ฉีอิงจือเป็นคนฉลาด เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติ และต้องการปิดประตูทันที
ปรากฏว่าพิจิกนั้นเร็วกว่า
ปัง
ฉีอิงจือถูกเตะเข้ามาในห้อง พิจิกก้าวเข้ามาและปิดประตู
“คุณต้องการอะไรเหรอ?”
“คุณต้องการเงินใช่ไหม?”
พิจิกไม่สนใจฉีอิงจือเลย เขาเดินตรงไปยังเริ่นจื่อหลันที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ จากนั้นเชือกก็ถูกตัดด้วยนิ้วของเขา
เขาคายควันบุหรี่ออกมา “คุณเริ่น คุณไปได้แล้ว”
“เอ๋? นี่…” เริ่นจื่อหลันงงเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
พิจิกพูดอย่างราบเรียบว่า “หลังจากที่คุณออกไปแล้ว ให้เลี้ยวซ้ายแล้วเดินตรงไปตามถนน จะมีคนมารับคุณ”
“อ๋อ ได้จ้ะ”
เริ่นจื่อหลันไม่สามารถก้าวก่ายกับเรื่องอื่นได้เช่นกัน มีคนมาช่วยเธอย่อมดีกว่าถูกฉีอิงจือข่มเหง
เธอออกจากบ้านและเดินไปตามถนนตามที่พิจิกบอกเธอ
มีเพียงพิจิกฉีอิงจือและโหลวซินเยว่เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้อง
ฉีอิงจือยืนพิงกำแพง และเอื้อมมือหยิบไม้เบสบอลขึ้นมา และถามอย่างดุร้ายว่า “บอกมาว่าใครส่งคุณมาที่นี่!”
พิจิกยังคงนิ่ง ดึงเชือกออกมาผูกปมอีกครั้ง และไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอย่างไร
ฉีอิงจือกลืนและขู่ว่า “คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันคือฉีอิงจือเป็นผู้กำกับที่ยอดเยี่ยมที่สุด! ฉันเป็นคนของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องและฉันยังรู้จักกับผู้คนที่ยอดเยี่ยมมากมายในฮอลลีวูดอีกด้วย หากคุณกล้าลงไม้ลงมือกับฉันล่ะก็ คนทั้งโลกจะตามจับตัวคุณ!”
หลังจากที่พิจิกผูกเชือกเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปทางฉีอิงจือ
ฉีอิงจือต้องการโจมตีพิจิกด้วยไม้เบสบอล แต่ถูกล้มลงในพริบตา และไม่มีที่ว่างให้สู้กลับแม้แต่นิดเดียว
พิจิกหันไปพูดกับโหลวซินเยว่ “เธอ มานี่”
“ฉันไม่ไป ฉันจะไปทำไม?”
“ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ!”
“มีคนถูกฆ่าค่ะ!!!”
โหลวซินเยว่ตะโกนเสียงดัง พิจิกส่ายหัวเล็กน้อย และก้าวเข้าไปหาเธอจากนั้นก็ใช้มือที่เปรียบเสมือนมีดฟันลงบนคอของเธอ และเธอก็หมดสติไปในทันที
จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อผ้าของทั้งคู่ออกจนไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียวแล้วมัดทั้งสองไว้โดยการหันหลังให้กัน
เขาหยิบผ้าปูแผ่นใหญ่สีขาวฉีกออกเป็นสองท่อน
ครึ่งหนึ่งเขียนไว้ว่า “ชายชู้” และอีกครึ่งหนึ่งก็เขียนไว้ว่า “หญิงชู้” จากนั้นเขาก็นำมันไปแขวนไว้บนร่างของฉีอิงจือ และโหลวซินเยว่
สุดท้าย พิจิกลากพวกเขาสองคนออกจากบ้านแล้วห้อยไว้ใต้โคมไฟถนน
ลมหนาวปลุกให้ทั้งสองตื่นขึ้นมาในทันที
ฉีอิงจือตกใจอย่างมาก “แกกำลังทำอะไร? ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! แกรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองกำลังก่ออาชญากรรมอยู่?”
โหลวซินเยว่ก็ตะโกนเสียงดังว่า “ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่กล้าทำอีก คราวนี้คุณปล่อยฉันไปได้ไหม?”
พิจิกทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเธอ
ไม่เพียงแค่นั้น เขาแค่ขยับนิ้วเท่านั้นก็มีรอยกรีดปรากฏขึ้นบนขาของทั้งสองในทันที และเอ็นร้อยหวายก็ถูกกรีดจนขาดออกจากกัน และไม่ว่าพวกเขาอยากจะวิ่งหนีมากแค่ไหนพวกเขาก็ไม่อาจหนีไปได้
ในคืนที่มืดมิด ชายหญิงคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
สุดท้ายพิจิกก็พ่นควันบุหรี่ออกมาแล้วหันหลังเดินจากไป
…
ในอีกด้านหนึ่ง เริ่นจื่อหลันวิ่งไปที่จุดสิ้นสุดของถนนและเห็นรถสปอร์ตสีดำจอดอยู่ที่ทางแยก
เมื่อเธอเดินมาถึงด้านหน้ากระจกรถก็เปิดออก
คนที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับคือ – เจียงชื่อ!
เริ่นจื่อหลันเข้าใจทันทีว่า เจียงชื่อได้ช่วยชีวิตเธอไว้ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เปียกไปด้วยน้ำตา
“ขึ้นรถเถอะครับคุณน้าหลัน”
