ทั้งสองคนมองหน้ากันพร้อมยิ้มให้กัน กินข้าวกันต่อไป
หลังจากนั้นสามวัน เจียงชื่อและซูสวนเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญๆในมิลาน สัมผัสทิวทัศน์ที่สวยงามของเมืองที่ทันสมัยแห่งนี้
ช่วงเวลาที่มีความสุขมักจะสั้นเสมอ
อย่างรวดเร็ว ก็ถึงเวลาที่ต้องบอกลากันแล้ว
ท่านทวดพาเหล่าผู้บริหารทั้งหมดของตระกูลฉีไปส่งเจียงชื่อ ซูสวนที่สนามบิน เป็นฉากที่อลังการมาก
ช่วงเวลาที่ลาจากกัน ท่านทวดรักมากจนไม่อยากให้จากไป
ชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยมเฉกเช่นเจียงชื่อ ถ้าหากเป็นลูกชายของตัวเองคงจะดีมากแค่ไหน？
เครื่องบินทะยานขึ้นฟ้า
เครื่องบินลงสู่พื้นดิน
เพียงพริบตาเดียว เจียงชื่อและซูสวนก็กลับมาถึงเมืองเจียงหนานแล้ว
พวกเขาเรียกรถแท็กซี่หนึ่งคันที่สนามบิน รีบกลับไปที่บ้านของติงเมิ่งเหยน
ระหว่างทาง ซูสวนมองไปที่ของขวัญที่อยู่ในกระเป๋าเล็กกระเป๋าน้อย ลังเลอยู่ว่าจะให้ของขวัญอะไรกับพี่สาวถึงจะดี
เลือกไปเลือกมาก็ไม่รู้จะเอาอะไรให้
“พี่เขย คุณช่วยฉันเลือกหน่อย”
“พี่สาวชอบอะไรเหรอ？มอบอะไรให้เธอถึงจะเหมาะสม？”
“เครื่องประดับ หรือว่าของที่ระลึกในท้องถิ่น？”
เมื่อเจอคำถามของซูสวน เจียงชื่อไม่พูดสักคำเดียว และมองไปยังคนขับแท็กซี่ด้วยสายตาที่เยือกเย็น
“พี่เขย？”
ซูสวนมองไปยังเจียงชื่อด้วยความสงสัย แล้วก็มองไปที่คนขับรถ ไม่รู้ว่าเจียงชื่อกำลังมองอะไรอยู่
ในเวลานี้ ก็ได้ยินเจียงชื่อใช้น้ำเสียงที่กดต่ำพูดว่า “โชว์เฟอร์ เส้นทางที่คุณขับไปเหมือนว่าจะไม่ถูกนะ”
คนขับรถโพล่งพูดว่า “ถูกแล้ว เส้นทางนั่นในเมื่อก่อนกำลังซ่อมแซมอยู่นะ ไม่สามารถขับผ่านไปได้ เพราะงั้นผมก็เลยพาพวกคุณขับเปลี่ยนเส้นทางนะ”
เปลี่ยนเส้นทาง？
ถึงแม้จะเปลี่ยนเส้นทาง ก็ไม่ได้อ้อมมากขนาดนี้
ไปบ้านของติงเมิ่งเหยนสามารถไปได้หลายเส้นทางมาก เส้นทางนี้อ้อมไกลมากจะไม่พูดถึง ส่วนจะถึงหรือเปล่านั่นก็เป็นอีกเรื่อง
ซูสวนก็รู้สึกถึงว่ามีอะไรผิดปกติ
เธอพูดอย่างโมโหว่า “โชว์เฟอร์ เราเป็นคนเจียงหนาน คุณอย่ามาเล่นตุกติกกับเรา เห็นชัดๆว่าคุณพาพวกเราอ้อมรอบหนึ่ง เราจะไม่รู้เหรอ？”
คนขับทำเสียงเฮิงอย่างเยือกเย็น ไม่พูดจาอะไร แต่เหยียบคันเร่ง เพิ่มความเร็วแล้ว
“เฮ้ย แกคิดจะทำอะไรกันแน่” ซูสวนร้อนใจแล้ว
เจียงชื่อขมวดคิ้ว ไม่ได้รีบลงมือ ด้วยความเร็วของรถในตอนนี้ ถ้าเกิดลงมืออย่างผลีผลาม เป็นไปได้อย่างมากที่จะทำให้เกิดอุบัติเหตุที่ร้ายแรงได้
เขาเองยังมีวิธีที่จะรักษาชีวิตไว้ได้ แล้วซูสวนจะทำอย่างไร？
อีกอย่าง เจียงชื่อก็อยากจะรู้ว่าไอ้หมอนี่คิดจะเล่นเล่ห์อะไรกันแน่
หลังจากที่ผ่านไปครู่หนึ่ง ความเร็วของรถก็ค่อยๆลงระดับลง เลี้ยวไปในซอยเก่าๆ สุดท้ายก็จอดรถแล้ว
สามารถเห็นได้ว่า ท้ายซอยมีโกดังเก่าๆอยู่แห่งหนึ่ง
ในเวลานี้ มีผู้ชายประมาณ17-18 กำลังนั่งเล่นไพ่อยู่ที่หน้าโกดัง อย่างมีความสุขมาก
หลังจากที่เห็นรถเข้ามาแล้ว พวกเขาก็วางไพ่ที่อยู่ในมือ เดินไปยังปากซอยอย่างชำนาญ ปิดประตูเหล็กแล้ว
เหมือนว่าวางแผนไว้แล้วตั้งแต่แรก
คนขับรถมองไปยังสองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังแวบหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า “ถึงที่แล้ว ลงรถสิ”
ซูสวนตกใจอย่างมาก
เมื่อถึงที่นี่เธอถึงจะตระหนักได้ว่าตัวเองได้เรียกรถใต้ดินที่ผิดกฎหมายแล้ว แต่ไม่ใช่แค่ขับรถอ้อมง่ายๆอย่างนั้นแล้ว ดูจากท่าทางนี้ ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีก
เจียงชื่อจับมือของซูสวนไว้
สัมผัสถึงความอบอุ่นบนฝ่ามือของอีกฝ่าย ซูสวนก็สงบนิ่งลงแล้ว
มีเจียงชื่ออยู่ มีอะไรให้กลัวอีก？
เปิดประตูรถ ทั้งสองคนค่อยๆลงจากรถทีละคน คนงานทั้ง 17-18 คนนั้นแต่งตัวครู่หนึ่งแล้วเดินมาล้อมไว้
แต่ละคนต่างก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย มองทั้งสองคนราวกับว่ามองเหยื่อยังไงอย่างนั้น
