล้ว เพียงแต่ว่าข้ามัวแต่ไปกําจัดพวกเห็บเหาให้บรรพบุรุษผู้ยิ่งใหญ่จึงทําให้เสียเวลาไปบ้าง”
ตกแตนตัวนั้นดูเหมือนจะพอใจกับคําตอบนี้มาก สายตาของมันอ่อนโยนลงแล้วกล่าวว่า
“อย่าทําอะไรที่เกินความจําเป็น ข้าสามารถจัดการปัญหานี้ได้โดยไม่ต้องให้เจ้ายุ่งเกี่ยว”
“ข้าก็แค่คิดว่าถ้าไม่ได้บรรพบุรุษยิ่งใหญ่ช่วยเหลือ ข้าคงเป็นเพียงวิญญาณเร่ร่อนตัวหนึ่ง ดังนั้นข้าจึงต้องการตอบแทนบุญคุณบรรพบุรุษผู้ยิ่งใหญ่แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี”
เด็กชายแสดงออกด้วยสีหน้าจริงจัง แม้แต่ตัวเขาก็ยังอดชื่นชมฝีมือการแสดงของตัวเองไม่ได้
