บทที่109 พิธีเปิด
เจียงชื่อค่อนข้างโกรธในตอนแรก แต่หลังจากได้ยินชื่อของหยานกวนหยู่เขาก็ยิ้มออกมา
เขาแกล้งไอก่อนและถามว่า “คุณคือน้องเมียของรองผู้อำนวยการเหยียนเหยียนก้วนอวี่อย่างนั้นเหรอ?”
จ้าวซานหลิ่งตบหน้าอก “ ถูกต้อง!”
“ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเก่งแค่ไหน? และคุณควรรู้ไว้ซะด้วยว่า ไม่ว่าคุณจะยื่นเรื่องกับผู้อำนวยการท่านไหนก็ตาม สำหรับฉันแล้วมันไม่ได้มาตรฐานทั้งนั้น”
“คำพูดของฉันก็คือคำพูดของพี่เขยฉัน”
“และคำพูดของพี่เขยฉันก็มีอำนาจเท่าฟ้า!”
เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อย แล้วถามว่า “จ้าวซานหลิ่ง พี่เขยของคุณรู้เรื่องที่คุณพูดหรือเปล่า? เขาเห็นด้วยกับการกระทำของคุณหรือเปล่า?”
“ฮ่าฮ่า เรื่องนี้ยังต้องถามด้วยเหรอ? รองผู้อำนวยการเหยียนเป็นพี่เขยของฉัน จะไม่ยืนข้างฉันได้ยังไง?”
หลังจากหยุดไปชั่วขณะ จ้าวซานหลิ่งกล่าวต่อว่า “ฉันจะบอกให้รู้อย่างชัดเจนว่า ตราบใดที่มีฉันอยู่ในวันนี้ อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ก็ไม่ต้องคิดที่จะได้จัดพิธีเปิดอย่างราบรื่น!”
คลิกคลิก
สื่อจำนวนมากกำลังกังวลอยู่พอดีที่ไม่มีข่าวให้พวกเขานำไปรายงาน ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดจึงพากันมุ่งเข้ามาเพื่อถ่ายภาพทันที
พิธีเปิดกลายเป็นพิธีปิด หากรายงานข่าวนี้ออกไป จำนวนการเข้าชมนั้นจะต้องทำลายสถิติอย่างแน่นอน
โป๋สิ้นหงเฝ้ามองจากด้านข้างอย่างมีความสุข เขาภาวนาอยากจะให้อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ล้มเหลว เขาไม่ต้องลงมือทำเองก็ดีเหมือนกัน มันประหยัดพลังงานได้มากทีเดียว
เฉิงดันถิงตัวสั่นด้วยความโกรธ
ในวันสำคัญแบบนี้ทำไมถึงมีคนมาหาเรื่องเรา ไม่บอกก็รู้มันต้องเป็นแผนการของบริษัทตรงข้ามอย่างแน่นอน
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ในขณะที่เฉิงดันถิงกำลังจะไปเจรจากับจ้าวซานหลิ่ง แต่กลับถูกเจียงชื่อหยุดไว้ก่อน
ใบหน้าของเจียงชื่อยังคงยิ้มแย้มเช่นเคย ราวกับว่าเขาไม่สนใจความก้าวร้าวของจ้าวซานหลิ่ง ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เฉิงดันถิงสับสนมาก
“เจียงชื่อ พิธีเปิดกำลังจะถูกยกเลิกแล้ว”
“ทำไมคุณไม่กังวลเลยสักนิด?”
เจียงชื่อยิ้มเบาๆ และพูดกับจ้าวซานหลิ่งว่า “ฉันสงสัยอย่างมากกับสิ่งที่คุณพูดในเมื่อกี้ คุณเป็นแค่น้องเมียของรองผู้อำนวยการเหยียน ก็มีอำนาจมากขนาดนี้แล้วเหรอ? คุณสามารถตัดสินใจแทนรองผู้อำนวยการเหยียนได้ด้วยเหรอ? ฉันจะไปถามรองผู้อำนวยการเหยียนด้วยตนเอง ”
จ้าวซานหลิ่งรู้สึกได้ใจยิ่งกว่าเดิม “แชอะ คุณคิดว่าคุณเป็นใครเหรอ? พี่เขยของฉันเป็นคนที่คุณอยากจะเจอก็สามารถเจอได้ซะที่ไหน? ”
“จริงเหรอ? มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“สำหรับฉันจ้าวซานหลิ่งมันไม่ใช่เรื่องยาก แต่สำหรับไอ้เศษสวะอย่างคุณมันยากยิ่งกว่าการขึ้นสวรรค์ซะอีก!”
เจียงชื่อยิ้มอย่างเจื่อนๆ และมองกลับไปที่ห้องเล็กที่อยู่ข้างในห้องโถง “รองผู้อำนวยการเหยียน ฉันได้ยินมาว่าการที่จะได้เจอคุณนั้นมันยากยิ่งกว่าการขึ้นสวรรค์ซะอีกงั้นเหรอ?
เหยียนก้วนอวี่ไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้อีก เขาเลยเดินออกมา
อันที่จริงเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจ้าวซานหลิ่งมาที่นี่ แต่เนื่องจากตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงของเจียงชื่อเขาจึงไม่กล้าสร้างปัญหา ดังนั้นเขาจึงอยู่ในห้องและรอการออกหมายเรียกมาโดยตลอด
จากนั้นเขาก็ได้ยินการวิพากษ์วิจารณ์อย่างเต็มที่ของจ้าวซานหลิ่ง และมันทำให้เขาตกใจจนเหงื่อแตกเลยทีเดียว
เมื่อเห็นเหยียนก้วนอวี่เดินออกมา จ้าวซานหลิ่งก็รู้สึกประหลาดใจในตอนแรก จากนั้นก็ยิ้มหน้าบาน “โอ้ พี่เขยทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
“หุบปากเดี๋ยวนี้!”
ต่อหน้าเจียงชื่อเหยียนก้วนอวี่ไม่กล้าสร้างปัญหาใด เขาระงับความโกรธไว้ และพูดกับเจียงชื่ออย่างสุภาพ “ฉันต้องขอโทษด้วยครับ เป็นเพราะความบกพร่องของฉันเองที่ปล่อยให้คนประเภทนี้มาพูดจาก้าวร้าวคุณเช่นนี้”
จ้าวซานหลิ่งตกตะลึงอย่างมาก “เฮ้ พี่เขยคุณกำลังทำอะไร? ทำไมคุณถึงเข้าข้างคนนอกแบบนี้? คุณไม่ช่วยพี่เขยของตัวเองแต่กลับช่วยคนอื่น คอยดูนะฉันจะกลับบ้านไปฟ้องพี่สาวของฉัน”
เหยียนก้วนอวี่คำรามออกมา “จ้าวซานหลิ่งพูดจาให้มันระวังปากหน่อย!”
“ระวังเหรอ? ทำไมต้องระวังด้วย”
เจียงชื่อตะคอกและถามอย่างราบเรียบ “รองผู้อำนวยการเหยียน ฉันได้ยินมาว่าคำพูดของจ้าวซานหลิ่งก็คือคำพูดของคุณ สิ่งที่เขาพูดก็เท่ากับคุณพูด มันน่าทึ่งจริงๆ”
