180 – ความเฉื่อย
มีคนหลายคนนั่งคุยกันในสํานักงานหอพักที่ชั้นล่างเสียงของพวกเขาดังและหัวเราะเป็นครั้งคราวราวกับว่าพวกเขากําลังพูดถึงเรื่องตลกสัปดน
แม้แต่ตอนที่โจวเจ๋อและเหล่าเต๋าเดินเข้าไปในทางเดินพวกเขาก็ไม่ได้สังเกตเห็น ฝ่ายบริหารพวกนี้หละ หลวมมากเกินไป
ที่ชั้นหกไฟดับไปแล้ว เหล่าเต้เคาะประตูหอพักนักเรียนในหอพักคิดว่าเป็นครูประจําหอพักมาและทันใด นั้นเสียงพูดก็เงียบลง
เหล่าเต้เคาะอีกสองสามครั้ง และนักเรียนคนหนึ่งก็มาเปิดประตูเมื่อเขาเห็นเหล่าเต้และโจวเจ๋อเขาก็ตกตะลึงเห็นได้ชัดว่าเขาพบว่าสองคนนี้ไม่ใช่ครูของพวกเขา
ตํารวจ
เหล่าเต๋หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเขย่าครู่หนึ่งในห้องนี้มืดมากดังนั้นการที่เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วเก็บเข้าไปอย่างรวดเร็วเด็กคนนั้นจึงมองไม่ทัน
หอพักไหนที่เพิ่งมีคนตาย? เหล่าเตําถาม
นักเรียนสับสนโดยตรง สถานการณ์ตรงหน้าคืออะไร?
ตํารวจมาเคาะประตูหอพักตอนเที่ยงคืนแล้วถามว่ามีคนตายอยู่ที่ไหน?
ตาย? นักเรียนมองเหล่าเต่ด้วยความประหลาดใจ
ตายเมื่อไหร่ เด็กชายรู้สึกประหลาดใจ
อย่ามาเสแสรั้ง! เหล่าเตก้าวไปข้างหน้าแล้วตะโกนว่า เพราะโรงเรียนต้องการปกปิดข่าวแต่คิดว่าเรื่องนี้จะปิดบังพวกเราตํารวจได้เหรอ หรือพวกเธอต้องการเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
นักเรียนคนนั้นตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เขาหันศีรษะแล้วถามเพื่อนร่วมห้องที่อยู่ข้างหลังเขาว่า
มีคนตายในโรงเรียนเราด้วยเหรอ
เพื่อนร่วมห้องของเขาพูดกันเบาๆทุกคนต่างงุนงง
สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดสําหรับแหล่าเต่คือนักเรียนเหล่านี้ดูเหมือนจะสับสนจริงๆ ไม่ใช่ว่าพวกเขาแกล้งทําโรงเรียนนี้มันคืออะไรกันแน่
ซุนชิวอยู่หอไหน โจวเจ่อถาม
ซุนชิว เขาอยู่ห้องตรงข้าม
เอาล่ะ เสร็จแล้ว กลับไปนอนได้แล้วอย่าส่งเสียงดัง เหล่าเต๋กล่าว
เขาหันกลับมาและเคาะประตูหอพักฝั่งตรงข้าม
ไม่นาน เด็กชายสวมแว่นก็เป็นคนออกมาเปิดประตู
เหล่าเต๋และโจวเจ๋อเดินเข้าไปในห้องโดยตรง เด็กชายที่เปิดประตูตกตะลึงโดยสมบูรณ์
ฉันจําได้ว่าเขาบอกว่าเตียงของเขาอยู่ตรงขอบหน้าต่างใช่ไหม
เหล่าเตชี้ไปที่เตียง มันเป็นที่น่าประหลาดใจเพราะว่ามีใครบางคนนอนอยู่บนเตียง
เกิดอะไรขึ้น? ยังมีคนนอนอยู่ในที่ที่มีคนตาย? เหล่าเต่รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย
คุณคือใคร?
เด็กในหอพักถามด้วยความสงสัย
ซันชิวมาจากหอพักนี้หรือปล่าว? เขาตายไปนานแค่ไหนแล้ว? เหล่าเต่ถาม
ซุนชิว? เด็กชายชะงักไปครู่หนึ่งแล้วตะโกนว่า
ซุนชิว มีคนกําลังตามหานาย
อะไร?
เหล่าเต่หันกลับมาด้วยความตกใจ
จากนั้นเขาเห็นเด็กชายบนเตียงนอนยกผ้าห่มขึ้น ขยี้ตา แล้วลุกขึ้นนั่ง เขามองเหล่าเต๋และโจวเจ๋อแล้วถามว่า
มีอะไรเหรอครับ
มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่จะมีคนหน้าตาเหมือนกันและมีชื่อเหมือนกันอีกด้วย
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเด็กหนุ่มที่เล่าเรื่องในร้านหนังสือเมื่อชั่วโมงที่แล้ว! ชายชราเบิกตากว้างเกิดอะไรขึ้น?
คนยังไม่ตายเหรอ?
วิญญาณของเขาลอยออกมาจากร่างแล้ว แล้วคนที่นอนอยู่บนเตียงนี้เป็นใคร?
ในเวลานี้โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปและจับข้อมือของซุนชิวโดยตรง ซุนชิวขมวดคิ้วแต่ไม่ได้ตะโกนโวยวายออกมาดูเหมือนปฏิกิริยาตอบสนองของเขาจะค่อนข้างเฉื่อยชา
โจวเจ๋อม้วนแขนเสื้อของซุนชิวและถ่ายรูปแขนของซุนชิวกลับไปด้วย!
ชัดเจนแล้วว่าร่างกายของเขาไม่ใช่คนที่มีชีวิตอีกต่อไป
นี่คือศพที่ตายไปนานแล้ว! เหล่าเต่เปิดปากเมื่อเห็นฉากนี้
โจวเจ๋อค่อยๆปิดแขนเสื้อของซุนชิวลง
ไม่เป็นไร หมดปัญหาพวกเธอไปนอนเถอะ
พูดจบโจวเจ๋อก็เดินออกจากหอพักนี้
เหล่าเต่ําตามออกมาทันทีและถามอย่างร้อนรนว่า
เจ้านาย เด็กคนนั้นตายแล้วหรือยัง
ตายแล้ว โจวเจ๋อตอบกลับ
แล้วนี่..
เพราะความเฉื่อย โจวเจ๋อตอบกลับอีกครั้ง
ความเฉื่อย?
ใช่ ความเฉื่อย ในโรงเรียนนี้เวลาในชีวิตประจําวันของนักเรียนทั้งหมดถูกกําหนดให้ตายตัว เวลาที่พวกเขาตื่นและไปที่ห้องเรียน จากนั้นพวกเขาก็ไปที่โรงอาหารแล้วกลับไปที่หอพักของตัวเอง
ดังนั้น ต่อให้ตายไปแล้วความเฉื่อยที่เกิดจากชีวิตซ้ําซากมาช้านานก็ทําให้เขาสามารถรักษาสภาพของ ความเป็นอยู่ เอาไว้ได้
เพราะสําหรับเขาทุกวันแทบจะเป็นไปในทิศทางเดียว
มันเหมือนลูกบอลลูกเล็กๆที่โยนลงพื้น มันจะหมุนไปข้างหน้าต่อไปตามแรงเฉื่อย และตอนนี้ก็เหมือนกัน
แต่การตอบสนองของเขาจะช้าลงเรื่อยๆ นั่นเป็นสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาของโจวเจ๋อ
ผมยืนยันได้ว่าเขาตายแล้ว
ลึกลับจัง
เมื่อก่อนผมเป็นหมอก็เคยเจอเคสคล้ายๆกันหลายเคส หลังจากการชันสูตรพลิกศพ ผมพบศพที่ตายไปหลายวันแล้วแต่เพื่อนร่วมงานหรือสมาชิกครอบครัวของพวกเขามักจะบอกว่ายังเห็นเขาไปทํางานหรืออยู่ในบ้าน เมื่อวานนี้อยู่เลย
สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เหล่าไม่เข้าใจ
ชีวิตประจําวันของพวกเขาทําอะไรซ้ําๆซากๆ เหมือนกับเครื่องจักรที่สามารถทํางานอัตโนมัติการมีชีวิตและตายของเขามีความแตกต่างกันอย่างไร?
ความตายไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวจริงๆคือการถูกลืม
ซุนชิวเสียชีวิตเป็นเวลานาน แต่เพื่อนร่วมชั้นของเขาไม่รู้ ครูของเขาไม่รู้ แม้แต่เขาก็ไม่รู้ ด้วยแรงเฉื่อยนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยัง มีชีวิต
อย่างไรก็ตาม
การใช้ชีวิตแบบนี้เป็นเรื่องที่น่าเศร้าและน่าสมเพชมาก
ลองนึกภาพว่าชีวิตของคุณ วิถีประจําวันของคุณ ทั้งที่มีและไม่มีจิตสํานึกคุณทําทุกอย่างโดยไม่มีความเปลี่ ยนแปลง แล้วชีวิตของคุณจะมีคุณค่าตรงไหน?
โจวเจ๋อจําได้ว่าเคยมีข่าวแบบนี้เกิดขึ้นที่ฮ่องกงเหมือนกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องโด่งดังจนถือเป็น 1 ใน 10 เรื่อง ลึกลับของฮ่องกงเลยทีเดียว
มีชายหนุ่มคนหนึ่งไปส่งอาหารที่บ้านหลังหนึ่ง เมื่อยืนอยู่นอกประตู เขาได้ยินเสียงเสียงคนข้างในเล่นไพ่นกกระจอกแต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปเขาก็พบว่าคนทั้งสี่คนที่เล่นไพ่นกกระจอกต่างก็ตายไปนานแล้ว
นี่เป็นตัวอย่างทั่วไป
