ในฐานะเทพแห่งสงครามชูร่าในเวสเตอร์แลนด์ เจียงชื่อไม่ใช่เพียง ‘ นักต่อสู้ ’ ที่มีความสามารถเท่านั้น เขายังมีพรสวรรค์ด้านการสืบสวนสอบสวนอีกด้วย
ถ้าไม่เช่นนั้น ไม่รู้ว่าเขาจะโดนคนลอบสังหารไปกี่หนก็นับไม่ถ้วนแล้ว
เมื่อเห็นการออกแบบที่ซับซ้อนของเต้ารับปลั๊กไฟ เขาก็รู้ในทันทีว่าโรงแรมนี้มีปัญหา ในตอนแรกก็คิดว่าคงเป็นเพราะโรงแรมไม่สะอาด จนกระทั่งเสิร์ฟโจ๊ก เจียงชื่อจึงรู้อย่างแจ่มแจ้งเลยว่า พนักงานในโรงแรมไม่มีทางทำอย่างนี้แน่นอน
กล่าวในอีกนัยหนึ่ง ไม่ใช่เพียงเป็นแค่พนักงานโรงแรมธรรมดาเท่านั้น
เพราะไม่ว่าพนักงานในโรงแรมจะใจกล้าแค่ไหน อย่างมากก็แค่กล้าแอบถ่าย จะกล้าไปวางยาแขกได้อย่างไร?
กล้าวางยา และวางเกินขนาดมากขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะต้องมีอะไรที่พิเศษแน่นอน
เจียงชื่อเพียงแค่สูดดมเพียงเล็กน้อย ก็รู้แล้วว่ายาที่ใส่ในโจ๊กเป็นยาอะไร และนั่นเป็นเพราะว่ารู้ จึงทำให้เขาโกรธมาก
เขาหยุดนิ่ง และโทรไปหาราศีมีน หนึ่งในกองทองสิบสองปีนักษัตร
ในบรรดาสิบสองราศี ราศีมีนเป็นราศีที่พิเศษมากราศีหนึ่ง
ไม่ว่าเทพแห่งการต่อสู้ในสงครามจะไปไหน เขาก็จะติดตามไปที่นั่นด้วย และแอบทำหน้าที่ให้เจียงชื่อ ทั้งยังรักษาความปลอดภัยให้ทำเจียงชื่ออย่างลับๆด้วย
ในกองทองสิบสองปีนักษัตรประหนึ่งว่าเป็น ‘ ผู้พิทักษ์ส่วนตัว ’ อย่างไงอย่างนั้น
“ ฮัลโหล ราศีมีน? ”
“ ครับ ”
“ ช่วยซื้ออของบางอย่างแล้วส่งมาที่ห้องผมหน่อย ”
“ อะไรครับ? ”
“ หมู ”
“ …… ”
แม้ว่าราศีมีนจะผ่านบททดสอบ และรู้จักเจียงชื่อเป็นอย่างดี แต่เมื่อได้ยินคำนี้ก็ทำให้เขาอึ้งไปอยู่สองสามวินาที
“ หมู? ”
“ ใช่ เอาหมูตัวเมียที่ยังไม่ตาย และตัวไม่ต้องใหญ่มาก ส่งมาที่ห้องผมภายในสิบห้านาที ”
แม้ว่าจะเป็นคำสั่งที่แปลกเอามาก แต่เนื่องจากเป็นคำสั่งของเทพแห่งการต่อสู้ในสงคราม ก็จะต้องปฏิบัติตาม
“ รับทราบ ”
หลังจากวางสาย เจียงชื่ออดทนรออย่างใจเย็น สิบห้านาทีผ่านไป กริ่งประตูก็ดังขึ้น
เปิดประตูออก ราศีมีนได้ส่งหมูตัวเมียตัวหนึ่งมาถึงห้อง ไม่นับว่าตัวใหญ่มาก ส่วนคนที่มาถึงนั้นเป็นคน ขายาวมาก ประมาณเมตรหนึ่งได้
“ ลูกพี่ครับ ลูกพี่จะเอาสิ่งนี้ไปทำอะไรครับ? ”
“ ไม่ใช่เรื่องของนาย ออกไปก่อน ”
“ ครับ ”
เจียงชื่อเอาหมูเข้าไปในห้อง ใช้เชือกถูกไว้กับเตียง จากนั้นดึงผ้าห่มมาคลุมบนตัวมัน
ตัวเขาเองนั่งอยู่บนเตียง รออยู่นิ่งๆโดยไม่ขยับตัวไม่ไหน
สามนาที
ห้านาที
สิบนาที
สิบนาทีต่อมา ได้มีเสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้น
เจียงชื่อไม่แสดงสีหน้าใดๆ และไม่พูดใดๆทั้งนั้น
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆ และเสียงของซุนจวิ้นเฟิงก็ดังขึ้น “ คุณติงครับ คุณเจียงครับ ทั้งสองหลับหรือยังครับ? ผมนึกได้ว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับพวกคุณ เปิดประตูให้ผมหน่อยได้ไหมครับ? ”
เจียงชื่อยังคงนั่งนิ่ง
เขาตะโกนแบบนี้มานานกว่าหนึ่งนาทีแล้ว และอีกฝ่ายดูเหมือนแน่ใจว่าเจียงชื่อ และเมิ่งเหยนได้นอนหลับไปแล้วจริงๆ
หลังจากนั้น……
ล็อคประตูค่อยๆเปิดขึ้น และเมื่อเสียงคลิกดังขึ้น ประตูห้องก็ได้เปิดออกจนสุด
ซุนจวิ้นเฟิงได้กุญแจประตูห้องมาจริงๆด้วย และยิ่งทำให้เห็นว่าทั้งหมดนี้ เป็นเขาที่วางแผนไว้ก่อนแล้ว
แอ๊ด~~
ประตูค่อยๆถูกผลักออกอย่างช้าๆ เจียงชื่อลุกขึ้น แล้วเดินไปที่หลังประตู
เมื่อซุนจวิ้นโผล่เข้ามาโดยไม่คิดอะไร ก็ถูกเจียงชื่อจับล็อก และลากเข้าไปในห้อง
“ โอ๊ย~~ ”
“ โอ๊ยๆ~~ ”
“ เจียงชื่อ คุณทำอะไรน่ะ ปล่อยผมนะ!”
เจียงชื่อผลักเขาลงไปที่พื้น และพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ ซุนจวิ้นเฟิง สิ่งที่คุณทำมันทำให้ผมโกรธแล้ว ”
ซุนจวิ้นเฟิงหัวเราะด้วยความอึดอัด และพูดขึ้น “ คืออย่างนี้ครับ ผมมีเรื่องที่จะต้องปรึกษากับคุณติงจริงๆครับ ก็เคาะประตูแล้วพวกคุณไม่เปิด ผมก็รีบมากด้วย ฉะนั้นจึงไปขอกุญแจจากเคาน์เตอร์ก็เท่านั้นเองครับ ”
เขามองไปรอบๆ และพบว่าติงเมิ่งเหยนไม่ได้อยู่ในห้อง และมองเห็นโจ๊กสองชามที่ยังคงวางอยู่บนโต๊ะ
เขาก็รู้ทันทีว่าแผนการคงถูกเปิดเผยแล้ว
