บทที่86 เอาหนามบ่ง
“ฉันจะดูทุกวัน ถ้าวันไหนคุณไม่รายงาน หรือถ้ารายงานไม่ทั่วถึง ฉันจะลงโทษคุณอีกครั้งทันที”
“ได้ครับๆ ผมจะเคารพคำสั่งของคุณแน่นอน”
ติงเมิ่งเหยนรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
ด้วยความโกรธจางหายแล้ว อีกฝ่ายก็ยินยอมที่จะขอโทษและชี้แจงความจริงชื่อเสียงของเธอก็สามารถกู้คืนมาได้
สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้คือ ฉันต้องขอบคุณเจียงชื่อในครั้งนี้
ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรหากถูกสื่อข่าวเหล่านี้โจมตี
ไห่ฉงเซิ่งถามว่า ”แล้ว … เราไปกันได้หรือยัง?”
“เดี๋ยวก่อน” เจียงชื่อกล่าวถาม “คุณและเมิ่งเหยนไม่รู้จักกันมาก่อน ทำไมคุณถึงเขียนข่าวเพื่อทำลายชื่อเสียงของเธอ?”
ไห่ฉงเซิ่งร้องไห้และพูดว่า “เป็นเพราะไอ้สารเลวที่ชื่อเมิ่งจื้อติ้งให้ซองจดหมายกับผม มีรูปPSรูปนั้นกับ ‘เรื่องราวความเป็นมา’ อยู่ข้างใน “ผมมันโง่เองที่ใช้ข้อมูลที่เขาให้มา”
“เมิ่ง… จื้อ…ติ้ง งั้นเหรอ?!” เจียงชื่อพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว ตอนนี้พวกคุณกลับไปได้แล้ว และฉันจะถอนการโจมตีต่อพวกคุณ จำไว้ว่า กลับไปแล้วจงทำตัวซื่อสัตย์ด้วย และรีบไปจัดการเรื่องจดหมายขอโทษและงานแถลงข่าวซะ ความอดทนของฉันมีไม่มากนัก ”
“ได้เลยครับ เราเข้าใจแล้วครับ”
หวางหย่าเหม่ยและไห่ฉงเซิ่งออกจากร้านกาแฟด้วยความเศร้าโศก หลังจาก กลับไปคนหนึ่งรีบเขียนจดหมายขอโทษ และอีกคนหนึ่งติดต่อสื่อหลักทันทีเพื่อจัดงานแถลงข่าวและชี้แจงทุกอย่าง
ในร้านกาแฟ
ติงเมิ่งเหยนทำปากจู๋หน้ามุ่ย “ที่แท้ก็เป็นไอ้เมิ่งจื้อติ้งที่กำลังเล่นสกปรกกับเราอยู่ มันต้องเป็นเพราะเมิ่งเจี้ยนซู่พ่อของเขาที่มาทำร้ายครอบครัวเราแต่ไม่สำเร็จ เลยถูกคุมขัง ดังนั้นเขาจึงโกรธแค้นในใจแน่”
“คนเลวแบบนี้แอบทำร้ายผู้อื่นอยู่ข้างหลัง ทุเรศจริงๆ!”
เจียงชื่อดื่มกาแฟคำสุดท้ายหมดในครั้งเดียว และพูดเบาๆ “ตัดหญ้าต้องกำจัดราก เมิ่งจื้อติ้ง เก็บไว้ไม่ได้”
“คุณคิดจะทำอะไรหรือ?”
“เปล่า ฉันแค่รู้สึกว่าเรื่องบางเรื่องยังเคลียร์ไม่เสร็จแค่นั้น” เขาพูดกับติงเมิ่งเหยนว่า “สิ่งต่างๆที่นี่ได้รับการจัดการแล้ว คุณควรกลับบ้านและพักผ่อนก่อนวันนี้คุณเหนื่อยมามากพอแล้ว”
“แล้วคุณล่ะ?”
“ฉันยังต้องไปทำธุระอีกหน่อย”
น้ำเสียงของเจียงชื่อเย็นชามาก และยังเผยให้เห็นความอำมหิตในตัวด้วย
ติงเมิ่งเหยนรู้สึกได้ถึงความธรรมดาของเรื่องที่เจียงชื่อกำลังจะไปทำ เธออยากถามแต่ไม่กล้าถาม เธอลังเลจนถึงสุดท้ายก็ไม่ได้ถามเขา
“ถ้าอย่างนั้นคุณระวังตัวด้วยนะ”
“อืม”
ติงเมิ่งเหยนลุกขึ้นและจากไป
ไม่นานหลังจากที่เธอจากไป เจียงชื่อได้ส่งข้อความไปให้หัวล้านหลง รีบไปติดต่อคนของเรามา และไปทำธุระกับฉันหน่อย
……
ในห้องที่มืดมิด เมิ่งจื้อติ้งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยกับ ‘การประมวลผลงานศิลปะ’
“เฮ่ๆ ติงเมิ่งเหยน ไอ้ยัยตัวแสบมือสอง เธอปฏิเสธฉันไม่ใช่เหรอ? เธอไม่ได้โกงพ่อแม่ฉันเหรอ? ฉันจะทำให้เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับผู้คนอีกต่อไป!”
“อืม รูปนี้โป๊ ใช้รูปนี้ตัดต่อกับยัยนี่ดีกว่า”
“เพิ่มชายผู้น่าสมเพชอีกคน” ‘หญิงเดียวรับใช้สามีสองคน’ “ดูว่าผู้หญิงเลวตัวนั้นจะอธิบายอย่างไร”
“อุ๊ยเกือบลืม การสร้างพื้นหลังก็ขาดไม่ได้ ลงเขียนบทความเยอะๆ เพื่อให้ บริษัทสื่อใหม่มีทางเลือกที่หลากหลาย”
ขณะที่สร้างเขาแอบหัวเราะไปด้วย
เขาแทบเริ่มจินตนาการภาพที่ติงเมิ่งเหยนถูกคนหลายพันคนด่าว่า จนซ่อนตัวอยู่ในบ้านร้องไห้อย่างขมขื่น
“ฮ่า ๆ สะใจจริงๆ !”
ในขณะที่เขาแอบมีความสุขอยู่ ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียง ‘แค้ล’ ดังขึ้น และประตูก็ถูกตัดด้วยขวานจนทะลุ
เพียงแค่แป๊บเดียว ประตูทั้งบานก็พังและตกลงไปที่พื้น
หลังจากนั้น กลุ่มชายหัวโล้นก็ก้าวเข้ามา
